Ik weet niet of het goed staat hier. Gelukkig kan ik mijn verhaal ook goed bespreken met vrienden, maar meer meningen en ideeën zijn altijd welkom. Wij wilden nooit kinderen. Gewoon echt nooit. Vorig jaar veranderde dit geleidelijk en in december gingen we ervoor. Na enkele maanden stak de twijfel de kop op. Willen we dit wel? Willen we onze vrijheid en geld en tijd en elkaar op de eerste plaats wel opgeven? We stopten met proberen, maar het onderwerp werd minstens een keer per week besproken. Inmiddels zijn we eruit en weten we dat we het wel willen, het gevoel is er. We weten alleen niet of we het moeten doen. De redenen lijken allemaal puur praktisch en elke keer als we beslissen het niet te doen zijn we eventjes tevreden. Heel kort. Dan gaat het weer knagen. Eigenlijk zouden we liever nog jaren de tijd hebben om te beslissen, maar ik ben bijna 35 en dat gaat dus niet. En ergens zijn de hormonen nu ook wel zo sterk dat wachten ook niet fijn lijkt. Ik ga vanavond het onderwerp maar weer eens aansnijden, maar ik ben erg benieuwd of iemand zich herkent in het verhaal. Hoe ben jij ermee omgegaan?
Ik heb altijd kinderen gewild dus ik weet niet hoe het is om met zulke twijfels te zitten. Wat ik wel denk is dat als het gevoel er is dat je er voor zou moeten gaan. Ik kan me nl voorstellen dat je , mocht je het niet doen, over een aantal jaren alsnog spijt zou kunnen krijgen van je beslissing en dan is het te laat. Terwijl ik denk dat je nooit spijt kan krijgen van een kindje. Als een kindje er eenmaal is kunnen de meeste ouders zich nl niet eens meer voorstellen hoe het leven er zonder kindje uitzag. Ik zeg..volg je gevoel!
Ik herken het heel erg. Ik heb mijn hele leven een paard gehad, tijd voor kinderen was er niet. Bovendien wilde ik vrijheid, mijn vrije tijd ging in mijn paard op stal, daar lag ook mijn sociale leven. Ik ging veel uit, vaak naar vriendinnen, sporten, einden lopen met de hond.. Paard ging plots dood en toen was ik ruim 34.. bijna 35 dus ik schrok er eigenlijk van, ineens was de tijd zo snel gegaan, ik was helemaal geen twintiger meer maar hoorde echt bij de volwassenen en wat wilde ik nu eigenlijk nog in dit leven? Wilde ik weer een paard, of.. een kind? Mijn vriend wilde wel kinderen maar als ik het niet wilde was het zo ook oké. Ik heb mezelf echt een jaar de tijd gegeven om na te denken. Ik kwam tot de conclusie dat ik geen paard meer wilde, het zou toch nooit meer zo worden als dat het was met het paard dat ik al zolang bij me had (vanaf zijn geboorte) en eigenlijk.. zwanger zijn, zo'n klein kindje.. bij ons, van ons.. ja, dat wilde ik. Binnen 6 weken was ik zwanger.. ik schrok er behoorlijk van, zo snel had ik niet verwacht! Maar onze dochter is nu 4 en god wat hou ik van haar! Wat alles overstijgend is dit! Toch kan ik me nog steeds goed indenken dat je ook zonder kinderen super gelukkig kunt zijn, met alle vrijheid, de dag indelen zoals je zelf wilt.. goeie nachten slapen.. maar als je eenmaal zo'n kleintje van jezelf ik je armen hebt, wil je niet meer terug..
