Stoppen met de mmm, de grens is bereikt

Niemand kan oordelen wanneer te stoppen. Ik kan alleen zeggen, volg je eigen gevoel!

Ik ons geval hebben we zo vaak gehoord, dat jullie nog doorgaan.. maar ik kon het nog niet aan te stoppen. Ik heb er nu nog 1 in de vriezer, na dit meisje willen we die ivm mijn leeftijd snel proberen maar voor ons staat vast dat de mmm daarna Echt stopt. Na al die jaren willen we verder, niet meer alles om de mmm en de stomme hormonen. Ja onze wens was 2 levende kindjes maar als zij er is heb een we er 3 weggebracht, 2x mk, haar levend toen we een als de cryo lukt, mooi maar anders blijft het bij ons alleen dit meisje.

Maar echt alleen jullie hebben het recht zelf jullie grens aan de geven. Niemand heeft het recht te oordelen. Ik denk dat iedereen die de mmm zelf in is (gegaan) weet hoe slopend het is.. kan er die na 1 punctie niet meer wilde maar ook die 20 pogingen hebben gehad voor 2 kindjes in totaal. Dat zegt genoeg hoe iedereens grens verschillend is..

 

Ik denk dat je nu vooral onzeker bent in de wacht weken. Dat is überhaupt geen beste periode om grote beslissingen te maken. Kom eerst de tijd tot 8 feb door en kijk dan verder.

Niemand kan voor jou beslissen wat de grens is, dat kun je zelf. De 1 vind het zwaar in de MM, de ander trekt het beter. Geen goed of fout.

 

Ik snap heel goed hoor, dat je gedachtes niet van deze week zijn. Mijn ervaring is alleen dat je in de wacht weken met gebruik van al die hormonen niet jezelf bent. Die week zou je geen enkele grote beslissing moeten maken omdat de hele ww zelf zo alles overheersend zijn.

Je verdriet over weer zo’n periode aangaan, weer alles uit de kast letterlijk en fuguurlijk, weer onzekerheid. En soms kun je ook klaar zijn met een behandelaar, het is gewoon veel!

 

Wij waren er na 36x iui en 2x icsi en 8 miskramen klaar mee.
We hadden besloten te stoppen na icsi 2. Onze laatste cryo bleef plakken, dat hadden we niet verwacht. Was dus ook even schakelen. Was ie niet blijven plakken waren we gestopt ik was op. Lichamelijk maar ook geestelijk.2 jaar zelf proberen, de tese, de wachtlijst voor donor en 7 jaar constante mmm was genoeg.

Het punt om te stoppen komt bij ieder op een ander moment Zolang je nog twijfelt of dit het moment is, is het nog niet het moment.
Het moment is daar als je zonder twijfels zeker weet dat het genoeg is geweest.

 

Ooh wat heftig om te lezen.
Het is ook zo zwaar en moeilijk allemaal. Je moet kiezen tussen het opgeven van een (grote/diepe) wens of nog langer doorgaan in onzekerheid zonder enige garantie.

Misschien is het toch nog gelukt, je weet natuurlijk maar nooit... Dat zou natuurlijk het allermooiste zijn.

Advies kan ik je verder niet geven, wel kan ik zeggen dat ik beide keuzes zou snappen. Enne, als moeder van 1 kind ben je nog steeds 100% moeder. Een gezin met meerdere kinderen is ook niet een 'meer' of 'beter' gezin. Ook niet slechter overigens, maar gewoon anders.
(ik was altijd een beetje bang dat anderen mij/ons zo ook zouden zien namelijk, daarom zeg ik het)

Wat ik wel denk, is dat wanneer je, al dan niet noodgedwongen, klaar bent met kinderen proberen te krijgen, dat hele gebeuren rondom zwangerschap en kinderwens uiteindelijk naar de achtergrond gaat. En andere dingen in het leven weer meer prioriteit krijgen. Uiteindelijk....

Veel succes en ik duim stiekem toch nog voor jullie.

 

Je bent nooit slap en het is geen opgeven. Ik heb het een poos geleden ook "opgegeven", trok het ook niet meer. Het leeftijdsverschil werd me te groot. En ik moest rust hebben.
We zijn op vakantie geweest en hebben eens even flink genoten van elkaar. Ons gaf dat juist de kracht om er nu weer voor te gaan. Je hoeft niet gelijk een defenitieve keuze te maken toch? Je kunt altijd even een flinke pas op de plaats maken en je even helemaal focussen op alles om je heen wat je wel hebt. En dan kun je altijd kijken hoe het dan voelt voor jullie allebei. Heel veel kracht en sterkte voor nu, ik weet hoe zwaar het is

 

Wij stonden er ook in van: als het lukt, dan mooi, maar wat een rijkdom dat we een kind hebben gekregen. Dat hadden we op een gegeven moment niet meer gedacht en dat was ook goed geweest. Wij waren samen daar goed uitgekomen. En dat is ook fijn om te beseffen.

