Maar dat is dan van korte duur, dat alles wat je wilt kopen. Of je moet kleine wensen hebben. Wij hebben flink meer dan dat aan vermogen, niet op de bank maar in vastgoed. Er is werkelijk niemand die dat aan ons merkt. Tuurlijk hebben we het goed, gaan graag op vakantie, hebben 2 auto's en dat soort dingen. We wonen in een redelijk normaal huis voor deze regio waar veel mensen veel duurder wonen. Buren weten niet dat we nog een afbetaald huis hebben voor de verhuur en dat we op ons eigen huis een kleine hypotheek hebben. Ik heb ook graag koopjes en denk na over alles wat ik uitgeef. We zouden ons andere huis kunnen verkopen en dat allemaal uitgeven maar dat maakt ons eerder dom dan rijk. Liever niet quoten dan haal ik het straks weer weg.
Volgens een onderzoek (te lezen op BNN VARA) ben je het gelukkigst als je tussen de 53000 en 68000 per jaar verdient... (dus mijn man is gelukkig en ik niet... geintje) Je bent rijk als je als stel beiden parttime kunt werken, een riant koophuis hebt, minstens 2x per jaar op vakantie kunt, dagjes uit zoveel je kunt, merkkleding voor jezelf en de kids kunt kopen. Een spaarrekening boven de belastinggrens hebt en een dusdanige hypotheek dat niet meer dan een kwart van je salaris daaraan op gaat. Oja, daarnaast voel je je denk ik nog rijker als je gul kunt geven aan goede doelen, aan mensen die het echt hard nodig hebben.
Ik vind 250.000 op de bank hebben, ook absoluut niet rijk zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik spuug er niet op en zou er maar wat blij mee zijn , maar met 250.000 op de bank kun je waarschijnlijk nog niet eens twee jaar je baan opzeggen en zorgeloos leven. Zou me met dat bedrag alleen maar rijk voelen als ik heel oud was en zeker wist dat ik binnen een jaar of eerder tussen 6 plankjes zou liggen.
Ik vind onszelf ook best rijk eigenlijk. Niet loaded, niet genoeg geld om te rentenieren of om zomaar een nieuwe Audi te kopen... maar wel een mooi huis, elke vakantie op vakantie, gewoon een nieuwe fiets kunnen kopen als ik dat wil. Beide doen we dit met vier dagen werken, dus ook nog genoeg tijd over om leuke dingen te doen. Mijn moeder ‘zomaar’ een weekend mee te nemen en geen stress omdat de wasmachine stuk is en na moeten denken hoe we dat op moeten gaan lossen.
Dat klopt, dit is mijn definitie, maar dat zal per persoon verschillen. Wij hebben allebei een goede baan en werken fulltime, hebben gezamenlijk een goed inkomen, een mooi nieuw koophuis, 2 auto’s, gaan lekker op vakantie, enzv. We hebben het dus goed en hoeven niet te beknibbelen, maar ik kan echt niet zomaar even een nieuwe auto kopen (of dat nu een golf of een Ferrari is), ik kan niet op ieder moment van de maand gewoon maar kopen wat ik wil, maar moet echt wel even kijken hoe het met het budget staat en stand van de rekeningen voordat er iets uitgegeven wordt. Wij zijn dus niet rijk, maar hebben het goed. Er moet echter gewoon gewerkt worden en bij aankopen moeten we kijken wat die maand de prioriteiten zijn en of er ruimte is voor extraatjes. Onder rijk zijn versta ik een situatie waarin dat niet hoeft, maar je gewoon alles wat je redelijkerwijs zou willen aanschaffen kunt kopen, zonder rekening te hoeven houden met je andere uitgaven. Dat betekent niet perse dat de middelen er moeten zijn om een wagenpark van 30 auto’s te kunnen aanleggen of dat de volgende 3 generaties niet hoeven te werken, maar bijvoorbeeld wel dat je zomaar even een nieuwe auto kunt kopen, niet hoeft na te denken over het boeken van een dure reis, of zonder rekening te houden met de rest van je financiën een tas van 600 euro afrekent.
