Peuter praat niet tegen anderen/heel verlegen?

Herkenbaar. Mijn dochter van 6 jaar is ook zo’n portret.
Thuis enorm druk en aan het kletsen maar zogauw iemand buiten het gezin iets vraagt dan klapt ze dicht. Het gaat overigens al veel beter naarmate ze ouder wordt. Zelf was ik vroeger ook vreselijk verlegen en ik haatte het wanneer mensen er op en aanmerkingen over maakte, ik werd daardoor juist nog meer verlegen.
Ik zou er niet zo’n ding van maken en je man moet het niet zo persoonlijk maken, hier werd papa ook vaak genegeerd, we maakten er maar grapjes over want wat moet je anders?
Waarom moet je haar verdedigen voor haar omgeving?

 

Mijn zoontje is ook wat verlegen in contact met anderen. Op het kdv was dat ook het enige wat ze aangaven als minpuntje, dat hij wat verlegen was. Hij is nu 3 en een half en het gaat steeds beter.

Ik heb geprobeert er nooit zo'n punt van te maken, al heb ik me er wel eens stiekem zorgen over gemaakt dat hij het er moeilijk door zou krijgen op school bv. Ik was vroeger ook erg verlegen, viel vaak buiten de groep, maar dat is mijn angst en niet zijn identiteit.

Ik gebruik het woord verlegen ook niet, maar ik zeg tegen anderen dat hij tijd nodig heeft om te wennen en dat het ook helemaal niet nodig is om meteen iedereen leuk te vinden. Ik heb er ook voor gekozen om hem altijd veel tijd en ruimte te geven. Zei tegen hem dat we "hallo" zeggen als we ergens binnenkomen (geen aanraking geen kusjes) en "tot ziens" als we weg gaan. Als dat niet lukte dan geen punt van gemaakt.

Dan veel oefenen, neem haar mee, praat zelf lekker met anderen en laat zo zien "Hoe leuk het is". Praat ook nog eens met een man, dat de ene peuter verlegener is dan de andere en dat er echt nog niets aan de hand is. Dat jullie lekker gaan oefenen en dat ze nog tijd nodig heeft om dit puntje te ontwikkelen. Benoem tegenover je dochter als het goed gaat. "Wat goed van je dat je "dag" zei toen we weg gingen. Niet overdreven, gewoon even laten zien dat het je is opgevallen en dat je het fijn vond. Als je er druk op gaat leggen, werkt het denk ik alleen omgekeerd. Je hoeft je meisje niet "te verdedigen". Zeg gewoon dat ze even warm moet worden en dat je ook niet iedereen meteen leuk moet vinden. Dat is veel luchtiger.

Het goede nieuws, hier gaat het echt veel beter. Het even warm worden duurt nu soms nog maar een paar minuten. Hij kletste nu tegen bijvoorbeeld de buurvrouw die hij echt niet heel vaak ziet. Zegt uit zichzelf hartop "dankjewel" bij de kassa als hij een snoepje krijgt. Op het kdv ligt hij heerlijk in de groep en kletst lekker tegen zijn vriendjes en de juffen. Bij opa en oma waar hij vroeger ook altijd weer opnieuw warm moest worden stormt hij naar binnen en kletst meteen honderduit. Hij is nog steeds geen haantje de voorste maar dat hoeft ook niet.

Komt goed en hier zegt nu niemand meer dat hij verlegen is. Het kdv zegt er ook nooit meer wat van.

 

heel herkenbaar!mijn zoontje 3Jr en 8minder praat ook niet graag tegen vreemden, ook niet tegen de juffen op psz.
thuis en bij familie kletst hij de oren van je hoofd.
hij kan mensen totaal negeren.
we zijn ervoor doorverwezen maar de conclusie was;hij kan het wel en als hij iets van iemand wil geeft hij dat ook aan.niks aan de hand. (maakte me zelf ook niet zoveel zorgen,meer de psz)
het gaat ineens sinds 2maanden stukken beter!totaal ander kind!
mijn advies..probeer het los te laten en je kind gewoon zichzelf te laten zijn.
tegenwoordig heeft iedereen maar een plaatje in zijn hoofd van hoe het zou moeten,klopt het plaatje niet,klopt het kind niet.
groetjes kaatje

 

Ik houd daar heeeleeemaaaal niet van. Laat zo'n kind dat zelf bepalen.

