Iedereen heeft ups en downs, een relatie is hard werken. Iedereen zegt het, ervaart het ook zo. Maar wanneer is het echt klaar? Mijn vriend en ik zijn 12 jaar samen, we hebben samen kinderen. Hij is een betrokken vader en is dagelijks betrokken bij het verzorgingsproces en staat ook elke dag bij school om te halen of brengen. Na al die jaren ben ik nog steeds verliefd op hem en hij ook op mij zegt hij. Dat laat hij ook wel merken, maar eigenlijk pas als ik weer eens aangeef dat het weer eens zover is. En dat ene wat weer eens zover is, is zijn werkverslaving. Hij is ondernemer, wanneer hij niet met onze kinderen bezig is werkt hij. Hij begint al om 06.00 in zijn werkkamer. Komt er dan uit voor ontbijt en kinderen verzorgen. Gaat werken, komt thuis, eten en bed ritueel ennnnnnn weer werken tot 00:00. Dag in, dag uit, ieder weekend wel een paar tot veel uurtjes. Als ik klaag plant hij meteen een etentje. Gelijk 7 gangen op en top terwijl ik friet met saté op de bank met een gesprek al heaven zou vinden. Hij werkt zo belachelijk veel dat ik me zorgen maak om zijn gezondheid, ondanks dat hij verder een super gezonde levensstijl heeft maar ook samen en voor mij alleen is het zo leeg soms. Hij is wel altijd belangstellend, nooit gestresst of boos. De ultieme goedzak eigenlijk, maar altijd aan het werk. We hebben al zoveel gesprekken gehad, zo veel beloftes. Het gaat een tijdje goed en dan loopt het weer in de soep. Dan neemt hij zakelijk beslissingen zonder dat ik het weet en daar staan weer uren tegenover. Elke keer weer. Het is tijdelijk of even een grote opdracht maar samen gaan we gewoon kopje onder. Ook al is er geen stress, ruzie of spanningen. Ik merk dat ik met mijn ziel onder mijn arm loop. En ik kan mijn verhaal nergens kwijt, iedereen vindt mijn vriend aardig, een harde werker en daar bovenop een familieman. De enige die hij vergeet ben ik. Dan is er een opdracht ten einde is er weer tijd voor ons maar ik kan er gif op innemen dat het na een maand weer klaar is want dan begint hij weer aan het volgende. En het is altijd maar een klein klusje, zo voorbij en heel interessant voor nieuwe contacten zegt hij om vervolgens weer nauwelijks samen iets te hebben. Op jaarbasis werkt hij zo’n 9 van de 12 maanden zeer extreem. De andere drie maanden heeft hij een avond of 3 ( weekend erbij gerekend) met mij samen de rest werk. Als het nu financieel nodig was, ook niet. Hij verdient zoveel geld, hij geeft er eigenlijk niks om. Het enige wat hij er mee doet is door investeren. Ondertussen zitten we dus weer in een marathon. Hij slaapt denk ik een uur of 4-5 per dag en verder is het kinderen of werken. Iets voor zichzelf, met mij of aan ons huishouden zit er niet in. Deze marathon is gaande sinds maart ofzo en ik kan niet meer. Ik wil niet meer smeken om aandacht, ook al houd ik nog zoveel van hem, de eenzaamheid in onze relatie nekt me. En het feit dat hij de afgelopen 4 jaar al zoveel beterschap beloofd heeft en dat nooit langer dan een maand vol kan houden. Wat kan ik nog doen? Ik denk er zelf aan om tijdelijk ergens anders te gaan wonen. Misschien dat dan het besef komt?
Vervelend dat je dat zo ervaart zeg. Ik denk dat het in jullie geval misschien een goed idee is om een vaste date-night te hebben, zodat er aandacht en tijd is voor jullie als stel.
Al 1000x afgesproken en ingesteld maar dan is er zo’n piekbelasting door werk dat het niet doorgaat. Als het na 10x afzeggen wel doorgaat is het ook meteen over de top. Zit ik in een opgeprikt restaurant waar ik op zulke momenten helemaal geen behoefte aan heb.
