Ik twijfel of dit topic in de lounge mag. Maar ik waag het erop, omdat het strikt genomen niet over kinderen gaat maar juist over het stuk daarvoor. Naar aanleiding van een aantal serieuze en minder serieuze (troll?) topics afgelopen week over relaties vraag ik me heel erg af. Wat vindt men tegenwoordig de minimale basis, zowel in een relatie, als randvoorwaarden om aan kinderen “te beginnen”, of voor nog een kindje te gaan? Ik verbaas me namelijk echt ontzettend als ik sommige topics lees. Ik denk dan echt: hoe heb je dit bedacht? waarom en wanneer leek dit een goed idee?
Tja dat zal voor ieder persoonlijk verschillend zijn. Ik vind het belangrijkste dat er genoeg liefde in de relatie is om dat ook door te kunnen geven aan een kindje. Constant geruzie, elkaar controleren, jaloezie etc. lijkt me niet echt fijn om in op te groeien, kinderen merken dat. Helaas zie ik het maar al te vaak in m'n omgeving
Maar een huwelijk is toch niet zaligmakend? Is een slecht huwelijk dan voldoende basis, enkel en alleen omdat het een huwelijk is?
Tsja, ik ben wat dat betreft heel erg ouderwets. Voorwaarden; - elkaar goed kennen, samenwonen, trouwen en dan pas überhaupt nadenken over kinderen; - financieel de zaken op orde; - samen nagedacht hebben over de zorgtaken voor een kind. Ik vind het bizar om te lezen hoe snel mensen aan kinderen ‘beginnen’, een moeilijke relatie hebben, elkaars leven verzieken, kinderen betrekken in hun strijd maar blijven volhouden dat ze in het belang van kinderen handelen. Ik zie dagelijks wat het met kinderen doet. Echt mensen, begin er dan gewoon niet aan. En als je wel aan kinderen begint, pak dan je verantwoordelijkheid, durf te falen maar het ook toe te geven, blijf werken aan je relatie en bedenk dat een kind niet voor jou gekozen heeft maar jij wel voor hem/haar.
Vertrouwen in elkaar, samen een team zijn, goed kunnen communiceren, elkaar in zijn of haar waarde laten, elkaar ruimte geven tot zelfontplooiing... vooral dit.
tja das denk verschillend wij hebben 9 maanden gedate (woonde 200 km bij elkaar vandaag) gingen samen wonen en 3 maanden later was ik zwanger Het voelde toen super goed In feb zijn we 10 jaar samen Je kan ook een huwelijk van 10 jaar hebben en dan kinderen krijgen en alsnog uit elkaar gaan
Poeh, ik vraag me dat ook wel eens af hoor.. De ene maand is het een egoïstische klootzak die nooit helpt en een maand later is ze geplant zwanger. Of een nieuwe relatie en binnen 3 maanden geplant zwanger. "Dit is de ware hoor!" Samengestelde gezinnen met allerlei problemen en dan toch voor nog een kind gaan. Of koppels die niet kunnen communiceren met elkaar en dan voor een kind gaan. Het is mijn relatie niet dus ook mijn probleem niet, maar als dan de problemen (terug)komen dan denk ik: ja duh, Dit heeft iedereen toch van 10km ver zien aankomen? Zelf vind ik een goede basis: paar jaar zelfstandig apart wonen, paar jaar samenwonen, en dan kinderen. En ik begrijp dat niet elke relatie zo volgens het boekje gaat hoor, maar dit zou voor mij de ideale basis zijn.
Op het trouwen na ben ik het helemaal met je eens. Vind het dus ook helemaal niet ouderwets. Maar krijg zo de indruk dat het inderdaad eigenlijk bij heel veel mensen niet meer past in de huidige tijdsgeest. Vind ik best zorgwekkend
Je kunt hier ook wat minder flauw over doen Voor veel mensen is het serieus belangrijk om eerst te trouwen. Het is niet zo dat een huwelijk zaligmakend is, maar wel iets wat voor veel mensen een belangrijke voorwaarde. net zoals dat voor een ander financiële stabiliteit is. Of afstuderen. Of wat dan ook.
Zelfs een goede relatie zegt niet alles , ik dacht een goede relatie te hebben tot ik zwanger werd....manmanman...mijn ex veranderde compleet en niet in een bezorgde aanstaande vader!Ik mocht ineens niets meer, ik kon ineens niets meer in zijn ogen maar wel eisen dat ik mijn "taken" in huis deed,zelfs tot een week voor de bevalling eiste hij dat ik de badkamer grondig schoon maakte...Blij dat ik wist weg te komen en dat we niets meer horen van hem.
