Welke (relatie)basis voordat je aan kinderen “begint”?

@jessy77 ik denk dat je er dan te zwaar aan tilt. Ik debk dat het hier vooral gaat over 'de ideale situatie' waarin je samen besluit voor kinderen te kiezen en aan welke voorwaarden dat voor jou zou moeten voldoen.

Mijn situatie voldoet ook absoluut niet aan mijn ideaalbeeld of wat ik graag had gewild. Neemt niet weg dat ik (en jij ook) er het beste van maken met de omstandigheden die ons zijn 'gegeven'.

 

Ik begrijp heel goed wat je zegt, tenzij je iets anders bedoelt dan je schrijft
Tuurlijk kan dat alles zonder huwelijk. Mensen die achter het instituut huwelijk staan, zien het huwelijk op relatieniveau als het 'hoogste goed' en beginnen eraan wanneer stabiliteit, veiligheid etc bij een ander gevonden zijn. Als extra verbinding, als extra belofte.
Iemand die geen waarde hecht aan een huwelijk ziet dat dan weer niet als noodzakelijk.

 

Hier waren we jong toen we elkaar leerden kennen,(net nog 16 en 21) we hebben nooit alleen gewoond of in een andere stad gestudeerd.we zijn "gewoon" vanuit thuis gaan samenwonen. En we hebben ook jong besloten te gaan trouwen (ik was 21 toen we trouwden) Toch is er genoeg plek om onszelf te kennen en te weten hoe we in het leven willen staan. We weten wat we aan elkaar hebben maar ook onze zwakke plekken, zo is iets van de ikea in elkaar standaard iets waarover we kibbelen maar ook iets waar we samen mee uit komen.
Ik ben s'avonds na een lange dag wat kribbig en hij heeft smorgens tijd nodig om op te starten.
Voor ons was het belangrijkste om aan kinderen te beginnen, weten wat je aan de ander hebt, en weten dat je er samen uit komt, met respect voor elkaar in een gelijkwaardige liefdevolle relatie. Dat als ooit de liefde op houd ( hoop het niet) dat we dan nog steeds door 1 deur kunnen voor de kinderen, om samen te blijven opvoeden.
Verder is een financieel genoeg hebben ook handig maar daarvoor hoef je ook niet een dikke spaarrekening te hebben. Zolang je de kinderen kunt geven wat ze nodig hebben naast de liefde en aandacht zoals voldoende passende kleren,een fiets, schoolreisje/zwemles/sport of hobbyclub ect dan kom je er wel.

 

Ik heb ze toen ook gekregen 7 jaar geleden... Volgens mij heb ik er nog steeds 50
Kan ze wel naar je opsturen @Whysteria ze zijn wel over de datum dus geeft geen garantie, maar ach.

 

We draaien in rondjes dus ik ga er mee ophouden. Je begrijpt niet wat ik bedoel , blijkbaar breng ik het niet duidelijk over dus ik laat het hierbij

 

Ik heb het natuurlijk over de posts waarin duidelijk is dat men op anderen neerkijkt. Waarin letterlijk staat 'ik snap zulke mensen niet'. Waarin geoordeeld wordt over anderen en het niet zozeer over persoonlijke voorkeuren gaat.
Trouwens..dit is niet iets wat ik alleen op het forum tegenkom. Loop er in rl ook regelmatig tegenaan.
Ik lig er verder niet wakker van hoor, absoluut niet! Ik had het nl ook heel graag anders gezien. Ik had ook een heel ander beeld in mijn hoofd. Maar mijn punt is, voor degenen (en dat zijn er een hoop, niet alleen hier maar ook in rl) die het wel allemaal zo zwart-wit zien, dat niets te voorspellen is en dat ook een onstabiele situatie kan veranderen in iets stabiels..of andersom.

 

Ok

 

Ik ben niet zo een denker en handel vanuit mijn intuïtie.
Ik denk wel, zeker wel, maar ik denk de zaken niet helemaal kapot in mijn hoofd.
Er komt altijd tijdens het proces tot het maken van een beslissing ergens over wel een gevoel dat de overhand neemt en dan is het wat mij betreft duidelijk. Dan heb ik blijkbaar het beeld helder voor mezelf. Verder denken compliceert voor mij dan enkel nog.

Zo ging het ook met onze relatie en kinderen krijgen.
Wij gingen direct vanuit huis samenwonen. Ik was 17 en studeerde en hij was 23 en had reeds een prima baan.

Ik was 19/20 toen we trouwden en ons huis kochten.
Ik was 21 toen we stopten met anticonceptie en 25 toen ik zwanger werd van de eerste.

En ik ben mezelf pas echt goed gaan leren kennen vanaf het moment dat ik moeder ben. Had ik dan jarenlang moeten wachten met moeder worden? Tot ik de dertig gepasseerd was? Want wanneer ken je jezelf en je partner nu echt helemaal door en door? Dat is toch niet te meten?

In elke fase van je leven leer je weer van alles bij, stel je grenzen bij en ga je elkaar ook anders bekijken en ervaren. Dat is toch alleen maar goed? En dat proces gaat door ook als er kinderen zijn.

Stabiele status? Prima. Het zal wel. Maar het leven is nu eenmaal niet stabiel. We zijn constant in beweging en ontwikkeling. Met en zonder kinderen, met en zonder partner en met en zonder huwelijk.

En soms denk ik wel eens 'ik had dat beter anders kunnen doen'. Ja dat gebeurt. Maar er is dan niks meer aan te veranderen. Soms is het alleen nog mogelijk schade te beperken.

