Ok. Ik wil van mijn verlegenheid af. Het belemmert mij in sociale contacten en in mijn werk. Ik werk toe naar een functie waar ik meer op de voorgrond ga staan. Inhoudelijk klopt het, alleen die voorgrond bezorgt mij natte handen, klotsende oksels, blozende wangen en soms wazige verhalen omdat ik zo met mijn eigen gevoelens en negatieve gedachten bezig ben. Het gaat bij mij vooral om de angst voor afwijzing en denken... hij/zij denkt vast .... (vul maar iets negatiefs in ) Wie herkent dit? En hoe heb jij het aangepakt? Wat zijn de tips die je mij kan geven? Kom maar door!
Ja.. dat herken ik heel erg zelfs. Ik weet ook niet waarom, maar zodra iedereen naar mij (aangekondigd) luisterd, krijg ik het spaansbenauwd. Voor mij is het een kwestie van doen en blijven doen. Dat heeft mij enigszins geholpen, alhoewel ik vermoed dat het bij mij ook nog wel een karaktertrekje is en ik daar nooit helemaal comfortabel bij zal zijn.
Ik herken het volledig! Spreken in groepen bijvoorbeeld is voor mij een ware nachtmerrie! Ik ben vooral bang dat ik ga blozen en daarvoor schaam ik me. Want wat zullen ze over me denken.. Ik hoop dat er hier iemand met nuttige tips komt!
Echt blijven doen. Ik durfde vroeger amper een telefoongesprek te voeren. Mn vriend heeft mij echt gepusht om toch altijd zelf te bellen en zelfs soms geweigerd het voor mij te doen. Vond ik moeilijk en soms werd ik ook echt even boos echt gefrustreerd op mn vriend maar het heeft mij enorm geholpen. Daarnaast heb ik alle mogelijkheden om in groepen te spreken aangenomen om dit te doen. Je wordt er dan vanzelf beter in, hoe erg ik ook mezelf even niet mocht op dat moment. Oefenen, oefenen en nog eens oefenen. Dus gewoon doen!
En wat ook helpt: benoem het als je het spannend of moeilijk vindt. Echt niemand gaat je in de zeik zetten, en meestal helpt je publiek je dan door de moeilijke momenten geen.
Herkenbaar! Terwijl ik bij bekenden er totaal geen moeite mee heb of op een plek waar ik me volledig op mijn gemak voel. Mijn tip: gewoon doen en doorgaan! Laat je onzekerheid niet merken.
Ja, ik doe het ook vaak. Maar dan herken die frustrerende gevoelens van Dalysa. Het liefst wil ik het vermijden want dan ontloop ik die angstige gevoelens. Vanavond ga ik een gesprek leiden waarbij ik mensen niet/nauwelijks ken. Dat is echt zo’n trigger. Zo’n nerveus gevoel in mijn buik. Benoemen is ook een goede, als ik het ga verbergen schaam ik me voor mezelf. Dan wordt het nog veel erger. Wat ik zo vervelend vind: Het zegt niets over mijn capaciteiten. Alleen hoe ik ze verwoord en overbreng in een groep.
Herkenbaar! Maar wat hierboven is genoemd: gewoon doen, het niet uit de weg gaan. Hoe vaker je het doet, hoe makkelijker het wordt. Al zal dat niet van de één op de andere dag gaan. Ik heb het deels ook wel geaccepteerd dat ik nu eenmaal snel moet blozen. Zeker in onverwachte situaties. Vind het ook niet altijd leuk, maar kan niet anders dan het accepteren. Vroeger durfde ik nauwelijks te spreken of te telefoneren. Als ik dan nu naar mezelf kijk ben ik daarin héél veel vooruit gegaan. Succes ermee! Komt goed.
Vooral dat blozen bij onverwachte situaties heb ik ook.. als ik in de supermarkt een goede kennis tegenkom bijvoorbeeld. Ik doe dan alles om mn gezicht te verbergen. Voel me echt zo’n oen soms!
