Gedrag zoon, wat moeten we hiermee?

Nou belonen (met geld) zou ik inderdaad niet meer doen.
Hij moet dus leren met emoties om te gaan, dat is lastig. Als eerste zou ik er op inzetten dat hij zn handjes leert thuishouden. Dat hij kwaad naar boven loopt is ook niet fijn, maar echt fysiek worden vind ik erger.

Mijn zoon heeft een poosje gehad dat hij heel snel boos werd omdat hij door een lastige periode ging. Ik heb afgesproken met hem dat wanneer hij boos wordt hij een knuffel kwam halen. Even stevig knuffelen en dan zakte het weer.
Hij moet zich eerst bewust worden van wanneer het gebeurd en dan een maniertje vinden om ermee om te gaan. Op en neer springen kan ook een uitlaatklep zijn.

Als hij het niet zelf onder controle krijgt kun je een speltherapeut raadplegen.

 

Hoe reageert hij als je er meer afstand van neemt en je kinderen het (binnen grenzen, dus geen fysiek geweld) zelf op laat lossen?

Wat betreft je voorbeeld: ik word bij mijn zoon en dochter van 3 en 4,5 al moe van alle discussies / ruzies waarbij ze elkaar van vanalles de schuld geven of bij mij komen zeggen wat de ander heeft gezegd of gedaan... als t gaat om rommel maken of iets wat de ander heeft gezegd, dan ga ik me daar niet mee bemoeien (tenzij erg heftig ofzo). Dan ben ik de hele dag politie. Dus ik plaats van tegen hem in te gaan (jij maakt ook rommel), zou ik eerder zeggen: ohh dat klinkt niet leuk en nu? Of als zus zegt dat ze dat niet heeft gedaan, zou ik ze laten (ze is bijna 2 jaar ouder en kan in deze situatie waar er nog geen fysiek geweld is toch wel voor zichzelf opkomen en anders is t ook een mooi leermoment voor haar?)... tot ze verbale ruzie krijgen en dan vragen: hebben jullie ruzie? Hoe gaan jullie dat oplossen (dan kies je geen ‘kant’)? En als ie fysiek wordt, dan naar de gang / aanspreken oid (net wat jullie passend vinden), want geweld is nooit een oplossing. Kunnen ze daarna opnieuw proberen een oplossing te vinden als dat nog aan de orde is. Als ze er samen echt niet uitkomen, kun je altijd nog ingrijpen.

Wat had je dochter eigenlijk gezegd toen ze een elleboog in haar gezicht kreeg? Die elleboog gaat echt over een grens, maar mijn ervaring is dat de focus dan zo snel naar t fysieke uitgaat en hetgeen eraan vooraf gaat wordt vergeten...

Overigens zou ik stampen op de trap en boos weglopen ed niet erg vinden... zolang hij niets kapot maakt, prima (vooral balen voor hem dat ie zo boos is). Ik zou eerder als de bui is gezakt, met hem bespreken hoe hij met deze emoties om wil leren gaan zodat hij er minder last van heeft ofzo. Anderen pijn doen of dingen kapot maken zou ik niet accepteren, boos zijn mag en stampen en weglopen ok, maar niet slaan oid.

Misschien sla ik de plank compleet mis hoor en zijn de situaties van hele andere orde! Een speltherapeut kan dan fijne inzichten geven en kan erg helpend zijn, terwijl t ook nog best laagdrempelig is!

 

Ok, mijn kids zijn wat dat betreft wel aan elkaar gewaagd, dat maakt t wel makkelijker lijkt me!

Persoonlijk zou ik stoppen met t steeds voor dochter op te nemen (tenzij hij echt over grenzen gaat / haar pijn doet), als jij voor je dochter opkomt / haar kant kiest / iets oplost in haar voordeel, dan beland jij in de strijd met je zoon terwijl er iets speelt tussen je dochter en zoon. Als hij iets doet wat je dochter vervelend vindt, zou ik geneigd zijn om haar te vragen wat ze nu kan doen en dat ze dat dan moet proberen. Als ze hem zijn zin geeft, zou ik t niet veranderen (hooguit zeggen dat ik me niet voor kan stellen dat dat fijn is voor haar, maar goed zij moeten ermee dealen) en later vragen hoe dat voor haar was en hoe ze dat een volgende keer anders kan doen. Anders hou je t niet weerbaar zijn in stand en zo is t wel makkelijk voor haar.

Gekke geluiden zou ik als t overdreven is ook op aanspreken, ze moeten leren rekening houden met elkaar... dat betekent in mijn ogen geen gekke geluiden maken als de ander daar last van heeft en ook geen pijn doen.

