Wij zijn hier ook van het traditionele huishouden. In die zin; mijn man zorgt dat het geld binnenkomt....En ik maak het op Gekheid natuurlijk, maar hij werkt buitenshuis en ik binnenshuis. Van mij levert alleen geen geld op. Zo zien wij het. Maar mijn man behandelt mij zeer respectvol. Juist vanuit bijbels perspectief! De man mag best hoofd van het gezin zijn, maar dat is wat anders dan de baas zijn. We hebben allebei af en toe even rust nodig. Maar ipv aan onze eigen rust te denken, denken we aan de rust voor elkaar. Want ik wil dat het goed met mijn man gaat en hij wil dat het goed met mij gaat. Daarom ondersteunt hij mij ook met de "puntjes op de i" in het huishouden als ik aan bepaalde zaken niet toe kom. En als ik andersom zie dat hij erg moe uit het werk komt, wil ik echt niet dat hij wat doet (tenzij echt niet anders kan) Ik zou in jouw geval eens met hem gaan praten en vragen hoe het met hem gaat en hoe hij vindt dat thuis alles loopt. Of dit het beeld is wat hij van tevoren had. Daarna rustig vertellen hoe jij je voelt, hoe belangrijk jij het vindt dat hij zijn rust krijgt, maar dat je zelf ook merkt dat je af en toe een moment voor jezelf nodig hebt. En samen bespreken hoe je dat kunt inplannen....
Zo iemand veranderd nooit meer. Het is hem vanaf zijn geboorte met de paplepel ingegoten dat het zo "hoort". Ik vraag me echt af waarom je zelfs nog een 2e kindje met hem hebt gekregen aangezien hij na de eerste ook al zo was. Er zijn vrouwen die hiermee kunnen omgaan (gebruikt worden als voedster en huisslaaf), dus je moet voor jezelf na gaan denken of jij zo je hele leven kan leven. Hij zal namelijk nooit veranderen. Ik had me spullen al veel eerder gepakt en was weggegaan.
Maar waarom begin je een relatie met iemand met zo'n degoutante principes? En dan ook nog twee kinderen krijgen? Om op je initiële vraag te antwoorden: jij hebt gelijk, maar je gaat dat nooit krijgen van je man.
Is er niet iemand van de kerk die invloed op hem heeft en hem de les kan lezen? Als je geen kinderen had zou ik echt zeggen: Run miss bellydance! Run! Misschien zeg ik dat nu ook wel.
Met zo'n man was ik ook snel klaar. Hij gaat echt niet meer veranderen. Ik wist het wel, na m'n verlof ging ik werk zoeken en zorgen dat ik financieel onafhankelijk werd, zodat ik weg kon. Je moet voor jezelf echt heel goed bedenken wat jij wil. Succes ermee.
Wat ik altijd zo verdrietig vind, is dat zo’n vent altijd al zo was, je toch besluit een gezin te stichten met zo’n weggewaaid dakraam, en dan achteraf pas bedenkt “ gut... niet zo leuk”
Ik krijg de indruk dat het niet echt een besluit was om een gezin te stichten maar dat baby 1 zich onverwachts aandiende (maak uit een latere post op dat ze beiden nog thuis woonden en nadat ze al zwanger was zijn gaan trouwen en samenwonen). TS je hebt twee opties: 1. Accepteren dat hij zo is, want de aard van het beestje gaat niet veranderen, en voor je jezelf een weg vinden om er mee te dealen. 2. Voor jezelf kiezen en bij hem weggaan. Ik zou persoonlijk heel rap voor optie 2. kiezen.
Ik zou vragen of hij thuis komt samen met jou en de kinderen eet en samen de kinderen naar bed. Daarna kan hij gaan en staan waar hij wil. Maar ik lees dat er bij jullie in de basis een aantal dingen scheef gaan. Dan heeft het geen zin om ruzie te maken over een avondje uit. Dan moet er een goed gesprek komen over de basis. Hoe verdelen we de taken. Hoe zorgen we dat we elkaar blijven zien en waarderen. Wat hebben jullie nodig van elkaar. En wat is jouw draagkracht na je pnd? Sterkte
Ik heb een sterk vermoeden dat hij helemaal niet naar een kerk gaat en dat dat echt de enige tekst uit de bijbel is dat hij kent
Ok ik had niet alles gelezen. Ik lees nu dat hij in naam des gods zo met je omgaat.... En dat geestesziektes niet bestaan? Ik denk relatie therapie en zo niet? Je afvragen hoelang jij dit vol houdt! Stap een is dan uitkijken naar een baan zodat je niet meer afhankelijk van hem bent.
