Zeker de kinderen. Dat is ook een heel ander soort liefde dan die ik voor mijn man voel. Mijn man wekt een kriebel op (oke dat staat een beetje duf ) en de kinderen is een zo'n niet uit te leggen gevoel. Dat wat ze ook doen, je liefde verdwijnt nooit. Dat kan met je partner wel anders zijn.
Ik hou onvoorwaardelijk van mijn kinderen, dat is er gewoon en de liefde die ik voel voor mijn man zit diep, maar dat is ook hard werken in de relatie en dat voel ik anders bij mijn kinderen. Hier hebben we het weleens over, beide voelen we onvoorwaardelijk voor de kinderen en wij hebben duidelijk voor elkaar gekozen.
Mijn moeder heeft geen contact meer met mijn zusje, mijn zusje is op heel veel vlakken over grenzen heen gegaan. En ondanks dat mijn moeder veel pijn en soms ook boosheid ervaart, zegt ze dat ze nog steeds onvoorwaardelijke moederliefde voelt en nog altijd voor haar door het vuur zou gaan. Ondanks dat ze elkaar waarschijnlijk nooit meer zien. Ik denk toch dat dat altijd blijft.
Als ik zou moeten kiezen tussen het leven van mijn partner of dat van één van mijn kinderen, zou ik zonder meer kiezen voor m'n kind. Neemt niet weg dat ik hem wel zou missen. Al denk ik dat het missen van mijn man dan deels ook zou zijn vanwege 'praktisch' gemis. Natuurlijk ook emotioneel, begrijp me niet verkeerd. Maar daarbovenop komt ook dat je ineens veel meer zelf en alleen moet doen. Het leven wordt dus in praktische zin ook zwaarder. Je zou kunnen zeggen dat zonder kind het leven in praktische zin makkelijker wordt. We weten allemaal dat het hebben van kinderen soms wat organisatorische uitdagingen met zich meebrengt. Maar ik denk dat het emotionele gemis zoveel groter is, dat dit alsnog zwaarder is. Ik kan me voorstellen dat ik uiteindelijk zonder mijn man toch verder zou kunnen. Ik zou hem missen en en zeker in het begin radeloos zijn, maar denk ik op een gegeven moment mijn leven weer oppakken. Onze kinderen zouden mijn leven nog zin geven en zorgen voor mooie momenten waar ik van zou kunnen genieten, ondanks het gemis van mijn man. Wie weet zou ik ooit een nieuwe partner vinden en daar toch ook weer gelukkig mee zijn. Maar zonder onze kinderen zou ik, denk ik, niet meer de zin van het leven zien. Ze zijn onvervangbaar voor mij. Ik zou vast op enig moment weer gaan eten, werken etc. Maar ik kan me niet voorstellen dat ik ooit nog ergens van zou genieten.
Als ik na een warme nacht aan de voeten van mijn 3.5 jarige MOET ruiken van hem... dan ben ik het daar niet mee eens ....
Er zijn natuurlijk altijd uitzonderingen... maar dan ruik ik nog steeds liever zijn voeten dan die van mn man of een ander kind
In grote lijnen staat mijn partner op nmr 1. Hij is diegene waarmee ik bewust mijn leven wil delen!!! Ik kies voor hem in voor en tegen spoed. Onze kinderen zijn onze kersjes op ons eigen taart!!!! Dus ja, mijn man staat op 1. Uiteraard kunnen onze kinderen nog niet voor zichzelf zorgen, en staan zij in deze zin uiteraard en zeker weten op nmr 1! Net zolang tot ze op eigen benen staan. En zo denkt mijn man er ook over Ik ben nu bijv huisvrouw en altijd thuis voor de kids.. en zullen ook niet gauw kids wegbrengen om zelf nodig. Samen weekend weg te moeten... dat gebeurt wel weer wanneer ze wat ouder zijn.. Wanneer de kids de deur uit gaan/zijn... zijn mijn man en ik weer met zijn tweeen om ons leven samen weer op te pakken, net zoals het begonnen is. Uiteraard zijn onze kids altijd welkom, en zullen we ze bijstaan en helpen waar nodig is.
Ik ben manloos maar kies absoluut voor mijn kinderen, ook toen ik nog met hun papa samen was. Een man is vervangbaar, kinderen niet. Dat gevoel zit zo diep, dat is een oerding. Ik heb ze gedragen, gebaard,gevoed... Als ik bijboorbeeld kijk naar mijn eigen moeder, die was al weduwe op haar 21ste. Heel veel verdriet over gehad, ze hield veel van hem. Paar jaar later haar grote liefde ontmoet, mijn vader ❤️. Ze heeft tussen mij en mij zus een kindje verloren. En heeft mij ooit verteld dat dit het grootste verdriet in haar leven was.
Ondanks dat de post van @Philou me aan het denken heeft gezet.....zeg ik toch volmondig mijn kinderen. Er is niemand die mij meer waard is dan mijn kinderen.
Mijn kinderen! Ik vind een relatie hebben vaak heel taai. Doe ontzettend mijn best. Bij mijn kinderen heb ik dat niet, hoef mijn best niet te doen. Het gaat gewoon vanzelf.
Jij verwoord echt precies hoe ik het ook ervaar! Het is begonnen met de liefde tussen mij en mijn man, de kinderen zijn daar het prachtige resultaat van. Het is enorm genieten zo als gezin en we houden zielsveel van ze, maar ik kan ook echt uitkijken naar het moment dat de kinderen groter en zelfstandiger zijn en het leven zoals wij het hadden voor er kinderen kwamen (veel tijd voor elkaar, spontaan samen weg kunnen) weer een beetje terugkomt. Ik vind het echt heel belangrijk dat we over 18 jaar niet ineens samen in huis zitten en denken 'Ohja wie was jij ook alweer'. De kinderen worden groot en gaan uiteindelijk hun eigen leven leiden (waar wij hopelijk altijd een actief deel van uitmaken) en dan hebben wij hopelijk nog heel veel jaar samen over.
Mijn broertje heeft het mijn moeder vroeger ook ontzettend moeilijk gemaakt sinds hij 13 was tot een jaar of 21 denk ik... diefstal, vernielingen, gewelddadig, liegen... maar de moederliefde blijft denk ik... ze heeft er VRESELIJK veel verdriet en pijn van gehad dat ze niet kon doordringen tot haar eigen kind, maar ze hield wel nog steeds van hem, ook al heeft ze zelfs een keer de politie moeten bellen voor hem.. het kon gewoon niet meer anders.. en dat was toen echt heel erg voor haar, maar ze is altijd van hem blijven houden. Gelukkig is hij nu hersteld van die periode.
Eerlijk gezegd houd ik meer van mijn kinderen dan van mijn partner ... beetje raar misschien maar een partner is vervangbaar, mijn kinderen niet. Als mijn man zou zeggen dat hij bij me weg gaat komt er wellicht ooit een andere partner . Mijn kinderen blijven hoe dan ook mijn kinderen
De liefde voor mijn kinderen is sterker dan voor wat dan ook. Van mijn man houd ik ook maar het voorbeeld met brand is een goede... ik ga dan eerst voor mn kinderen.