 

Mijn kinderen hebben het wel eens een beetje gehad, maar ik zie het vooral af en toe wel eens bij anderen. Dan komt er bijvoorbeeld iemand op visite, je zegt hallo Keesje en keesje wil geen hallo terug zeggen en hoeft dat ook niet van moeder. Ik heb dat zelf altijd anders aangepakt: even hallo zeggen moet gewoon kunnen, zelfs als je verlegen bent. Er is zeker geen goed excuus voor om geen goedemorgen tegen je vader ‘s ochtends te zeggen. Dat zou ik dus gewoon corrigeren, Het moet gewoon, klaar. Het zijn gewoon goede manieren om aan te leren en ik zou daar dus ook duidelijk in zijn. Het kind hoeft echt niet veel te zeggen, maar gewoon antwoord geven op vragen of hallo zeggen is goed om aan te leren wat mij betreft!
Ps. Kussen geven hoeft van mij juist helemaal niet! Het kind moet zelf zeggenschap hebben over zijn lichaam, een handje geven of een high five vind ik dan wel weer moeten kunnen

 

Precies dit! Ik had het zelf zo willen neerzetten... scheelt weer typen

 

Onze dochter van 4 is ook zo. Gelukkig gaat het al wat beter. Maar toen ze 3 was praatte ze ook tegen niemand. Zelfs bij opa en oma duurde het even voordat ze loskwam.

Je moet het inderdaad niet benoemen. Dat werkt totaal avenrechts. Laat je kind weten dat je haar accepteert zoals ze is. Niet iedereen is hetzelfde. Je zult merken dat als iedereen dat doet en ze voelt dat ze geaccepteerd wordt zoals zij is dat het ook beter gaat.

Onze oudste dochter is weer het tegenovergestelde en dat was voor ons ook best wennen maar het zijn twee verschillende individuen.

Ik was als kind ook zo en vond het ook heel vervelend als het voor mij neus nog even benadrukt werd. Ik zei op school ook heel weinig en thuis was ik letterlijk niet te stoppen. Nora is ook zo en praat gelukkig al meer als ik deed.
Ze zit op zaterdag al ruim een jaar op dansles en nog steeds is het drama met gaan. Ze wil me dan niet loslaten maar zodra ik weg ben doet ze leuk mee met de les.

Laat het gaan en geef haar de tijd om te ontdooien. Het komt echt vanzelf goed.

 

Hier ben ik het dan niet helemaal mee eens. Ik ben het eens met dat het zeker goed manieren zijn. Je geeft antwoord als iemand je wat vraagt of hallo zegt maar dat werkte bij mijn dochter totaal niet. Door was zo verlegen dat ze zich op helemaal terugtrok als we dat probeerde. Loslaten werkte echt het beste toen ze pas 3 was. Haar accepteren zoals ze is. Haar grenzen Accepteren. Zij was echt extreem verlegen.
Nu ze ruim 4 is gaat dat daardoor al een veel en veel beter.

 

Mijn jongste dochter was ook zo. Ik heb altijd gedacht dat het wel zou komen en haar gewoon de tijd gegeven die ze nodig had. Wel heb ik geprobeerd haar te laten zien en uit te leggen ‘hoe het werkt’. Forceren werkte totaal averechts. Ik geloof dat veiligheid de basis is, dus heb ik haar die zoveel mogelijk gegeven. Inmiddels is ze 7 en het is allemaal goed gekomen. Ze is nog steeds wat verlegen en kijkt in nieuwe situaties nog steeds even de kat uit de boom, dat hoort gewoon bij haar, maar ik vind het niet zorgwekkend oid.

 

Oh vreselijk. Laat haar dat lekker zelf bepalen. Fijn voor je man dat hij zo makkelijk is in de omgang met anderen, maar niet iedereen heeft dat van nature en dat is prima. Leg er niet te veel druk op, dat maakt het alleen erger en accepteer dat ze verlegen is. Dat is prima zolang het haar zelf niet in de weg zit.

 

Nee vooral niet forceren inderdaad. Dat maakt het niet beter.

 

Verwachten dat een kind 'hallo' zegt, is iets anders dan 'afdwingen'.

Wat voor sommige kinderen kan helpen, is dat je van tevoren duidelijk bent in wat je van hen verwacht: 'Als we bij oma zijn, zeg je 'hallo'. Je hoeft haar geen kus te geven als je dat niet wilt. Daarna mag je lekker gaan spelen.'

Als je zelf dan het goede voorbeeld geeft, heb je grote kans dat je kind het gewoon doet. Je kunt haar dan een groot compliment geven en zo doet ze positieve ervaringen op.
Soms helpt het ook om vlak van tevoren nog even te herhalen wat er afgesproken is. En fluisterend 'hallo' is ook prima hè, als ze dat wel ziet zitten.

