Ik deel dit dus helemaal niet met een prematuur geboren zoontje die weken op de Nicu heeft liggen vechten. Mijn ouders en zus zijn gekomen op het moment dat ze hoorde dat hij gehaald zou gaan worden met een spoedkz. Ze zijn al die tijd steun en toeverlaat voor mijn man geweest die knettergek werd van onzekerheid. Toen we te horen kregen dag ons zoontje het mischien niet reden was ik blij dat mijn ouders en mijn opa en oma en zus hem gezien hadden. En ben ze elke dag nog dankbaar voor wat ze voor ons gedaan hebben in deze perioden. Van eten koken tot huis schoonmaken.
Ik denk dat het heel persoonlijk is en misschien ook wel afhangt van de familie en omstandigheden. Onze families wonen redelijk ver weg (uur rijden). Die komen dan dus niet helpen met schoonmaken of boodschappen doen etc. Die verwachten hun kleinkind te mogen vasthouden, een bak koffie en een gesprek en dan gaan ze weer. Dat klinkt als even, maar ze blijven gerust 2,5 uur, want ja, ze komen voor een uurtje niet twee uur rijden. En ik weet wel wat ik nu ga horen, wees blij dat ze uberhaupt komen, dat je kind een opa en oma heeft bla bla bla. Daar zijn we ook heel blij mee, maar wat ik al aangaf, wij ervaarden hun aanwezigheid als iets wat alles zwaarder maakte ipv lichter.
Egoistisch?! Omdat ik kinderen heb gekregen voor mijzelf? Natuurlijk deel ik dat met de mensen om mij heen, maar dat mag dan toch wel op mijn manier? Zo pasbevallen die eerste week? Of moet ik me dan gaan aanpassen aan opa en oma?
Maar dat is toch iets wat je kunt bespreken? Goh pa, ma. We vinden het super fijn dat jullie komen en we beseffen dat jullie van ver komen maar meer dan een half uur zit er voor nu niet in. We hopen dat jullie dat over hebben voor het zien van jullie kleinkind. Is toch nét ff anders dan zeggen, jullie zijn de eerste week niet welkom (omdat we bang zijn dat jullie 2,5 uur blijven hangen...) Ik snap dat ik chargeer hoor. Maar ik denk echt dat er zoveel tussenwegen denkbaar zijn.
Ik kan me daar ook heel weinig bij voorstellen. Maar goed, ik deel dan ook echt zo'n beetje alles met mijn ouders. Mijn moeder stond me aan te moedigen en mee te puffen tijdens mijn bevalling en haar gezicht toen mijn zoon op mijn buik lag vergeet ik nooit meer, onbetaalbaar! Of hoe mijn vader kort daarna de kamer binnen kwam en brak van opluchting en blijdschap. Momenten die ik echt niet had willen missen, voor geen goud.
Ik zou gewoon eerlijk zijn Het is iets wat je nooit terug kan draaien Zelf een hele rot periode gehad bij de eerste ik was mega ziek Vandaar dat we bij de 2e hebben gezegd 1e week geen bezoek en we bellen zelf wel wanneer het ons uitkomt Snap dat ze graag willen kijken Maar denk goed om jullie zelf en wat jullie wensen zijn! De rest komt later wel
Oh zeker waar. Ik bedoel alleen aan te geven dat het ook van de situatie, omstandigheden en familie zelf afhangt of je hun aanwezigheid ervaart als iets prettigs en als steun of juist als druk of zwaar.
Ik denk niet dat er een "makkelijke" manier is om dat te vertellen omdat wat je wil vertellen voor de ander niet leuk is. Maar goed, jullie hebben hier vast over nagedacht en als jullie dit echt zo willen dan moeten jullie een eerlijk gesprek voeren. Ik zou er zeker niet voor kiezen om dit over de telefoon te doen maar "face to face". Ik vind dit te belangrijk voor een telefoontje. Dan zou ik het gesprek in de ik "wij" (jij en je man) vorm voeren. Om wat voorbeelden te geven; "Wij hebben hier lang over nagedacht en het er uitgebreid over gehad en wij vinden het belangrijk om de eerste week alleen met ons kind door te brengen". "Wij zien dat jullie teleurgesteld zijn". Ga op de gevoelens van de ander in en misschien is er een compromis mogelijk (zoniet probeer toch naar hun te luisteren, aan te geven dat je standpunt zo blijft maar "zouden we voor jullie iets anders kunnen doen in deze week waardoor het beter draagbaar is). Jullie geven je wensen aan maar zij hebben ook wensen en gevoelens. Met dit alles wordt het denk ik nog steeds geen makkelijk gesprek, maar probeer bij jezelf te blijven. Oja en blijf ook zoals je bent. Jullie kennen je familie en zij kennen jullie. Ga geen toneelstukje opvoeren.