Je bent nog zo hartstikke jong meid. Ik hoor heel veel over wat HIJ vindt over de rollenverdeling. Wat vind JIJ ervan? Draai de rollen gewoon af en toe om. Ja: het is een hele verantwoordelijkheid om volledige financien voor 4 mensen te moeten verzorgen. Daar kun jij aan bijdragen, zoek een baan voor een paar uur, desnoods op zaterdag. Dat helpt jou om uit huis te komen en tussen de mensen. En het helpt hem om te relativeren, EN om tijd door te brengen met zijn kinderen. En het helpt jullie: wat meer geld, andere gesprekken, wat meer lucht. En bovenal: kom voor jezelf op!
Jeetje meid wat een ellendige rot situatie. Kom op je bent nog maar 25 jaar en zit full time thuis met twee kinderen? Ga eens een beetje voor jezelf opkomen want die kerel van je gaat echt niet veranderen. Dit zijn niet meer de jaren 50 hoor. Onbegrijpelijk dat er mensen zijn met deze gedachtengangen. Hele dagen thuis en zelf al niet lekker in je vel, daar zou menig mens depressief van worden, Je bent nog jong en je kan nog alle kanten op maar dat gaat niet vanzelf. Sterkte!
Is het een optie om de dominee of een ouderling van jullie kerk in vertrouwen te nemen en dat deze met je man in gesprek gaat. Mijn man en ik zijn ook christelijk en mijn man werk meer dan mij, dus ik doe meer in huis dan hij. Maar alsnog helpt hij mij. Nu doet hij wat meer in het huishouden omdat ik wat minder energie heb door de zwangerschap en dat is prima. Er is niets mis met een traditionele rolverdeling, als beide partijen zich daar in kunnen vinden en dat er respectvol met elkaar om wordt gegaan. Je man moet ook kijken naar wat jouw behoeftes zijn, wat jij nodig hebt en hoe het met jou gaat.
Ja dit helemaal dus. - relatie met iemand van 30 die nog thuis woont -> alarmbellen - weten wat voor ideeën ouders hebben -> rennen! - je bent gestopt met werken toen je zwanger raakte: was dit met een medische reden of vanuit die traditionele gedachte? En vond jij dus ook dat dat zo 'hoort'?
Geen gezeur. Als hij had willen leven als vrijgezel dan had hij niet aan kinderen moeten beginnen. En dat ouderwetse idee dat de vrouw moet koken en het huishouden moet doen zou mij helemaal tegen t borst stuiten.. Ik vind dat je man heel respectloos naar jou is met zijn uitspraken. Ik zou het gesprek aangaan en voor mezelf kiezen als hij niet wil veranderen. Dit hou je geen jaren vol. Dan kan je er beter alleen voor staan en weten dat je op jezelf kan rekenen. Samen zijn maar zo alleen voelen is veel erger.
Je kunt een poging wagen om met hem in gesprek te gaan dat je je huwelijk op deze manier niet ziet zitten. Dat je samen met hem eraan gaat werken dat t anders gaat worden. Eventueel bijgestaan door iemand vanuit de kerk die hem wel kan vertellen hoe het bedoeld is in de bijbel en hoe met respect met elkaar om te gaan. Wanneer hij hier niet aan meewerkt of hier niet duidelijk door verandert zou ik je eigen leven gaan leiden, zonder hem. Een huwelijk hoort fijn te zijn, je hoort respect voor elkaar te hebben, samen het gezin te draaien. En dan kan het best zijn dat de een meer binnenshuis werkt en de ander meer buitenshuis. Echter wel in overleg, met begrip en respect voor elkaar en naar ieders tevredenheid. Als dat niet kan dan lijkt me dit geen fijn huwelijk om in verder te leven.
Ik zou in ieder geval geen derde kind met hem krijgen. En verder je tijd de GGZ gebruiken niet alleen aan je PND weken maar ook je zelfbeeld. En verder kan ik je alleen succes en wijsheid toe wensen.