Welke mama’s moeten er nu nog bevallen? Het is heel gek eigenlijk om aan de andere kant te staan, al bevallen te zijn. Het zwanger zijn voelt echt eeuwen terug en ik mis het ergens zelfs. Die hele periode was zo bijzonder dat ik er een soort van heimwee gevoel van heb
Ik begrijp je Hoe hard ik het op het einde haatte , zo hard mis ik het ook En dan wetende dat ik het wrs nooit meer zal meemaken want men man wil hierna geen kindje meer En ik wil het precies wel Maja Hij wil maar 2 kindjes in totaal en ik wil graag 2 kindjes van mezelf
Gek hoe dat werkt he. Ik zal echt nooit meer een kindje krijgen want ik heb mij gelijk laten steriliseren tijdens de keizersnede, gelukkig vond de gynaecologe dat geen enkel probleem. Maar t voelt echt als het afsluiten van een periode, die ik loeizwaar vond op t einde maar wat vond ik haar in mijn buik een feest
Wij hebben zoveel moeite moeten doen om deze twee boys te krijgen, dat ik niet verwacht dat wij ooit nog weer zwanger worden. Ik weet ook niet of ik dat zou willen, twee kinderen was altijd onze droom. Het zwanger worden, zwanger zijn, de misselijkheid, overgeven, de buik, zal ik zeker niet missen! Ik heb het eigenlijk ook nog geen moment gemist! Ik vind het alleen heel jammer dat we de babytijd maar een keer meemaken. Ze zijn maar zo kort zo klein en de tijd lijkt te vliegen! Maar een klein zusje voor de boys lijkt me te leuk, maar ik weet ook dat we gezien alle ellende met zwanger worden en zwanger zijn, niet aan gaan beginnen
Dat kan ik me zo goed voorstellen! Had je dat na de geboorte van je andere kinderen ook? Lijkt me best een proces, om aan de ene kant een nieuw leventje in je leven te hebben, en aan de andere kant definitief afscheid te nemen van zwanger zijn.. Toen mijn oudste zoon geboren was miste ik het zwanger zijn al heel snel, en tot aan deze zwangerschap heb ik het nog iedere dag gemist. Het is gewoon zoiets moois en bijzonders! Ik moet zeggen dat mijn man en ik het al een paar keer over een derde kindje hebben gehad haha, ook al willen we die er niet gelijk achteraan Maar te weten dat we daar allebei voor openstaan voelt al fijn. Dat lijkt me voor jou @Dansprinsesje wel moeilijk zeg.. Maar mijn ervaring is wel dat mannen bij kunnen draaien in dit soort opzichten Ik hoop dat die van jou dat ook gaat doen, als jouw wens zo groot blijft!
Nee bij mijn andere kinderen had ik dat totaal niet, na de komst van mijn dochter na drie jongens was ik er ook echt klaar mee. Tot 17 jaar later ineens mijn eierstokken gingen rammelen, en nu het echt heel definitief is en ik zie hoe razendsnel de tijd echt door mijn vingers glipt voelt dat echt als afscheid nemen van een hele bijzondere periode. Ik heb de slingers nog hangen, man vroeg gister wanneer ze weg konden, nou dat was gelijk brullen, net als toen hij gisteren ochtend weer aan t werk ging. Ik wil nog echt even in die prachtige baby bubbel blijven zitten ❤️❤️
@Zonnetje13 nog geen baby hier! Bij jou ook niet zo te zien! Hoe je het nog een beetje vol? Zijn er bij jou al afspraken gemaakt over hoe of wat? Ik geniet nog echt van de kleine in mijn buik. Al zijn de bewegingen niet altijd n pretje meer! Ook omdat ik voor 90% weet dat dit de laatste x zou zijn. Wij zijn enorm gezegend met deze snelle/makkelijke 2de zwangerschap. Ik raak hoogstwaarschijnlijk voor mijn 35ste in de overgang. En daarnaast staan wij ook open voor pleegzorg. Daar wil ik mij hierna eens in gaan verdiepen. Eerst maar eens bevallen. Mooi om te lezen hoe jullie het allemaal ervaren en hoe de een zwanger zijn mist en de ander niet.
