Hallo iedereen, Wil even van me afschrijven. Gister ontdekt zwanger te zijn van een tweede, nog geen idee hoe ver ik ben, test was knal positief. Natuurlijk weet ik hoe bijzonder het is en hoeveel vrouwen ervan dromen maar ik kan (nog) niet blij zijn. Had het liever aan iemand anders gegund om nu zwanger te zijn en dat het voor mij nog een jaartje geduurd had. We wisten dat er kans was op een tweede. Ik stond er in van de tweede komt wanneer hij/zij komt. Nu ik weer zo snel zwanger ben komen er zoveel schuldgevoelens naar boven tegenover mijn dochtertje. Zal zij wel genoeg 1 op 1 aandacht krijgen? Genoeg kunnen genieten van de 1,5 jaar als enigs kind. Anderzijds schuldgevoel tegenover de baby, omdat de wens nu niet zo groot is als bij de eerste. Daarnaast willen we nog verhuizen en lukt het vinden van een nieuwe woning al maanden niet. Ook vraag ik me af of mijn man genoeg om mij geeft om verschillende redenen. Bijvoorbeeld in het huishouden komt alles op mij aan, naast mijn werk en het grooste deel van de zorg voor onze baby (ik ben altijd degene die opstaat als ze snachts en sochtends wakker word). Als ik hem om hulp vraag krijg ik de wind van voren. Hij lijkt niet te begrijpen dat ik vermoeid ben en zijn hulp mijn leven echt een stuk makkelijker zou maken. Ik voel me zo slecht, geen idee of het de hormonen zijn. Herkent iemand dit of heeft iemand tips hoe ik het beste kan omgaan met deze rotgevoelens? Sorry als het slecht overkomt dat ik zo reageer op een nieuwe zwangerschap. Het is niet ongewenst, wel ongepland.
Bij wat je allemaal schrijft kan ik me er alles bij voorstellen dat je je zo voelt. En dat is al erg genoeg. Probeer dat schuldgevoel naar anderen toe naast je neer te leggen. Dit is hoe jij je voelt en staat los van ieder ander. Het klinkt alsof alles je te veel is. Als ik je een advies mag geven. Probeer eens met je vriend op een rustig moment te praten en geef aan hoe jij je voelt onder de nieuwe zwangerschap en hoe het ret en zeilt. Vraag ook hoe hij er tegen aan kijkt. Probeer open te staan voor elkaar en kijk hoe jullie het samen kunnen gaan doen. Lukt natuurlijk alleen als jullie beide open staan voor een gesprek. En dat is meestal een rustig moment. Heel en sterkte en een heel groot hart onder de riem❤️
Dankjewel voor je lieve reactie en je begrip. Ik ben echt heel erg geschrokken ookal wist ik dat het kon, daarnaast voel ik me angstig of ik het allemaal wel kan. Heb een trauma van mijn eerste bevalling, vraag me af of ik dat nog wel een tweede keer kan. Hij geeft aan dat hij ook liever nog meer tijd ertussen had gehad tussen de eerste en de tweede, en dat een nieuwe woning vinden nu nog belangrijker is en een grotere prioriteit omdat we met twee kleintjes echt onze huidige woning uitgroeien en vanwege de woonomgeving. Zie het even zo somber in allemaal en overal beren op de weg. Vooral schuldgevoel.