Je mag ook echt gewoon besluiten dat jullie een pauze nodig hebben en dan over een half jaar (of zo) kijken hoe jullie er dan in staan.

Soms heb je gewoon even een tijdje nodig om tussendoor op te laden. Het ís ook veel, en de hormonen, de hoop en wanhoop, het gedoe. Ga lekker een fijne vakantie plannen, geniet van jullie dochter en elkaar.

 

De keuze om te stoppen is een proces. De grens wordt keer op keer verlegd tot deze echt bereikt is. Maar is het ontzettend moeilijk om te bepalen wanneer die grens bereikt is. En wanneer die bereikt is, om dan ook daadwerkelijk afscheid te nemen van die lang gekoesterde wens.
Wij hebben na 7,5 jaar, met 6x IUI, 3x IVF/ICSI in NL, 1x ICSI in DD, 1x ICSI in Gent en 1x ICSI met ECD in Gent, de keuze gemaakt te stoppen. Bij de 1e cryo van IVF 1 waren we zwanger. Helaas is dit geëindigd in een MA. Lange tijd heeft dit de gedachte / het gevoel gegeven dat we een goede kans zouden hebben. Echter toen de pogingen daarna steeds slechtere resultaten gingen geven (qua aantal eicellen en embryo's) hadden we telkens het gevoel geen echte / eerlijke kans meer te hebben gehad (IVF 2 maar 1 terugplaatsing van een achterlopend embryo, ICSI 3 geen terugplaatsing, ICSI 4 maar 1 terugplaatsing en ICSI 5 geen terugplaatsing). Toen we er uiteindelijk achter kwamen dat er sprake was van een eicelprobleem, hebben we op het punt gestaan om te stoppen. De kansen waren zeer klein en de teleurstelling / het verdriet na elke mislukte poging werd steeds groter (zeker bij de pogingen zonder terugplaatsing). Na een periode van rust en het aanbod van onze donor, toch de knoop doorgehakt nog één poging op deze manier te wagen, want 'het probleem' zou hiermee worden geëlimineerd. Helaas afgelopen najaar niet zwanger geworden van onze poging met ECD. In ons proces waren we het er over eens dat dit het eindstation was, maar als dat punt dan komt, dan komt ook de twijfel. Want hoe geef je zo'n grote wens, wat zo onderdeel is van je leven, 'zomaar' op? En wat betekent dat dan voor het vervolg van je leven? Waar gaan we ons op richten? Wat willen we dan?
Aan de andere kant weten we zeker dat we de ellende van de MMM ook niet meer willen. Het is lichamelijk klaar, maar emotioneel ook zeker. Elke keer die hoop, er weer vol voor gaan en de teleurstelling / het verdriet wat er op volgt. Dit kunnen we niet meer aan. Dus ja, het is goed zo, al is het nog zo moeilijk!

Ik wens jullie toe dat je, welke keuze je ook maakt, er zonder spijt op terug kunt kijken. Dat je gelukkig kunt zijn met wat er wel in het leven is, ondanks het grote verdriet van wat er niet heeft mogen zijn.

 

Mooi gedichtje!

Als ik je bericht lees, komt het op mij over dat je je keuze eigenlijk al gemaakt hebt, maar nog twijfelt omdat je een bepaalde verwachting hebt van hoe het zou moeten zijn (voor je dochtertje, je man, jezelf...). Het is heel lastig om dat beeld los te laten, en dat zal ook niet zomaar lukken. Zeker als in je in je omgeving steeds geconfronteerd wordt met anderen die ogenschijnlijk wel alles hebben. Ik vind zeker niet dat je te snel opgeeft als je nu zou stoppen. Ik vind het juist moedig om de beslissing te nemen om je leven weer voluit te kunnen leven, en er helemaal voor jullie dochter te kunnen zijn, juist door die verwachting los te laten van hoe het eigenlijk zou moeten zijn. Want of je het nu wil of niet, het beheerst toch altijd je gedachten en je doen en laten.

