Deze logica slaat nergens op. Er is niemand buiten de ouders die zeggenschap heeft over een kind, daar kun je niks aan veranderen
Ja een gevoel is ook lastig uitleggen dat snap ik. Alleen ik vraag me een beetje af, je voelt dat nu zo (hormonen en bepaalde ideeen enzo ) maar hoe groot is de kans dat je dit straks ook een hele week lang zo voelt. Als je het gros van de reacties zo leest is dit bij de meesten niet zo. En bij de mensen waar die behoefte er wel is, speelde er toch vaak wel iets mee. En juist als je het niet echt uit kunt leggen, anders dan “het is een gevoel” is het voor jullie ouders denk ik een lastig concept om te bevatten. Ik zou wat je nu voelt dus zeker wel met ze bespreken maar niet zo stellig zeggen dat jullie een hele week alleen willen zijn. Wel zou ik duidelijk aangeven dat jullie graag de regie willen houden en dat jullie zullen aangeven wanneer jullie klaar zijn voor bezoek (laat een termijn vooral in het midden). Doe dus al wel vast aan verwachtingsmanagement in die zin dat ze weten dat ze niet moeten verwachten dat ze na 10 minuten direct en onbeperkt langs kunnen komen.
Nee maar er bestaat ook nog zoiets als respect naar je (schoon)ouders toe. In mijn geval laat ik het wel uit m’n hoofd om m’n moeder zo te kwetsen. Er is niemand voor wie ik zoveel respect heb als voor haar en dat verwacht ik van m’n man en kinderen ook. Buiten dat heeft ze ook zeggenschap over mijn kinderen en zeker als ze op ze past of als ze bij haar logeren.
Als de band met je ouders en schoonouders goed is (wat ik uit je latere posten begrijp) dan zou ik het niet over mn hart kunnen verkrijgen om ze niet in de eerste week toe te laten. Ze hoeven de deur niet plat te lopen maar eventje hun nieuwe kleinkind bewonderen is toch niks mis mee. Je hoeft ze de baby ook niet vast te laten houden maar even in het wiegje kijken en jullie kunnen feliciteren is een waardevol moment. En je wil toch ook dat jullie ouders een fijne band opbouwen met de kleine? Als ik dit soort verhalen lees dan denk ik echt wat is de maatschappij waarin er leven egocentrisch geworden. Aangezien je je al enorm veel zorgen maakt over de manier waarop de mededeling moet komen vermoed ik dat je verwacht dat het niet in goede aarden gaat vallen. Dit is puur persoonlijk maar als mijn kind zoiets zou zeggen vermoed ik dat ik na een maand of 3 eens even kom kijken hoe mn kleinkind eruit ziet wanneer ik er eens zin in heb.
En als je ze wel blijkt nodig te hebben, als er iets niet goed is met jou of je kindje, mogen ze dan wel op komen draven?
En toch vind ik dit ook niet helemaal eerlijk. Wél jouw ouders maar niet zíjn ouders. Dan zou ik iedereen over één kam scheren en allemaal later laten komen. Ik kan me voorstellen dat zijn ouders toch belden om te komen en zich wellicht achtergesteld voelden. En dat je man geen nee durfde te zeggen. Tja: hij heeft net als jij ook ouders en dat blijven ze toch...
Dat mag je vinden. Ik zie dat wel zo. Mijn moeder die mij jarenlang verzorgd en alle mogelijke liefde gegeven heeft, mag ik dit niet ontnemen. Vind ik, voor mezelf sprekend he. Dat kun jij nergens op vinden slaan, ik zie dat wel zo. Als je al mijn posts had gelezen had je ook begrepen dat ik er sowieso geen fan van ben om over ‘rechten’ etc. te spreken dan kun je misschien beter plaatsen hoe ik het bedoel.
Ik denk dat de kans best aanwezig is dat je na de bevalling er een ander gevoel bij hebt. Vaak krijg je zo'n adrenaline rush dat gevoelens aardig veranderen. Als het echt op basis van gevoel is dan zou ik zeggen dat je het heel spannend vind en dat je op voorhand nog geen afspraken kan maken.
