En als jij 70 bent, en je kinderen met aanhang reageren zo? Ze zijn gewoon enthousiast, ze zoeken ook naar invulling van hun vrije tijd, benut dat zou ik zeggen. Je hebt elkaar nog hard genoeg nodig in mindere tijden, denk ik dan maar. Zo gek hoe wij in deze cultuur naar onze ouders kijken.. zoveel mogelijk op afstand willen houden.. Spreek gewoon je verwachtingen naar elkaar uit. Ik zou het ook niet prettig vinden als iemand zonder afspraak continue bij me op de stoep staat. Maar als dat nooit is uitgesproken kan de ander dat ook niet weten. Laat je kinderen nou nog maar genieten van opa en oma op hun oude dag, denk ik dan..
Ik heb ze in de buurt wonen en dat is gezellig en handig. Kleinkinderen genieten enorm van grootouders. En door de afstand kunnen ze makkelijk oppassen, logeren of even kijken bij een sportwedstrijd van de kinderen. Dat is voor alle partijen juist heel goed. Ook opgroeiende kinderen. De bezoekjes zijn vaker maar veel korter dan toen ze verder weg woonden. Bedenk dat oudere mensen minder mobiel worden en straks minder kunnen langskomen. Dan is 20 minuten erg veel. Daarbij vind ik familie belangrijk. Wil ik ze onderdeel maken van ons leven en dat van mijn kinderen. En als dat nodig is ook bijdragen in de zorg. Als ze op afstand zitten en er is wat krijgen jullie het erg druk! Van familie wordt tegenwoordig ook betrokkenheid verwacht. En als er een goede band is wil je dat toch ook doen?
Mijn schoonmoeder woont om de hoek op 5 minuten lopen, schoonzus 20 minuten lopen 5 in de auto en zelfde met de groot ouders van mijn man. Niemand in de familie loopt de deur hier plat en wij ook niet. Mochten ze in het dorp komen wonen laat je man er mee gaan praten en maak afspraken.
mijn ouders wonen nu op 1,5 uur afstand. Mijn vader gaat erg slecht maar hij wil perse blijven wonen waar hij nu zit. Met mijn moeder al veel gepraat, zij zal, als ze alleen komt te staan, onze kant uitkomen en als alles meezit, samen een nieuwe plek zoeken, waar ruimte is voor een aanleunwoning. Zodat we wel ieder privé leven hebben, maar we heel dicht in de buurt zijn mocht ze hulp nodig hebben. ik denk dat je gewoon heel duidelijk moet zijn met afspraken en laten weten hoe je dingen ziet. Grenzen stellen daar waar nodig, maar zeker ook de positieve kanten waarderen daar waar ze zijn
Ik woon in dezelfde straat als mijn schoonouders. Zij kwamen ook weleens (niet vaak) onaangekondigd langs, maar we hebben dit gewoon aangegeven. Nu vragen ze het netjes en zie ik ze nog minder vaak dan mijn ouders. Geen paniek! Wees open en eerlijk en geef aan dat je op je privacy gesteld bent.
Hmmm klinkt alsof jij meteen een horror scenario in je hoofd hebt. Ik neem even aan dat ze niet jullie nieuwe buren worden. Als t contact redelijk oké is kun je echt wel bespreken dat ze vooraf even overleggen als ze langs komen. Verder lijkt t mij wel handig. Als ze echt ouder worden en ze hebben eens iets nodig, ben je er zo. Ook kunnen de kinderen als ze oud genoeg zijn soms gewoon even zelf bij opa en oma langs.
Eerlijk, ik zou t voor mn schoonouders niet erg vinden. Ik droom stiekem van later een huis in twee delen (eigen voordeur, naast elkaar) of een andere vorm van samen-apart wonen. We kunnen elkaar alleen maar helpen, en een half uur zijn moeder spreken per dag doet mn man toch al. Mijn ouders zou ik ook best wat dichter bij willen hebben, niet per se zo dichtbij als mn schoonouders. En zij oom niet trouwens Maar mn moeder had t bijvoorbeeld denk ik ook leuk gevonden om leesoma te worden in dochters klas of ze eens zomaar te brengen of halen, maar dat is gewoon te ver. Mijn ouders hebben ook minder hulp nodig.
