Het is dus niet zo zwart wit als hier door sommige geschetst word, dat wanneer je niet werkt je jouw kinderen een verkeerd voorbeeld geeft. Mijn moeder probeert nu heel erg te compenseren, ik weet niet of dat bij jullie ook geldt? Maar hier zegt ze dat vaak, dat ze dubbel van mijn zoon houdt en extra geniet.
Ja dat heeft mijn moeder ook en ze benadrukt mij ook heel erg dat ze maar heel even klein zijn en je eventueel altijd nog kunt werken.
Hoezo niet? Je word er als gezin beter van dus waarom dan die kans niet benutten? Ik spreek even over mijn situatie want wij hebben dus wel er voor gekozen dat ik stopte met werken zodat hij verder kon groeien, waarom? Omdat ik verder geen doorgroei mogelijkheden had en hij wel, ik vond het geen punt om volledige zorg te nemen voor het huishouden zodat hij hogerop kwam, waarom niet? Omdat ook ik er beter van werd, er zou voldoende inkomsten zijn om het gezin draaiende te houden, hij hielp daar financieel in mee en ik hielp daarin mee door er te zijn voor de kids en het huishouden en alles wat daar omheen draait. Je draagt dus beide bij aan de situatie. Dus wat geef ik daarmee voor slecht voorbeeld aan mijn kinderen dan? Is het slecht om in het voordeel te kijken van het gehele gezin? Is het slecht dat mijn kinderen nu wel een keertje extra op vakantie kunnen omdat papa door is gaan leren en hogerop is gekomen en mama er voor gezorgd heeft dat alles draaiende bleef? Kan aan mij liggen hoor maar ik zie juist alleen maar voordelen.
Niemand (ook ik niet) zegt dat het niet goed is om thuis te blijven als daar echt medische redenen voor zijn. Als je bent afgekeurd of medische of sociale problemen hebt is het heel begrijpelijk. En met een ziek kind of huilbaby kan ik mij dat ook voorstellen (al dan niet tijdelijk). En ik denk dat je door full time te werken ook veel mist. Begrijpelijk dat je geen 4 of 5 dagen dure opvang wilt. Maar waarom lees ik dat alleen over vrouwen. Huisvaders zijn zeer grote uitzonderingen (en zelden door eigen keuze thuis). Waarom is het voor een werkende man niet erg om veel te missen? Daarom vind ik dat een gelijkwaardige verdeling het beste is. Zowel vader als moeder iets minder of een dag thuis of tijdelijk iets minder tot ze op school zitten ofzo. Dan lees ik hier dat dat niet zou kunnen. Maar dat is natuurlijk een keuze.
Ik vind het heel erg voor mijn man dat hij niet elke dag thuis is, ik hamer er ook vaak op en denk er heel vaak over na hoe we dat zouden kunnen veranderen. Het feit blijft dat het nu niet haalbaar is om minder te werken, daarom zoek ik het in de uren dat hij wel thuis is. Meestal ga ik dan boven wat dingen doen zodat hij beneden even de “volledige” zorg op onze zoon heeft. Wat ik trouwens nog in het algemeen wil zeggen is dat als ik had kunnen werken ik heel graag carrière had willen maken, maar dan was de kinderwens tijdelijk naar de achtergrond verplaatst en zou ik nooit op mijn 26 zwanger zijn geworden. Ik denk dat ik dan pas zwanger zou willen zijn na mijn 35e het liefst rond mijn 38e.
Ze zegt dat duidelijk dat zij dit dus wel degelijk een slecht voorbeeld voor je kinderen is, zeker als je er niet geheel vrijwillig voor hebt gekozen. Ik kan gewoon niet begrijpen dat mensen dit als '' verkeerd voorbeeld '' kunnen zien.
Ik geloof dat je niet heel goed leest. Je trekt een mening over een niet geheel vrijwillige keuze door naar een keuze die je met hand en tand wilt verdedigen. Dat lijkt me niet precies hetzelfde.
Nee. Als ik wil zou ik wel kunnen stoppen. Ik werk namelijk maar 2 dagen per week en ik werk meer voor de oppas en opvang dan dat ik er wat aan over houd. Maar ik vind het leuk om te werken. En stel dat er wat met mijn man gebeurd, dan verdien ik niet genoeg maar dan kan ik altijd kijken of ik er iets bij kan vinden.