Als jullie het willen (en dat lees ik in je bericht) gewoon ervoor gaan! Zijn jullie bang voor het onbekende? Zijn er angst verhalen over leven met kinderen in jullie omgeving, waar zijn jullie precies bang voor. Zijn die dingen wel reëel, zoals het opgeven van geld of tijd samen. Is dat wel echt zo?! Kun je ook bedenken wat voor moois een kind van jullie samen je kunt brengen. Misschien juist wel nog meer tijd met elkaar en meer aandacht voor elkaar. Misschien eens een soort pro/con lijst maken met jullie ideeën over het ouderschap. En ook hoe jullie je leven zien over een x aantal jaar. Wat wil je over 5 jaar, 10 jaar en 25 jaar. Wil je een grootse carrière, veel reizen, iedere avond op stap en uit eten. Drankje hier, theater bezoekje daar. Kun je ideeën bedenken hoe het ook met een kind erbij kan. Bijv. Een oppas, au pair? Of zie je je misschien toch gewoon over 10 jaar aan de keukentafel met kindjes zitten en lekker gezellig op woensdag middag knutselen. En is het zo dat het een het ander uitsluit? Dat hoeft namelijk niet zo te zijn! Anyway. Het is een moeilijke beslissing. Het gaat over iets wat de rest van je leven beïnvloed, zowel het niet als wel krijgen van kinderen. En daar mag je best wel even over nadenken, dat is heel normaal!
De angst om spijt te krijgen, het idee vrijheid op te geven, geldzorgen, zorgen om huis en baan. Eigenlijk allemaal praktische redenen, op de angst voor spijt na.
Bij twijfel gewoon niet doen. Als je het echt zou willen dan zou je deze twijfel niet hebben. Ik herken het ook niet, je gaat ervoor of niet is mijn idee.
Het is zeker de angst voor het onbekende ja. En alles wat we willen kunnen we ook met kind doen, we stappen nooit, reizen doen we wel maar met de auto, we zijn eigenlijk vaak thuis en wandelen veel. Misschien is het gewoon de angst voor De Stap. Het daadwerkelijk beslissen. Want als ik per ongeluk zwanger zou worden zouden we heel blij zijn. Ergens zit er een blokkade op het zetten van de stap en daarna niet gaan twijfelen. We hebben de neiging alles erg te overdenken, dat helpt niet.
Ik herken het behoorlijk als ik eerlijk ben. Ik twijfel ook regelmatig of we wel ons traject in moeten gaan, bang voor het onbekende en de onzekerheid wat het ouderschap met zich meebrengt. Kan ik wel een goede moeder zijn? Is een ander huis niet praktischer? Kunnen we nog wel rondkomen als ik minder ga werken? Dat soort dingen gaan regelmatig door mijn hoofd.. maar ik heb geleerd het los van elkaar te zien, want ondanks dat onze situatie niet helemaal ideaal is kunnen we prima een kindje opvoeden in dit huis en zijn er allerlei opties te bedenken om het voor ons ideaal te maken. Proberen los te laten wat je voor ogen hebt en kijken naar mogelijkheden, dat probeer ik nu steeds te doen op momenten dat ik twijfel.
Hier ben ik het niet helemaal mee eens. Ik heb nooit een sterke kinderwens gehad. Mijn vriend wel, maar ook hij had er geen haast mee. Biologisch gezien hebben wij vrij laat een kind gekregen en op een gegeven moment dacht ik: laten we eens kijken wat er gebeurt als we helemaal niks gebruiken en ook helemaal niks plannen. Ik was binnen een jaar zwanger en ik vond het vreselijk eng. En ik vind ook nu het ouderschap geen vanzelfsprekendheid en zelfs hard werken. Maar mijn zoon is het belangrijkste in mijn leven nu. Het is niet te omschrijven wat dat voor gevoel is als je geen kind hebt. Ik zou het nu niet meer willen missen en ik ben achteraf zo blij dat we het gedaan hebben zoals we het hebben bedacht. Nooit enige druk gevoeld ook. Maar.... ik heb ook bewust kinderloze vrienden/innen en die begrijp ik óók! Want een leven zonder kind is (in mijn beleving) écht makkelijker en onbezorgder. Dus ik begrijp al je overwegingen en welke keuze je ook maakt, er is voor allebei wat te zeggen
Ik denk dat ik het hiermee eens ben. Zeker als je bedenkt dat het ook niet allemaal van een leien dakje gaat altijd. Wat als je een zorgenkindje krijgt en daar veel voor moet laten, wil je het dan ook nog?
Wanneer we erover nadenken gaan we er juist vanuit dat we geen makkelijk kind krijgen. Dus daar houden we zeker rekening mee en dat maakt niet dat het gevoel weggaat.