Maar goed, is allemaal wel makkelijk gezegd vanaf hier veel succes

 

I.p.v. speltherapie zou ook pmt (psychomotorische therapie) kunnen. Gast volgens mij via de gemeente

 

Mijn advies zou zijn om zelf uit die dynamiek te stappen, zoals MDK schreef. Je bent geen kind dus je hoeft niet mee te doen in de discussie over rommel maken op een slaapkamer. Observeer alleen maar wat er gebeurd.

Je neemt het op voor je dochter en probeert haar stem te versterken. En dan geef je je dochter het signaal dat ze inderdaad niet zelf assertief kan zijn. En ook niet hoeft te zijn, jij doet het voor haar. In ieder geval in het voorbeeld wat je geeft .

Verder duidelijk blijven over gedrag wat je niet accepteert, zoals een elleboog in het gezicht van zijn zus.

Wat gebeurt er als je hem verbiedt om weg te lopen? Want het is ook gemakkelijk om iedere keer weg te lopen uit de situatie. Het kan ook zijn dat hij verdrietig is en dat verbergt met boos zijn bijvoorbeeld.

Dus vandaar mijn advies om zelf afstand te houden. Dan kan je echt goed kijken wat er gebeurd tussen en met je kinderen.

 

Ik sluit me aan bij de mensen die zeggen dat het mogelijk helpt als je ze meer zelf op laat lossen. Voor een deel lijk je de situatie zoals die nu is in stand te houden. Dochter gaat er (onbewust) van uit dat ze het niet zelf hoeft / kan oplossen. Je geeft aan dat ze niet assertief genoeg is en ik proef uit je berichten dat je wel graag wilt dat ze dat wordt. Maar ze wordt niet assertiever als ze het niet oefent. Net zoals een kind niet leert fietsen van achterop zitten bij papa of mama. Ook dat laat je ze zelf doen en accepteer je, hoe vervelend ook, dat het mogelijk wat blauwe plekken en schaafwonden kost voordat ze het onder de knie hebben. En dat ze gewoon heel veel moeten oefenen. Zo werkt het oplossen van problemen en ruzies ook: veel oefenen en accepteren dat het soms mis gaat (en zelfs soms een beetje pijn doet.)

Bij je zoon kan ik me voorstellen dat hij bij voorbaat al het idee heeft dat jij het voor zijn zus gaat opnemen. Als hij daar vervolgens weer in wordt bevestigt, wordt hij juist extra boos. In het voorbeeld: hij komt met een klacht over haar gedrag (rommel maken op zijn kamer) en krijgt een verwijt terug (doe jij ook bij haar). Dat is ongetwijfeld wel waar, maar slaat op dat moment voor hem helemaal nergens op. Hij was in zijn hoofd helemaal niet mee bezig met het feit dat hij ooit wel eens rommel heeft gemaakt op haar kamer. Hij heeft NU het probleem dat er op ZIJN kamer rommel is door HAAR. Met jouw reactie is zijn probleem niet opgelost. Sterker nog: zijn zus heeft iets gedaan, maar ineens wordt hij beschuldigd van iets wat op dat moment niet eens het geval is. Dus zijn zus heeft rommel gemaakt op zijn kamer. Daar heeft hij last van. En als hij dat iets van zegt dan heeft híj het ineens gedaan. Dat is al niet leuk als het één keer gebeurd. Maar zou het kunnen dat dit vaker zo is?

Ik vul nu heel erg in. Maar juist omdat je al aangeeft dat hij zo heftig reageert en zijn zus niet goed voor zichzelf opkomt, heb ik het idee dat je het daardoor (in ieder geval in zijn beleving) toch vaker voor haar opneemt dan voor hem. Zij heeft dat immers nodig en hij niet. Misschien is dat ergens wel waar, dat zij jou hulp meer nodig heeft. Maar dat maakt het voor hem nog niet eerlijk. Sterker nog: ik denk dat je het op deze manier erger maakt. Want zus leert nog steeds niet voor zichzelf opkomen (waardoor jij haar nog meer gaat beschermen) en broer krijgt nog meer het gevoel dat hij altijd de schuld krijgt waardoor zijn lontje alleen maar korter wordt ("Zie je nou wel, ik heb het weer gedaan!") en dan ga jij haar nog meer beschermen, want tegen al dat geschreeuw en gestamp kan ze al helemaal niet op.

