Nee niet per definitie dat had ik anders moeten verwoorden. Maar er is ook al een voorbeeld gegeven van vaders die 80 uur per week werken, dan ben ik het er wel mee eens dat je geen vader bent maar een zaaddonor.
Mijn man en ik werken beide 34 uur. Ieder is 1 dag thuis bij de kids en de overige 3 dagen gaan ze naar het kdv/vso en bso. Ik heb er totaal geen moeite mee om ze 3 dagen weg te brengen. Ze doen op de opvang leuke dingen en mijn kinderen amuseren zich er prima. Ondanks dat wij beide werken maken we veel tijd voor de kids vrij. We gaan er wekelijks mee zwemmen, naar musea regelmatig. Onze vrije dagen en het weekend zijn volledig op de kids gericht. Ik voel me dan ook niet schuldig. Mijn man en ik hebben beide een universitaire opleiding gedaan en nog aanvullende vervolgopleidingen. Ik zou het zonde vinden van al mijn studies om niet te werken. Ook vind ik het een fijn idee dat ik zelf zoveel verdien dat ik evt voor ons gezin zou kunnen zorgen. Volledig thuisblijven zou voor mij dus zeker geen optie zijn. Mensen die dit wel doen moeten het overigens zelf weten, hbe ik geen oordeel over. Als ik zeg dat ik 34 uur (of meer ligt aan de week) werk krijg ik vaak opmerkingen daarover van andere moeders en dan met name van tbm. Vind ik wel jammer eigenlijk. Wat ik overigens niet begrijp en oprecht graag zou willen weten is waarom veel mensen hun kind niet naar de opvang willen brengen. Veel van de vriendjes van mijn zoon zitten er ook dus ze spelen daar gewoon. Als ik hem op kom halen wil hij altijd langer blijven (kan me overigens wel voorstellen dat op latere leeftijd dat minder zal worden).
Ik denk dat we naast elkaar aan het spreken zijn. Ik zeg nergens dat het niet de eigen verantwoordelijkheid is. Maar dat verandert niets aan de gevolgen. En ik heb de voorbije posts nauwelijks anders gedaan dan benadrukt dat er ook heel veel gezinnen zijn waar dat wel goed geregeld wordt.
En dat is precies waar het mij o.a. om gaat. Er wordt gesteld dat die vrouwen (en mannen) een SLECHT voorbeeld voor de kinderen zijn. Ik vind het gewoon idioot om zoiets te zeggen. Maar goed zo'n mentaliteit hebben is ook een bepaald voorbeeld.
niet bij iedereen hoor. ik heb ook al vaker gelezen dat mensen thuis zijn komen te zitten door ziekte en daardoor niet meer kunnen werken. dat is dan geen keuze.
Ik geef je zo gelijk! Tbm is een baan die 24/7 door gaat, je bent altijd aan het zorgen voor anderen je kind(eren) je man op een bepaalde manier en in die zin word er eigenlijk nooit voor jou gezorgd. Nu klinkt het heel negatief, begrijp mij niet verkeerd ik geniet van het thuis zijn en het zorgen, maar vooral daarom geef ik je groot gelijk dat woensdag een niks doen dag is en vooral even relaxen en genieten van een bepaalde rust!
Ik zou me ook zeker niet schuldig voelen. Jullie doen het op jullie manier, en het klinkt alsof iedereen er blij mee is. Helemaal prima toch! Hier helaas met zoon hele nare ervaringen gehad bij de opvang. Zowel bij een gastouder (opgesloten in een kast omdat hij zijn boterham niet wilde eten toen hij 2 was) als op de bso later. Dat maakt dat je dan toch andere keuzes maakt
Ik ben zelf leidinggevende geweest van een kinderopvang en toch heb ik mijn kinderen er nooit zelf gebracht. De rede daarvan is dat ik in de 1e 4 jaar liever niet wil dat mijn kind, als ik er niet ben, in een groep opgevangen wordt. Ik heb mijn voorkeur voor een huiselijke setting, met wat meer rust. En ook liever bij mensen die ik zelf 'uitgekozen' heb. Mn moeder en een gastouder toentertijd. Daar voelde ik me beter bij. Ook vind ik het niet fijn als mijn kinderen voor of na schooltijd opgevangen worden in een groep, met leidsters. Maar liever bij mij of een ander thuis. Daar kunnen ze tot rust komen zonder al teveel prikkels. Kunnen ze afspreken met het vriendje wat ze zelf graag uitnodigen en is er iemand die 1 op 1 aandacht heeft. Het hele groepsgrbeuren mag van mij op school plaatsvinden, maar daarvoor/na liever niet. Ik hoop dat ik t zo duidelijk uitgelegd heb. Ik heb zelf jaren in de kinderopvang gewerkt en mijn werk met veel liefde en plezier gedaan. Veel kinderen zien genieten, maar t is niet mijn 1e keuze voor mijn eigen kinderen.
Mijn kinderen zijn naar het kdv geweest. Geen problemen mee. Mijn jongste is ook een tijdje 1 dag naar de bso geweest. Ze vond het leuk hoor maar ze was totaal kapot als ze thuis kwam. Werken betekent meerdere dagen voorschoolse-, tussenschoolse-, en naschoolse opvang, daar vind ik haar nog te klein voor. Ze is net 4. Dat trekt ze helemaal niet. Daarom zou ik wel oppas aan huis willen zodat ze lekker naar huis kan en kan kiezen of ze wil afspreken of dat ze wat gaat lummelen als ze moe is.
