Dat is het precies. Het is gewoon unfair om het op je kinderen af te schuiven. En dat betekent niet dat je geen fouten mag maken, niet moe mag zijn, niet boos of onredelijk mag zijn. Maar alsjeblieft niet dat je geen boodschappen ofzo kunt doen met je kinderen. Dat is gewoon een leerproces. En dat betekent ook niet dat het misschien elke dag een succes is maar een keer zoiets positief doorkomen moet lukken en dat breid uit. Op negatieve voet doorgaan gaat sowieso nóóit succes geven dus probeer eens wat anders zou ik zeggen.
Ik weet niet of je mij hier letterlijk mee bedoelt, maar hier gaat het momenteel heel erg goed en zelf ben ik sowieso nooit lang negatief geweest. Misschien eventjes, maar zeker niet structureel en heb ik juist vaak het positieve in hem kunnen zien, waar anderen dat niet altijd konden.
Nee ik bedoel jou hier zeker niet mee! Jij hebt het juist over die omzwaai maken naar positiviteit. Daarmee los je niet alles op, kan niet, het blijven levende wezens, maar het verloopt minder moeilijk.
Ok duidelijk haha. En ja klopt helemaal. Op het moment dat je in een negatieve sfeer blijft hangen verloopt alles nog moeilijker. Kinderen pikken dat feilloos op.
Ik snap je frustraties ja... Nu zitten we weer even in een rustigere periode geloof ik. Maar dat volgt altijd weer op een periode van gedoe enzo. Dus echt ontspannen kan ik dan niet worden. En zeker ook lieve kanten hoor. Ze heeft veel vriendinnetjes en is overal welkom en bij anderen echt heel lief. Dat vind ik dan wel weer fijn, anders heb je nog dat ze je kind miss niet graag zien...
Ik heb 2 kinderen met ADHD dus nee ze zijn hier niet makkelijk Ondanks dat vind ik de vakanties juist heerlijk. Alles behalve makke schapen hier hoor, maar de kinderen ontspannen geweldig in de vakantie. School zorgt bij hen voor te veel prikkels. In vakanties kunnen ze hele dagen buiten rondstruinen. Maar ze vragen hier ook veel aandacht en zijn soms echt lastig. Nu ken ik jou niet en weet ik dus niet of dit over jou gaat, maar ik vind veel ouders niet streng genoeg. Ik bemoei mij nergens mee verder en roddel er ook niet over met anderen maar ik sta op school en bij bekenden soms met mn oren te klapperen. Hoe ver die kinderen kunnen gaan. Met 2 kinderen met ADHD weet ik echt wel wat pittige kinderen zijn, maar zij weten ook dondersgoed wat een moeder met grenzen is Strenge duidelijke regels zijn belangrijk hier. Geen overdreven gekke dingen hoor, gewoon logisch in mijn ogen.
Alsof ik het stukje heb geschreven. Hier ook 2 kinderen van 6 en 2 jaar. Ik zeg heel vaak tegen mijn man: mag ik aub naar het klooster voor een paar dagen?? Gewoon ff niets Ik ben heel blij met ze, maar ik voel me af en toe een bediende.
Haha nee dat is zo, maar ik en mijn man duiden andere kinderen met een weinig sterke eigen wil thuis aan met ‘suf’ als we elkaar weer eens proberen op te peppen dat onze kinderen pittig maar ook bijzonder leuk zijn dus dan draaien we het even om, onze kinderen leuk, andere kinderen suf, zulke kinderen zouden we nooooit willen, hihi. Mensen met makkelijke kinderen vergeten dat hun opvoedmethode bij moeilijke kinderen dus ook niet werkt. Dat eerst de oorzaak of karakter goed gekend moet worden om te kijken wat wel en niet werkt. Dan oas kun je aan het ‘hoe’ ermee omgaan toekomen
En ik denk bij dit soort dingen dus altijd, ga dan die paar dagen naar “het klooster” of beter naar een warm land. Ik heb twee lieve en relatief rustige kids, maar iedereen herkent de periodes dat je gewoon moe bent met jonge kids. Ik ga dus gewoon 1x per jaar met vriendinnen lekker opladen, kan het iedereen aanraden!
Nadeel is alleen dat de ‘periode’ soms continu is. Maar opladen is altijd goed. Ik laad iedere nacht op en begin de volgende ochtend ‘gewoon’ weer een nieuwe dag. De ene dag gaat het goed (alles is relatief ), de andere dag minder of niet, maar er komt altijd weer een nieuwe dag. (Maar goed, wij hebben er net als Liekje81 ook hulp bij gevraagd.)
Ik heb geen opvoed methode, ik ben Martin Gaus niet. Het gaat om verwachtingen, benadering en voorwaardelijk gedrag.
@RoAn1981 Hier ook vaak gezeur hoor. En het leven is geen Instagram filtertje. Bij iedereen zullen er fases zijn waarbij het makkelijker of juist moeilijker gaat met het gezin. Wij zitten nu weer in een betere fase, en dat ligt zowel aan onze eigen insteek en positieve energie en aandacht die we kunnen geven als aan de fase waar de kinderen in zitten. Wij hebben 2 jongens met totaal ander karakter maar wel beide een eigen idee en sterke wil en dat botst ook nog eens vaak. Ondertussen kunnen we ermee omgaan. Ouderschap is ook een leerproces. Ik denk dat het voor jezelf fijn kan zijn om te zoeken naar wat positiviteit. Hoe kun je dat voor elkaar krijgen, moet je een keer een avondje of middagje weg, regel dat! Is het na een hele vermoeiende dag teveel om de kinderen op bed te leggen vraag je partner om het te doen. Kun je een keer met de oudste iets leuks gaan doen zonder de jongste. Even 1 op 1 wat leuks. Dat geeft ook weer wat positieve energie!