Rijk zijn is echt perceptie. Los van dat er vast modellen te vinden zijn wanneer iemand onder de categorie rijk valt. Ben je gewend om altijd 20.000 euro per maand of meer uit te geven, dan voel je je ineens straatarm als dat bedrag gehalveerd wordt. Om een willekeurig voorbeeld te geven: Categorie A zegt: "Ik ben echt blut" met nog 500 euro op de rekening plus een fors gevulde spaarrekening van paar duizend euro. Categorie B zegt: "Ik ben echt blut" met nog 5 euro op de rekening zonder gevulde spaarrekening. Om de perceptie van rijk maar even aan te geven. Ik viel tijdens mijn studententijd in categorie B, en zag dus wel mensen om mijn heen zeggen ik ben blut uit categorie A, die vond ik destijds erg rijk. Nu ik eindelijk een modaal inkomen heb en kan sparen na mijn studententijd, verandert ook mijn perceptie van rijk en arm. Ik vind het in ieder geval lastig om in cijfers uit te drukken wanneer ik iemand rijk vind, omdat dit met zoveel meer samenhangt voor mij (ook al mag je dat nu niet meenemen in je antwoord, ik kan dat er simpelweg niet los van zien).
Iemand kan best zo leven maar dat kan ook over zijn van de een op de andere dag omdat er juist zo met geld wordt omgegaan. Dan ben je gewoon onnozel. Een huurwoning of aflossingsvrij huis. Genoeg spaargeld en daar een dure nieuwe auto van kopen die over 5 jaar een derde waard is. Als je dan goed verdient en er lekker op los kan leven kan het op die manier ook morgen over zijn als je ontslagen wordt zeg maar.
Het is ook maar net waar je vandaan komt, wat je referentiekader is... vroeger bij ons thuis waren we relatief arm; tweedehands kleding, geen vakanties, klein huisje in achterstandswijk, oude rammelbak als auto, om 17u naar de markt voor restanten. Als ik dan kijk naar hoe ik nu leef met een mooi groot huis, merkkleding, werkster, 3 vakanties p jaar en 2 mooie auto’s voor de deur... dan voel ik me gewoon echt mega rijk!
Boeiend! Mijn vrienden vonden me vroeger rijk, nu ja vonden mijn ouders rijk . Ja mijn ouders hadden (hebben het verkocht) een mooi groot huis met zwembad in de tuin en poolhouse, 2 mooie auto's, ... Ze hadden ook een appartement aan zee (ook verkocht) en hebben een bungalow in Tenerife, ze gaan daar ook minimum 4x naartoe ongeveer per jaar... MAAR de weken dat ze niet op vakantie zijn, werkt mijn papa denk ik gemakkelijk 50 u per week en meer... Dus neen ik vind ons niet rijk of mijn ouders... Ook ik moest vanaf mijn 15de fruit gaan sorteren want werken vinden mijn ouders belangrijk (al zegt mijn papa altijd dat hij niet werkt maar zijn hobby doet ) Wij hebben nu het huis van mijn ouders gekocht... Dus kan me voorstellen dat ze ons ook rijk kunnen vinden maar ook wij werken allebei voltijds (ik combineer 2 halftijdse jobs) dus ik vind mezelf niet rijk
Ja, maar dan ben je in mijn ogen dus niet rijk, maar inderdaad onnozel. Ik bedoel dus echt dat mijn definitie van rijk zijn is dat je op die totaal onbezorgde manier kunt leven. Niet omdat je je onverantwoordelijk in de schulden steekt of al je geld erdoorheen jaagt zonder reserves op te bouwen, maar juist dat je reserves zodanig zijn dat je verder zonder budget kan leven. Dat is overigens helemaal niet iets waar ik perse naar streef hoor (zou wel lekker zijn echter ), maar dat versta ik onder rijk.
