Was het ook, bijzondere vrouw en ik kon haar ook zeker volgen: ook die moordenaar is een lieve baby geweest. Haar lieve baby. Die ze knuffelde, voedde en troostte. Net als wij doen met onze kinderen. Ze (moeder van Klebold) heeft ook een tedtalk gedaan zag ik. Ik heb een andere docu gezien overigens.
Ja dit. Mijn moeder is mij echt zo verschrikkelijk dierbaar. Man... ik hoop maar dat zij 120 wordt ofzo, en ik een dag na haar overlijden ook dood ga. (Dan ben ik in de 90) Ik zou me echt geen raad weten zonder haar.
Mijn eerste gedachte is om mijn zoon op 1 te zetten. Maar in de praktijk is het natuurlijk anders. Mijn zoon heeft behoefte aan sturing, bescherming, warmte en aandacht. Hij kan nog maar moeilijk begrijpen dat hij soms even moet wachten, al zal dat snel komen. Zijn behoeften staan voorop, en het is de taak van mij en van mijn man om daarin te voorzien. Mijn man, daarentegen, is mijn partner, mijn steun en toeverlaat, degene wiens mening altijd meetelt. Hij hoeft niet door mij gestuurd te worden (vooruit, op wat huishoudelijke taken na ) en hij kan begrijpen dat ik soms even wat zaken op orde moet stellen en dat hij daarna aan de beurt komt en mijn aandacht krijgt. Is dat dan minder belangrijk? Ik denk het niet. Het is gewoon enorm anders. Mijn man is niet mijn kindje en krijgt daarom niet dezelfde bescherming. Mijn zoon is niet mijn partner, en krijgt daarom niet in alles inspraak.
Ja en dat weet ik dus ook niet. Vraag mijzelf dit ook wel eens af, maar denk zelfs dat ik na iets vreselijks nog van ze zou houden, ook al zou ik dat dan niet meer "willen". Heb ook een interview hierover gezien. Ging over een vrouw wiens zoon haar dochter had vermoord. Heel schrijnende situatie.
Dat is voor mij een hele andere manier van houden van. De liefde die ik voor mijn kind voel is ook totaal niet te vergelijken met de liefde die ik voor mijn partner voel..
Dit vraag ik me dus ook af. Er zit ook nog verschil tussen je kind dat vrij onverwachts iets vreselijks doet maar waar je zelf altijd een goede relatie mee had (Columbine bijv.) of je kind dat tegen jou vreselijk doet. In de Linda stond een tijd geleden verhalen van moeders van kinderen met ernstige gedragsproblemen. En dan niet een beetje vervelend zijn maar echt mishandeling, dreigen, gewoon compleet onhoudbare situaties. Een moeder gaf ook aan dat ze op de dieptepunten wel eens wenste dat haar zoon nooit geboren was. Dat greep me zo aan, dat je kind zo kan ontsporen dat zelfs die liefde aan het wankelen gebracht word.
Ja, dit zegt iedereen. Maar dat verschil zit hem er toch JUIST in dat je je kind gedragen, geworpen en verzorgd hebt. Dat is de ultieme liefde die je voor geen ander voelen kan, en daarom ook niet kan vergelijken. I find it hard to believe dat mensen stellen dat ze van iedereen evenveel houden.
Ik hou van mijn man. Maar als ik moet kiezen bij een brand voor mijn man of voor mijn kinderen dan twijfel ik geen seconde; de kinderen. Ongetwijfeld een overlevings- voortplantingsdingetje, dat oer instinct is zó groot. Kinderen moet ik beschermen, ongeacht wat. Ik verwacht trouwens wel dat dat een beetje gaat verschuiven op het moment dat ze volwassen worden en mij minder nodig hebben. Niet minder liefde, maar wel anders.
Van mijn kinderen, als ik hun zou verliezen ga ik helemaal kapot maar ik zou wel verder kunnen leven zonder mijn man
Eens, dat is het verschil, daarom is het een hele andere manier van houden van. Ik houd onvoorwaardelijk van mijn kind.
Wij zijn nu nog met zijn tweetjes, maar over een 30 tal weken hopelijk met zijn drieën. Ik houd zielsveel van mijn vriend, en kan me (zelfs na 4 pagina's van jullie meningen te hebben doorgelezen) niet voorstellen dat ik van een ander wezen nog meer kan houden. Ik kan me gewoonweg niet indenken dat de hoeveelheid liefde die ik nu voor mijn vriend voel, nog overtroffen kan worden! Maar, ik geloof jullie wel, en ben onwijs benieuwd naar dat gevoel als ik straks ons kleintje in mijn armen heb
mijn kinderen natuurlijk die zijn echt een stukje van mij en afhankelijk van je ik hou ook echt heel veel van mijn man maar de liefde die ik voor mijn kinderen voel is een andere liefde
Nee en daarna, mochten er nog meer kinderen komen, kon ik mij eerst niet voorstellen dat ik daar net zo veel van kon houden als de eerste.
Totaal off topic maar ik vind dit z'on aparte benaming voor het baren/op de wereld zetten of weet ik veel welke andere term (behalve werpen) dan ook van je kind. We zijn toch geen leeuwinnen? Qua gedrag misschien wel als het op onze kinderen aankomt, maar toch niet wat betreft de manier dat ze geboren worden?
Laat je niet gek maken door al die verhalen over de liefde voor je kind. Het kan er meteen zijn, maar ook niet. Bij mij moest dat bij de eerste écht groeien. En ik hoor dat van veel meer moeders, dat ze zich zorgen maken dat ze niet die liefde voelen waar al die moeders het over hebben. Het komt uiteindelijk wel En bij de tweede ervoer ik dat juist weer wel dat ik van hem hield zodra ik hem vast had. Kan voor iedereen heel anders zijn dus.
Ongetwijfeld mijn kinderen. Ik hou zoveel van ze dat het soms pijn doet. Niet letterlijk natuurlijk. Maar die liefde is zo onvoorwaardelijk dat het soms ook wel beangstigend is. Ik zou KAPOT gaan als er iets met ze zou gebeuren. Bij mijn man ook, maar anders denk ik. Mijn liefde voor hem is niet onvoorwaardelijk. Daar zit gewoon een grens op en mocht hij dat overschrijden, is het klaar. Mocht hem iets gebeuren, zou ik ook kapot gaan, maar wel door kunnen. Ik weet niet hoe dat zal zijn als er iets met mijn kinderen gebeurd. Zal wel moeten, maar toch. Denk dat er dan echt een stuk met je mee sterft.