Wij hebben een behoorlijke dip in ons huwelijk gehad in 2017. En daar is héél hard aan gewerkt door beiden. En nu komt baby 3 en voel ik me meer mezelf dan ooit en meer stabiel dan ooit. In mijn rol als moeder en in mijn huwelijk.
Maar dit gaat vast niet zo blijven. Ik hoop dat het alleen maar nog beter zal worden, maar die garantie heeft niemand...

 

Tja wij hadden helemaal geen basis. Waren 18 en woonden nog thuis en gingen naar school. Amper geld en geen flauw idee wat het ouderschap inhield.
Het is allemaal goed gekomen en we hebben keihard geknokt om te komen waar we nu zijn. Nog steeds niet alles perfect misschien, maar bij wie is dat wel zo?
Inmiddels is de basis goed en zijn we gelukkig en nog een tweede kindje rijker.
Maar goed alsnog raad ik niemand dit aan op deze manier.
Financiële basis is toch wel erg belangrijk en uiteraard een stabiele relatie.. maar ja het ouderschap verandert je dus zelfs dan kan het nog fout gaan. Niemand kan in de toekomst kijken

 

Ik denk dat niemand wacht tot het 'perfecte' moment, want het zal nooit perfect zijn. Maar je kan wel een paar minimale voorwaarden hebben voor jezelf voordat je een volgende stap zet. Met in je achterhoofd hebbend: als de tijden even moeilijk zijn heb ik in ieder geval dit en dit.
Ik denk dat niemand zo naïef is om te denken: nu heb ik alles wat ik vind dat ik nodig heb, nu gaat mij nooit meer iets gebeuren!

 

Nou, dat zeker wel imo. Maar het is wel handig als je daar zelf enigszins inzicht in hebt denk ik. En niet omdat je de dingen die niet goed (op welk gebied ook) gaan negeert, of omdat je er gewoon geen zicht op hebt.
Dus dat je zonodig gepaste maatregelen kunt nemen.

Qua dat inzicht is natuurlijk een moeilijke, omdat mensen die geen inzicht hebben vaak zelf niet beseffen dat het zo is.

 

Maar deze normen en waarden kan je ook aan ie kinderen meegeven zonder te trouwen.

 

Ja dat klopt. En dan doe je de gelofte niet.

 

Ik vind dat je een stevige basis met z’n tweeën moet hebben voor je aan kinderen denkt. Zo vaak zie ik stellen die redelijk snel aan kinderen zijn begonnen en die na een aantal jaar uit elkaar gaan als de eerste periode van volledig opgaan in kinderen voorbij is en je weer meer op elkaar bent ‘aangewezen’, waarbij dan blijkt dat je eigenlijk niet zo veel meer deelt (of misschien ooit hebt gedaan). Ik denk dat je samen een huishouden moet hebben gedeeld, samen financiële verantwoordelijkheid hebt gedeeld, samen ervaringen hebben opgebouwd, enzv. Je moet samen iets hebben dat los staat van je kinderen. Als het dan even tegenzit of je zit in de dagelijkse sleur van het bestieren van het gezin, dan heb je altijd die extra dimensie nog, die je samen bindt. Daarnaast moet je vooral 100% vertrouwen in elkaar hebben. Als je ook maar enigszins twijfelt over elkaar, over loyaliteit, betrouwbaarheid, prioriteiten, dan moet je dat voor je aan kinderen begint helder hebben.

Los van dat emotionele aspect vind ik ook dat je financieel stabiel moet zijn om aan kinderen te beginnen.

 

1. Stabiele volwassen relatie met voldoende vertrouwen, liefde en verstandhouding.
Een kind moet geen aanvulling of redding zijn voor de relatie zelf.

2. Financieel gezond

3. Beide als persoon volwassen genoeg om een kind te kunnen opvoeden

4. Met elkaar eens zijn over opvoeding, normen en waarden, invulling van ouderschap (door beiden!), verdeling van taken

 

Natuurlijk niet aan kinderen beginnen als je relatie niet werkt, een kind is geen middel om een relatie 'te redden' net zoals een kind ook geen middel is om gelukkiger te worden/meer zin te krijgen in het leven als je een kind nodig hebt voor die dingen vind ik het absoluut niet eerlijk tegenover het kind, een kind zou nooit die verantwoordelijkheid moeten hebben.
Een relatie, hoe goed ook, kan kapot gaan, een partner kan komen te overlijden, niemand kan in de toekomst kijken dus ik vind dat voor je aan een kind begint je ook naar dingen moet kijken naast je relatie, ben je finaniceel stabiel mocht je relatie kapot gaan? Heb je een goede basis en daarmee bedoel ik een goede geestelijke gezondheid om een kind te kunnen geven wat hij/zij nodig heeft? Een huis waarin een kind veilig op kan groeien? Een netwerk om je heen waar je eventueel hulp kan verwachten? Allemaal hele belangrijke dingen voor je de verantwoordelijkheid wil nemen voor een baby

 

Dat kan je denk ik niet in 'statistieken' weergeven.

Er zijn mensen die al langer gehuwd zijn en na kinderen gaan scheiden.
Mensen die onverwachts samen een kind krijgen kan ook heel goed gaan, of bij heel jonge mensen, of oudere ouders, ouders van hetzelfde geslacht, alleenstaande ouders enz.enz.

Er is geen ideaal te benoemen omdat het leven heel anders kan lopen dan het totaalplaatje.
Wat voor mij een ideale basis is, hoeft dat niet bij een ander zo te zijn.

 

Mijn kinderen houden het gelukkig al een stuk langer voor dan welke plant dan ook