Hij weet het wel, ik zie ook zijn schuldbewustzijn als we erover praten. En ik merk dat hij van slag is als we erover gepraat hebben. Hij is dan ook verdrietig, stil, even niet de snelle gesjeesde vent. Maar als we het er niet meer over hebben is het er ook niet. En er veranderd amper iets, of van korte duur.
Altijd al, ik ben het zelf ook trouwens. Tot 4 jaar geleden heel acceptabele werkweken. Meer dan gemiddeld, prima voor ons als relatie en gezin maar de laatste vier jaar niet meer. Toen onze oudste kwam heeft hij zelfs 6 weken lang maar 2 uur per dag gewerkt. Zo vol was hij van het aanstaande vaderschap.
Heb je al eens aan hem gevraagd waarom hij zo veel.werkt? Vind hij het leuk, is het prestatiedrang, financieel, of plant hij slecht? Of iets anders
Zo vaak over gehad de afgelopen jaren. Hij vindt het oprecht leuk en uitdagend om zaken beet te pakken die anderen niet doen of willen. Prestatie niet direct, hij wedijvert niet met familie of vrienden. Hij heeft geen vrienden in een bepaald milieu maar heel divers, net als familie zich divers ontwikkelt: Ook is hij social media schuw, hij zal nooit iets posten over dure materiële dingen of uitjes. En plannen, hij heeft eindeloze energie, hij bestuurt een tweetal verenigingen en heeft meerdere bedrijven incl personeel. En als er eens een kind wakker is in de nacht veert hij het bed uit voordat ik het kan. Ik zou zijn leven plan technisch niet aankunnen. Het is een heel aparte man en hij boeit me nog steeds, dat vind ik heel verwonderlijk.
Is het een optie om alles wat je hier opschreef eens aan hem te laten lezen? Ik vind dat je het op een hele respectvolle manier hebt geschreven en dat echt de liefde voor je man eruit blijkt en hoeveel hij voor de kinderen doet, maar ook heel duidelijk hoe eenzaam jij je voelt. Soms werkt een "brief" beter dan een gesprek, omdat hij even niet kan reageren en er echt even over moet gaan nadenken in plaats van meteen met een korte termijn "oplossing" te komen.
Is het geen mogelijkheid dat hij 1 bedrijf wegdoet/verkoopt/manager zoekt zodat hij daar geen of minder tijd aan kwijt is? En waarom 2 verenigingen erbij? Daar heeft hij eigenlijk geen tijd voor. Verder ken ik 1 ondernemer die zijn bedrijf heeft afgebouwd. Dmv investeringen haalt hij er nog steeds genoeg uit maar in de helft van de tijd. Hij heeft een klein bedrijfsonderdeel gehouden en dat doet hij met plezier. Hij heeft zichzelf niet langer onmisbaar gemaakt. Daar was wel eerst een burn out en huwelijkscrisis voor nodig. Een andere ondernemingen is net zoals jouw man. Zijn vrouw heeft het geaccepteerd en ziet zichzelf als een soort alleenstaande ouder. Ze neemt thuis en over de kinderen alle beslissingen. Ze plant bijvoorbeeld de ouderavond in zijn agenda in en als hij tijd heeft gaat hij mee (en anders niet). Zo gaat het met alles. Ze heeft toegang tot zijn agenda en zet daar dus ook uitstapjes en een date night in. Dat werkt prima maar moet je willen.
Ik denk dat er talloze oplossingen zijn voor het probleem van ts, maar daar gaat het denk ik niet om. Haar man moet vooral willen minderen en die tijd aan haar besteden en daar lijkt het nu net te schuren. Zal ook niet kwaad bedoeld zijn door haar man, maar na al de mislukte pogingen tot verandering gaat t voor ts op een gegeven moment wel zo voelen.
Ik ben het met je eens. Man lijkt het probleem niet echt te willen of kunnen zien. Dan is het aan TO om het te accepteren of niet en andere keuzes te maken.
@Amberxx , ik waardeer het meedenken juist hoor! Hij heeft vorig jaar een bedrijf verkocht en op een ander bedrijf een zwaar management gezet. Toen dacht ik ook even nou nou, het gaat gebeuren! Over die commissie van vorige maand was ik echt boos. Vooral dat het slechts een mededeling was. Er is me niks gevraagd, of uitgelegd wat het concreet aan uren zou kosten. We hebben er dit weekend al wat over gesproken. Ik heb hem ook verteld gisteren dat ik ons huis niet direct doorverhuur. Er stonden al afspraken van mensen die zijn aangedragen door de laatste huurder. Hij schrok enorm, Hij snapt ook niet dat ik niet begrijp dat het maar tijdelijk is. Samen gaan we er niet uitkomen, hij verdedigt de goede zaak, ik mijn vrije tijd. We willen er wel allebei wat aan doen mbv relatie therapie.