Maar je bent helemaal niet alleen want de kraamzorg is er wel. Je bent pas na de kraamweek met z’n drieën. Ik heb het idee dat je de kraamweek als een gigantische roze wolk ziet waarin het niks minder is dan alleen genieten. Maar je krijgt mega veel info, moet een hoop bijhouden qua inname vocht, plasluiers en poepluiers bijhouden, temperatuur van je kindje enz, vk komt nog langs, hielprik en hoortest enz. Je bent eigenlijk gewoon heel erg druk de eerste week, zeker bij een eerste kindje als alles nieuw is voor je. De rust komt pas als alles goed gaat met jullie en de kraamzorg niet meer komt. Dat vond ik pas genieten. Die eerste week word je zo geleefd door de kraamzorg. Ik zou dus juist opa’s en oma’s de eerste week langs laten komen en wanneer de kraamzorg er niet meer is een week voor jullie zelf nemen.
Ze heeft toch een man. Ik bedoel waarom zou je je ouders nodig hebben als alle hulp gewoon te koop is?
En wat als je ooit een tweede krijgt wie gaat er dan op je oudste passen ? En mogen ze dan wel komen? Ik zie het een beetje van als je ze nodig hebt dan mogen ze pas komen en anders niet De eerste uren kan ik me heel goed voorstellen dat vond ik ook fijn Maar een hele week is weer het anderste uiterste Voor kraambezoek kan ik dan inkomen maar je eigen ouders vind ik echt niet kunnen
Ik ben fotograaf en kort geleden maakte ik bij een stel een fotoreportage in de kraamweek, op dag 5. Gewoon ongedwongen foto's met het stel en hun eerste kindje, maar de opa's en oma's waren er ook bij. Voor allemaal het eerste kleinkind. Ik kwam binnen en er zat een apetrotse opa met de baby in zn armen, elke keer weer 'Oh kijk wat ze nu doet!' (baby strekt 1 arm uit, maargoed ). Daarna gingen de ouders de baby in bad doen en al snel stonden er 4 grootouders omheen. Toen de ouders met zn 2tjes de baby weer gingen aankleden en v8oeden stonden de opas en omas beneden te koken en geboortekaartjes te vouwen. En na een uurtje fotograferen wilden we nog een familieportret maken, en zat iedereen uiteindelijk te huilen van geluk, het was zó mooi en ontroerend. Ik kan me simpelweg niet voorstellen dat je dat niet wil delen.
Ik vind mijn schoonouders niet leuk dus die kunnen de schijt krijgen. Mijn ouders zijn er na 5 minuten.
Precies, alles is in principe te koop in deze wereld. Alleen een band tussen familie leden kun je niet kopen. Die kun je wel creëeren of goed verpesten.
Dit! Je moet gewoon doen waar jij je prettig bij voelt TS. Hoewel het wel zo is dat als je schoonouders van het opdringerige, eigenwijze soort zijn je ze beter de dag na de bevalling langs kan laten komen dan de week daarop. Omdat vlak na een bevalling iedereen wel begrijpt dat baby en jij moeten bijkomen en ze dus niet allemaal mogen aaien, kussen, vasthouden etc. Na een week is dat begrip er veel minder. Hier is mijn zus langs geweest in het ziekenhuis. Zij is de enige, en ook de enige van wie ik dat echt leuk vond. Mijn moeder kwam de volgende dag een half uurtje bij ons thuis. Met haar is het contact veel stroever en daarom vond ik het niet erg dat ze pas kwam toen ik weer wat boven Jan was. (Ze is wel uitgenodigd voor in het zkh maar toen kwam ze niet want ze vond het te laat en de volgende middag kwam beter uit.) Met mijn schoonouders hadden we toen geen contact dus die wisten van niets. Mijn vriendin is ook geweest maar voor de rest wilden we geen kraamvisite en hebben we de geboortekaartjes ook pas eind van de kraamweek verstuurd.