Werkdruk of niet kunnen plannen

Hier zit zeker een kern van waarheid in. Natuurlijk zijn er factoren die buiten mijn macht liggen als werknemer - maar als ik meerdere collegae met precies dezelfde taken en evenveel tijd daarvoor vergelijk zijn er die altijd gestresst zijn en die altijd tijd over hebben. Degene met tijd over doen het werk doorgaans echt niet slechter. Degene die gestresst zijn geven eigenlijk altijd het systeem de schuld en zoeken het zeker niet bij zichzelf.
Dus tja, in hoeverre kan ík dan over mezelf oordelen? Makkelijk om te zeggen dat t aan de werkgever of de hoge druk in de zorg ligt. Er zijn teveel andere factoren die hier een rol spelen. Waaronder zeker ook factoren die wel intrinsiek zijn.

 

Ik heb zeker ook een collega die ook zo werkt maar ook zat die gewoon niet zo efficiënt zijn of anders in carrière en werk staan (minder belangrijk vinden) dan ik. Dat is hun goed recht. Ik word er ook naar beloond hoor dus het is niet erg maar er zijn dagen dat ik bij mijzelf roep: moet ik dan echt alles zelf doen Overigens ben ik de enige in deze functie. Kan wel delegeren naar mijn junioren hoor maar vaak komt de vraag toch weer terug naar mij of moet ik er alsnog iets mee omdat ze het niet helemaal zelfstandig kunnen afronden.

 

Zeker is dat zo. Maar als in een heel kantoor en ook binnen andere organisaties in dezelfde beroepsgroep de een na de ander om valt, thuis zit en niemand er meer fluitend rond loopt omdat ze hun taken makkelijk gedaan krijgen cq tijd over hebben dan is er toch iets mis met het systeem. En niet met het individu.
Als je bijna continue overwerkt omdat er teveel incidenten zijn tijdens een dienst en je niet zomaar middenin de aanpak ervan kunt zeggen, zo mijn dienst zit er op, kijkt u maar hoe u het verder regelt, dan zit het hem ook in de organisatie/het systeem.

 

Dat klopt, is denk ik ook niemand oneens met je. Maar aan het systeem kun je niets doen. Je kunt wel bepalen hoe je zelf omgaat met druk die er op je gelegd wordt. En dan niet alleen of je al het werk doet, maar hoe je met de druk omgaat., hoe je er op reageert, hoe je het je aantrekt of niet.

 

Herkenbaar. Zit nu ook thuis. Personeel tekort, geen medewerking in combinatie met een kind dat slecht slaapt, zorg nodig heeft en nog wat andere dingen, ben ik he-le-maal kapot. Praktijk ondersteuner helpt mij niet, nu op een mega wachtlijst voor hulp.

 

Helemaal herkenbaar, ik werk ook in een grote huisartspraktijk/ gezondheidscentrum en ik vraag me steeds vaker af hoe lang ik dit nog ga volhouden. Gisteren ook weer zo’n dag en ik ben helemaal leeggezogen aan het einde van de dag. Komt er net voor sluitingstijd weer zo’n idioot langs of er niet nog even naar zijn knie kan worden gekeken, heeft al een week last en het kraakt iedere keer zo raar. Ja heel vervelend meneer maar wij gaan dicht en morgen kan je bellen voor het maken van een afspraak. Kan je nog een grote bek krijgen ook en hij gaat een klacht indienen, succes ermee zou ik zeggen en ik mag hopen dat je poot zwart wordt
Mensen hebben echt werkelijk geen idee hoe het achter de schermen werkt.

 

Ik werk op een SEH van een fusie ziekenhuis. Populatie anderhalf keer groter maar onze afdeling en hoeveelheid personeel was hetzelfde. Dat past niet dus gaat de werkdruk omhoog. Kan ik niet tegenaan plannen.

 

Ik snap wat je bedoelt denk ik met je kan zelf bepalen hoe je er mee om gaat, en toch ben ik het er niet helemaal mee eens. Iedereen is anders en sommige mensen kunnen alles goed loslaten en er redelijk rustig onder blijven, en anderen kunnen dat niet omdat ze nou eenmaal zo zijn als persoon. Als het zo simpel was om het anders te doen, hoefden er ook niet zoveel mensen jarenlang met burn outs of langdurige depressies etc te lopen.