Nee, ik moet er niet aan denken. Wij werken beide fulltime. Mijn man brengt de meiden vier dagen ‘s ochtends naar school en kdv en ik 1 dag. We halen ze beide 2 keer op uit school zodat ze maar 1 dag in de week naar de NSO moeten. Het was in het begin wat gepuzzel maar wij werken allebei gemiddeld 36 uur en kunnen allebei tijd doorbrengen met onze kinderen.
Jullie zeggen zonde van opleiding en geen werkervaring maar ik was klaar met 22 jaar als ik nu zou stoppen met werken heb ik 14 jaar gewerkt. Dus opzich toch aardig gewerkt met mijn diploma. Daarvoor ook al 4 jaar gewerkt in mijn bedrijfstak. Nogmaals als het kan en alles financieel te regelen is en je wil graag stoppen gewoon doen.
Wil ik toch op eageren. Dat heb ik ook gezien. En ook dat mensen hun baan kwijt raken. Ik ben het volledig eens met iedereen hier in het topic die zegt dat je de toekomst niet kunt voorsepllen en dat er altijd iets mis kan gaan. Daarom vind ik het ook belangrijk om beiden te blijven werken en als het kan evenveel inkomen binnen brengen. Ik heb van dichtbij gezien wat er gebeurt als de kostwinnaar zo ziek wordt dat die geen inkomen meer binnen kan brengen. Ik heb net een reorganisatie hier moeten volbrengen op he werk waarbij 70 mensen hun baan hebben verloren. Huilende mensen die mij vertelden dat ze dan geen inkomen meer zouden hebben omdat ze de enige zijn die werken. Ik beschouw gezamenlijk werken als een vorm van risico spreading voor de toekomst. Tenzij je, zoals een aantal geznnen hier, de risico's afdekt van het wegvallen van het hoofdinkomen door b.v. verzekeringen.
Daar zijn wij ook voor verzekerd. Dit hebben we wel overwogen en goed gedaan. Daar ik niet kan werken. Dit door weke delen reuma wat niet erkend wordt door uwv en ik volgens hun dus gewoon kan werken en nergens recht op heb. En sinds deze week word ik ook behandeld voor een depressie. Het is soms zo makkelijk oordelen vanuit je eigen referentiekader dat bepaalde zaken over het hoofd worden gezien.
Maar zelfs dan. Je kunt echt wel nieuw werk vinden. Misschien niet waar je ooit voor hebt geleerd, maar omkomen van de honger hoef je in de meeste gevallen ook niet. Daarbij is het praktisch om je maandlasten zo laag mogelijk te houden, zodat je in geval van nood met veel minder kunt doen. Maar ook dit is weer wat als..
Gelukkig wonen we in Nederland waar je ook nog ww kunt aanvragen als je niet direct een nieuwe baan kunt vinden. In Amerika zou dat wel dramatisch zijn, in de meeste gevallen. Hier vind ik dat nogal mee vallen eigenlijk?
Ja ik ook. En ik heb altijd bij het UWV gewerkt en de aantallen WW zijn zo enorm gedaald de laatste jaren, ik zou mij daar nu niet zo druk om maken. Buiten dat kun je met een inkomen die overblijft als je met 2 werkt ook lang niet altijd rondkomen.
Maar gezamenlijk werken wilt ook niet meteen zeggen dat je het kan redden als 1 van de 2 zonder werkt komt te zitten. Hoeveel gezinnen doen het niet 50/50 zodat ze uiteindelijk 100% hebben? Altijd samen werken wilt echt niet meteen zeggen dat je meer zekerheid hebt. Want stel nou, je hebt beide wel een goede baan waarbij je na een scheiding allebei jezelf kan voorzien van inkomsten, wat als beide bedrijven failliet ( ik noem maar een voorbeeld ) gaan en je beiden zonder inkomsten zit? Heb je toch het zelfde probleem? Dat is dus het hele '' Wat als '' niemand, in geen enkele situatie kan zich volledig dekken voor de toekomst, niemand weet namelijk wat de toekomst je zal brengen.
WW is maar tijdelijk. En dan val je ook terug in inkomen. Daarna wacht de bijstand. En je kunt dus ook als oceana arbeidsongeschikt zaken. En dan (onverwachts) geen recht hebben op een uitkering. Verder zie je dat veel zzp'ers niet (goed) verzekerd zijn (Die verzekeringen zijn enorm duur en hebben een boel voorwaarden). Met bijstand ga je niet dood van de honger. Maar de meeste mensen komen door zo'n enorme inkomensval wel in de problemen. En zuiniger gaan leven is prima. Maar als jij je huis niet meer kunt betalen kan je niet zomaar wat anders krijgen.
Ik snap je volledig en op papier is dit ook het meest solide maar de praktijk? Hoeveel mensen zullen het tweede salaris niet (deels) meenemen om een duurder en groter huis te kopen? Of in mijn geval, moet mijn man zijn inkomen cq koopkracht nivelleren aan die van mij? Wij hebben een hypotheek van meer dan €3.000 per maand. Kan gemakkelijk. Maar als we mijn inkomen nemen dan moeten we een ander huis kopen. Dan zijn we een soort scheefwoners in de koopmarkt. Gaan wij ook pressie zetten op een huizenmarkt die al overspannen is in zijn klasse. Dat is toch ook gek? En je kunt denken, een hypotheek van €3.000 per maand, ben je mal? Daar heeft een bank natuurlijk naar gekeken hè, en daar moet je ook flink inkomen voor hebben maar óók risico spreiding. Dus bijvoorbeeld loon uit meerdere bedrijven, vastgoed verhuur.