Als ze on aangekondigd langs komen gelijk zeggen dat je dat liever niet heb gewoon eerlijk zijn anders word het alleen maar ongemakkelijker en je kan altijd nog zeggen dat jij je man of kinderen moeite hebben met als de dag anders gaat dan je s'ochtens bedenkt en ingeplant heb, In mijn familie heeft een groot deel de voordeursleutel van elkaar en stappen ze onverwachts altijd gelijk na het aanbellen binnen dus ik raad in ieder geval af ooit een extra sleutel aan hun te geven
Ik zou me vooral niet druk maken. Ze mogen zelf beslissen waar ze willen wonen en ik begrijp best dat zij dichter bij hun kind en kleinkinderen wonen fijn vinden, zeker als ze wat ouder worden. Het is natuurlijk helemaal niet gezegd dat ze straks opeens de hele tijd onverwacht aan komen waaien. Mijn ouders en beide zussen wonen in dezelfde gemeente als wij, we hebben allemaal goed en regelmatig contact, maar we bellen toch echt allemaal gewoon even naar elkaar en komen niet zomaar binnenvallen. Mochten je schoonouders dat tzt wel doen, dan kun je dat op dat moment toch gewoon normaal met elkaar bespreken: elkaar wat ruimte geven en elkaars privacy respecteren. Je zegt dat de verhouding prima is, dan zal dat toch ook moeten kunnen. En dichterbij wonen heeft natuurlijk ook voordelen, je hebt een handige oppas in de buurt, ze kunnen misschien juist af toe eens langs de lijn staan, waardoor jullie eens een ochtendje kunnen uitslapen, als ze over een tijdje wellicht hulpbehoevend zijn is dat voor jullie minder belastend, bezoekjes kunnen misschien makkelijker even tussendoor en hoeven niet altijd een paar uur te duren, de kinderen zullen het misschien gezellig vinden om op de fiets even langs opa en oma te kunnen, enzv. Ik zou gewoon afwachten wat ze doen en kijken hoe het loopt. Het zal ongetwijfeld even een kwestie zijn van een ritme vinden. Los van de situatie TS stoor ik me vaak een beetje aan de manier waarop op zp over schoonouders wordt gesproken, ook hier weer ik wat reacties. Er zitten ongetwijfeld ook vreselijke mensen tussen, maar de voorbeelden die ik vaak lees wijzen meer op mensen die niet om kunnen gaan met de verschillende levensstijlen die er tussen schoonouders en kinderen zijn. Mijn schoonouders zijn hartelijke en lieve mensen, maar wel heel anders dan ik en het gezin waar ik uit kom. Ze denken over veel dingen anders, leven een ander leven en doen of zeggen best wel eens dingen waar ik me niet in kan vinden. Maar: ze zijn ook dol op onze kinderen, zijn altijd behulpzaam en hartelijk naar mij, hebben mijn man liefdevol grootgebracht en hebben niets dan goede intenties ten aanzien van ons. Dat we in een hoop dingen erg anders zijn neem ik dan ook voor lief. Soms moet je eens wat wegslikken of negeren, maar als je voor ogen houdt dat de intentie gewoon goed is en dat er verder niets mis is met hen, behalve dat ze misschien anders zijn dan jij, dan moet een normale relatie toch mogelijk zijn.
Wacht eerst eens in de praktijk af hoe het gaat! En nu al een gesprek vind ik erg overdreven en zeer ongastvrij. Als het echt te vaak is kan je op dat moment op een nette manier bespreken. Nu is dat niet het moment! Wacht het gewoon af en maak je niet druk. Wees blij met leuke betrokken (schoon)ouders. Genoeg (klein)kinderen hebben die niet (meer).
Mooi verwoord! Ben het er helemaal mee eens. Ik heb zelfs wel eens overwogen om een topic te openen met positieve verhalen over schoonfamilie .
Tja, ik ben in deze stad terug komen wonen omdat mijn ouders er wonen, met het oog op nu de kinderen klein zijn en met het oog op later als zij meer hulp gaan nodig hebben. En schoonmoeder zijn we mee bezig om deze kant op te krijgen om dezelfde redenen. Ik heb trouwens een goede band met mijn ouders, met mijn schoonmoeder heb ik niks, maar ook niks tegen. Maar wel de wil om haar te betrekken bij de kinderen en straks voor haar te gaan zorgen. Want ze is onderdeel van mijn familie, en in onze familie doe je dat voor elkaar. Ik zou het ook afwachten TS, ik denk dat het allemaal best mee gaat vallen en anders kun je er dan toch een gesprek over hebben. Zolang je op een nette manier je grenzen kunt aangeven, denk ik dat het allemaal wel los gaat lopen.