Ik denk ook dat in veel gevallen met hoge werkdruk het niet anders te plannen is. Met efficiëntie en planning kan je misschien wat tijd winnen, maar in ieder geval in de zorg (heel breed genoemd van huisarts, verpleging, thuiszorg, fysiotherapie, ggz en jeugdzorg etc etc) en ik denk het onderwijs ook, heb je veel druk van buitenaf (protocollen, zorgverzekeraars, personeelstekorten, bezuinigingen, kwaliteitseisen etc) waar je echt niet 1-2-3 iets aan kan veranderen en waar je maar gewoon mee te dealen hebt (voor een vaak veel te laag tarief/loon en ook in je eigen onbetaalde tijd!).
Was het maar zo simpel om het op te lossen door anders te plannen....

 

Dit denk en vind ik ook. Hoe druk het ook is, mij helpt het ook om 'gewoon' contact te hebben met collega's. Ik zie om me heen dat er veel gesproken wordt over het druk hebben. Er wordt mee geschermd alsof het een reden is om geen normaal contact met collega's te kunnen hebben. Om niet samen te kunnen koffie drinken en te horen hoe het weekend is geweest. Dit resulteert erin dat mensen niet meer van elkaar weten hoe de ander erbij zit, hoe het thuis is (relatie verbroken, kinderen problemen op school, ouders ziek) terwijl dit zoveel invloed heeft met hoe je in je werk staat en hoeveel kracht je hebt. Ik merk dat ik collega's heb die door 'drukte' van de ander, het gevoel krijgen dat ze mee zouden moeten doen. Het nog drukker zouden moeten hebben. Of het confronteert hun juist weer met de drukte die ze toch ook ervaarden, maar misschien even hadden geparkeerd.

Ik denk dat wanneer je het constant hebt over hoe druk je het hebt, het niet rustiger zal worden. Volgens mij is het belangrijk om je grenzen aan te geven en goed voor jezelf te zorgen. Te doen wat je kan doen. De rest moet wachten of door iemand anders worden gedaan. Mij helpt het om bij zaken die voor mijn gevoel eigenlijk niet kunnen wachten te denken: 'Wat is het ergste wat er zou kunnen gebeuren?' en hoe weegt dat op tegen al die andere dingen die 'moeten'. Dan kies ik er bijvoorbeeld voor om de mevrouw die de hele nacht in urine heeft gelegen wél extra te douchen vandaag, maar het stofzuigen van de kamer niet te doen. Of een client waarmee het niet goed gaat wel thuis te bezoeken, maar een andere client die stabiel functioneert enkel te bellen.
We zijn geen superhelden. Soms moet je keuzes maken en is dat wat het is.

Vorig jaar heb ik over de rand van een burnout gelopen; ik had veel lichamelijke klachten, sliep niet goed, had constant een gejaagd gevoel, kon me niet concentreren en kon ook thuis niet meer ontspannen. Ik heb extra vakantiedagen ingezet en heb zowel op het werk als thuis minder gedaan.
Dat wil ik echt niet weer meemaken. Dat is het me niet waard. Ik ben dus heel scherp op wanneer ik mezelf voorbij loop maar vind het ook belangrijk om te weten hoe het met collega's gaat. Ik ondersteun een collega wanneer het haar over de schoenen dreigt te lopen, maar andersom heb ik dat ook nodig. Je kan best een tijdje een standje harder lopen, maar dat moet je ergens compenseren met rust en ademruimte.

Ik werk trouwens in de gezondheidszorg.

 

Deels met je eens. Het heeft met een werkomgeving te maken, hoeveel vrijheid krijg je en hoeveel druk wordt er op jouw schouders gelegd. Nu lijkt mij dat in de zorg en in het onderwijs erg zwaar.

Het vraagt dan moed om voor jezelf te zorgen en niet in een stressmodus te schieten. Voldoende slaap, sporten, rustmomenten inbouwen. En door zelf prioriteiten te stellen en grenzen te bewaken. Nee is ook een antwoord .