Klinkt als mijn man XD Die houd ook echt van zijn werk, ik kan me daar totaal niets bij voorstellen maar oké. Ik boek alleen gewoon van alles zelf en als hij te vaak niet kan, dan mag hij mee naar de Toppers. Hij zat daar met een gezicht als een oorworm joh XD Na een paar bier kon hij er gelukkig ook om lachen en hebben we het nog heel leuk gehad in ons hotel. Dus boek gewoon dingen en deel het mee. Of een vaste date night in de week. Ik ben ooit eens gescheiden en beter dan mijn huidige man kan het echt niet hoor. En als ik jou zo hoor dan is het bij jou precies het zelfde. De mannen die alles kunnen ben ik nog nooit tegengekomen.
Hier zou ik ook niet gelukkig van worden. Je gaat zo compleet langs elkaar heen leven lijkt mij. Maak anders harde afspraken zou ik zeggen. Bijvoorbeeld, 5 vooraf af te spreken avonden wordt niet gewerkt en 3 vooraf af te spreken weekenden wordt niet gewerkt. Opdrachten worden aangenomen naar gelang de werktijd die er dan over blijft. In dit geval 5 werkdagen, 2 avonden en 1 weekend. Zodra hij zich niet aan de afspraak houdt er direct over in gesprek gaan, anders sluipt het er toch weer in.
Wat lastig en herkenbaar dat je je eenzaam voelt. Ik ervaar het ook zo, alleen komt de zorg voor de kinderen 5 hele dagen en 2 dagdelen in het weekend op mij neer. Als ik er Iets van zeg is het "nu echt even gekkenhuis" "moet alleen nog even afgemaakt" of soms zelfs "het valt toch wel mee". Als ik het aangeef plant hij inderdaad ook een luxe etentje of avondje uit. Maar zoals jij ook zei geef me gewoon een bord patat op de bank, samen, zonder telefoon of schieten-tieten-bandieten taferelen op tv. Ik heb geen tips .. alleen vecht voor wat je zélf wilt. En blijf praten.
Dan zal je man toch moeten leren om nee te zeggen. Dacht ook gelijk aan een vaste avond in de week/maand. Werkt toch vaak het beste bij workaholics.
Tja lastig, want ik geloof best dat je alles wel geprobeerd hebt. Ik kom qua advies ook niet verder dan vaste date night, afzeggen niet accepteren zonder alternatieve avond en voorkeur aangeven voor wat je wil doen (of zelf regelen, maar daar word je ook moe van soms). Al zou het laatste (dat opgeprikte) me niet meteen storen.
Wauw... ik zou dit verhaal eens aan je man laten lezen!! Echt hoor!! Dit moet veranderen van zijn kant.
Heel lastig zeg. Best pijnlijk berkenbaar ook, alleen was ik de zzp-partner die veel te veel werkte (en in een burn-out belandde). Als je er eenmaal zo in zit is het echt best moeilijk om te minderen. Een vaste datenight plannen is natuurlijk wel een goed idee, maarja ik snap dat je veel liever hebt dat hij gewoon zelf graag tijd met je besteed zonder dat daar een afspraak voor nodig is, samen op tijd naar bed gaan etc ipv alleen in slaap vallen. En het lost het probleem ook niet op. Weet je ook waarom hij zo graag zo veel werkt? Waarom hij die grote tijdverslindende opdrachten blijft aannemen? Vindhij het leuk, of zit er druk achter (presteren, financien), of plant hij niet goed waardoor het meer tijd kost dan verwacht? Meer praten kan iig al leiden tot meer begrip en dus ook meer verbondenheid. Verder vind ik dat je wel mag verwachten dat hij meer tijd aan je besteed, en het werken beperkt tot max 3 avonden per week bijv. Andere avonden zijn voor samenzijn en ontspanning. Hoe leuk dat werk ook is en hoe leuk hij ook is als vader, het is het uiteindelijk gewoon niet waard als je relatie en onder te lijden heeft... Het besef moet komen bij hem en hij moet uit dat patroon, maar lastig hoe je daar uit komt. Relatietherapie? Misschien dat een extern iemand er voor zorgt dat hij beter naar zijn eigen gedragspatronen kan kijken.
Misschien aangeven dat jij je eenzaam voelt in de relatie en samen in relatie-therapie wilt? Misschien dat gesprekken met een buitenstaander erbij meer effect hebben?