Dat is idd afhankelijk van de families. Mijn ouders en schoonouders moesten 2 uur rijden (enkele reis), zoontjes lagen op de afdeling neonatologie, wij in het Ronald macdonald huis. Al wilden we ze na 30 minuten weer weg hebben, dat was geen probleem. Ze wilden er voor ons zijn en het voor ons zo draagbaar mogelijk maken. Op de dagen dat we te horen kregen dat we afscheid moesten nemen lieten ze alles uit hun handen vallen en kwamen ze naar ons toe. Ze zijn niet bij het afscheid aanwezig geweest, dat wilden we zelf doen, maar stonden voor ons klaar om ons op te vangen. Ik waardeer nog steeds enorm hoe ze dat destijds hebben gedaan en daarom vind ik het zo waardevol om na het delen van de diepe dalen, ook de mooie hoge pieken te delen. Dus als zij de volgende ochtend na de bevalling op de stoep staan, zijn ze van harte welkom, het enige wat ik niet in mijn huis wil zijn koortslippen en andere virussen.
Maar ts wéét helemaal niet hoe het zal gaan? En ook al heeft ze dezelfde start als jullie hadden, je weet op het moment pas hoe je je daarbij voelt.
Jouw kind is toch ook een ontzettend belangrijk iets in het leven van opa en oma? Het is geen nieuwe jurk die je hebt gekocht, maar een kind waar door meerdere mensen veel van gehouden gaat worden. En als de band met (schoon)ouders gewoon goed is, durf ik te stellen dat behalve papa en mama zelf niemand zo veel van een nieuwe baby zal houden als opa en oma. Om hen dan een week lang op afstand te houden - en daarbij erg te kwetsen door zo duidelijk te maken dat hun aandeel in het leven van jouw kind eigenlijk niet zo belangrijk is - vind ik inderdaad erg egoïstisch. Natuurlijk is het anders als de band niet goed is, maar dat is hier niet het geval. Hoewel mijn ouders mijn beslissing zouden accepteren en daarna net zo graag naar de kleine zouden komen kijken, ik weet zeker dat ik hen heel veel verdriet zou doen met zo’n beslissing. Als kind van de mensen die mij hebben opgevoed en van me houden en die zo blij zijn dat ik zelf een kind op de wereld zou zetten, zou ik het niet over m’n hart kunnen krijgen hen zoiets waardevols als de eerste kennismaking met hun kleinkind te ontnemen of hen simpelweg onder de rest van de kraamvisite te scharen. Zij zijn toch echt meer dan dat. Overigens heb ik het hier niet over situaties zoals in een aantal posts hierboven is geschreven, waarbij er sprake was van complicaties, medische toestanden of andere bijzondere kraamweken. Natuurlijk is het wat anders als een kind ernstig ziek is of je zelf gruwelijk in de kreukels ligt, maar dan is er een specifieke reden om nog even niemand aan je bed te krijgen. Dat kun je uitleggen en daar zullen de meeste mensen begrip voor hebben.
Ik heb niet alles gelezen, maar ik denk dat het ook een fantastische bijzondere week wordt als je (schoon)ouders wel de baby die week zien. En je hebt bijv ook toch de kraamverzorgster erbij die het bezoek bezighoudt terwijl jullie bezig zijn met de baby enz. Groot voordeel van mijn ouders ah bed was dat ik meteen mijn verhaal kwijt kon. Zo’n eerste bevalling is zo overweldigend, zo’n levenservaring, je moet het even kwijt. Voor de verwerking is het echt belangrijk dat ze komen! Bij mijn beide zoontjes zagen mijn schoonouders de baby pas na een week (waren op vakantie) en mijn ouders kwamen bij zoon 2 met cadeaus en bloemen naar ons toe... terwijl zoon net al was afgevoerd naar het ziekenhuis en ze hem dus niet konden zien. Ook best balen
Ik wilde niets liever dan mijn ouders zien. Voordeel van het snel langs laten komen is dat ze vaak ook snel weer weg zijn hier met een minuut of 40 echt wel weer weg. Bij de 2e er wel voor gekozen broers en zussen niet op dag 1 maar op dag 2 te laten komen omdat dat de vorige x wel wat veel was voor 1 dag. Verder hadden bij de 1e mijn ou daders onze dochter en die wilden we ook heel graag snel haar broertje laten zien. Ik zou niet op voorhand zeggen een week niet maar aangeven dat je ook graag tijd voor jullie drietjes wilt en daarom zal laten weten wanneer dat het het beste uitkomt dat ze komen. Dan staan ze er niet onverwacht en hoeft het niet op dag 1 maar sluit je ze ook geen week buiten en kun je op het moment zelf kijken hoe je je voelt.