Mijn derde was een verassing. Een 10 minuten vlaag van verstandsverbijstering. Een derde zat zeker nog in de planning. Maar 1 of 2 jaar later. Ik wilde eerst een groter huis, grotere auto, grotere kinderen en meer baan zekerheid voor mijn vriend. De eerste weken heb ik met heel veel verschillende gevoelens rond gelopen. Ik voelde zoveel tegelijk. We hadden maar 2 slaapkamers. Ik zag de 1 op 1 periode met de middelste terwijl de oudste op school zat verdwijnen. Onder invloed van alle misselijkheid en zwak voelen vroeg ik mij af hoe ik het ging redden. Het was alsof ik alles in 1 dag moest oplossen. We hebben moeten beslissen om uit onze bekende omgeving te trekken voor een geschikte woning. Waar ik 5 maanden na de bevalling nog steeds mee bezig ben. Dit was niet hoe ik het gepland zou hebben en ik loop nog steeds achter de feiten aan, terwijl ik alles altijd goed geregeld wil hebben. Maar we zijn hard bezig en komen er wel. Na de eerste schrik ging het rustig aan landen. En nu hebben we een hele lieve en mooie dochter. In het begin voelde ik mij schuldig dat ik er nog niet aan toe was. Maar dat heb ik altijd los kunnen zien van haar als persoon. Ik ben gek op haar. Terwijl ik wel bang was dat ik dit niet los zou zien van elkaar. Angsten zijn meestal negatiever dan de realiteit. En mocht het gevoel blijvend zijn kan je altijd nog hulp inschakelen. Je weet het pas sinds gisteren. Je bent waarschijnlijk geschrokken en het zal even moeten landen. Gun jezelf de tijd. P.s. Wat mannen betreft helpt het om ze 'opdrachten' in het moment te geven. Vooral op het moment dat je zelf ook bezig bent. 'schat ik ga de was doen, zuig jij de vloer even?'
Ik ga je toch de vraag stellen, had je dit niet van te voren kunnen bedenken? Wat maakte dat je bewust het risico nam? Ik neem aan dat je daarmee alle problemen die je nu ziet ook in ogenschouw hebt genomen? Dan woog het wél eerder zwanger zijn dan je gevoelsmatig en rationeel uitkomt toch zwaarder dan niet het risico op een zwangerschap nemen?
Ja wat hier boven staat... heel vervelend dat je je zo voelt maar waarom dan niet wachten totdat jullie relatie sterker is? Met zo'n partner die je weinig steunt gaat het alleen maar zwaarder worden voor jou... Ik zou echt met je partner gaan praten of hulp zoeken, zodat jullie balans vinden en jij er niet meer alleen voor staat. Wil hij uberhaupt een tweede als hij het nu al zo laat afweten?
Snap heel goed dat nu het echt zover is je allerlei apen en beren op de weg ziet. Maar het hoeft niet allemaal vandaag bedacht te worden. Het zal nog een hele poos duren voordat de tweede er is en dan zal die ook nog niet meteen een hele kamer voor zichzelf nodig hebben. Wat ik om mij heen zie met zo'n klein verschil dat dat eigenlijk alleen het eerste jaar nog aanwezig is maar daarna ze zoveel aan elkaar hebben! Wat betreft je vriend zou ik dat rustig met zijn tweeën uitspreken. Dat je wat meer steun zou willen. Iedereen heeft een ander referentiekader. Mijn vriend werkt 60 uur, ik werk 36. De 36 van mijzelf vind ik al meer dan genoeg. Maar hij kan zich soms ook niet voorstellen dat ik moe ben omdat hij bijna het dubbele werkt. Iedereen is anders, je doet het samen! En wat betreft de praktische zaken, die zou ik ook gewoon lekker praktisch oplossen. Dus voor het huis zoeken een makelaar inschakelen, voor het huishouden een huishoudster af en toe en kijk ook even wat mogelijk is qua gezinsondersteuning? Zijn er familie en vrienden die bijvoorbeeld af en toe op één van de beide op wil passen zodat je quality time hebt met één kindje. Maar goed, zoals ik zei het hoeft niet allemaal vandaag. Eerst maar even de vk bellen en rustig afwachten. Het komt altijd goed.
Dankjewel voor je reactie, het doet me zeker goed om te lezen dat je weet wat het is en dat je er zo goed mee omgaat. Dat geeft me zeker motivatie en vertrouwen. Bedankt voor je tips! Ik denk inderdaad dat mijn angsten negatiever zijn dan de realiteit. Knap dat je al zoveel stappen hebt gemaakt en uit je bekende omgeving bent getrokken.