Zelf zou ik groeten wel verwachten van mijn kind. Ook bespreken: je hoeft echt niet van alles te vertellen, je zegt alleen even 'hallo'.

 

Maar als een kind het niet durft, hoe ga je er dan voor zorgen? Ik verwacht het ook, maar tot een paar jaar geleden deed ze het gewoon niet. Wat moet je dan?

Duidelijjkheid werkt voor veel kinderen, maar niet voor alle. Mijn dochters zijn super sociaal, de jongste nog meer dan de oudste, maar met 3 jaar zei ze echt niet direct bij binnenkomst gedag, wat we ook deden. Dan hadden we het dus absoluut moeten afdwingen als het per sé had gemoeten. Gelukkig gaven de grootouders ed haar hier de ruimte en dan komt het vanzelf en dan maakte ze het dubbel en dwars goed. Wanneer ze gedwongen werd, moest ze helemaal niets meer van die mensen weten. En zeker bij bv. grootouders lijkt me dat nog veel onwenselijker. Ik prijs me dus heel gelukkig met de mensen om ons heen, die haar, met ons, wel de ruimte wilden en willen geven die ze nodig heeft. (y)

 

Mee eens, als een kind niet durft, niet afdwingen. Wel van tevoren aangeven wat 'normaal' is, evt aangeven dat ze ook mag fluisteren of bijv. mag zwaaien.

Ik bedoel meer te zeggen: wel steeds blijven aangeven wat je doet als je ergens binnenkomt, maar niet forceren. Wat ik namelijk bij iemand in mijn omgeving (familie) zie, is dat ze niet lijken te weten wat er van ze verwacht wordt. En als ze weten dat die kus of een uitgebreid echt niet hoeft, kan dat hen over de drempel helpen om wel contact te maken. Dat het ook oke is om gewoon vriendelijk te lachen en iemand aan te kijken bijv.

Dus wel ruimte geven, maar ook verwachtingen (blijven) duidelijk maken.
(mijn kinderen doen het uiteraard ook niet altijd hoor maar zeker bij mijn zoon merk ik dat het echt helpt als hij weet wat er van hem verwacht wordt )

 

Kan ook een periode zijn, je geeft aan dat andere een kus afdwingen maar ik zou dat niet doen, je gaat echt over de grenzen van je kind heen.

Onze knul heeft dat met die leeftijd ook gehad hij wou van opa en oma geen kus meer. Aangegeven dat hij niet wil en dat is dat, hoe groter je het maakt hoe moeilijker je het voor haar maakt.

Je maakt er nu een ding van. Het kan bij haar persoonlijkheid horen maar ook een fase. De 1 heeft een ochtendhumeur en de ander kletst de oren van je hoofd zodra ze de ogen open hebben. Geef elkaar de ruimte om zo te voelen.

Wat je wel zou kunnen doen om te helpen haar gevoel onder woorden te brengen. Misschien is te druk. Als er visite is bijvoorbeeld mee laten lopen met de koekjestrommel. Hoeft ze niks te zeggen maar is ze er wel. Of eerst lekker laten spelen op een voor haar veilige plek en als ze gewend is dat er iemand is komt ze van zelf.

Betreft mensen op straat snap ik haar ook wel, mama en papa kennen allemaal mensen die ze misschien zelf niet eens kent en voor haar vreemde die van alles willen weten, hou ik ook niet van.

Ik snap wat je man zegt en begrijp zijn zorgen maar als hij haar meer lucht/ruimte geeft denk ik wel dat ze meer kan groeien en los komt

 

@Roanna: Wij deden het precies zoals jij. Maar met 3 jaar was dat hier echt nog 'too much'. Inmiddels doet ze het al een hele tijd en sinds een jaar of 1,5 oid krijgen de oma's bij binnenkomst direct een grote knuffel en soms zegt ze zelfs mensen die ze niet of amper kent direct gedag en geeft ze een hand.

 

Mijn dochter van 3 is precies zo.
Thuis kletst ze de oren van mijn hoofd maar zodra mensen buiten of in de winkel haar aanspreken draait ze zich van hen af.
Op de pzs had ze dat ook maar als ik haar zeg dat ze bij binnenkomst de juf even gedag moet zeggen, doet ze dat wel. De juf geeft ook aan dat ze uiteindelijk wel los komt als ik weg ben.
Ik doe er ook niet moeilijk over, ik was zelf ook zo, even de kat uit de boom kijken. Iedereen is weer anders en dat moet gewoon kunnen vind ik.