Mijn dochter is een kampioen in piekeren. Zo kan ze zich in no-time over de flos werken. Voorbeeld: haar kies móet eruit, dat zei de tandarts 2 weken geleden. Ze mocht ook zelf wiebelen om hem eruit te krijgen, lukt dat niet voor de 8e wordt ie getrokken. Nu heeft ze voor we naar de tandarts gingen drie avonden gehuild om haar kies, na het bericht van de tandarts twee avonden gehuild en eergisteren weer. Wat we op zo'n moment ook doen, ze blijft er in hangen en kan dus vervolgens niet slapen. (gebeurt ook altijd als ze in bed ligt) Zo gaat dit met alle dingen die ze spannend vindt. Wat we ook allemaal uitleggen of zeggen, het helpt niet. En na drie keer huilend naar beneden komen (op één avond) hebben wij er eerlijk gezegd ook genoeg van. Hebben jullie tips om haar te leren haar emoties te reguleren? Ze heeft al een smoeltjesschrift, zorgenvriendje, schriftje voor vragen.
Hier ook een piekeraar in huis! Echt over van alles ... En ook vaak aangeven dat ze niet weet waarom ze niet kan slapen en ligt te malen. Krijgen er de vinger niet echt achter, best lastig. Ook vaak wel duidelijk waarom hoor, we proberen er vooral niet te veel in mee te gaan (uiteraard mag je ergens verdriet om hebben of iets ontzettend spannend vinden!!), want dat versterkt het hier wel heel erg. Niet in meegaan of zelfs er tegenin zorgt er wel voor dat ze er over nadenkt en de ene keer helpt dat en de andere keer niet. Nu was in slaap vallen sowieso al een probleem, dus nu in overleg met de huisarts melatonine tabletjes gehaald, dat scheelt hier ook aardig.
Klopt doen wij ook, en dat vind ik best moeilijk, want ik kan me heel goed voorstellen dat ze daardoor het gevoel krijgt niet serieus genomen te worden. Voor haar is het een serieuze angst of probleem.
Maar het ìs toch ook spannend? Ik snap heel goed dat ze om zo iets moet piekeren als ik eerlijk ben... Dit soort dingen zou ik dan ook als het even kan vooral niet te ver van te voren vertellen, zodat ze zich niet langer dan nodig zorgen kan maken. En liefst alles volledig uitleggen, wat je misschien ook al doet, zodat ook dat stukje ‘weg’ is (dan blijft er nog genoeg over...). Maar ik zou ook kijken naar de reden, want iets als een kies trekken vind ik echt wat anders dan bv. morgen in een nieuwe speeltuin gaan spelen en daar wakker van liggen en een drama van maken ed.
Google eens op piekerballon of regenboogtrap. Dit zijn meditaties voor jonge kinderen en hier alleen maar positieve ervaringen...
Tuurlijk het is ook spannend en dat begrijp ik heel goed. Maar is het nu echt nodig om daar zoveel avonden om te huilen als je al begrip van je ouders hebt gehad, tig keer hebt uitgelegd wat ze kan verwachten, geknuffeld, enz. En ja het moest eerder gezegd worden, want er zit een ontsteking onder haar melkkies, dus daar waren we mee naar de tandarts gegaan. (dat was al huilen 2 dagen, want wat gaat die doen) Die vertelde wat er moet gebeuren, dus dat kon al geen 3 weken gerekt worden. De tandarts wilde het ter plekke doen, maar dat was even een te grote schok voor haar, dus dat weigerde ze. We moeten dit soort zaken daarom wel vertellen van te voren, want dan kan ze haar vragen stellen en wennen aan het idee. Het is alleen zo lastig voor haarzelf (en ons) dat dat met zoveel emotie gepaard gaat. Ze maakt het zichzelf zo ontzettend moeilijk. Een mug is bij haar al meteen een olifant. Ik zou graag willen weten hoe ze dat soort emoties kan leren los te laten.
