Op één of andere manier wil ik mijn verhaal even kwijt. Ik heb mijn moeder al gebeld en advies van haar gekregen. Ik moet een grote beslissing maken en ik kom er niet uit. Sorry voor het lange verhaal. Wij hebben een mooi huis gezien. Het voldoet aan al onze eisen, en we zijn er beiden verliefd op geworden. Het is een buitenkans, en zoiets zullen we niet meer tegenkomen. Helaas ligt het in een andere woonplaats, ongeveer 10 kilometer verderop. Ik wil liever in onze huidige woonplaats blijven wonen, dit is dus de enige eis waar het huis niet aan voldoet. Mijn man zit dit niet als een probleem, ik wel. We zijn inmiddels drie keer wezen kijken bij het huis. Vlak voor de derde keer heb ik besloten dat we het niet gingen doen. Toen we in het huis rondliepen kwam er een enorme knoop in mijn maag. Wat een pracht van een huis, op een unieke locatie. Ik zag de kinderen al in en om het huis ronddollen. Hoe kan ik dit huis willen afwijzen? Eenmaal thuis begon de realiteit weer in te zakken. Ik wil niet verhuizen naar een andere woonplaats. Onze zoon zit in groep 1 van een fijne christelijke school. Die is er niet in die andere plaats en ik zal dus dagelijks heen en weer moeten rijden met de auto (ik ga nu heerlijk op de fiets, in weer en wind, terwijl de auto voor de deur staat). Ik heb geen zin om de weg te moeten leren kennen, op zoek naar een nieuwe kapper, tandarts, huisarts, oppas! (zoveel moeite voor moeten doen, nu eindelijk een fijn oppasmeisje gevonden!). Mijn man ziet het probleem niet, en kan overal oplossingen voor aandragen. Vanavond weer gesprek erover en ik zie de teleurstelling in zijn ogen als ik zeg dat ik het huis wil laten gaan. Dan wil ik alweer bijna toegeven. Maar ik vind het risico te groot. Straks heb ik het niet naar m'n zin, zit ik daar in m'n eentje in dat mooie, grote huis (man werkt veel) in een plaats waar ik niemand ken. En natuurlijk kan ik de auto pakken en terug rijden, vrienden bezoeken, de kapper behouden. Maar waarom ga ik dan in een nieuwe woonplaats wonen? Ik ben hier overigens niet opgegroeid, we zijn al twee keer verhuisd en elke keer naar een andere woonplaats. Maar toen met logische redenen, dit keer is het niet persé nodig. We hebben net de discussie maar beeïndigd, we komen er vanavond niet uit. Morgen praten we verder. Ik vond het fijn om ff mn verhaal op te schrijven. Misschien kan ik wat leren van jullie feedback
Het eerste wat er in me op komt: wat is nou 10 kilometer? Als je de school, dokter, tandarts etc zo belangrijk vindt dan behoud je dat toch in die andere woonplaats? Dat is 10-15 min rijden of in de zomer lekker met de fiets. Op basis van die 10 kilometer zou ik het echt niet laten afhangen. Je geeft zelf aan dat het jullie droomhuis is en alles heeft wat jullie zoeken...
Kapper, tandarts, oppas: dan is 10km toch prima te doen? Vrienden die 10km bij je vandaan wonen idem. Het enige is volgens mij school: dat elke dag heen en weer rijden als je daar perse wilt blijven is wel iets waarvan je je moet bedenken of je dat ziet zitten.
10km is niet ver. Je huisarts etc kan je gewoon in die andere woonplaats laten. Mijn huisarts zat destijds 3 dorpen/14km verderop. En mijn tandarts 7km. Als je je kinderen er al ziet rondrennen en eigenlijk het plaatje compleet is waarom dan niet?
Tja voor 10km zou ik het niet laten. 10km is in mijn ogen gewoon dezelfde woonplaats. Alleen de huisarts van de kinderen zou ik misschien veranderen voor als er eens iets dringend is. Een droomhuis kom je maar zelden tegen. Ga je ooit je droomhuis vinden binnen de straal waar jij wil wonen?
Wij zijn vorig jaar 24 km verderop gaan wonen. En zijn nu serieus aan het kijken om terug te verhuizen. Ik weet niet hoe hecht je met de mensen in je omgeving bent. Maar mis zo erg het even op visite gaan bij familie en vrienden. Maar anderzijds ben ik nu gehecht aan ons droom huisje en de omgeving. Alleen dat onze zoon naar een cluster 2 school moet in onze oude woonplaats zorgt er voor dat we nu toch echt serieus willen gaan kijken om terug daar te gaan wonen.
Ik ben het met de rest eens, 10 km is niet zo ver dus lijkt mij dat de rest bij het oude zou kunnen blijven.
Ik zou opgelucht zijn, hoef ik er niet meer over na te denken. Maar tegelijk ontzettend jammer dat het niet ons huis is geworden...