Ik begrijp je wel. Toen mijn moeder in onze straat kwam wonen vroeg ze aan ons of wij dat wel wilde en als we dat niet wilde wij dat gewoon moesten aangeven. Ik heb toen gezegd dat wij dat niet erg vonden, maar dat wij niet wilde dat ze telkens onaangekondigd voor de deur stond. Onze zoon was geboren en wat ben ik blij geweest met dat jaar dat ze zo dicht bij ons woonde. Nu zijn wij allebei verhuist en stiekem hoop ik dat ze ooit weer bij ons in de stad komt wonen of in de straat. Ze is zo’n geweldige oma en (schoon)moeder voor mijn man en mij. Mijn man zijn familie zou ik absoluut niet bij mij in de buurt willen hebben wonen.
Denk even aan de anderen kant ze zijn rond de 70... Dat hebben mijn opa en oma niet eens gehaald, Geniet van de jaren dat ze nog leven er komt ooit een tijd dat je gewild had dat ze in je buurt wonen en vooral dat ze nog leefde. Ik zelf zie het probleem ook niet zo maar Kan ook komen door de cultuur waar ik uit kom waar in jongeren voor de ouderen zorgen en dus ook bij elkaar in de buurt wonen.
Je kunt toch gewoon afspraken erover maken dat ze niet onverwacht voor de deur staan?? Dat ze eerst ff bellen? Je kunt toch moeilijk gaan verbieden om dat huis daar te bouwen.. Logisch toch dat ze hun kleinkinderen graag zien... en je bent toch niet verplicht om dan iedere week langs te gaan. Gewoon goede afspraken erover maken. Als ze een huis naast jullie hadden gekocht oké... maar in hetzelfde dorp is toch geen probleem
Precies dit. Sorry maar ik vind je verhaal zo egoistisch. In een groot deel van de wereld is het normaal (schoon)ouders uiteindelijk in huis te nemen. Pensioen en bejaardentehuizen dat kennen ze in de meeste landen niet. In mijn opvoeding is het normaal om te zorgen voor, en om te kijken naar de mensen die altijd voor jou gezorgd hebben wanneer ze ouder worden. Super fijn toch dat ze aan jullie denken en betrokken zijn en willen blijven. Alleen maar handig als ze dichtbij wonen. Als je het niet prettig vind als ze onverwacht op de stoep staan als je in pyama zit zeg je toch graag even bellen voordat je langs wil komen? En dat is een aanname je weet niet eens of ze dat gaan doen.
Dat loopt echt wel los hoor. In het begin misschien iets vaker maar daarna gaat het vanzelf weer als vanouds. Het is niet dat ze opeens van 2-3 uur rijden komen dus ik denk dat het allemaal wel mee valt. Ze zijn al 70 en dat ze dichterbij wonen is zeker ook makkelijker voor jullie idd. Want eventjes helpen, wat vaker om de hoek kijken etc.
Je schoonouders zijn rond de 70, nu nog gelukkig volop in het leven. Over 10jaar niet meer misschien. Het is dan toch juist fijn als ze redelijk dichtbij wonen zodat hun (dan) tiener kleinkinderen af en toe aan komen waaien voor een kopje koffie met oma, of je man of jij wat kunnen helpen met zware klussen? Met oudere bejaarden is het juist prettig dat een beetje sociale aanspreekpunt en controle in de buurt is vanuit de familie. Of hoe zouden jullie het doen als ze in de 80 zijn en op 2h afstand wonen?
@ TS: met jouw man bespreken. Mensen mogen uiteraard gaan wonen waar ze mogen en kunnen wonen. Maar het verwachtingenmanagement van de (schoon)ouders naar jullie en jullie kinderen toe, zou ik zeker delen en doen met jouw man. @ Of dit wel of niet fijn is, je 'dankbaar' moet zijn en blij, of juist niet: Dat heeft toch alles te maken met de onderlinge relatie en of elkaars grenzen onderling gerespecteerd worden of niet? Of je elkaar begrijpt, wil begrijpen en waar niet, overlegt? Of er liefde en acceptatie is, of zaken stroef lopen wegens (wederzijdse) inflexibiliteit? Zit dat goed, fantastisch! Zo niet, dan is nabijheid wel een grotere risicofactor voor conflict. Bij iedereen, ook (en juist) familie. Ik snap TS dus wel als er een mogelijk moeizame relatie ontstaat door nabijheid. We strijken allemaal (ook de schoonuders!!) eens per maand makkelijker over ons hart dan eens in de 2 dagen.