Ik had na mijn tweede miskraam voor het eerst het gevoel dat er een grens in zicht kwam. Dat had ik daarvoor nooit gehad, maar ik voelde toen dat ik dit toch echt niet nog een keer wilde meemaken. De volgende terugplaatsing werd weer een miskraam. Daarna twee maanden pauze gehad, en ik heb me lange tijd niet zo goed gevoeld. Ik kon het eindelijk wat beter van me afzetten, en dat deed me zo goed, dat ik voor het eerst ook echt kon voelen dat het ook echt wel goed komt als er geen kind komt.
Het is dat ik het ondankbaar vond om de laatste twee cryo's (ontstaan uit de tweede ECD-poging met onze lieve donor) niet meer te gebruiken, anders was ik er toen ook klaar voor geweest om er een punt achter te zetten.
Cryo 1 is, zoals het er nu naar uitziet, mislukt dus we gaan binnenkort (mits goed ontdooid) de allerlaatste terugplaatsing tegenmoet. En het klinkt heel stom, maar ik kan niet wachten tot het klaar is, ongeacht de uitkomst. Het is echt genoeg geweest.

Als je het echt zo voelt als je hierboven schrijft, kies dan voor jezelf. En dat wil helemaal niet zeggen dat je er later niet meer op terug mag komen, want misschien durf je het na een pauze inderdaad toch nog een keer aan. De vorige pauze duurde een jaar, misschien komt er een moment om opnieuw te beginnen maar misschien ook niet... dat het leven anders loopt dan je had bedacht wil niet zeggen dat het slechter is, het is alleen anders.

Ik wens je heel veel wijsheid!

 

Graag gedaan! Niemand weet hoe het leven loopt.. het ideale leven bestaat niet. Ik wilde altijd 2 kindjes en eindig met 3 overleden kindjes en een levende.. mijn droom was nooit 4 maar toch ben ik mama van 4 straks..
Tegen mij is ooit gezegd, 1 kind is geen kind. Ik kan je zeggen, ik ben enigstkind en heb me nooit zielig gevonden. Het heeft ook voordelen. Met 2 heb je ook geen garantie dat ze elkaar leuk vinden of een band krijgen..

Geniet van je gezin. En weet je, wil je ooit verder is dat ok, wil je dat nooit meer, is het ook ok. Jullie zijn de baas over jullie levenspad❤

 

Ik ken heel veel gezinnen met 1 kind, waarvan een heleboel daar bewust voor gekozen hebben. Het is normaler dan je denkt en absoluut niet minderwaardiger.
Je dochter kan ook een goeie band opbouwen met een buurmeisje/jongetje of neefje/nichtje.

Edit: ik overweeg trouwens ook om te stoppen met de mmm

 

Dan ben ik ook een slappeling... op mijn 36e moeder geworden en daarna 2x een missed arbortion gehad.
Door omstandigheden zat daar een jaar tussen want ik word met een beetje opletten op mijn eisprong redelijk snel zwanger ( of dit was gewoon geluk)
Toen het de 2e keer mis was was ik 39 jaar en zou hetzelfde jaar 40 worden.
Toen met pijn in mijn hart besloten om te stoppen,het is beter zo ( man met angststoornis )
En niet elke maand denken: zou het raak zijn?, wat als het niet goed is? Ik ben al op leeftijd....
Bij vlagen baal ik er wel van maar er zitten ook veel voordelen aan 1 kind en we zijn zo gelukkig met ons prachtige mannetje van inmiddels 5 jaar

 

Ik heb zelf nooit in de MMM gezeten dus ik kan je niet helpen met dit perspectief. Ik wil alleen maar even zeggen dat ik heel veel respect voor je hebt dat je dit allemaal hebt doorstaan en ook deze keuze om te stoppen onder ogen durft te zien.

Ik kan je alleen het perspectief geven van iemand die ook nooit gepland enigskind was. Mijn ouders wilden graag drie kinderen, maar het bleef bij mij. De situatie was wel anders, omdat het meteen na mijn geboorte duidelijk was dat een nieuwe zwangerschap gevaarlijk zou zijn voor mijn moeder. Ze is toen met veel verdriet gesteriliseerd. Ik heb als kind ook gemopperd dat ik een broertje of zusje wilde, maar zo zijn kinderen. Je dochter gaat er echt geen last van krijgen, ik beloof het je. Ik heb het nooit minder naar mijn zin gehad omdat ik enigskind ben. Op vakantie werd ik uit mijn comfortzone getrokken en speelde ik met kinderen uit andere landen, omdat ik niet kon leunen op broers en zussen. Ik heb hier heel waardevolle herinneringen aan. Toen ik ging studeren was er veel ruimte om mij specifiek financieel te ondersteunen. Daarbuiten houd ik van mijn mans broers alsof ik met ze ben opgegroeid.

Voel je absoluut niet schuldig tegenover je dochter. Jullie hebben gestreden!