Dat je beide stabiel bent. Dat je niet voor je geluk afhankelijk bent van een ander en dus de ander zijn/haar eigen leven laat leiden naast het leven samen. Dat je een veilig huis hebt en financiële stabiliteit hebt. Dat je het leuk samen hebt en ongeveer dezelfde ideeën qua normen en waarden qua opvoeding. Dat je elkaar ziet als aanvulling dat het leven gezelliger, leuker maakt, niet als reddingsboei waar je angstvallig aan vast klampt. Je moet elkaar helpen, niet naar beneden sleuren. En in mijn geval: een huwelijk. Niet alleen om romantiek maar was ook praktisch.
Ik denk dat voor mij heel zwaar woog dat we een enorme relatiecrisis hebben overwonnen, onder andere door in relatietherapie te gaan. Er was geen sprake van ontrouw of zo, maar van ongewenste rolpatronen waar we niet makkelijk meer vanaf kwamen. Dat was een heel zware periode waarin we onszelf en elkaar flink zijn tegengekomen. Maar toen we dat hadden overleefd, werd onze relatie sterker dan ooit. We hebben toen nog een jaar extra van elkaar genoten en zijn heel alert geweest op eventuele onderhuidse spanningen, maar alles bleek helemaal in orde. Dat vonden wij een stabiele basis voor een kindje (los van dat we onze financiën natuurlijk ook goed op orde hadden, op dezelfde manier over het opvoeden van kinderen dachten en dezelfde normen en waarden hadden, etc.). Toen duurde het helaas twee jaar voordat ik zwanger raakte en juist in die moeilijke periode hebben we zo enorm veel aan elkaar gehad. Maar ik denk wel dat het ons uit elkaar had gedreven als we in die rolpatronen waren blijven hangen. Inmiddels zijn we tien jaar samen en dit jaar hebben we dan eindelijk ons kindje mogen verwelkomen! ♡
Al die redenen van een goede relatie vind ik geen voorwaarden, maar gewoon gezond verstand. Je moet geen kinderen willen in een labiele situatie of relatie, je zou er dan geen eens over na moeten denken kinderen te willen.
Elkaar goed kennen, weten wat je aan elkaar hebt, het eens zijn over de belangrijkste punten in de verzorging/opvoeding, allebei écht toe zijn aan kinderen en dit even graag willen. Het financiele plaatje uiteraard, huis met genoeg ruimte en kamers, kind genoeg kunnen bieden. Wij hebben er in ieder geval goed over nagedacht, ook echt met elkaar gezeten hoe we het voor ons zouden zien, gekeken of we over de belangrijkste dingen hetzelfde dachten etc. Uiteraard kan dit alles veranderen wanneer er eenmaal een kindje is, maar ik vind dit een belangrijke basis om voor een kindje te gaan.
Dat je het boven alles samen goed hebt in je relatie. Ik hoor iets te vaak dat er toch een kind komt in de hoop dat de relatie dan beter word, of dat de wens voor een kind de wens voor een fijne relatie overstijgt en er dus genoegen genomen word met een partner omdat die kinderwens er nou eenmaal is. Natuurlijk weet je niet wat er gebeurd in je leven en kan het altijd nog stuklopen, maar als de basis al niet goed is en je twijfelt, moet je er imo niet aan beginnen. Tegelijkertijd besef ik ook dat ik 'makkelijk praten'hebt, mijn man en ik zijn al samen sinds ik 16 ben. Ik kan me voorstellen dat dat anders voelt als je 35+ bent en de tijd voelt tikken...
Ik heb vaak genoeg een relatie gehad waarbij ik een kindje wilde, maar diep vanbinnen ook wist dat dat niet de man was waarmee ik een kindje wilde. Om deze reden erg lang gewacht en achteraf ben ik enorm blij dat ik met die mannen geen kindje heb. Nu in een enorm fijne en stabiele relatie waar we allebei onze eigen dingen hebben en doen, maar samen nog meer. Een kindje is dan een kers op de taart.. als die ooit mag komen
Wie trouwt heeft ook het recht om te scheiden. Wat mij betreft heeft een huwelijk geen enkele meerwaarde voor een relatie. Een relatie zit goed of zit niet goed, of iets daartussenin, met huwelijk of zonder huwelijk. Maar iedereen hecht een andere waarde aan een boterbriefje.