 

Dit valt natuurlijk weinig te plannen, wellicht is het wel eens goed om te kijken waarom dit zo bij je binnenkomt? Waarom heb jij hier last van en ben je na een dag leeggezogen?
Daar zou je natuurlijk wel iets aan kunnen doen.

 

Dit hele bericht had ik kunnen schrijven.
Ik heb de afgelopen maanden ook ervaren hoe fijn het is om collega's om me heen te hebben die dezelfde druk ervaren. Het even kunnen praten over hoe we ons voelen lucht erg op en daardoor kan ik ook weer beter relativeren. Niet alles is míjn zorg, collega's nemen mijn patiënten over als ik naar huis ga en kunnen dingen doen waar ik helaas niet aan toe gekomen ben. Dat is niet omdat ik het niet wilde maar omdat ik gewoon tijd of handen tekort kwam. Ik heb daar echt veel moeite mee gehad de afgelopen tijd... ook dat gejaagde gevoel, thuis niet aan mijn rust toe komen etc is iets wat de afgelopen weken flink speelde. Het lijkt nu weer wat beter te gaan nadat ik 5 dagen vrij ben geweest maar ik moet wel echt heel goed op mijn grenzen letten.

 

Ik draai 'm dan liever om, hoeveel druk laat jij je op je schouders leggen? Want als je het van deze kant benadert, leg je de regie bij jezelf. De spiraal naar beneden begint naar mijn idee namelijk wanneer de druk zo hoog wordt dat je de controle verliest, maar je toch aan je kwalitatieve standaard wil blijven voldoen.
Dan is het 'moet ik dit nu doen?' principe (herhaal de zin en leg de klemtoon steeds op het volgende woord), waar voor velen (tijd)winst te halen valt, ongeacht de branche.

 

Mooie aanvulling!

 

Ik ben het hier niet mee eens. Ik werk(te) in het onderwijs. Toen ik 13 jaar geleden startte werkte ik fulltime. Ik draaide net zoveel lesuren als nu voor 0,59 fte. Dus de druk is ook echt wel toegenomen. Ja en we klagen daarover maar er verandert niets. Tel daar passend onderwijs bij op. Als je je werk goed en met passie wil doen is dat gewoon niet mogelijk binnen die uren hoor! En heb ook nog een privéleven. Dat mag eigenlijk al helemaal niet want als ik niet om 8 uur op het rooster kijk dan is mijn dag weer vol verrassingen. Heb ik ineens andere klassen voor wie ik dan net niet de les heb voorbereid. Moet ik dan ook maar weer even doen, maar hoe ga je dat goed doen met 32 leerlingen voor je neus? En dan wil men ook nog dat je aan de 15 verschillende handelingsplannen houd van de kinderen.
Ik kan het niet meer vol passie waarmaken, wil het fantastisch doen voor de leerlingen, dat deel vind ik fantastisch. Maar het wordt steeds moeilijker om het volgens mijn standaard/zo goed mogelijk te doen.
Ouders, teamleiders enz die je mailen als je vrij bent. Bij niet reageren bellen of appen.

Ik stap eruit want ik ga hier echt voor de 2e keer aan onderdoor. Ik zou het kunnen blijven doen, maar dan niet zoals ik zou willen. Het stopt nooit!

 

Heb me nooit gerealiseerd dat de werkdruk zo ontzettend hoog was en door jouw stukje begrijp ik dat de gevolgen daarvan ook gigantisch zijn. Wat mij betreft dus minder staken voor de docenten en meer voor de zorg!

 

Ik geef je groot gelijk.
En de enige manier dat dit systeem echt anders wordt, is niet door protesteren en staken, maar gewoon door helemaal te stoppen. Als de échte tekorten ontstaan. Maar helaas er zullen altijd gekken zijn die zich overspannen laten werken en dat is gewoon heel heel jammer en dus geen structurele verandering in zicht.

 

Maar is de werkdruk door die wachtlijsten dan hoger? Ik bedoel, je kunt de wachtlijsten niet korter maken door harder te werken of anders te plannen.

 

Sterkte en beterschap! Heb je iets van medicatie of een doorverwijzing naar een therapeut gekregen? Een burn out is niet niets!