Nee zeker niet, dat heb ik ook niet gezegd. Maar getrouwd zijn is voor mij een teken dat je de intentie hebt om voor altijd bij elkaar te blijven en te blijven werken aan je relatie. Ik weet dat dat niet meer vanzelfsprekend is in deze tijd, helaas. Getrouwd zijn is voor mij een minimale vereiste, en vervolgens zorg je dat je een stabiele thuissituatie hebt waar je je kinderen in liefde kan opvoeden. Pas dan ga je aan kinderen beginnen. Maar ook dan zal je nog tegen strubbelingen oplopen, dus een perfect moment is er niet. Maar in mijn ogen is getrouwd zijn de garantie dat je er voor blijft knokken en er niet tussenuit piept als het even te moeilijk is
Oh begrijp me niet verkeerd, al kan ik me voorstellen dat mijn reactie wat flauw overkomt.. Maar het grote aantal (vecht) scheidingen van tegenwoordig laat toch zien dat een huwelijk niet per definitie zorgt voor een goede basis voor het krijgen van kinderen. Ik denk dat er veel meer voor nodig is, bijvoorbeeld dat wat @Narcisje omschrijft..
De garantie? Jij bent je ervan bewust dat alleen al 1 op de 3 mensen vreemd gaat? Zal binnen een huwelijk niet anders zijn.
Voor mijzelf vond ik een stabiele, gelijkwaardige relatie belangrijk, eentje die echt tegen een stootje kan. Wij waren 12 jaar samen voor we onze oudste kregen. En getrouwd, maar meer om praktische redenen, dat zie ik niet als ‘eis’ voor onze basis. In mijn omgeving ook vrij veel mensen die na een relatie van 1-2 jaar al een babytje kregen, en echt van de 12 relaties zijn er nu (kindjes zijn allemaal bijna 5 jaar) 8 uitgelopen in een breuk. Dat vind ik toch wel schokkend...
Oh en geloof dat ook iets van 1 op de 3 huwelijken eindigt in een echtscheiding. Een huwelijk is leuk voor het feestje en het vastleggen van de wettelijke verplichtingen, meer eigenlijk niet. En dan snap ik ook nog wel dat sommige mensen trouwen die gelovig zijn en ook voor de kerk willen trouwen.
Precies, mijn moeder is 50 jaar getrouwd en zegt heel nuchter: je weet nooit hoe het leven verloopt en hoe het huwelijk gaat. Mijn vader kan ook na 50 jaar huwelijk smoorverliefd worden een ander en ervandoor gaan. En in die zin zegt mam dan ook: ik sta zo lekker in het leven dat het vreselijk zou zijn, maar mijn man is geen voorwaarde om gelukkig te zijn. Het is een mooie aanvulling maar geen noodzaak op haar geluk en welzijn. Daarvoor heeft ze ook haar eigen sociale netwerk opgebouwd. Voor een aardig vrome gelovige dame hou ik van haar realistische blik erop!
En die van mij ook niet... Dat is dus 2 Vd 3 die niet vreemd gaan ... Diegene onder mij heeft dus een probleem whahaha
Tja dat is een lastige, zelfs een stabiele basis zegt niet alles. Maar ik vind het vooral belangrijk dat je elkaar goed kent en dat lukt natuurlijk het beste in een lange relatie waarbij je samen woont. Wij kregen na 1 jaar onze eerste, we woonden niet officieel samen (bouw woning liep uit) maar waren wel al maanden elke dag samen. Wij hebben nooit echt samen gewoond maar direct met een baby en dat viel niet mee, maar het heeft bij ons goed uitgepakt (hoewel ik vaak hoor dat dit toch uitloopt op een relatie breuk). Anderzijds ken ik ook stellen die 12 jaar samen zijn, een kind krijgen en dat de relatie daardoor stuk loopt.
Voor mij was t het gevoel dat mijn (nu) man, de vader van onze kinderen zou worden. Voor hem, had ik een hekel aan kinderen. Zou echt nooit maar dan nooit aan kinderen beginnen . Vond ze vreselijk. Toen zag ik hoe mijn man omging met zijn neefjes en nichtjes begonnen mn eierstokken de klapperen. Had ik nooit eerder gehad dat ik dacht; hee met jou wil ik oud en versleten worden met een lading kinderen
Ik vind veel 'voorwaarden' die worden genoemd inderdaad meer een kwestie van gezond verstand... Verder ligt het er ook erg aan in welke fase van je leven je je bevindt? Wij waren 5 jaar samen toen we besloten om voor een kindje te gaan, dat zal voor sommigen misschien snel zijn. Maar leeftijd speelt dan ook een rol; als ik hem op m'n 16e had leren kennen dan was het waarschijnlijk allemaal anders gegaan en hadden we (veel!!!) langer gewacht? Wel vind ik het vaak een bijzondere keuze wanneer ik lees dat mensen al troubles hebben en dan tóch besluiten om voor (nog) een kind te gaan om zo hopelijk de relatie te redden... Ik ken een aantal van die verhalen uit mijn omgeving en 't wordt er nooit beter op... Enkel ingewikkelder...
Goede vraag, heel veel liefde, een stabiele relatie, genoeg woonruimte en voldoende financiele middelen.
Een stabiele relatie. Met elkaar kunnen lachen en huilen en het goed hebben samen. Financiële zekerheid (kijk baan kwijtraken kan natuurlijk altijd maar ik zou zelf niet in een proefperiode zwanger willen raken) een huis met voldoende ruimte (2op een kamer kan best als er dan ook maar speelruimte is). Maar ook een vangnet vind ik zelf belangrijk vb familie of vrienden. Vanuit mijn geloof hoort een huwelijk voor mij erbij maar dat is geen voorwaarde voor een stabiele relatie natuurlijk.
Mwah, dat vind ik dan weer een bocht richting de totaal andere kant. Mijn huwelijk betekent wel veel meer voor mij dan alleen het feestje (was wel heel leuk ) en het vastleggen van de wettelijke verplichtingen. Mijn man is nog steeds de liefde van mijn leven, ik ga voor hem door het vuur en andersom geld dit ook voor hem. We kennen elkaar door en door, hebben lol, staan klaar wanneer nodig. Laten elkaar vrij, stimuleren elkaar, maar remmen elkaar ook in bepaalde situaties. Morgen zijn we twintig jaar getrouwd, na 9 "verkerings" jaren, dus officieel tikken we bijna de 30 jaar aan Trouwen was voor ons dan wel de overtuigende bevestiging van onze liefde, van "samen" je leven delen (mss ook wel een beetje ouderwets ) Maar een huwelijk ansich vind ik nog steeds niet per definitie een garantie voor een goed basis voor het krijgen van kinderen. Daar komt echt wel wat meer bij kijken.