Herkenbaar .... hier ook een ondernemer .schat van een man hele lieve zorgzame vader. Maaaaar inderdaad mij vergat die soms . Ik gaf dit wel eens bij hem aan en dan wordt alles uit de kast getrokken . Dat was dan 1 keer om vervolgens dagen / weken toch echt elke avond alleen op de bank te zitten. Vele ruzies discussies verder maar niks leek te helpen. Tot ik heb gezegd prima als jij zo wilt leven dat is dan jou keus maar ik geef je nog 4 maand om andere keuzes te gaan maken en anders ben ik weg. Daar is hij toen erg van geschrokken , in die 4 maand heb ik er nooit meer iets van gezegd ik heb de keuze echt bij hem gelaten wat die er mee ging doen. En gelukkig is hij toen gaan inzien dat het ook echt niet ging werken op deze manier. En is dingen gaan aanpassen meer thuis minder werk meer aandacht voor mij . Hij is nog steeds minder thuis als een gemiddelde man denk ik . maar ik vindt het prima zo . We hebben weer wat tijd voor elkaar en dat is het belangrijkste. Hij is nu altijd 1 hele dag per week thuis van sochtends tot de volgende dag (geen werk helemaal niks ) en ook savonds is hij meer thuis ik ben er dankbaar voor dat hij heeft gezien dat zijn gezin en aan onder door ging . Soms is een workaholic moeilijk te begrijpen . Ik snap heel goed hoe je je voelt .
Mijn man werkt ook enorm veel. Ik heb geprobeerd om het te veranderen. Op allerlei manieren geprobeerd maar het hielp niet. Zijn werk is zijn hobby. Ik baal er nog steeds wel van maar heb geaccepteerd dat hij zo is en zoveel werkt. Ik "zeur" niet zoveel meer over dat hij teveel werkt, wanneer hij weer thuis is enzovoorts. Dat ging echt enorm tussen ons staan. Af en toe plan ik iets in om samen te gaan doen zodat we weer even tijd voor elkaar hebben. En doordat ik minder zeur over het werk lijkt hij zelf ook wel meer in te zien dat hij af en toe tijd voor mij en de kinderen moet maken. Niet zoveel als ik zou willen, maar toch Het blijft lastig. Ik doe eigenlijk alles met de kinderen, het huishouden, afspraken en doe nu ook bijna alle klussen in huis omdat ik anders zolang moet wachten tot hij tijd heeft. Maar we groeien wel weer dichter naar elkaar omdat ik geaccepteerd heb dat hij zo is. Hij weet dat ik het nog steeds wel moeilijk vind en daar probeert hij rekening mee te houden. En dat werkt voor ons nu prima.
Een zéér vergelijkbare situatie speelde hier 2 jaar geleden. Ik heb gezegd dat ik wilde scheiden. Want met steeds een paar weken verbetering en daarna weer terug naar het oude nam ik na 5 jaar geen genoegen meer. Hij is daar heel erg van geschrokken. Zo erg dat hij veranderingen heeft doorgevoerd. Maar ik de tijd dat hij daarmee bezig was waren we wel echt uit elkaar. Dat heeft ongeveer ruim een half jaar geduurd. Hij werkt nu sinds ongeveer anderhalf jaar zo'n 20 uur in de week minder en er is weer tijd en ruimte voor ons. Dat heeft ons huwelijk gered en een liefdesbaby opgeleverd Dus mijn ervaring is dat er idd een zeer duidelijke en harde boodschap voor hem moet komen om zijn ogen te openen. Waarschuwen en praten helpt niet meer. Overigens zijn we er financieel niet op achteruit gegaan, maar emotioneel wel enorm op vooruit! En mijn persoonlijk voorwaarde was dat als hij het een vol jaar zou volhouden dat het dan wel blijvend zou zijn. Dat moest ik eerst zien voordat ik er weer 100% voor zou gaan. In de tussentijd maakten we wel plannen voor de toekomst samen, maar ik wilde daar pas naar handelen na dat goede jaar. Want korter gaf mij geen vertrouwen. Uiteindelijk besloten om er samen voor te te gaan en dat we dan ook nog de derde baby wel wilden waar we lang over hebben gesproken en getwijfeld. En die vervolgens ook direct gemaakt dat was wel even schrikken aangezien ik pcos heb en het bij de jongens jarenlang duurde voordat ik zwanger was. Maar het gaat nog steeds goed tussen ons
Misschien relatie therapie aanbieden dat iemand van buiten af wel duidelijk kan maken dat je zo niet verder wil ?