Bijzondere zin...dus juist omdat ik vind dat het mijn kind is, mijn opvoeding, mijn regels maak jij een vergelijking met een jurk?! Huwh?! Ik zal nogmaals toe lichten aangezien ik het erg naar vind om als egoistisch beschouwd te worden en er dingen door elkaar gehaald worden van wat er door wie geschreven is.... Ik zou mijn ouders en schoonouders geen week weghouden op voorhand.eerst maar eens kijken hoe je je bevalling doorkomt en hoe je je voelt en ervaart. Het is nogal wat... Je eerste kindje krijgen. Delen met de mensen die je lief hebt. Prachtig om te lezen hoe warm iedereen er in staat en er over denkt. Maar niet iedereen heeft toffe weldenkende meewerkende ouders of schoonouders. Dus in die zin kunnen we daar niet over oordelen denk ik. Maar ik denk dat je best wat grenzen mag stellen om je kraamweek zo fijn mogelijk te laten verlopen. Dus hierbij even alleen aan je zelf denken is niet verkeerd...je komt het beste in je nieuwe rol als je die op je eigen manier mag ontdekken. Hier heeft dat ook tijd nodig gehad. En nu ik zelf mijn rol gevonden heb...angsten heb overwonnen, op adem heb kunnen komen, is er meer ruimte om de wereld van mij en mijn baby te vergroten. Sommige vrouwen hebbben nu eenmaal tikd nodig. In mijn geval had ik dat ook. Omdat ik hiernaast nog wat anders te verwerken had. Oh... En mijn (schoon) ouders hebben een prima band met mijn kinderen
Dankje! Weet je TS ik heb er nog eens over nagedacht. En ik snap het nog steeds niet hoor maar ik dacht misschien is het goed om jullie ouders al 'vrij vlot' na de bevalling te laten komen. Dus als jullie weer gedoucht en aangekleed zijn, of de volgende ochtend als jullie kindje snachts wordt geboren. Dan kun je jullie kindje showen, je verhaal doen, emoties delen met de mensen die dichtbij jullie staan en die ongetwijfeld (als enige!) Net zoveel van jullie kindje (gaan) houden als jullie zelf. Afhankelijk van hoe de bevalling is gegaan, hoe jullie je dan voelen etc kun je altijd aangeven dat jullie daarna een paar daagjes met zn drieën willen om aan elkaar en de nieuwe situatie te wennen. Of dat je dan afspreekt dat ze wel even mogen komen een paar keer maar maar eventjes. Mijn ouders deden dat al wel uit zichzelf. Net na de geboorte kwamen ze kijken, ze hebben hun avondeten op tafel laten staan en kwamen direct naar het ziekenhuis. Ze hebben haar geknuffeld, bewonderd, mijn verhaal aangehoord en daarna zijn ze weer gegaan. Hooguit een half uurtje gebleven maar wat was ik BLIJ dat ze er waren, wat was het mooi en ontroerend om ze te zien met hun eerste, zo gewenste, kleindochter waar niet alleen wij maar ook zij 9 maanden naar hebben uitgekeken. En de dagen (of weken eigenlijk haha) erna kwamen ze dagelijks. Soms kwamen ze alleen even om het hoekje kijken voor een kwartiertje, of om een cadeautje te brengen want ja mijn moeder was niet meer te houden met al die schattige kleertjes, soms bracht ze me mijn favoriete chocola, of ze belde me als ze boodschappen ging doen om te vragen wat ze voor me mee kon nemen. Alles was zo waardevol en fijn! Echt, zulke fijne herinneringen aan...nu zijn mijn ouders overleden voor ik de tweede kreeg, maar ik had het niet anders gewild als ze er nog waren geweest. Maar goed...ik wijd te ver uit. Dat is hoe ik het zou doen. Hen gewoon de eerste dag laten komen, want jullie band is goed, en dan aan de hand van de situatie en hoe jullie je voelen verder afspraken maken. Ik zou nu nog niet teveel gaan speculeren. Het is jullie eerste kindje en écht...je hebt geen idee hoe het gaat zijn (positief en negatief gezien). Daar kun je je gewoon nog niks bij voorstellen.
Ik zou de opties gewoon open houden, omdat je niet weet hoe de bevalling gaat verlopen, hoe jij jezelf voelt etc. Misschien vind je het wel heerlijk om wat mensen om je heen te hebben. Niemand zal het je kwalijk nemen als je je naar een half uurtje/uurtje terug trekt met de baby.
@ts Denken jullie zo over de kraamweek omdat je graag in een cocon wil kunnen kruipen? En niet dat je er weer uitgehaald wordt door kraambezoek? Zou het een idee zijn dat je wel de grootouders kennis laat maken met jullie kindje vlak na de geboorte en dat daarna even “de deur op slot” gaat? Gewoon, tijd nemen, samen zijn, voelen hoe het is om nu met z’n drieeen te zijn? Dan ontneem je in feite de grootouders niets maar daarna heb je alle gelegenheid om ze even buiten de deur te houden. Ik kan mij niet voorstellen dat ze daar geen begrip voor zouden hebben als je het ze gewoon op een redelijke wijze uitlegt. Hou het een beetje open. Wees niet te rigoureus. Je weet namelijk niet hoe het straks gaat zijn. Maar ik wens je een bevalling en een kraamtijd toe waar je straks met een goed gevoel op terug kunt kijken!