Twee verschillende voogden is geen optie inderdaad. Misschien had ik dat wat duidelijker moeten neerzetten haha. Ik wil eigenlijk dat mijn schoonzusje wordt geschrapt en we gewoon iemand 1 iemand voor beide kinderen uitzoeken. Alleen we hebben niet echt een beter alternatief. Ja, mijn moeder, maar zij is ook alweer 59 jaar... Moeten we dat dan willen? Fijn dat je zusje en broer wel hetzelfde doen tegen allebei jullie kinderen! Wel een moeilijke situatie voor je hoor, het zijn toch je ouders he... En waarschijnlijk hebben ze zelf niet eens in de gaten hoe ze doen. Aan de ene kant is bespreekbaar maken de enige oplossing, maar aan de andere kant snap ik dat je daar tegenop ziet. Ik heb dat in ieder geval ook niet gedaan bij mijn schoonfamilie.
Een andere voogd voor elk kind is sowieso niet de bedoeling hoor! Dat had ik wat duidelijker moeten neerzetten . Het liefst wil ik óf een andere voogd voor beide kinderen (dus mijn schoonzusje schrappen) óf dit bespreken met mijn schoonzusje.
Wat misschien ook kan meespelen, is dat net omdat het de oudste is, dat ze meer met hem kunnen dan met de jongste. Met een ouder kind kun je een gesprek hebben daar waar een baby uiteraard nog niet praat, bepaalde spelletjes kunnen met een ouder kind al wel en met een jonger kindje nog niet. Ik weet niet hoe groot het leeftijdsverschil is tussen beide, maar zelf ervaar ik dat ook als een moeilijkheid dat toen mijn oudste bijv. naar een pretpark kon qua leeftijd, mijn jongste er nog niet klaar voor was. En nu is mijn jongste klaar voor datzelfde pretpark maar is de oudste er al te oud voor (thema te kinderachtig voor hem). In praktijk, vermits ik bijna altijd alleen ben om voor beide kinderen te zorgen, ben ik dus heel zelden met hen naar het betreffende pretpark geweest. Zelfde: enkel de wederhelft is met de oudste gaan zwemmen want de jongste heeft eczeem, en met twee kinderen kan ik dat dus niet. Moest ik als oma dus de keuze hebben tussen twee kleinkinderen met deze "beperkende randvoorwaarden", zou ik waarschijnlijk ook gemakkelijker de oudste apart meegenomen hebben, gewoon omdat alle leuke dingen met hem kunnen en met de jongste vaak nog niet. Ik merkte ook dat mijn moeder toen ze nog leefde, eigenlijk altijd de kinderen van mijn broer (ouder dan de mijne) meenam naar bijv. Sinterklaas op haar werk. Slechts één keer heeft ze onze oudste meegenomen en dat was achteraf bekeken een ramp, toen had ze er vier bij want mijn schoonzus wilde niet dat mijn moeder één kind apart meenam. Verder ging ze ook bij mijn broer helpen als hij voor de klasgenootjes een verjaardagsfeestje organiseerde terwijl ze mijn kinderen niet eens een gelukkige verjaardag wenste als ze hen zag. Ook gevalletje "oudste eerst" dus. Bij mijn vader is de jongste al eens apart mogen gaan logeren toen de oudste met school op avonturenklasse was, dat was voor de jongste erg fijn en iets waar hij het nog af en toe over heeft. Ik herinner me nog hoe trots hij zijn rode koffertje mee naar school nam die dag (opa kwam hem daar ophalen), met Beer, een pyjama, tandenborstel en schone kleren erin. Zijn tijd komt dus ook nog wel. En misschien voor jouw jongste ook, zodra hij wat ouder en minder "fragiel" wordt.
Als je wil voorkomen dat de aandacht geforceerd gaat worden, zou ik toch op het moment zelf iets zeggen. Geen officieel gesprek, maar gewoon als ze bij de begroeting meer aandacht aan je oudste geven. Ik zou dan zoiets zeggen: “ kijk opa en oma, ..... wacht ook op jullie aandacht” Of een keer (tijdens het koffie zetten oid) zeggen dat je de band tussen hen en je oudste zo koesterd en dat je jongste dat ook zo gunt. Een serieus gesprek maakt het mijn mening alleen maar zwaarder.
Mijn schoonouders zijn bij hun eerste kleinkind, onze zoon in meer als een jaar 5 keer langs geweest. We woonde een paar straten verder en ze hebben nooit interesse getoond... Overigens vind ik het wel heel raar dat sommige opa’s en oma’s meer interesse hebben in het oudste kleinkind dan de jongste, mijn moeder wacht met smart op haar tweede kleinkind. Die er misschien wel helemaal niet komt.
Hier heb ik het juist een beetje andersom. Mijn dochter was eerst alles voor hun, helemaal geweldig vonden ze haar. Tot de jongste geboren was. Daar zeggen ze regelmatig over: wat hou ik toch veel van dat manneke. En over mijn dochter hoor ik veel minder. Dat vind ik zo jammer. Ze is minder makkelijk in de omgang maar het is zo'n geweldig meisje als je de tijd en aandacht voor haar hebt.
Ik herken het heel erg maar dan bij de kinderen van mijn zus. Mijn nichtje was helemaal het einde en voor mijn neefje daarna veel minder interesse. Toen mijn zoon daarna geboren werd was er nog minder interesse. Ik vind het erg jammer en heb het er ook weleens met mijn zus over gehad. Wij begrijpen het allebei niet. Misschien is het nieuwe er dan af...? Is het niet meer zo interessant ofzo..
Deels herkenbaar. Bij de 2e is het allemaal minder.. Minder vaak even op bezoek om de kleine te zien, minder vaak een kadootje, minder interesse, minder vaak spontaan op willen passen. Alsof het nieuwe er vanaf is wat bij de eerste wel was. Gelukkig gaan we ze wel altijd samen logeren of er wordt op beide Kids opgepast. Het stoort me verder niet, het drukke van 2 kinderen ipv 1 zal ook wel meespelen.
Ik zou het zeker bespreken! Straks komt er een moment dat je zoon het zelf ook zal door hebben dat hij minder aandacht krijgt. En misschien zal je zoon het dan niet benoemen dat hij het zo voelt, maar het kan wel dat hij wel dat gevoel dan al heeft. En dat lijkt me echt verschrikkelijk. Mijn ouders zien mijn neefje meer als mijn kinderen. Mijn moeder past ook elke week op op mijn neefje. Mijn zus woont op 10 min. Afstand van mijn ouders en ik een uur. Maar ze zijn met alle 3 de kleinkinderen even begaan.