Ik kan me goed voorstellen dat opnieuw zwanger zijn allerlei emoties oproept. Lijkt me enorm heftig om mee te maken. Ik denk dat het goed is om beide te doen: erkennen dat je allerlei emoties ervaart als gevolg van je stilgeboren dochtertje, en stilstaan bij kleine genietmomentjes van deze zwangerschap. Het is logisch dat het ook angsten oproept en die willen ook gezien worden denk ik. Die ups (kleine en wellicht grote genietmomentjes) en downs (zorgen, angsten en verdriet) zullen er allebei zijn. Dat weet je in ieder geval zeker. Dikke knuffel!
Goede morgen, Dankjewel om te vragen Alles gaat momenteel goed. Uitgerekende datum 23/12. Volgende week donderdag opnieuw naar de gynaecoloog. Zo spannend
Wat fijn dat de echo goed was! Op naar volgende week! En mooi dat er een forum is waar je lotgenoten kunt treffen om je een hart onder de riem te steken. Knuffel!
Wat moet dat heftig zijn. Vreselijk dat je dat mee hebt moeten maken. Ik kan me je angst goed voorstellen. Fijn dat je extra controles krijgt. Hopelijk kun je naast de onzekerheid en angst ook nog genieten van het kindje in je buik. Dikke knuffel.
Hallo allemaal, dankjewel voor de vele steunberichtjes. Wel schrikken met hoeveel we zijn die reeds een sterrenkindje koesteren... Hier niet veel tijd om na te denken momenteel (misschien wel goed ) mijn tweejarige dochter een zware oorontsteking en veel mama tijd nodig dus we blijven bezig. Donderdag opnieuw naar de gynaecoloog! Liefs en een goede start van de werkweek gewenst
Wat een emotionele rollercoaster alweer... Morgen is het reeds 11 maanden geleden dat ons dochtertje is overleden... Ik leef zo van datum naar datum... Maar deze ochtend ook geen ochtend misselijkheid of kokhalzen De angst is weer enorm aanwezig pff dat het maar snel donderdag is... Stom slecht voorgevoel...
Ja dat leven van datum naar datum hoort er een beetje bij. Steeds opnieuw het verdriet beleven, niet leuk. Probeer er deze dag toch op de één of andere manier bij stil te staan als je kan, want je dochtertje hoort er ook gewoon bij. Ik heb 5 miskramen gehad en 2 kindjes gecremeerd, ik beloof je dat er dagen gaan komen dat je er niet élke dag de héle dag mee bezig bent. Maar voor nu is het doorbijten. Ook wil ik je zeggen dat het voorgevoel dat je noemt geen voorgevoel is, maar (logisch) angst. En angst is een slechte raadgever is toch het gezegde? Het hoeft niet altijd fout te gaan. Zijn er dingen in je begeleiding deze zwangerschap die je anders zou willen? Misschien vaker een echo als je met die angsten zit? Of een echo op de bijzondere dagen van je dochter?
Dankjewel. Hoe doe je het toch. Verdergaan, het is voor jou ook al een tijd vol gemis en verdriet geweest. Donderdag mag ik terug naar de gynaecoloog. Ik merk wel door de zwangerschapshormonen dat mijn stemmingen zeer zwart wit zijn wanneer ik alleen ben.
Ik ga niet bewust verder, het overkomt me. Want de tijd gaat door, anderen leven door. En nog steeds vecht ik er soms tegen, want doorgaan voelt als je kinderen achterlaten. En toch..toch ben ik op de maand af 4 jaar verder na ons zoontje en 3 jaar verder na ons dochtertje. En heb ik het geluk gehad een levend, gezond kind te mogen krijgen. En voel ik me goed, bij vlagen echt gelukkig. Misschien juist door het grote verlies vind ik soms ook echt geluk en ik voel me dan ook niet rot. Maar tijd meis, het heeft écht tijd nodig. En het gaat nooit helemaal over. En soms is de pijn nog nét zo heftig als op de dag dat het gebeurde. Maar je vindt steeds meer een manier om er mee om te gaan, om niet dagenlang down en verdrietig te zijn wanneer je er aan denkt. Klinkt onmogelijk, maar het leven doet dat nu eenmaal. Alleen nog niet nu.