Kennelijk is dat voor haar nodig, ja. ) Wat dit specifieke voorbeeld betreft heb ik helaas niet echt tips, omdat ik haar heel goed begrijp. Als het zo simpel was als ‘je maakt het jezelf moeilijk, dus doe het daarom niet’, dan deed niemand het. Piekeren en angsten zijn niet op logica gebaseerd. Je ‘moet’ het ook zeker van te voren vertellen, maar als het kan zou ik het dus niet te ver van te voren doen. En soms kan dat dus niet. Het is ook geen kritiek, het was proberen mee te denken. (Uit eigen ervaring met twee piekerdochters en mijn eigen ‘piekerervaring’. )
Ik vind het fijn dat je meedenkt, maar je reactie kwam wat over alsof ik mijn dochter niet zou begrijpen. Ik begrijp haar heel goed, maar ik begrijp niet dat wanneer we haar gerust stellen, ze rustig naar bed gaat, vervolgens 5 minuten later weer huilend beneden komt (x2 of 3). En dat 3 dagen lang. Ons geduld en begrip raken dan wel een beetje op. Als het nu alleen deze situatie was oké, maar er zijn al veel andere situaties meer geweest. Wel allemaal stressvolle situaties voor haar, maar waar weinig kinderen wakker om zullen liggen. Da's ook het probleem denk ik, alles is zo snel stressvol voor haar. Het is een super gevoelig lief meisje. Overigens ben ik geen haar beter, ik pieker me ook suf, maar daarom kan ik haar denk ik ook niet helpen. Als ik zelf wist hoe dingen naast me neer te leggen..... Om dit soort zaken lig ik dan weer wakker.
Het was niet de bedoeling om je dat gevoel te geven. Je vraagt advies omdat je niet weet hoe er mee om te gaan, dus probeer ik je te helpen. En als het iets is waar je niets aan hebt, dan kun je het naast je neerleggen, toch? (In in je laatste post spreek je je zelf wel tegen trouwens. ) Ik heb geen idee waar een gemiddeld kind van wakker ligt, mijn kinderen zijn precies zoals jouw dochter, denk ik. En ik zelf ook. En ik probeer het dus zoveel mogelijk aan te pakken zoals ik beschreef. Dat lukt natuurlijk niet altijd, maar ik probeer het wel. Net als duidelijkheid geven, wat jij ook beschrijft. Ik ‘kap’ het soms ook af, want ze slaan er inderdaad in door, maar dat heeft niet mijn voorkeur. Ze belanden ook regelmatig bij mij in bed in dit soort situaties, dan biedt dat kennelijk toch wat veiligheid die ze op dat moment nodig hebben. (Het lost het niet op, maar dan slapen ze in ieder geval nog wat.) En dingen waar ik te erg over ‘meepieker’ leg ik meer bij mijn man neer, omdat ik dan naar mijn idee niet rustig genoeg kan blijven. Zo heb ik bv. een naaldenfobie (en dus begrijp ik de angst van je dochter in de situatie die je beschrijft geval zeer goed en leef ik me misschien te veel in) en mijn oudste dochter door een ziekenhuisopname helaas ook. Met inentingen werkt dat natuurlijk niet, dat stukje mag mijn man dan dus oppakken, die staat daar veel neutraler in. Als je het idee hebt dat je er samen niet uitkomt, dan zou ik hulp zoeken. Mijn oudste dochter heeft bijvoorbeeld een RET-training gevolgd. En zo zijn er wel meer dingen die hier op in spelen. Ook dit lost het niet op, maar het geeft een kind/mens wel handvatten om er anders mee om te gaan.
Ik denk eerlijk gezegd dat hier de sleutel tot de oplossing ligt (in jouw laatste alinea) want het zal waarschijnlijk grotendeels gekopieerd gedrag zijn. Als het je lukt om zelf anders met dingen om te gaan, dan zal je dit ook op haar afstralen
Ik pieker 's nachts in bed, daar krijgt ze niets van mee. Dus ik verwacht niet dat het gekopieerd gedrag is. Ik ga juist heel luchtig om met zaken die ze spannend vindt. Ik bagatelliseer het niet, maar ben realistisch naar haar over die dingen. Maar kennelijk is dat niet wat ze nodig heeft. @NiekeKris : hulp zoeken heb ik ook aan gedacht, maar we hebben de laatste tijd zoveel onderzoeken op verschillende vlakken gehad en er komt nog een intensief jaar, dat ik haar niet weer ergens naar toe wil sturen.