Het is inderdaad een keuze maar dan moet die mogelijkheid er ook wel zijn in het bedrijf. Het is altijd wel makkelijk roepen '' Ga allebei wat minder werken zodat je beide wat meer thuis bent '' maar daar waar mijn man werkt is dat niet mogelijk, daar werken ze in ploegen diensten en dan kan je niet even zeggen '' Ik ga wat minder werken '' dat kan gewoon niet. Dus ja het is een keuze die je kan maken maar dan moet die mogelijkheid er ook wel zijn.
Nou ik lees het dus heel goed, er staat duidelijk dat ze het een slecht voorbeeld vind voor kinderen en helemaal als het dan ook niet geheel vrijwillig gaat. Daaruit haal ik dat zij dus zegt dat het een slecht voorbeeld is voor je kinderen als je als vrouw deze keus maakt EN dat vrouwen die het dus ook nog eens niet geheel vrijwillig doen nog iets erger is. Maar goed, zo lees ik het.
Volgens mij stond er dit in de post: Je eigen werk opgeven voor de carrière van je man vind ik niet echt een goed voorbeeld. Vooral niet als dit niet geheel vrijwillig is. Je man kan toch ook wat anders gaan doen of minder gaan werken? Het wordt dus VOORAL afgekeurd als t niet geheel vrijwillig is. Maar toch ook wel als t vrijwillig is. Of lees ik t verkeerd?
Oké, nog een keer. Je carrière opgeven voor de carrière van je man: je gaat thuis zitten omdat je man wil werken, en offert je carrière op. Hoe hard je daar ook voor gewerkt hebt, hoe blij je er ook van wordt. Je man wil het zo, jij gaat maar mee. Slecht voorbeeld, in mijn ogen. Je carrière opgeven omdat jij die keuze wilt maken in het belang van je kinderen, omdat jij dat de beste keuze vindt, omdat jij er 100% achter staat en omdat jij vindt dat het gezin zo prettig draait en je gelukkig wordt, jullie vormen een team waarin ieder aan zijn trekken komt. Prima voorbeeld. Nee, ik vind niet dat opoffering een goede manier is om je hele leven in te vullen, en dat ga ik mijn kind niet bijbrengen.
Maar wat voor relatie heb je dan?? Als je partner tegen je zegt: mijn werk gaat voor en jij zoekt het maar uit. Sorry maar dan ben je toch knettergek als je dat laat gebeuren. Daar ben je ook nog steeds zelf bij lijkt mij. Ik heb zoiets iig nog nooit gehoord ook niet via via. Ze zullen er ongetwijfeld zijn hoor, maar zijn dat dan niet de grote uitzonderingen?
Ik ben niet te spreken over die relatie nee, maar ik ga er verder ook niet over. Ik zie en hoor het wel vaker Vooral met de redenatie 'dat wordt gewoon verwacht'. En dat is het hem juist, als het door je omgeving als heel gewoon wordt bestempeld dat je jezelf wegzet voor je partner, dan is het lastig daar tegenin te gaan.
Maar is er een hele omgeving die dat vindt? Dat vind ik echt bizar. Ik hoor dat enkel bij bepaalde groepen zoals bv streng gelovigen (natuurlijk niet allemaal) en vanuit andere culturen. Dan heeft het mi meer zin bij die groepen de boodschap over te brengen ipv alle andere tbm van NL op de kast te jagen met niet altijd even genuanceerde meningen Jij dus niet persoonlijk maar in het algemeen.
Dat wil ik mn kinderen idd ook niet bijbrengen. Lijkt me een ongezond voorbeeld. In goed overleg kan je elkaar wel tot hulp zijn. En soms betekent dat dan dat 1 van de partners zijn/haar leven (tijdelijk) aanpast aan de ander. Mijn man had al jaren de ambitie om voor zichzelf te beginnen. Startte een BV op met 2 andere compagnons. Maar kwam er achter dat dat het toch niet was. Hij wilde echt zelfstandig zijn. Echter zag hij een boekhouding bijhouden niet zitten. Ik heb toen aangeboden om met mijn parttime baan te stoppen. Daar had ik al over nagedacht omdat ik niet wilde dat mijn oudste naar een bso zou moeten na schooltijd. De keuze was dus snel gemaakt, in goed overleg. Bracht t mn man veel voordeel? Absoluut! Mijzelf ook? In de eerste instantie minder. Ik ging mn baan opzeggen. Maar op langere termijn heeft t mij ook veel voordelen gebracht. Dus nu, na 12 jaar, heb ik nog steeds geen spijt van de keuze die ik toen (eigenlijk in de 1e instantie voor hem) gemaakt heb.
Misschien hoor ik er meer over vanwege een werkveld waarin sociale problematiek een rol speelt Tuc. Maar een fractie van zp is niet echt hetzelfde als 'alle andere tbm van NL'.