Dit vul ik nu in, de beste manier om daar achter te komen is om zelf aan hem te vragen hoe het komt dat hij zo boos wordt. Misschien kan hij het zelf niet onder woorden brengen. Dus houd zelf ook eens bij hoe vaak jet het in een week voor hem opneemt en hoe vaak voor haar. Wie krijgt het meest een waarschuwing of straf? En wie krijgt de meeste complimenten?
Ook al zijn al die waarschuwingen, straffen en complimenten ieder voor zich terecht op het moment dat je ze geeft, moet je toch even naar het totale plaatje kijken (los van de reden van de waarschuwing of het compliment) Want als je je ontdekt dat de verhouding scheef is, denk ik dat je toch al een deel van het probleem te pakken hebt. Het is misschien wel logisch en zelfs terecht dat hij vaker op zijn donder krijgt. Maar je veroorzaakt er onbedoeld een hoop rivaliteit tussen je kinderen mee.

Voer gesprekken als "hoe komt het dat je zo boos reageert" trouwens niet op het moment dat hij boos is, maar achteraf op een rustiger moment. En stop als je merkt dat hij weer boos wordt. Gaat het gesprek wel goed, probeer dan eens boven te krijgen wat hij er zelf van vindt dat ruzies uitlopen in gestamp en gesmijt met deuren. Als hij aangeeft dat hij het anders wil, kun je vragen wat hij daarvoor nodig heeft. Soms kunnen kinderen je verrassend goed zelf uitleggen hoe je ze moet opvoeden! En als hij zelf niet met ideeën komt, kun je één van de tips uit dit topic kiezen en hem vertellen dat je dat zo gaat doen. Dan kan hij je er ook op wijzen als jij je niet aan dit voornemen houdt. En kun je hem na een tijdje vragen wat hij van de nieuwe aanpak vindt. Wat werkt goed en wat kan nog beter?

Terug naar het voorbeeld van die rommel. Er is al een tip gegeven hoe je anders met zoiets om kunt gaan. Als jij reageert door te zeggen dat dit inderdaad vervelend voor hem is (erkenning voor hem!) en ze het samen laat oplossen, kies je geen partij. Die erkenning kan al boosheid en spanning bij je zoon wegnemen. Er wordt naar hem geluisterd! Als hij steeds vaker gaat ervaren dat hij serieus genomen wordt, komt er hopelijk minder spanning en boosheid bij hem op en gaat hij uiteindelijk eerder en rustiger vertellen wat hem dwars zit.

Als je zijn gevoel erkent en het ze daarna samen laat bespreken, leren ze daar allebei waardevolle dingen van (op een goede manier voor jezelf opkomen en tegelijk rekening houden met de ander) Natuurlijk moet je wel bemiddelen hierin: ze moeten dit gaan leren. Geef ze allebei de kans om te vertellen wat er volgens hun aan de hand is. Aan elkaar, niet aan jou! Let daar echt op, dat ze dus ook elkaar aankijken en niet tegen jou praten. Jij kunt daarbij zorgen dat ze duidelijk maar ook kort vertellen wat er aan de hand is. Jij zorgt ervoor dat ze niet eindeloos in herhaling blijven vallen en vooral elkaar beschuldigen. Het gaat uiteindelijk om de oplossing, niet per se om de schuldvraag (en dat is lastig voor kinderen, ze willen juist graag vaststellen wie de schuld heeft en dat jij dat dan als volwassene gaat staan afstraffen!)
Voorkom "Ja maar jij... toestanden" door ze ook te vragen om te vertellen over hun eigen aandeel.
Je kunt ze daarna vragen oplossingen te bedenken. In deze situatie was het voor je dochter heel leerzaam geweest als ze zelf tegen haar broertje had kunnen zeggen dat hij ook wel eens rommel maakt bij haar. Dan kunnen ze samen een afspraak erover maken. Wat die afspraak uiteindelijk is, maakt niet zoveel uit: als ze het maar samen eens worden. Als jij het niet met een afspraak eens bent, ga je eerst nadenken: Is hun plan gevaarlijk of onmogelijk? Of gaat het echt in tegen de afspraken die je als gezin hebt? Dan zul je ze moeten stimuleren iets anders te bedenken. Leg dan ook uit waarom. In alle andere gevallen laat je ze de afspraak gewoon maken, zelfs als jij denkt dat het een stom plan is. Ook dat is leerzaam. Je kunt later alsnog met ze bespreken waarom een bepaalde afspraak toch niet goed werkte en wat dan een alternatief kan zijn. Of misschien word je verrast en werkt de oplossing die de kinderen bedenken juist prima.