Hoewel ik me er de hele zwangerschap van bewust ben heweest dat dit de laatste keer was mis ik het ook. Het gezellig samenzijn, ook al kost het me mijn ribben hahaha, het getrappel en gewoon het hele bijzondere van zwanger zijn. Ik ben inmiddels 42 en mijn lichaam is duidelijk veel minder flexibel dan tijdens mijn eerste zwangerschap dus we gaan zeker niet voor een derde. Aan de andere kant, een ongelukje zit in een klein gaatje en mocht dat het geval zijn zal ik er toch reuze blij mee zijn. Maar daar gaan we niet op mikken hahaha
Ik zal in t kort mijn bevalling verhaal nog even doen. Op 19 maart om 9 uur moesten we ons melden in het ziekenhuis voor de inleiding. Eenmaal daar moest ik aan t ctg, deze was dik in orde en na een half uur heeft een verloskundige van het ziekenhuis mijn vliezen gebroken. Vruchtwater was mooi helder en er werd gelijk een electrode op t hoofdje van de baby gemaakt voor de monitor. We werden naar onze geboorte-suite gebracht, helaas niet met het grote bad maar met gewoon lig bad, van de verloskundige mocht ik daar ook wel in bevallen. Ze zouden ons eerst een uur a anderhalf met rust laten om te zien of ik vanzelf weeen zou krijgen. Na een half uurtje kreeg ik heel regelmatig elke vijf minuten een wee. Prima op te vangen. Ik ben gaan douchen en na een anderhalf uur kwam de verloskundige checken. Ze vond dat ik niet genoeg weeen had en wilde me aan het infuus hebben. Ik aarzelde nog want waarom de haast, ik had immers weeen. Ze toucheerde ( ontzettend hardhandig, ze heeft me meermaals echt flink zeer gedaan) en ik had 3 cm ontsluiting. Dit was om 12.00 ongeveer. Dus op haar advies infuus. Het infuus zat er net 3 minuten in en ineens daalde de hartslag van de baby van 140 naar 120, 100, 80, 70 ( op dit moment ben ik heel snel op mijn linkerzijde gaan liggen) en met dat ik dat deed daalde t hartje naar 50 en viel het helemaal weg. Allerlei alarmbellen gingen af en binnen drie seconden stonden er tien man om me heen. Een echo apparaat werd binnen gereden en direct werd gekeken of de placenta nog vast zat. Intussen kreeg ik een injectie in het infuus om de werking van de wee opwekkers direct te stoppen en mijn baarmoeder stil te leggen. Bijwerkingen zijn erg naar werd er nog gezegd, dat was licht uitgedrukt . Het hartje can de baby kwam direct weer op gang en ging weer terug naar 140. Mijn hartslag was intussen 180 door het medicijn en ik lag helemaal te schudden op het bed. Na allerlei zaken te hebben bekeken was de conclusie dat het waarschijnlijk een shock reactie was van de baby op de wee opwekkers, waarop ik zei snij haar er dan uit. Nou dat gingen ze natuurlijk niet doen, maar ik hoefde me geen zorgen te maken want het noodbed met team stond al klaar op de gang dus als t echt nodig was zou ik met 2 minuten op de ok zijn. Ze zouden me een uurtje met rust laten weer en dan terug komen met een plan. In dat uur natuurlijk geen seconde meer kalm geweest. Ik ben op mijn linkerzijde blijven liggen en de baby bleef keurig op 140 hangen. Na een uur gingen ze weer het infuus aanzetten. Hier was ik erg bang voor maar ze zouden het stap voor stap doen. Direct zakte t hartje weer naar 80 maar het herstelde ook vrij vlot weer. In twee uur tijd