Alsof ik mezelf hoor praten.. heb dat precies zo. Maar heb wel geleerd dat wanneer ik m'n gezicht wil verbergen het alleen maar erger wordt. Dus dat doe ik niet meer, dan maar met een hoofd zo rood als een tomaat het gesprek aangaan... blozen trekt dan eenmaal in gesprek ook weer snel weg trouwens. Ben er nog steeds niet achter wat nu de oorzaak is van dat blozen. Is niet echt dat ik me schaam ofzo.
Ik heb hier ook last van en ik merk ook dat door te doen het vanzelf beter gaat, samen met een goede voorbereiding, die op den duur minder nodig is. Daarnaast kan je van te voren een soort mindfullness doen, waardoor je ontspannen begint. Vaak gebeuren blozen, stamelen etc. Omdat je sneller gaat praten, sneller gaat ademhalen, je niet uit je woorden komt. Als je begint met een rustige ademhaling dan kan je dat proberen vast te houden. En bedenk dat er weinig mensen zijn die er echt van houden om te spreken in een groep. Je bent niet de enige. Succes! Goed dat je ermee bezig bent!
Ik kan je de hand schudden. Brrr...echt verschrikkelijk! Bij mij is het een combinatie van faalangst en perfectionisme. Mijn motto is : fake it till you make it!!
Dit ja! Ik zeg ook gerust dat ik het spannend vind. Doen eigenlijk best veel mensen hoor. Maakt het wat luchtiger
Een cursus bij Toastmasters kan je heel erg helpen. Je oefent elke week een speech, en door de feedback die je krijgt kun je jezelf verbeteren. Iedereen zit daar om een betere spreker te worden dus je hoeft je niet te schamen. Daardoor kan je ook zekerder over jezelf worden!
Ik vraag me ook echt af of ik echt heel rood word of dat ik het alleen maar zo voel. Ik heb nog nooit iemand een opmerking horen maken er over. Ik schaam me ook niet dus vind het ook zo gek! Maar mensen zullen zoiets wel denken aangezien blozen daarmee vaak wel geassocieerd wordt.. Echt vervelend is het! Ben wel blij te lezen dat ik niet de enige ben
Ja, ik ben ook blij dat ik niet de enige ben. Een soort troost op de een of andere manier. Maar die onzekerheid zit mij dwars hoor! Het beïnvloed mijn gedrag meer dan ik wil.
Yep, same here! Letterlijk elke dag is er wel een moment waarop ik denk, krijg ik nu een rooie kop?! Vermoeiend.. En het beïnvloed mijn gedrag ook zeer zeker. Daar baal ik stevig van. Maar ik heb dit echt al zo lang als ik me kan herinneren.
Ik voel me er ook vaak ongemakkelijk door, dat wel. Heb over het blozen nog nooit opmerkingen gehoord.. wel vaak opmerkingen gehad dat ik zo stil ben (voornamelijk in grote groepen waar veel mensen zijn die ik niet ken kruip ik graag in m'n schulp) 1 op 1 contact gaat me goed af of met mensen die ik goed en al langer ken. Denk ook een stukje angst om gelijk mezelf te laten zien.. Ik kijk liever eerst de kat uit de boom voor ik mezelf laat zien.. soort van faalangst en angst om afgewezen te worden. Ik ben dan ook een introvert persoon. Hiermee ben ik in het verleden wel eens gekwetst, vooral door mensen die gewoon geen begrip hebben voor of kennis hebben van introverte personen... Waardoor ze denken dat het desinteresse is of dat ik gewoon verwaand ben.. heeft me echt pijn gedaan. M'n gevoel en uiting zijn heel tegenstrijdig. Ik weet dat ik er geen invloed op heb hoe mensen over mij denken, je kunt nou eenmaal niet allemans vriend zijn. Maar ik wil dat mensen me goed en leuk vinden... Dus wanneer ik op zo'n ongemakkelijk moment ga blozen en niet goed uit m'n woorden kom, kan ik achteraf ook af en toe echt balen van mezelf.