Deze aanpak wilde ik "adviseren". TS, Het komt op mij over dat je er echt meer dan genoeg van hebt. Dat je niet het idee hebt dat het structureel gaat veranderen. Ik denk dan ook dat je een "ultimatum" moet gaan stellen. Voor hem, maar ook voor jezelf. Mocht dit iets zijn wat je denkt toe te moeten passen.... Bedenk hoe lang je hem de tijd wil geven om tot inkeer te komen en of je hier een professinal bij wil betrekken. De 4 maanden van Juultje is best een mooi termijn. Je kan in deze tijd ook voor jezelf nagaan wat jij precies wil. Waar zou jij tevreden mee zijn? Wat ga je doen als hij niet tot inkeer komt? Sterkte met de situatie! Ik hoop dat het kwartje gaat zakken bij je man. Zo zonden als jullie relatie stukloopt op het intensieve werken van hem, terwijl hij verder een topper is.
Ik denk dat je weggaan alleen nooit moet inzetten als dreigmiddel/om je punt te maken, maar echt alleen als je ook echt van plan bent de relatie te verbreken als het niet beter word en met die consequenties wil leven. Je legt daarmee echt alle verantwoordelijkheid bij je partner, en dat is best riskant. Geen kritiek hoor op de dames die op dit punt hebben gestaan, maar zeg het alleen als je het ook écht meent. Je kunt er een hoop mee kapot maken.
@momwithcamera , ik snap wat je zegt. Toch zegt mijn gevoel nu heel sterk dat ik even tijdelijk apart wil wonen. Ik trek die etalagepop hier in huis niet meer. Dan maar echt alleen. Nu is het ook zo dat we nog een woning hebben van 10 jaar geleden samen. Daarna verhuur in gegaan en komt nu vrij. Het is in de buurt en een prima klein maar fijn huis. @Cindy1977 , ik moest lachen van herkenbaarheid. Ik plan dus ook vanalles in, tot complete vakanties aan toe en zijn vrienden doen het zelfde. Alleen dat remt, maar het is zo eenrichtingsverkeer. Ik ervaar dat als pijnlijk. @Annedore, dat hebben jullie samen knap gedaan! @Wenda , knap ook van jou! En ja, ik accepteer ook dat hij anders is. Dat hij nooit met me boodschappen of naar de Ikea gaat ofzo. Zoek ik ook niet in een man. Maar een beetje minder, max 3 avonden per week, dan ben ik al een gelukkig mens. @juultje189 , ik bewonder je aanpak. En vooral fijn dat het voor jullie alles gedraaid heeft. Vast niet makkelijk. Merk aan mezelf dat ik onderhandelingsmoe ben. Heb zoveel geprobeerd. Nu is hij vorige maand weer ad-interim een bestuursfunctie ingestapt. Mooie prestige klus, het is egostrelend want je moet er veel voor in huis hebben. De huidige bestuurder is ziek en heeft kanker en gaat behandelingen aan. Dus behalve dat je een slimmerik bent, ben je ook nog eens een warme man aldus omgeving. Voor deze functie krijg je niet eens betaald, wel contacten in de provinciale politiek, kan hij weer met zijn business combineren. Was weer een gevalletje; tsja uniek, kon ik niet laten gaan en het is maar tijdelijk... Het is ook gewoon een lieve man, niet alleen een lieve vader. Hij zegt me wekelijks wel hoe mooi hij me vindt, dat hij van me houdt, dat hij blij met me is. Dat koester ik ook echt, ik ook van hem maar ik wil echt meer dan wat hij me de afgelopen jaren kan geven. Ik zie mezelf ook niet zozeer met een ander maar diep in mijn hart ben ik liever alleen dan zo eenzaam. Dan kan ik iig zelf mijn leven gaan inrichten.
Deze zin raakt me denk ik nog het meeste. Weet je man dit? Voelt hij het echt, hoe eenzaam je bent? Want ik denk dat dat het hele punt is. Niemand zou zich eenzaam moeten hoeven voelen... ❤️