hebben ze het infuus verhoogd tot de maximale stand. De baby reageerde hier duidelijk heel slecht op met constant het hartje zakken naar 70. Daarnaast kreeg ik geen enkele wee. Wat al heel vreemd was. Na die twee uur ( en tig controles verder) was de personeels overdracht. Ik gaf aan niet verder te willen met de inleiding , maar een keizersnede te willen. Het zat me echt totaal niet lekker, het voelde helemaal niet goed dat haar hartje zo zakte en dat ik geen enkele wee kreeg ondanks flink opwekken. De verloskundige verweet me nog dat ik me njet moest druk maken want ja stress is slecht voor de baby , sorry hoor, zei ze. Ik ben er niet op in gegaan op dat moment maar ze gaf me het gevoel dat het mijn schuld was dat het infuus niet goed werkt. Tijdens de overdracht zakte het hartje weer richting de 60 en weer alle alarm bellen af. De gyneacoloog kwam toen kijken en zei het infuus moet er af want de baby heeft het duidelijk niet naar de zin. Ze zouden me een uur laten liggen om te zien of ik vanzelf weeen zou krijgen. Dit was niet het geval. Na dat uur kwamen ze met een nieuw plan. Ze gingen nog een x het infuus aansluiten en dan langzamer op laten lopen. Want het was zo zonde als t niet lukte. Waarop ik heb gezegd dat ik dat absoluut niet meer wilde. Dat het zo fout voelde dat ik een keizersnede wilde. Waarop de gyneacoloog zei dat lijkt mij het allerbeste, ik ga je aanmelden tot zo. Uiteraard schrokken we ons wezenloos, dit was zo niet de bedoeling. Om 17.50 naar de ok gereden en daar een ruggen prik gehad ( niks gevoeld) en om 18.04 werd S. olène geboren. Met enorm punthoofd , ze lag als sterrenkijker klem en de navelstrent zat klem om haar hoofdje . Zonder keizersnede had ze het niet gered. Dus achteraf zooooo blij dat we deze keuze hadden gemaakr
@Izzie7676 wat een verhaal Izzie! Jeetje dat moet echt geen fijne bevalling geweest zijn!! Hele nare ervaring en ook ontzettend schrikken als de hartslag zo terug- en wegvalt. Heel fijn dat ze met een keizersnede geboren is! Hoe is het nu met jullie?
Het gaat goed hoewel ik merk dat de bevalling en haar stik incident er behoorlijk hebben ingehakt. Daar moet ik straks later nog wat mee maar voor nu genieten we ons suf. Ze is een ontzettend makkelijk en rustig meisje ( heeft ze echt niet van mij). Daarnaast probeer ik uit alle macht om mijn borstvoeding goed op gang te krijgen maar tot nu toe moet ze bij elke voeding tussen de 30 en 60 cc kunstvoeding bijgevoegd krijgen. Echt alles is al uit de kast getrokken, van een akelig kolf regime ( elke 2 uur plus een uur lang om de 10 minuten kolven) tot aan het gebruik van domperidon, maar ik krijg maar geen stuwing Dat vind ik wel heel jammer maar we bikkelen nog even door
@Izzie7676 jeetje wat een heftig bevalling. Toch ook heel raar waarom ze liever her hartje van je baby laten zakken dan gelijk spoed keizersnee? Daarnaast zien ze ook dat mama in paniek raakt. Gelukkig hebben ze uiteindelijk wel naar je geluisterd! Hoe is het nu met haar hoofdje? Hier was ook de laatste keer zwanger zijn. Voelt zo dubbel. Was weer zo een fijne zwangerschap tot aan het einde, zelfs de bevalling was rap. En inderdaad de baby tijd gaat zo snel. Maar ergens voelt het ook heel compleet.
