Soms moet je ook luisteren naar je lichaam he! Hier werkt man 4 dagen in de week en gelukkig zelden dat man echt weg moet. Ik zet mijzelf dan ook echt even opzij als hij voor het werk naar het buitenland moet dan is dat maar zo en ga ik door. De werkgever van mijn man weet wat ik heb en zegt ook vrouw en kinderen gaan voor! Dus als mijn benen ineens niet meer meewerken dan bel ik op en mag man meteen naar huis om voor de kinderen te zorgen. Maar als hij dus inderdaad weg moet voor zaken naar het buitenland zorg ik er ook voor dat hij kan gaan en ik dus mensen heb die mij ondersteunen mocht het niet gaan. Gelukkig redden we het zo en kan man dus ook vaak leuke dingen doen. Ik wil namelijk niet het gevoel krijgen dat man mijn hulpverlener is en mij overal in moet ondersteunen, de wonden gaat spoelen etc.
Ow dat is wel heel fijn dat doen niet veel bazen meer dat je dus ten alle tijden je man kan bellen als je weer een aanval hebt... mijn ex man was 24 uur thuis werkte niet maar of ik nu een goede of slechte dag had maakte hem niks uit ik ben moeder dus ik zorg voor de kinderen en boos worden als ik dan besloot om tegelijk na bed te gaan met de kinderen maar ik wist ook wel weer dat men dochter in de nacht vaak wakker zou worden dus dat ik daar de ook weer voor uit moest en de wekker ook weer om 7 ging de kleren van de kinderen bij elkaar pakken kids wakker maken en hun eten voor de ochtend en school maken en zoon naar de bus brengen en dan dochter na school brengen daar had ik altijd te weinig lepels nu Met mijn huidige partner is het zo die merkt het als ik weer door ga terwijl ik moet stoppen en dan roept die me een halt toe daar moet ik nog steeds aan wennen
Ik heb b12 tekort. Sinds 3 en een.half jaar spuit ik 2 keer per week. Ik moet ook zo zuinig doen met energie. Daarbij heb ik ADHD dus altijd druk.in mijn hoofd. Ik wil van alles maar met een lichaam die niet mee werkt heel onhandig. Ik ga dus helaas te vaak over mijn grenzen omdat ik letterlijk 2 strijd heb. Aan mijn omgeving is het lastig uit te leggen. Want zij zien mij altijd bezig. Maar zien niet dat ik in de avond geen pap meer kan zeggen. Ik moet echt mijn weg er nog in vinden
Lijkt me idd een lastige weg om te vinden omdat je al weinig energie hebt en dus eigelijk de ADHD al je lepels al opmaakt die je voor die dag hebt voordat je de erg in hebt heel veel sterkte met de juiste weg te vinden hier in
Ik wou dat ik haar kende Het leek me zo’n prachtig mens! Heb een paar keer contact gehad via Facebook Dacht vorige week zou ik nog een berichtje sturen Had ik het maar wel gedaan
Net eerste les aquafit gehad. Gemiddelde leeftijd van het zwemmen 60 jaar maar met mijn krakkemikkige lijf pas ik er perfect tussen. Ik ben gesloopt!