Wanneer je in al je materiële behoeften kan voorzien en daarna nog meer dan genoeg over hebt voor extra's (en dan zonder erover na te denken vooral) lijkt mij dat iemand rijk is. Denk aan een tweede auto, vakanties, etc. We wonen zelf in een armer land en daar vinden ze je vaak al rijk wanneer je uit Europa komt. Terwijl mijn man er veel mensen kent die rijker zijn dan wijzelf. Zo zie je maar hoe verschillend mensen hierover kunnen denken. Zo geloven velen het bv ook niet wanneer ik vertel dat mijn moeder in Nederland nét kan rondkomen.. Want ja, ze komt toch uit het 'rijke westen'?
Maar dat zei ik eerder al: voor mij is rijk zijn niet per se «kunnen stoppen met werken». Misschien omdat ik een leuke baan heb, dus dat is sowieso geen streefdoel voor mij, noch voor mijn man. Wat ik wél leuk zou vinden, is dat we die broodnodige renovatie eindelijk eens zouden kunnen doen. Dat we een reis verder dan de buurlanden zouden kunnen betalen. Dat zou perfect kunnen met zo'n bedrag op een spaarrekening. En dan zou ik me best rijk voelen. Zodra ik dat had, zou ik ongetwijfeld 250.000 euro reserve niet meer als rijk bestempelen. Omdat mensen maar zelden zichzelf als rijk bestempelen. Zoals ook duidelijk uit dit topic en anderen blijkt. Maar op dit moment is dat voor mij al behoorlijk rijk, ja. Niet steenrijk. Niet ikhoefnooitmeertewerken rijk. Maar wel rijk.
Ik vind iemand pas rijk als diegene gelukkig en dankbaar is met het bedrag wat er binnen komt!! Ongeacht het bedrag wat dat dan is.
Zo lang je in een huis woont waar een dikke hypotheek op zit, of je hebt schulden (studieschuld, leaseauto's, huur-CV's en spullen op afbetaling gekocht vallen daar m.i. ook onder) ben je sowieso niet rijk, denk ik. Dan kun je wel dure tassen hebben en flink op vakantie gaan, maar je leeft dan op krediet bij een ander. Ik denk dat je rijk bent als je zo min mogelijk afhankelijk bent. Bijvoorbeeld als je in je eigen energieopwekking kunt voorzien of weinig hoeft te werken en toch alles hebt wat je nodig hebt. Ik denk dat de rijkste mensen ook vrij zijn van onzinwensen zoals dure kleding.
En dat is waar ze dus van schrikt. Je bent echt pas rijk als je beseft dat het daar in het leven niet om draait. Ik denk dat je dat alleen kan begrijpen als je het zelf hebt meegemaakt. Vroeger was ik ook zo materialistisch als de pest. Nu ik bijna alles kan doen wat ik wil, zie ik pas dat dat niet is wat gelukkig maakt. Rijk ben je pas als je tevreden bent met wie je bent en hoe je leeft. Niet met geld of spullen
Nou nee ik zie dat heel anders. Oké als je Nederland vergelijkt met bepaalde andere landen in de wereld dan zijn we hier rijk. Maar ik vind dat niet te vergelijken met elkaar. Wat ik hier zie, is veel stille armoede.. of nja armoede kan ik het misschien niet noemen.. eerder veel ongelijkheid. Ik vind iemand rijk die 2 auto's voor de deur heeft staan, iedere week wel eens lekker uit eten kunt gaan, merk kleding kan dragen en in een mooi huis, verbouwd naar wens, kunt wonen en ook nog eens maandelijks een behoorlijk bedrag kunt sparen.. Ja dan vind ik je echt rijk.
Maar in dit topic werd specifiek gevraagd naar materiële behoeftes... Dat wil toch niet zeggen dat niemand nadenkt over tevreden zijn met wat je hebt etc... Er wordt eenvoudigweg geantwoord op de vraag.