Ja dat klopt, ik had het van tevoren kunnen bedenken. Had het ook niet verwacht zo snel weer vanwege mijn nog ontregelde cyclus.
Misschien heb je mijn bericht anders gelezen. Ik zeg niet dat mijn relatie niet sterk is of dat hij me niet steunt. Ik verwacht alleen meer begrip en hulp van hem. Hij laat het ook niet afweten, hij vind bijvoorbeeld een opgeruimd huis minder belangrijk. Dat is heel wat anders dan hoe jij het hier stelt. Hij wil wel een tweede maar had er ook meer tijd tussen gewenst.
Dankjewel voor je lieve reactie. Hier kan ik echt wat mee, je hebt helemaal gelijk! Ik hoop inderdaad dat ze veel aan elkaar gaan hebben en er geen jaloezie komt bij de oudste. Eerst maar eens kijken hoe ver ik ben en of het allemaal wel goed is. Ik heb eerder een ma gehad dus ook dat is nog een mogelijk scenario in mijn hoofd. Jij ook gefeliciteerd trouwens zie ik in je banner , eerste kindje?
Dankjewel! Ja eerste keer zwanger. Spannende tijden. Komt veel op je af. Ja je houdt altijd rekening met het scenario dat het helaas niet geboren gaat worden. Maar probeer daarnaast wel gewoon te genieten. Gisteren in een 9 maanden boek begonnen.
Gefeliciteerd! Hier ook 2 kindjes kort op elkaar, 17 maanden verschil. De ronde dat wij bedachten om er weer voor te gaan was het ook gelijk raak, ik/wij hebben ook echt even moeten slikken voordat we echt blij konden zijn. Tuurlijk waren we super blij dat het zo snel weer was gelukt,en eenmaal gewend waren en zijn we nog steeds heel blij met ons zoontje! Je kan het ook omdraaien voor je dochtertje, een broer en/of zus hebben is zo n rijk geschenk. Een speelmaatje en voor later, als ik nu bij mezelf kijk; ik ben zo blij met mijn broers en zussen. Altijd wel iemand waar je even op terug kan vallen! En ja, ook om eerlijk te zijn.. pittig vind ik het wel, maar dat komt vooral ook omdat ons zoontje nog steeds heel slecht slaapt en dat al 11 maanden lang. Tel daar nog een peuterpuber overdag bij op. Maar als ik ze dan (vaak) heerlijk samen zie spelen, dan geniet ik er enorm van!
Ik heb je bericht goed gelezen, ik lees nergens dat hij je steunt in het opvoeden van jullie kind. Erg gezellig klinkt hij ook niet, als hij je de wind van voren geeft wanneer je aangeeft hulp nodig te hebben. Maar goed als dat voor jou de basis is van een "goede" relatie moet je lekker je kop in het zand steken "Ook vraag ik me af of mijn man genoeg om mij geeft om verschillende redenen. Bijvoorbeeld in het huishouden komt alles op mij aan, naast mijn werk en het grooste deel van de zorg voor onze baby (ik ben altijd degene die opstaat als ze snachts en sochtends wakker word). Als ik hem om hulp vraag krijg ik de wind van voren. Hij lijkt niet te begrijpen dat ik vermoeid ben en zijn hulp mijn leven echt een stuk makkelijker zou maken"
Fijn om het verhaal van iemand te horen die een soortgelijke situatie heeft meegemaakt. Het is inderdaad wel fijn als ze iemand hebben om op terug te vallen. Hopelijk gaat je zoontje snel beter slapen! Bedankt voor je reactie .
Geen idee waarom je het nodig vind zo onaardig te reageren op mijn verhaal. Het kan dat jij er zulke conculsies uit haalt. Betekend niet dat ik mijn kop in het zand steek.