Oke prima natuurlijk. Als je dat maar in je achterhoofd houdt. Veel mensen houden daar geen rekening mee.
Moeilijk inderdaad. Ik ben zelf vrij impulsief, niet zo’n allesoverdenkend persoon als jij @Nefertiti denk ik. Meer gewoon “hup doen” bij veel dingen. Ik had zelf nooit een grote kinderwens. Ik wilde ze wel maar als niet zou lukken, ook prima. Op mijn 26e zwanger van de eerste. Het moederschap is wel echt ontzettend bijzonder, speciaal. In ons geval, valt het ons wel bijzonder zwaar (twee bijzondere kids gekregen), maar spijt van kinderen dat zeker niet, maar ik vind het zelf wel moeilijk dat ik veel ben veranderd, mijn geheugen is weg, mijn gezondheid heel slecht enz. Geldzorgen en praktisch enz maak ik me minder zorgen, het komt zoals het komt. Ik geef echt niks om auto’s, tv’s, festivals, weet ik het. Dus dat we een ander leven hebben, prima. Maar ik denk soms wel help in wat voor wereld komen ze terecht.
Ik denk zelf dat je eerder spijt kan krijgen van geen kind dan van wel een kind. Met een kind veranderd je hele leven, dat is gewoon een feit. En ik denk ook heel vaak waarom wou ik zo graag kinderen? Waar ik nog steeds het meeste moeite mee heb is de vrijheid. Ik mis het om gewoon zo de deur achter me dicht te doen en te doen waar ik zin in heb. Of om gewoon een hele dag lekker lui op de bank te liggen. Maar die dingen zijn tijdelijk. Dat gaat ook voorbij. Hoewel ik mijn kinderen dagelijks wel achter het behang kan plakken, kan ik geen leven voorstellen zonder hun. Door hun heb ik een doel in het leven, en de liefde van en voor je kind is gewoon niet te omschrijven. Ik ben helemaal geen kindervriend, ik vind andere kinderen niet leuk. Maar je eigen kind zie je echt door een roze bril. Ik ben heel blij dat ik dit mag meemaken.
Ik ben het hier niet helemaal mee eens. Het kan ook een persoonlijke eigenschap zijn die in de weg staat en als je een twijfelaar bent, neem je alle overwegingen mee. Het is een enorme stap en ik vind het alleen maar verstandig als je deze bewust maakt. Het is jullie eigen inschatting of jullie financiële situatie, huis en baan stabiel genoeg zijn. Zekerheid heb je nooit in het leven, dan rest nog de vraag of (heel belangrijk) genoeg liefde hebt om te delen.
Dit begrijp ik zeker maar mijn reactie komt eerder voort omdat ze er eerder al voor wilden gaan en zich toen toch nog een keer hebben bedacht , dan lijkt het mij dat het niet helemaal een diepe wens is. Maar dit is helemaal zoals het voor mij zou zijn. Kan inderdaad ook iemand zijn karakter zijn om te overdenken en te twijfelen.
We kunnen vrij impulsief zijn maar dat is met besluiten die direct genomen kunnen worden en ook direct uitvoerbaar zijn. Met dit besluit gaat er tijd overheen en je weet ook niet of het lukt. Dat gaf voor ons grond te gaan twijfelen, we kunnen namelijk ook enorme draaikonten zijn. Misschien is het ook wel zo lastig omdat we weten dat we zonder kindje ook gelukkig zijn. Dat is natuurlijk alleen maar positief, maar wij zien dat misschien ten onrechte aan als grond voor die twijfel. We zijn niet de makkelijkste mensen haha
Joh alleen maar goed dat jullie het zo serieus nemen. Het is nogal wat. Succes met jullie keuze en er is geen goed of fout.
Niet mee eens. Ik heb nooit een kinderwens gehad. Toen kwamen de twijfels die ts ook beschrijft. We zijn er wel voor gegaan en ik heb absoluut geen spijt. Het leven liep niet over rozen en de vader van mijn kinderen is buiten beeld. Dit had ik graag anders gezien maar dat staat los van de kinderwens die we wel/niet hadden. Ik ben geen geboren oermoeder maar ik ben wel gewenst moeder geboren.