Lastige situatie hè! Ik kan mij er heel erg in vinden en ik snap dat je je verscheurd voelt zeg maar. Mijn ex wilde graag dichter bij zijn werk, weg van het stukje waar altijd file stond en 25 km verderop wonen. Ik ben altijd duidelijk geweest dat ik nooit van plan was mijn woonplaats uit te gaan. Ik heb familie en vrienden om de hoek en vind het heerlijk om mij altijd thuis te voelen. Wel tijdje op kamers gezeten en dat vond ik al niks. Maar ik wou hem ook tegemoet komen dus ik heb rond gekeken naar huizen daar in de buurt. Mooie woningen gezien, waar ik mezelf ook zag wonen maar niet op de plek die mij zo dierbaar is. Ik heb uiteindelijk de keuze gemaakt niet te verhuizen om meer redenen dan alleen mijn "heimwee" maar het was wel een belangrijke factor voor mij. Het gemak van op visite gaan, vriendinnen die mijn kind op kunnen halen van opvang als ik laat ben en weten dat ik gelukkig ben in mijn woonplaats zijn dingen die ik niet bereid was op te geven. Materialistische zaken zoals een mooie woning vond ik uiteindelijk minder belangrijk. Gelukkig vond ex dat destijds ook wel. Maar dat is mijn keuze, ik kan jouw kant ook heel goed begrijpen. Voor jou is het ook je droomhuis natuurlijk. Uiteindelijk is het ook gevoel, een keuze die alleen jij kan maken.
10 km is prima te overbruggen, Wij wonen buitenaf en de kids gaan ook naar een christelijke school, dat is ook 9 km verderop, ik heb een electrische fiets aangeschaft en fiets het gewoon met 3 kids, de 4de is onderweg en bij mooi weer zal die ook meegaan als alles goed mag gaan ... Maar dat neemt jou gevoel natuurlijk niet weg..
Ik heb mezelf aangeleerd om bij twijfel iets niet te doen. En eerlijk, nog nooit spijt van gehad. Er komt wel weer een ander huis wat dichterbij is. Misschien is de keuken dan niet mooi of de badkamer heel oud, maar daar kun je iets aan doen. De ligging verander je niet.
Thanks voor de reacties, ik laat ze bezinken. Vrij unaniem, wat is nu 10 kilometer? - ik doe nu alles op de fiets, onze zoon van 4 fietst ook alles zelf. Als we in die nieuwe plaats gaan wonen, maar ik hou alles hier dan moet ik elke keer de auto pakken. Ik vind het juist heerlijk om een stukje te fietsen. (maar niet te ver, vanuit de nieuwe woonplaats zou echt te ver zijn. Hooguit in de zomer een keertje) - onze jongste is 1. Dat betekend dat ik de komende 11 (!) jaar lang nog twee keer per dag heen en weer moet naar school... - in onze huidige woonplaats hebben we geen familie wonen. Vrienden hier ken ik vooral via de kerk en school (waar we dus naartoe blijven gaan), buren enzo zullen ook verwateren als we binnen onze huidige woonplaats verhuizen. Helaas. Alle reacties zijn welkom. Ik vind het fijn om de mening van anderen te lezen.
Als ik het zo lees is het gevoel er gewoon niet. Als je in het huis loopt krijg je een knoop in je maag schrijf je,., Ik lees eigenlijk geen hele goede reden waarom je er niet zo kunnen wonen, als dit echt HET huis zou zijn dan zijn dit allemaal kleine issues waar je je over heen kunt zetten. Rationeel is dit huis misschien perfect, maar HET gevoel ontbreekt. Toen wij voor een huis gingen kijken zijn we meerdere huizen wezen bezichtigen. We zijn in “perfecte” huizen geweest waar we dus echt niets voelden. Uiteindelijk het minst mooie huis, waar nog het meest moet gebeuren voelde gelijk goed, instinctief wisten we allebei; dit is hem! En dat huis hebben we dan ook gekocht.
Dat is ook zo'n beetje mijn instelling. Maar sommige dingen kun je niet weten. En daardoor zou ik toch ook echt dingen niet hebben gedaan waar ik achteraf geen spijt van had. Onze eerste verhuizing was vanuit mijn geboortedorp naar een grote stad 150 km verderop. Het 'moest' voor het werk van mijn man. Ik heb toen ontzettend getwijfeld en ik wilde niet. Uiteindelijk heeft het me heel veel gebracht. Maar wat je zegt klopt. De ligging verander je niet. Overigens ligt dit huis ook perfect, precies wat we willen. Alleen in de verkeerde woonplaats.
10km is ook prima te fietsen hoor. En dat zul je dan niet doen bij regen, maar in voorjaar en zomer 40 min fietsen is toch niet zo'n ramp? En mss toch de kinderen naar school in de nieuwe woonplaats? Anders blijven ze toch altijd "die kinderen die op ... naar school gaan" ipv dorpsgenootjes. Ik zou m'n droomhuis niet laten schieten als dat 10km verderop stond.
Ik kreeg een knoop in mijn maag bij de gedacht dit huis niet te kopen. Het gevoel is er juist wel. Juist mijn verstand zegt dat ik geen woonplaats verderop wil wonen. Wij hadden ook allebei het gevoel: dit is het! Ik zie mezelf er wonen! Hoewel het voldoet aan al onze eisen, ziet het er anders uit dan het plaatje in ons hoofd.
Dan begreep ik je verkeerd! Ik zeg altijd bij twijfel niet doen, maar wil je echt je droomhuis opgeven om 10 km? Hoe dan ook een heel moeilijk dilemma!