Ik heb als puber mijn broer verloren. Inmiddels heel lang geleden dus. Ik merk eigenlijk dat ik altijd nog met hem bezig ben. Meestal op de achtergrond, een beetje alsof hij in gedachten bij mij is. Soms nog intens. Dan voel ik het verdriet en vooral nog steeds gemis. De week voor zijn sterfdstum ben ik vaak van slag. Zelfs als ik er niet heel sterk mee bezig ben dat het bijna die datum is. Ik ken eigenlijk niemand die dit ook zo mee heeft gemaakt en ben benieuwd hoe dit voor anderen is na zo'n lange tijd. Welke plek heeft het gemis in je leven na de rouw?
Ik heb dat ook. Mijn vader is inmiddels al 28 jaar overleden. Ik heb hem ook maar 12 jaar gekend. Maar nog altijd denk ik aan hem. Soms met verdriet en soms ook met veel plezier. Onze zoon lijkt met veel dingen op hem. De humor en de drang om dingen te maken ( creatief). Dat is dan erg leuk. Maar het gemis blijft er altijd.
Bij mij precies zo! Ook 28 jaar geleden gestorven toen ik 12 was. En ook een zoon die erg o hem lijkt...
Ben jij met hem bezig, of hij met jou? Heb je goed afscheid van hem kunnen nemen? Was zijn overlijden vredig of zijn er nog vragen? Sorry dat ik je zo direct bevraag, dat gemis op de achtergrond aanwezig blijft is volkomen logisch, maar vraag me af of er niet meer speelt waardoor het zo intens kan zijn voor je. Intens kan ook op een fijne manier zijn natuurlijk, dat het je kracht geeft en steun, maar uit je bericht maak ik vooral verdriet op.. daarom ga ik wat dieper erop in. Je hoeft niet te antwoorden trouwens, misschien om over na te denken.
Heel herkenbaar, dat heb ik bij mijn niet biologische vader. Ik was 15 toen hij overleed en soms kan ik het gewoon niet los laten of zo. Hij zou zo’n geweldige opa zijn geweest! Het gemis heeft een best wel grote plek gekregen ik denk dat ik eens per week wel over hem praat. Het rare is dat ik er vroeger over zweeg en dat mijn manier van missen hele andere vormen heeft aan gekregen door de geboorte van mijn zoon. Hij had er gewoon bij moeten zijn.
Ik herken je gevoel. Ik ben mijn vader 9,5 jaar geleden verloren. Ik was toen 20. Hij is altijd op de achtergrond in mijn gedachten, maar soms ook op de voorgrond. En dat kan ook zomaar opeens komen. Vooral de zoontjes van mijn zussen hebben veel van mijn vader weg waardoor dat soms opeens confronterend als ze een bepaalde houding of blik hebben. Bij mij heeft de rouwverwerking sws wel veel tijd gekost, ook vanwege vele omstandigheden (ruzies etc de maanden voor zijn overlijden). Ik ben wel echt van mening dat je zo'n verlies nooit helemaal verwerkt; uiteindelijk gaan wel de echt scherpe randjes eraf (die er soms met vlagen nog wel zijn) en je leert ermee leven omdat je wel moet...
Ik herken het. Heb dit voornamelijk met het verlies van mijn ex 3 jaar geleden. Er zijn zoveel vragen en het gevoel hebbende het nooit echt afgesloten te hebben doet me soms vreselijk zeer. Hij heeft altijd een plekje in m'n hart gehad en nu nog steeds, dat zal ook zo blijven. Bepaalde dingen, liedjes doen me aan hem denken en dan voel ik weer ff de pijn.. Het is niet dat ik dagelijks ermee zit, maar denk toch wel regelmatig aan hem.. Sterkte ermee. Verlies van een dierbaar persoon kan heel moeilijk en zwaar zijn.
Heel herkenbaar. Het is bijna zes jaar geleden dat ik mijn zus verloren ben en er is sindsdien geen dag geweest dat ik niet aan haar dacht. Het voelt nog steeds alsof ik een deel van mijzelf mis. Ook binnen het gezin blijft er een leegte achter. De harde randen zijn er zeker vanaf maar het gemis zal altijd blijven denk ik.
Ik herken het met een vriendin. Die overleed 4 jaar geleden helaas. Maar mijn vader ook. Zijn moeder overleed 32 jaar geleden, ik heb haar ook nooit gekend, en hij denkt echt nog elke dag aan haar. Elke dag. Soms met verdriet en soms met blijdschap
Mijn vader is nu 15 jaar dood en ik denk nog heel vaak aan hem. Hij heeft mijn man en mijn kind nooit gekend en ik was nog maar een twintiger toen hij stierf. Als diegene die ik nu ben, zou ik sommige dingen van toen anders gedaan hebben. Maar ik was nog zo jong toen. Daar heb ik nog steeds weleens (erg) moeite mee.
Vrij kort na het overlijden van mijn vader kwam ik deze tekst op Facebook tegen. Ik realiseerde me toen ik het las gelijk dat het helemaal klopt en dat ik dat ook niet wist voordat hij overleed. View attachment 612991
Helaas meerdere mensen verloren van wie ik veel hield. Waaronder mijn beste vriendin. Het heeft mij eelt op mijn ziel bezorgd maar daardoor ben ik wel heel goed in mijn vakgebied. Al heb ik wel moeite met jonge kinderen die verdient hebben!
