Hier ook herkenbaar. In groepen praten durf ik niet. Voordat ik kinderen had vond ik telefoongesprekken doodeng, Sinds ik kinderen heb moet ik wel bellen voor afspraken en dergelijke, dus daar ben ik nu overheen, gelukkig. Als ik een drankje op heb durf ik alles, zou willen dat ik zo altijd was. Maar ik denk wel dat door dingen te doen waar je enorm tegen op ziet dat dat de manier is om eroverheen te komen.
Herkenbaar hoor! Ook hier krijg ik mijn hele leven al met een rood hoofd in bepaalde gesprekken. Voel me soms zo’n klungel Vanochtend had ik een 10 min gesprek met een collega. Zodra het persoonlijk wordt krijg ik echt een soort verlegenheid over me heen met tranen in mijn ogen Het hoort gewoon bij me en door het niet uit de weg te gaan zal het steeds een beetje beter gaan. Bij losse gesprekken nergens last van trouwens maar zodra het iets officieels is.. pff Laat je vooral niet afleiden door je gedachtes, dan gaat het mis hier. Blijf je focussen op het gesprek.
Ja, die heb ik ook opgeschreven voor mezelf. En als ik merk dat die negatieve gedachten komen richt ik me tot mijn gesprekspartner. Werkt wel! Dus daar blijf ik op oefenen.
Heel herkenbaar vooral in een groep praat ik niet alleen via app dat doe ik wel. Collega’s zie ik niet zelfs me werkgever niet. Heb geen vriendinnen of vrienden
Ik was heel verlegen. Nu niet meer. Zal ook deels door mijn opleiding komen. Cios. Dus veel lesgeven. Spreken voor een groep. Ja ligt er aan wat. Een les geven geef ii niet om. Even zo tussendoor iets vertellen ook niet. Maar een voorbereid verhaal moeten afsteken vind ik vreselijk. Mij helot het vaak om te zeggen dat ik nerveus ben. Valt de helft van de zenuwen al van mijn schouders. Verder gewoon doen. Gewokn beginnen. En wat andere mensen denken... tja. Daar hebben zij last van. Zij zitten met die negatieve gedachten, ik niet. En als mensen kritiek hebben. Nodig ze dan maar eens uit om het beter te doen.