Het hoofdje trok binnen 24 uur bij gelukkig maar ze had echt een enorme cone-head zonder dat ik überhaupt 1 seconde geperst had, zelfs erger dan mijn wel uitgeperste kinderen. Ik ga er bij de nacontrole nog wel een gesprekje over hebben
@Izzie7676 wat een verhaal zeg. Ik hoop zo dat onze uk voor 42wk komt. Over inleiden en weeën opwekkers hoor ik altijd maar weinig positiefs. Hadden ze met de echo voor de placenta niet gezien dat ze een sterrenkijker was? Hopelijk kun je dit snel achter je laten. Fijn dat je je suf geniet! En die borstvoeding.. Ik bewonder het echt dat je het zo doorzet!
Hier ook mijn bevallingsverhaal. Bij mij braken op 24 maart om 03.20 de vliezen. Echt zoals in de films. Het gutste eruit. Pas na 45 minuten in de douche staan stopte het een beetje. Om 04.30 begonnen mijn weeën. Nog niet zo heftig, maar zeker niet te negeren. We hebben nog geprobeerd samen een film te kijken (afleiding zoeken) maar vielen beiden streeds in slaap om elke 10 a 15 minuten wakker te worden van een wee. Om 12.00 kwam de verloskundige even langs maar vertelden ons dat de bevalling nog niet begonnen was. Daarvoor waren de weeen niet frequent en krachtig genoeg. Ze zei dat als de bevalling de volgende ochtend niet begonnen was ze me over zo dragen aan het ziekenhuis ivm 24u gebroken vliezen. Had toen al niet het gevoel dat het zo lang zou duren, maar voelde toch als een tegenvaller. Maar meteen nadat ze weg was kwamen de weeën al vaker en krachtiger. Om 17.00 kwam de Verloskundige weer en had ik 3cm ontsluiting. Mijn vrouw had ondertussen het bad al opgezet en van de verloskundige mocht ik daar wel vast in, omdat ik de weeën al heel heftig vond. Had inmiddels ook al flink overgegeven. Het bad was echt een verademing, zo heerlijk om daar in te liggen/hangen/zitten. De verloskundige zou tussen 21.30 en 22.00 terug komen om te kijken hoe het er voor stond. Om 21.00 voelde ik al persdrang, maar dat was veel te snel dacht ik. Maar na twee van zulke weeën heeft mijn vrouw de verloskundige gebeld of ze eerder kon komen. Ik was bang dat ik pas op 6cm zat en wilde naar het ziekenhuis voor pijnstillers, dit zou ik niet nog uren vol houden. Ze was er snel en ik bleek 9 cm ontsluiting te hebben, een enorme verassing voor ons. Toen was het voor mij meteen duidelijk. We blijven thuis! Wauw dit wordt de ideale bevalling dacht ik toen nog, precies hoe we het wilde. Alles werd snel klaargezet voor de bevalling, kruiken warm, kleertjes klaarleggen etc. Kraamzorg werd nog een x gebeld waar ze bleven. Ik mocht rustig aan mee gaan duwen tijdens een wee. Ik werd, precies volgens het boekje, weer helder tussen de weeen door. Helaas was ze er na ruim een uur persen nog niet. De verloskundige voelde een paar keer mee maar ze daalde niet genoeg. Toen een katheter gekregen in de hoop het zou helpen. En op bed verder geprobeerd te persen. Hier bleek dat haar hoofdje gedraaid was tijdens de bevalling. Mijn persweeën namen steeds meer af in kracht en frequentie. Het zou thuis niet gaan lukken, ze lag er echt verkeerd voor. We zijn toen met pers weeën en 10cm ontsluiting naar het ziekenhuis gegaan. Hier heb ik weeën opwekkers gekregen die langzaam opgebouwd moesten worden. Moest mijn weeën weer weg gaan puffen, vreselijk. Pijnstillers konden niet omdat ze die bij het persen toch weer uit moesten zetten. Dat gaf mij hoop dat ze er heel snel zou zijn. Helaas sloegen de weeën opwekkers nauwelijks aan. Mijn lichaam was waarschijnlijk