Houd je dus buiten de inhoud van het gesprek. Jouw rol is alleen maar ervoor zorgen dat ze met elkaar in gesprek gaan en dat dit gesprek goed verloopt. Dat is in het begin lastig, maar went wel. Dat je het hun laat oplossen, betekent niet dat jij je handen er dan maar vanaf trekt. Sterker nog: dit is misschien wel 'harder werken'. Het is niet zo dat je niks doet, je bent echt nog wel aan het opvoeden. (en in mijn ogen: effectiever!) Jij zorgt dat ze in gesprek gaan. Misschien niet meteen, maar eventueel na een afkoelperiode. Ook dat houd je in de gaten: wat is het beste moment om dit even te bespreken. Laat dat niet alleen aan hun over.
Jij bent degene die ervoor zorgt dat ze allebei hun zegje doen en dat de ander luistert. Jij vraagt eventueel door. Maar zorg ervoor dat zij aan elkaar vertellen wat er is en dat zij zelf met de oplossing komen. Jij hoeft het niet te bedenken of uit te leggen.
Voorbeelden van vragen die je kunt stellen:
- Wat gebeurde er volgens jou?
- Wat dacht je toen dat gebeurde?
- Welk gevoel kreeg jij daarvan?
- En wat deed jij toen?
- Wat zorgde ervoor dat je zo reageerde?
- Kun je bedenken waarom de ander zo deed?
- Hoe kun jij het weer goedmaken?
- Welke afspraak kan helpen dit probleem te voorkomen?

Natuurlijk zijn er situaties die vragen om een reactie van jou. Persoonlijk stel ik die reacties het liefst uit tot nádat de kinderen zelf een gesprek met elkaar hebben gehad, maar dat kan niet altijd. Als ze echt zwaar over één van mijn grenzen gaan, grijp ik wel meteen zelf in.
Dan ben ik scheidsrechter van mijn eigen regels. Dat moeten dan dus wel regels zijn die voor iedereen bekend en duidelijk zijn.
Het kan ook zijn dat ik één van de twee of beiden straf omdat ze zich niet houden aan de afspraak die gemaakt is. Dan ben ik scheidsrechter van hun eigen bedachte afspraken. Liever los ik dat op met een gesprek, maar als ik merk dat iemand echt doelbewust tegen gemaakte afspraken in gaat, staat daar gewoon een consequentie tegenover.

Je zit nu in een bepaalde 'dynamiek'. Het kost tijd om dat te doorbreken. Kijk eens of je wat kunt met de tips die je al gekregen hebt. Verwacht niet binnen een week ander gedrag van je zoon. Geef het echt een aantal weken de (maand of twee) de tijd. Vergeet niet om ook vooral veel complimenten te geven over wat wel goed gaat! Ik denk ook dat het kan helpen om vaker zijn kwaliteiten te benoemen. Het is ook mooi om zijn zusje dat te laten doen en om hem kwaliteiten van zijn zus te laten benoemen.

Als je dit maandenlang echt consequent toepast, zul je merken dat je op een dag ineens verrast wordt doordat je ze zelf zo'n gesprek hoort hebben, zonder dat jij hoeft te bemiddelen.
Of misschien dat je verrast wordt omdat het ineens weer mis gaat en jij je dan ineens realiseert dat het al weken geleden is dat het mis ging. Benoem dat dat ook: jammer dat het nu even mis gaat maar je / jullie / wij zijn op de goede weg. Bij leren hoort vallen of fouten maken. We pakken het vol goede moed weer op.

 

Ik heb niet alles gelezen. Maar wat ons als ouders inzicht gaf in het lastige gedrag van oudste dochter, was het opvoedspreekuur van centrum jeugd en gezin. Daar mochten we een keer of 5 gratis komen en problemen voorleggen, echt met de concrete situaties. We kregen een mapje met informatie en ook met aanpak en weer feedback Heeft bij ons grotendeels gewerkt.

 

@tupp wat heb je dat mooi omschreven zeg! Precies wat nodig is, met name erkenning geven aan zoon. Dat haalt de angel er al uit. En daardoor blijf je uit het scenario waarin je elkaar gaat beschuldigen en zoon boos (en gekwetst) naar boven rent.

 

Dan is het wellicht verstandig juf bij te praten dat je thuis een heel ander kind hebt.
Hier kwamen frustraties van school thuis er uit ...
Op school een engel, thuis een bengel, zoiets zeg maar.

Op die manier kunnen er dan eventueel ook dingen in gang gezet worden.

 

@tupp mooi beschreven! Staan veel tips in, lief om uitgebreid raad/tips/inzicht te geven. Zelf niks aan toe te voegen