Ik sluit me hier bij ook aan. Ik heb sinds 5 jaar fibromyalgie (misschien in combinatie met hypermobiliteit) en prikkelbare darmsyndroom. Ik ga altijd standaard over mijn grenzen heen, waarbij ik merk dat dat met de jaren steeds moeilijker gaat. Ik merk dat ik met elk jaar toch weer achteruit ga en ook weer meer moet inleveren. Op mijn werk heb ik steeds meer uren ingeleverd, in de hoop dat de ziektewet me bespaard bleef. Toen ik nog maar 10 uur werkte per week, merkte ik dat het gewoon niet meer ging dat wat ik allemaal wilde. Ik kon naast werk, eigenlijk niks meer. Besloten toch de ziektewet in te gaan, maar na paar weken volledig in de ziektewet ben ik sinds vorige week weer begonnen met opbouwen. 2x 2 uur, maar heb nog niet 2 uur kunnen werken. Nog steeds wel veel onbegrip omdat mensen niet aan mij kunnen zien dat ik pijn heb of moe ben. Ook de bedrijfsarts denkt dat ik even omgeschoold ga kunnen worden en dat ik administratief werk wel ga kunnen. Op dit moment merk ik dat dat er nu niet in zit. Ik zou echt wel willen werken, het liefst gewoon wat ik nu doe maar het zit er nu gewoon niet in. Echter kan ik nu niet stoppen met werken, omdat we financieel niet kunnen leven van het salaris van mijn man.. Mijn man is erg traag met werk zoeken en dat maakt me een beetje radeloos.. Optie is ontslag nemen en dus een bijstandsuitkering, maar van een bijstandsuitkering krijg ik nog meer stress dan van de ziektewet.. Ziektewet uitzitten van 2/3 jaar met dan alsnog een kans dat ik niet volledig afgekeurd word, vind ik het niet waard., Jullie nog tips of ervaringen? Hoop dat jullie allemaal meer goede dan slechte dagen hebben <3
Erg lastig inderdaad als je iets hebt, wat anderen niet aan je zien.. moeilijk uitleggen ook.. het heeft ook echt tijd nodig om je weg erin te vinden! Die heb ik helaas ook nog niet gevonden
Wat heftig om elke dag pijn te hebben, dat lijkt me wel heel zwaar. Hebben jullie wel een beetje hulp van anderen? Wat betreft de lepels, hier vandaag ook weinig energie. Heb mama dag vandaag, was om vijf uur wakker door de jongste. De oudste is tot 12 uur naar school gegaan. Heb vanochtend wel grote boodschappen gehaald voor verjaardag van het weekend. En daarna huis schoongemaakt. Net de oudste gehaald en gegeten, we hangen nu even op de bank met zijn drieën. Ik ga zo een rondje met de lopen en daarna gaan we even buiten spelen. Merk zelf dat als ik rusten en inspanning wat afwissel, ik me het beste voel. Avondeten haal ik wat uit de vriezer, dat kost dus weinig energie. Mijn man is laat, dus zal de kids zelf doen vanavond en dan duik ik er zelf ook vroeg in. Morgenvroeg werk ik, smiddags krijgt de oudste een vriendinnetje mee en dan zaterdag die verjaardag. Bekijk echt per week wat er allemaal moet gebeuren, wat veel energie kost en probeer het dan handig in te delen. Maar goed, kom mezelf nog wel vaak tegen. Doen jullie ook aan sport? Ik loop hard (nou ja, hard) en ik ga twee keer per week naar de sportschool en af en toe baantjes zwemmen. Veel beweging wordt wel geadviseerd bij auto immuun ziektes.
Poeh wat lastig, waarom is je man traag met werk zoeken? Lijkt me dat een goed gesprek met hem stap één is. Even omscholen met je klachten lijkt me ook wel een hele opgave. Aan de andere kant is het niet helemaal fair naar je werkgever om ergens te blijven als je weet dat je er nooit meer volledig gaat werken. Maar goed, ik heb geen ervaring met bijstand oid.
nee klopt, mijn leidinggevende weet ook dat ik waarschijnlijk niet meer terug kom. Ik bouw netjes op en ik werk mee, maar naast werk kan ik nog steeds niks. Dus ik schiet er niks mee op en mijn werkgever ook niet. Dus wordt er gekeken naar omscholing, maar is ook niet erg realistisch.. morgen weer gesprek met bedrijfsarts dus ben benieuwd naar plan van aanpak! Bijstand is geen pretje.. daarin zijn mijn man en ik heel stellig in, wat we ook doen we proberen daar uit te blijven. Mijn man is opgevoed in een gezin waarbij thuis zitten wel normaal is, mijn man maakt daardoor ook nooit wat af. Sinds wij relatie hebben heeft hij echt wat stappen gemaakt daarin. Alleen het werk zoeken nu hoeveel gesprekken we ook hebben, het schiet niet op. Denk alleen niet dat ik dit nog lang ga volhouden, dus ontslag is dan mijn enige uitweg.. of mijn man dan al ander werk heeft of niet.. we hebben spaargeld die we desnoods kunnen gaan gebruiken.. nog maar keer praten met mijn man..
