Maar als je moet kiezen tussen je kinderen en je man? Zou je dan ook voor je man kiezen? Daar kan ik me namelijk echt niets bij voorstellen. Natuurlijk verwacht ik ook dat mijn kinderen op eigen benen gaan staan, maar dat zegt niks over hoe diep de liefde zit. Als mijn man mij belazert kan de liefde voor hem verdwijnen.
Biologisch gezien klopt dat ook. In de medische wereld wordt het leven van de moeder boven het leven van het kind gesteld bijvoorbeeld. Maar als ouder zijnde: de liefde voor je kind is onvoorwaardelijk. Die voor de partner niet. Zo simpel zie ik dat
Van mijn kinderen, onvoorwaardelijk. Ik zou niet zonder ze kunnen. Van mijn partner.. Heel veel, maar iet zoveel als van mijn kinderen.
Ja ik denk dat de liefde die ik voor mijn kinderen heb onvoorwaardelijk is. Wat ze ook in hun leven zullen doen, ik zal altijd van ze houden. Ik zou alles doen om ze veilig te houden. Ook als dat inhoud dat ik ze zelf aan moet geven bij de politie en tegen ze moet getuigen. Onvoorwaardelijke liefde betekend niet dat je ten alle tijden achter je kind staat wat haar/zijn keuzes ook zijn. Wel dat je het beste voor ze wil. Iemand als die schoolschutter, heeft enorm veel hulp nodig en verdient een enorme straf voor zijn acties. Ook als het mijn kind zou zijn.
Haha goeie! Dat is een vraag waar ik me niet druk om ga maken voor nu, en ook nooit hoop te hoeven doen! Denk dat het echt aan de situatie zal moeten gaan liggen.. Ik bedoelde er alleen mee te zeggen... dat ik voor mijn partner net zo heb gekozen als dat we samen voor kinderen hebben gekozen.. weet ook niet hoe ik het beter uit moet leggen. Maar nogmaals, ik hoop nooit te hoeven moeten kiezen!!
Evenveel, mn partner heb ik uitgekozen daarom staat hij met een hele dikke streep bovenaan. Familie kies je niet uit, mn liefde voor mijn beste vriendin gaat ook heel ver maar met partner deel ik alles. Kinderen staat op dezelfde trede als relatie met diezelfde dikke streep. Ik heb ze natuurlijk niet uitgekozen maar ze zijn wel meer deel van mij dan wie ook in de wereld. Ik herken mezelf soms in ze en kan me niet meer voorstellen dat ze niet in mijn leven zouden zijn. Tegelijkertijd weet ik dat ik hopelijk niet voor eeuwig de belangrijkste in hun leven ben en hoop dat hun iemand vinden die hun nummer 1 wordt. Nu ze nog afhankelijk van mijn zorg en aandacht zijn lijkt het vaak alsof hun nummer 1 zijn en in praktisch en hun emotioneel welzijn hoort dat ook zo en als ik moet kiezen voor hun leven of dat van mijn man (hun vader) kies ik voor hun omdat zij meer toekomst hebben en nog zoveel dingen moeten meemaken die wij al hebben meegemaakt maar dat is niet omdat ik meer van hun hou. De liefde is gelijk voor mij