te uitgeput. Na een uur of 2! Werd de gynaecoloog erbij gehaald en tot mijn grote opluchting begonnen de over een vacuümpomp (had verwacht dat ze die zodra ik in het ziekenhuis was er op zouden zetten). Maar ook met een pomp ging het heel moeizaam. Pfff wat een geweld gebruiken ze dan aan alle kanten van je lijf. Iemand duwde hard tegen mijj buik, iemand anders duwde inwendig. Inknippen etc. Gelukkig bleef P.hilo haar hartslag de hele tijd heel stabiel. Maar het duurde inmiddels we heel lang. Ik kreeg van de gynaecoloog nog 3 keer persen de tijd anders zou het een keizersnede worden. Dit wilde ik echt niet (nadat ze me van onder al zo mishandeld hadden ). Uiteindelijk werd ze bij de 3x persen geboren. Een enorme opluchting dat ze meteen begon te huilen. Ik mocht haar zelf het laatste stukje uit me trekken. Heel bizar. Ook dat het nog 2,5 uur heeft geduurd in het ziekenhuis voor dat ze er was. Daarnazijn ze nog 1,5 uit bezig geweest met me hechte. Deed enorm pijn en volgens mijn vrouw heb ik ze dat ook continu verteld... Ik heb vrijwel de hele tijd mijn ogen dicht gehad in het ziekenhuis en heb me volledig in mijn eigen wereld terug getrokken, ik viel continu in een soort van slaap. Zodra ik mijn ogen open deed zag ik al die mensen en lampen, dat trok ik niet. Er komen nu met de dag meer details terug en er is (gelukkig) ook heel veel langs me heen gegaan. Lang leven de kraam tranen, kan echt om alles huilen. Gelukkig voornamelijk uit intens geluk! Maar helaas ook sombere gedachten. Van de Verloskundige krijg ik tot vrijdag om.me beter te voelen. Anders moet ik aan de bel trekken. Tijdens het moment van de geboorte heeft onze verloskundige, die er al die tijd bij is gebleven, een filmpje gemaakt. Heel heftig om te zien hoe veel pijn ik had, maar ook goed voor de verwerking merk ik. Het bleek dat door de manier hoe P.hilo haar hoofdje lag met geen mogelijkheid een 'natuurlijke' bevalling was gelukt. De weeën opwekkers sloegen waarschijnlijk niet meer aan doordat ik al zo uitgeput was van 1,5uur persen thuis en de adrenaline die er tijdens de autorit naar het ziekenhuis vrij was gekomen. Het was allemaal echt heel heftig. Maar phoe wat zijn alle clichés waar. Die van het het instant verliefd zijn op je kind. Maar ook die kraamtranen, wist niet dat het zo heftig kon zijn.
Jeetje wat heftig. En wat een vreselijke gedachten hoe het ook had kunnen lopen. Zal zeker wat verwerkingstijd nodig hebben om dit een plekje te geven! Sterkte
Ja denk ik ook wel. Maar komt goed. Jij ook een heftige bevalling dus, en ja die kraamtranen, had ik ook niet verwacht dat dat zo intens kon zijn. Net ook weer een melt down gehad bij de consultatie buro dame. Ze ging dochterlief even wegen en daar keek ik zo naar uit want ik dacht echt dat het de goede kant op ging met mijn borstvoeding maar ze is in 5 dagen tijd maar 20’gram gegroeid. En hup ik stortte weer finaal in, ik wil zo graag dat t lukt met de borstvoeding en dacht echt dat ze het goed deed maar ze groeit er dus nauwelijks op. Voelt zo als falen, ook al weet ik dat dat niet het geval is. Nu de opdracht gekregen om Weer elke twee uur te gaan kolven. Net weer gekolft en maar 45 ML uit twee borsten na tien minuten kolven. Schiet totaal niet op
O dat is echt niet wat je gehoopt had. Wat ik vanmiddag al beschreef ik vind het echt heel knap dat je zo doorzet! Wat voor kolf gebruik je als ik vragen mag? Je hebt namelijk ook kolven die anders kolven zeg maar!