Helemaal met jou eens. Het is niet eerlijk om het op de kinderen af te schuiven. Als ik merk dat de kinderen vervelend gedrag vertonen betekent het 9 van de 10 keer dat ík iets moet aanpassen in mijn benadering. En wat is daar erg aan? Een reactie als 'intensieve' kinderen vind ik te simpel. TS: Je klinkt hard voor jezelf. Vooral door jezelf te vergelijken en jezelf naar beneden te halen door de vraag te stellen wat je 'fout' doet. Beter is te vragen aan jezelf wanneer je wél geniet in het weekend en wat je nodig hebt om die verbinding met je kinderen te voelen. Je klinkt wat machteloos, alsof het jou niet gegund is ofzo. Terwijl dat zeker wel zo is hoor!
En ik vind dit te simpel. Er zijn wel degelijk heel intensieve kinderen die het ouders en omgeving moeilijk en soms radeloos kunnen maken. Negativiteit werkt daarbij averechts en maakt de boel absoluut nog erger. Het kan ook geen kwaad om eens goed naar jezelf te kijken, maar ontkennen dat sommige kinderen intensiever zijn dan anderen (en daarmee impliceren dat het aan de ouders ligt, want te negatief) is niet ok.
Ik ontken niet dat het ene kind intensiever is dan het andere. Ik heb er zelf ook drie thuis en kan degene met de neus aanwijzen die mij meer energie kost. En toch.. en toch.. zie ik vaak dat er (te) gemakkelijk naar het kind gewezen wordt. Je bent als ouder gewoon onderdeel van de dynamiek hoor.
Dat laatste klopt. Maar ook als de dynamiek goed is zijn er kinderen die je bloed kunnen zuigen. En ja het is ook deels een wisselwerking. Maar er zijn gewoon ook kinderen waarbij dat allemaal niks uitmaakt en die gewoon zo zijn. En ja dan ligt dat toch aan een kind zijn karakter. Ik vind namelijk dat er ook te snel naar ouders gewezen wordt en dat je als ouder naar je opvoeding moet kijken. Dat is ook wel zo, maar je kan niet altijd alles verhelpen door jezelf aan te passen.
Net zoals er te snel naar de ouders wordt gewezen, letterlijk alles wordt op opvoeding gegooid, kinderen hebben allemaal een eigen karakter en natuurlijk is het een wisselwerking, een heel belangrijke ook zelfs, maar niet alleszeggend. Ook niet alle psychopaten zijn een kwestie van "verkeerde opvoeding ", soms is het gewoon karakter (helaas)..
Nou ik doe met je mee hoor, natuurlijk hebben we wel leuke momenten in het weekend maar soms is het echt vreselijk en ben ik blij dat hij weer naar school gaat. Onze knul is net 5 en een kroelkip, slim, knutselkind, leergierig, enthousiast maar tegenover staat moet veel uitgedaagd worden, grenszoekend, moet weten waar hij aan toe is. Zoekt momenteel ook veel autonomie. We proberen daar op in te gaan maar kunnen hem niet elke minuut vermaken. Wanneer het vakantie is maakt hij een lijst met wat hij wil doen. Een a4 formaat in 8 stukken vouwen en maakt hij een tekening of schrijft hij wat hij zou willen. Hij weet dat als papa aan het werk is en ik thuis wat we dan wel en niet in de omgeving kunnen doen. Voorbeelden wat hij dan kiest, met de trein een dagje weg, tent bouwen, fietsen, picknicken, koken of wat bakken, naar het bos etc De herfstvakantie was hier de langste vakantie oooooooooooit. Dag 1 om 8.00 waarom duurt de vakantie zoooooooooooooo lang. Ik bertelde hem dat ik het ook niet wist. Na een paar dagen moest ik de juf maar bellen dat ze naar school moest komen. Deze vakantie duurde 2 hele hele lange weken. Dus nee je bent niet de enige. Als het geen leuk weekend is ben ik ook geen typ die daar om gaat zitten liegen. Je kan wel proberen om aan het einde van de dag samen te bedenken wat het fijnste was aan de dag. Soms lijkt een dag erger dan dat het werkelijk was
Ik herken je wel hoor. Nu niet meer, maar toen ze jonger waren was het vaak echt niet leuk of gezellig thuis. Veel geruzie, negativiteit, dreigen..... Het helpt als je inderdaad uit die negativiteit kunt stappen, en dingen met humor kunt oplossen . Maar dat kost in eerste instantie wel veel energie en het is erg wennen. Ook consequenter zijn heeft bij ons wel veel geholpen. Op een gegeven moment 'pickte' ik iets teveel 'battles', waardoor ik echt over me liet lopen. En het wordt beter, ooit!. Mijn jongens zijn nu 12, 10 en 6 en de weekenden zijn nu wel leuk. We doen leuke dingen, kunnen verl meer met ze doen, en ze kunnen zich ook veel beter zelf of samen vermaken.