Ik begrijp het, maar aan de andere kant zal ze er juìst met een intensief jaar op komst profijt van hebben als ze er anders mee om kan gaan. Dus misschien juist nu wel het moment om er iets mee te doen.
Ik bedoelde eigenlijk dat je misschien zelf ook snel piekert over dingen die jou aangaan. Stel: je moet zelf naar de tandarts voor een gaatje te vullen, dat je dan regelmatig uitspreekt waar zij bij is, ik zie er tegen op, of iets dergelijks. Herken je daar dingen in?
Nee eigenlijk niet. Ik zal er eens op letten. Misschien zeg ik dat soort dingen wel ooit zonder dat ik het in de gaten heb.
Ik reageer zelf wel eens wat paniekerig ien verkeerssituaties met de kinderen, en merk nu dat mijn oudste dat ook doet. Is voor mij wel een spiegel, maar soms makkelijker gezegd dan gedaan
Iedereen piekert wel eens en de drempel van hoeveel piekeren we nog acceptabel vinden in ons leven varieert enorm van mens tot mens, maar als je echt zoveel piekert dat je er verdrietig of angstig van wordt of slaap door verliest dan is het wel belangrijk hier iets mee te doen. Ik weet niet hoe oud je dochter is, maar gok late lagere schoolleeftijd? Op die leeftijd leert ze waarschijnlijk over tijd vanzelf wel beter hoe het piekeren te beheersen, maar je kunt haar hier wel helpen als je het idee hebt dat het haar leven echt nadelig beinvloedt. Ik zou nare info tot op zekere hoogte inderdaad niet te snel meedelen- in ieder geval niet teveel in een keer-, maar tegelijkertijd moet ze juist om leren gaan met hoe te dealen met nare info en zou ik haar ook niet helemaal afschermen. Al relatief snel gaat er zoveel op haar bordje komen, dat het echt nuttig voor haar is om het piekeren dusdanig onder controle te krijgen dat het haar niet al teveel in de weg zit. Dit betekent dat ze er geen slaap over zou moeten verliezen of elke dag anstig of zenuwachtig zou moeten zijn. Als je zelf ook geregeld wakker ligt van piekeren, dan zou het ook goed zijn als je voor jezelf probeert uit te zoeken wat bij jou helpt, zodat je betere handvaten hebt om je dochter te helpen. Misschien helpt mindfulness of meditatie of misschien zelfs ASMR of iets dergelijks. Als je iets gevonden hebt dat voor jou helpt, kun je dit misschien samen met haar proberen? Er bestaat tegenwoordig ook mindfulness voor kinderen! Mocht ze dat niet prettig vinden dan kun je in ieder geval wat opties voorstellen en haar leren hoe dit te doen (al dan niet via een app, korte cursus, etc).
Ze is net 10 inderdaad. Ik heb hier al een tip gekregen over de regenboogtrap. Dat overweeg ik wel om te doen, omdat ze wel van rustgevende muziek houdt. Misschien leidt het haar moeilijke momenten ook wel af.
Mijn dochter is ook zo en het enige wat helpt is het bikkelhard afkappen. Na wel eerst een oprechte poging te hebben gedaan om te troosten of gerust te stellen dan, dat wel. Maar als ze me voor de derde keer roept en weer huilend aan hetzelfde verhaal begint, zeg ik; ik weet dat het niet leuk is maar er is niks aan te doen. Ga maar gewoon slapen , kus en welterusten . En dan ga ik weg en laat haar huilen , het duurt nooit lang en dan slaapt ze. Ze komt er later nooit meer op terug. Het is inderdaad altijd 's avonds bij het slapen gaan, maar dat is ook wel echt het piekeruurtje natuurlijk , dat heb ik zelf ook.
Dit is het inderdaad. Alleen mijn dochter komt er wel op terug. En dat afkappen na een keer of drie, vind ik zo vreselijk vervelend om te doen, maar inderdaad dat helpt wel. Voel me dan echt een hele slechte moeder.