Hij ziet het wel maar daadwerkelijk omgooien is wat anders. Hij heeft teveel excuses dat het tijdelijke werkzaamheden zijn, of piek, of of. Hopelijk kan de relatie therapie echt eens doorprikken waarom hij zo vaak weer terugzakt.
Mijn zwager is precies zo en zelfs nu hij 50 is, veranderd het niet. Zijn vader was ook zo. Zit in het aard van het beestje. Hij sport er ook bij, mijn zwager en dat zorgt soms voor rottige ongelukken waarin hij weer met platen in z'n armen of benen zit. Dat verplicht dan thuis zitten maakt hem niet bepaald feestelijker. Mijn oom is 83 en werkt ook nog steeds elke dag, miljonair dus voor het geld hoeft het niet: maar voor zijn eigen mentale gezondheid wel. Mijn zus heeft maar een mooi sociaal eigen netwerk opgebouwd en gaat 2 keer per week ook sporten. Werkt het beste, gewoon je eigen leven leiden. Je verandert het karakter niet als dit het aard van het beestje is. Als zijn werk zijn hobby en liefde is, zal hij vast niet gelukkig worden als hij daarin sterk moet minderen voor jou: een chagrijnige man is ook niet ideaal. Waarom plan jij geen date night? Kun je mooi je friet en saté bestellen
Ik sport ook drie keer per week, heb vriendinnen waarmee ik regelmatig afspreek of weekendje weg ga. Net als met mijn zussen. Maar ik wil gewoon ook een relatie. Ik ga elke avond alleen naar bed, en dan nog lig ik wakker omdat ik bezorgd ben dat hij weer eens maar 4 a 5 uur slaapt. Een sociaal leven is geen vervanging voor een liefdesleven. En de zorgen die ik me maak om zijn gezondheid, het missen van aandacht terwijl iemand gewoon zijn eigen leven leeft onder hetzelfde dak, zo wil en kan ik niet samen oud worden.
Snap ik, dan moet je voor jezelf de keuze maken als niets veranderd: ga ik scheiden of accepteer ik het? Als hij niet kan veranderen, kan jij het wel.
Datenights plannen etc lost het echte probleem ook niet op denk ik. Het is in een relatie gewoon belangrijk en fijn om te voelen dat iemand jou een prioriteit in zn leven vind, en niet alleen op afspraak na aandringen. Aard van het beestje... ja deels, maar gedrag kun je ook leren veranderen. Zal niet makkelijk zijn maar op dit vlak zou ik me niet neerleggen bij 'zo is ie nou eenmaal' Hopelijk gaat relatietherapie jullie veel goeds brengen!
Vind ik echt onzin. Als je een huwelijk aan gaat dan zul je compromissen moeten sluiten. Door beide partijen. Zo werkt dat in iedere relatie. Van wat ik lees vindt to het niet erg dat haar man veel werkt. Wel vindt ze het erg dat er daardoor geen tijd voor hen samen overblijft. En ze vraagt hier tips hoe ze hier samen met haar man aan kan werken.
Hoezo is het onzin? Als 1 partij geen compromis wil of kan sluiten, is het aan de ander om daarop te reageren. Je kan een ander niet veranderen als diegene dat zelf niet wil of niet lukt. Maar je hebt altijd invloed op je eigen leven en wat je ermee doet. Hoe een huwelijk hoort te zijn of hoe je het verwacht, komt niet altijd overeen met hoe het écht gaat. Ik had ook verwacht dat mijn man bepaald gedrag zou veranderen nadat ons kind werd geboren en hoewel hij zich er enorm van bewust is, overkomt het hem toch. En houd hij het gewenste gedrag maar kort vol.
@Kraanvogel wat goed dat jullie in therapie gaan. Moet wel zeggen dat het alleen werkt als je er ook echt actief iets mee doet. Wellicht kom je erachter waarom hij dit blijft doen. Zoals ik jou lees wil jij niet langer alleenstaande zijn binnen jullie relatie. Geef dan ook duidelijk de grens aan door in dat huurhuis te gaan als hij afspraken niet nakomt. En laat alle initiatief vanuit hem komen voor een tijd. Dus stuur hem geen berichten en geen uitnodigingen meer. Kijken of er iets uit hemzelf komt. Een van de genoemde voorbeelden heeft dat ook gedaan en bijna een maand haar man niet echt gesproken en niets samen ondernomen. Was voor haar direct duidelijk. Hij was haar gewoon vergeten..