Vind knap wat je nog allemaal doet! Het is echt per week en per dag bekijken inderdaad. Ik sport momenteel niet op aanraden van fysio, opgeven moment ga ik zwemmen weer oppakken!
Hier lever ik ook steeds meer in heb ziektewet tot september en dan is afwachten ..maar mijn man werkt soms weken van 80uur om alles op te vangen gelukkig ..misschien toch nog eens met je man praten wat hem weerhoud om een baan te zoeken
Volledig ziektewet tot september of gedeeltelijk? pff 80 is echt veel joh.. houd hij dat wel vol? ja ik ga zeker nog keer met hem praten, waarschijnlijk nog wel 10x merk gewoon steeds meer dat het niet gaat. Heb vandaag anderhalf uur gewerkt (kinderen observeren, dus letterlijk alleen maar gezeten/gekeken en wat dingen opgeschreven..) en zo'n pijn daarvan.. dus hij moet wel wat gaan doen nu..
Gister veel te veel gedaan dus vandaag een rustdagje gepland althans dacht ik hahaha. Heb hier 3 Terroristen lopen die elkaar der mate het leven zuur proberen te maken, dat ik ze zo een bord spinazie in hun mond schuif en naar bed stuur. Dat is de overweging maar of het ook gebeurd
En het is dat je zoveel van die terroristen houd hé! En alsof die koters het altijd aanvoelen hé! En dan blijven narren en sarren naar elkaar! Hier was oudste bij een vriendje en jongste had hier thuis een vriendinnetje en haar zusje te spelen dus de mama en ik aan de thee en de kindjes lekker gespeeld. Nu zitten ze beide even achter de tablet (even rust!) en man neemt zo pannenkoeken mee voor de kinderen dus ik had het heerlijk rustig vandaag!
Ik wou je idd vragen hoe het zwemmen was gegaan fijn dat je er wel prettig tussen voelt en hopelijk heb je morgen toch ook een prettige dag met weinig last want je hebt vandaag wel weer veel van je lichaam gevraagd
Boven verwachting gaat dat dus goed! Ik had verwacht dat ik het zwembad zou uit strompelen en mijzelf naar de kleedkamer mocht hijsen maar het ging aardig en naarmate de dag vorderde deden mijn spieren en zenuwen weer wat ik wilde en deden ze niet wat ze zelf wilden. Morgen even afwachten maar ik denk dat het mee gaat vallen en anders is het maar spierpijn he. Hoe meer ik zal trainen (op een rustig tempo) hoe sterker mijn spieren worden. Ik moet gewoon die 20 kilo eraf. Mensen zeggen ook je ziet aan jouw niet dat je zo zwaar weegt, nee maar het zit er wel en maakt mij knap onzeker!
Spierpijn valt dan idd mee blij dat het toch zo goed heeft uitgepakt voor je echt fijn dat je spieren en zenuwen weer deden wat jij wou en niet wat hun willen ja dat kan je idd erg onzeker maken dat doet mijn ondergewicht ook heel erg... en de extra gewicht is ook niet prettig als je lichaam al zo lastig functioneert mijn reumatoloog ziet mij het liefst rond de 50/55 kilo met mijn 165 cm lang maar ik ben zelf al altijd blij als ik de 45 kilo haal... wat jij er graag af wilt hebben en wat je nu gaat doen zal daar vast ook wel mee helpen en dan zul je hopelijk snel weer zekerde voelen zal niet snel gaan maar komt wel goed *knuff*