Heel erg herkenbaar. Ik heb dat hier met het overlijden van mijn moeder toen ik twaalf was. Dat is inmiddels bijna 21 jaar geleden. Hoewel het z'n plekje heeft gekregen mis ik haar nog steeds zo verschrikkelijk. Zodra haar sterfdatum in de buurt komt ben ik ook dik een week van de kaart en jank ik dagelijks. Om over haar sterfdag nog maar niet te spreken Ik verlang dan zo erg terug naar de tijd dat ze er nog wel was. Al kon ik haar nog maar één keer knuffelen, iets leuks met haar doen en haar stem horen. Ze was naast mijn moeder ook m'n maatje die dezelfde dingen leuk vond en aan wie ik alles kon vertellen en vragen. Je bent echt de enige niet hoor meid. Denk dat het vooral is dat niet iedereen erover kan of wil praten.
Wat veel open reacties. Het stelt me wel gerust dat anderen dit ook zo beleven. Ik kom maar weinig mensen tegen die ook echt zo'n groot verlies kennen en er open over kunnen prateen. Zelf heb ik daar soms wel behoefte aan. Het is zoals iemand schreef: het voelt alsof er altijd een stukje mist. Wij zijn als kinderen heel hecht opgegroeid temidden van nare omstandigheden. Het doet me daardoor ook extra verdriet dat hij nooit oud genoeg geworden is om ook te ervaren hoe het is om een beter leven te hebben. Ergens vind ik het ook een fijn gevoel dat hij in gedachten nog zo bij me is, alsof hij toch nog een beetje met me meeleeft.
Mijn vader is heel plotseling overleden in 2017. Hartaanval. Het ene moment was hij er nog en het volgende was hij weg. Pats boem. Zomaar geen papa meer. Geen opa voor m’n dochter en hij zal nooit mijn zoontje leren kennen die in 2018 geboren is. Ik zeg altijd: ‘’er is iets verschrikkelijk kapot gegaan in mij en dat wordt nooit meer heel, maar je moet ermee leren leven. Niemand kan het ooit maken, maar de stukjes beginnen soms langzaam weer in elkaar te passen al zal er altijd eentje ontbreken.’’ Hoe ik ermee omga? Ik merk dat ik het heel moeilijk vind om erover te praten. Dat kan ik niet. Er zit nog zoveel boosheid. Ik functioneer prima hoor maar soms vliegt het me opeens aan. Dan luister ik een liedje wat hij mooi vond, huil ik flink en ga weer door.
Oh wat vreselijk zeg. Mijn moeder is in 2017 ook onverwachts overleden. Ik ben er de laatste weken weer veel mee bezig, mijn dochter mist haar ook erg. We zijn foto boeken aan het kijken ed. @Iertje81 herkenbaar ja. Mijn moeder ook hartaanval. Vreselijk. Maar ook mis ik soms mijn oma heel erg, ze overleed toen ik 12 wS en was mijn beste maatje. Is nu ruim 20 jaar geleden. To, je zou ook hulp kunnen inschakelen als je dat wilt he. Soms kan praten met een ander ook erg fijn zinn.
Ik heb ook hulp gehad erbij van een professioneel iemand. Voelde heel gek gezien ik zelf ook hulpverlener ben en dan zo aan de andere kant van de tafel opeens. Het heeft iets geholpen maar als ik iets leerde was het wel dat je het vooral zelf moet doen en eraan toe moet zijn.
Mijn vader is 6 jaar geleden overleden na 9 maanden ziek te zijn geweest, vlak voor de eerste verjaardag van mijn dochter. In zijn ziekteperiode veel kunnen praten, samen er naartoe gewerkt en gezien dat hij er, ondanks zijn jonge leeftijd (56) ook naartoe kon werken en er op een rare manier ook vrede mee kon hebben. Ik denk veel aan hem maar heb het idee dat goed verwerkt te hebben, wat overigens niet betekent dat er geen verdriet meer is natuurlijk. Mijn moeder is bijna 4 jaar geleden overleden na 3 maanden ziek te zijn geweest, maar haar ziekte ging zo ontzettend snel en ze kon al gauw niet meer duidelijk praten enzo. Ze overleed toen ik 36 weken zwanger was van mijn zoontje. Ik heb nog niet het idee dat ik überhaupt ben begonnen aan de verwerking ervan. Ik had geen tijd meer om echte gesprekken met haar te voeren, nooit het idee gehad dat zij zelf er ook naartoe kon werken om te overlijden, zie haar nog zo hard huilen toen ze besefte dat ze haar kleinzoon nooit zou gaan zien. En vlak na haar overlijden moest ik bevallen van mijn zoontje. Ik heb toen bewust het verdriet weggestopt, ik wilde koste wat kost op die roze wolk klimmen, al wist ik dat ik daar dan later de klap van zou krijgen maar ik wilde niet dat iemand me dat genieten van mijn baby me zou afpakken. Dat is toen ook gelukt. Maar dat merk ik nog dagelijks. Dat verdriet om het verlies van mijn moeder is nog zo intens en zo aanwezig. Nog steeds als ik foto's van haar zie denk ik o wat ben ik blij dat ik je nog heb...Om datzelfde moment te beseffen dat ze er niet meer is, dat ik haar helemaal niet meer heb. Het was de beste keus ooit om heel hardnekkig die roze wolk op te klimmen na de bevallinh en ook erop te blijven want dat pakken ze me nooit meer af. Maar nu de volgende stap zetten en echt gaan verwerken is lastig.
Ik heb mijn broer in 2007 verloren en hij heeft echt een stuk van mijn hart meegenomen. Als ik aan hem denk of over hem praat ben ik nog altijd verdrietig.. zit te denken om er hulp voor te gaan zoeken. Het verdriet zit soms nog best hoog.