Nee zeggen en gaan. Mijn man doet dat ook wel eens en dan zeg ik nee en ga ik. Doei, we hebben samen voor dit gezin gekozen. Als ik alleen met de kinderen kan zijn kan hij het ook. En zo niet, dan leer je het maar.
Ik zeg dan: als ik morgen in het ziekenhuis lig, moet je je ook redden. En dan is het 'doei!'. Ik trap er niet in hahaha
@Luppy goed dat je hebt aangegeven mbt tot je werktijden. Dat is de eerste stap Blijf ook zo duidelijk mbt tot je andere wensen. Wat ik wel eens deed: komende half uur zit ik in bad met de tablet (tv kijken) en ik wens niet gestoord te worden. Heerlijk! Even zalig relaxen zonder gerammel aan de deur! Even de batterij opladen
Ja lach maar maar vind het toch niet grappig om dan de kinderen bij hem achter te laten. Ik ga dan wel, maar niet met een ‘zo heerlijk, lekker even gezellig tijd voor mezelf’-gevoel. Kijk de oudste zullen niet veel last hebben van z’n bui, die redden zich wel en gaan dan wel naar hun kamer of naar buiten, maar de jongste 2 hebben toch hun aandacht nodig. En ik vind het dan lastig omdat ik weet dat hij die aandacht niet geeft. En dan vind ik het anders als dat gebeurt als ik in het ziekenhuis lig (overmacht), dan ‘omdat mama zonodig wat voor haar zelf wil doen’. Maar met die gedachtegang blijf ik in het cirkeltje, I know.
Wij zijn op zo'n punt (ik degene met depressie) dat hij 's ochtends aankondigt wat hij van plan is. "Ik ga zo even...." Of "X komt zo even...." Om vervolgens de hele dag bezig te zijn. Ik pas dan continu mijn plannen of dagritme aan, alles om zijn bezigheden heen plannen en dat vreet energie. Zoveel dat er geen energie over blijft om zelf dingen te doen. Dan zit ik de hele ochtend te wachten tot hij terug komt zodat ik boodschappen kan gaan doen (één auto) en hij dan even op de jongste twee past bijvoorbeeld, maar dan komt hij thuis en gaat hij meteen iets anders doen qua hobby of bouwwerkzaamheden. Dus dan toch maar weer met drie kinderen op pad om de boodschappen te halen, wat ik liever niet doe want dat is een ramp. Tijd voor betere communicatie, uitspreken wat je dwars zit en hoe ZIJ het ons gemakkelijker kunnen maken en tevens zelf geen concessies hoeven doen (want dat kan uiteraard niet ).
Je moet helemaal niet 'zonodig wat voor jezelf doen'; het is nodig wat voor jezelf te doen . We hebben het altijd over kinderen die zo hard groeien, maar als volwassenen groeien we ook door, zelf blijven we ook ontwikkelen. Als je geen tijd voor jezelf neemt, afdwingt indien nodig, raak je beetje bij beetje steeds meer van jezelf verwijderd met alle gevolgen vandien en dat is erger voor je kinderen dan een paar uur aandacht tekort van papa .
Ja je hebt helemaal gelijk. Het is natuurlijk ook niet een kwestie van een paar maanden dat iemand zich even minder voelt, ik leef al 18 jaar zo op en af, ik ben best moe van het strijden. Ik weet ook wel dat het moet veranderen, maar hoe is lastig. Maar dit topic helpt mij in ieder geval wel. Ik hoop TS ook.
Ja het is zo herkenbaar, we weten denk ik allebei wel dat we iets moeten veranderen, maar dat hardnekkige relatie-patroon...
Ik heb het ook hoor. Vier kinderen, man met een carriere en eigen bedrijf en gedurende de dagelijkse gang van zaken sluipen er (weer) bepaalde gewoontes (terug) in. Vooral de verwachting dat 'mama/ik als vrouwlief het wel even doet' icm onbegrip als ik hele drukke weken heb en gewone taken achterlopen. En ik doe er zelf net zo hard aan mee, begrijp me niet verkeerd! Het is vaak sneller om iets zelf even te doen dan dat eeuwige uitleggen, vertellen, discussie aan moeten gaan, voordoen, etc... Zo liep ik mezelf regematig voorbij, maar voor wat? Want waardering of begrip heeft het hier nooit opgelevert. Eerder irritatie omdat ik altijd moe was. Nu ben ik nog steeds niet het toonbeeld van energie, maar nu er meer ruimte is voor mij als persoon ga ik op een leukere manier met mijn gezin om. Onze leeftijden liggen niet ver uit elkaar (als '82 je geboortedatum is) en de leeftijden van je kinderen ook niet met de mijne. Ik vond het 'hoe' in theorie ook lastig. In de praktijk bleek het een stuk simpeler. Ik strijd niet meer, ik zeg gewoon dat ik even wat voor mezelf ga doen of zit weleens een paar uur -bijna onafgebroken!!!- op m'n gat op de bank tegenwoordig. Ik ben simpelweg anders gaan 'doen' nadat praten te weinig zoden aan de dijk zette. Dat heeft wel wat gespreksstof opgelevert tussen man en mij, maar dat was bij ons ook nodig. En de kinderen krijgen sttukje bij beetje meer taken, dat scheelt ook
Bedankt voor al jullie reacties. Iemand schreef dat ik misschien wel een introverte persoon ben. Ik wist niet zo goed wat dat betekent dus heb er wat over gelezen en dat gaat echt 100% over mij.... heel verrassend en verhelderend. Nu snap ik waarom ik toch niet in staat ben om alles te doen wat ik zou moeten of willen. Het kost me gewoon teveel energie, terwijl mijn man van al die dingen juist energie krijgt. En nu snap ik ook waarom die behoefte aan tijd voor mezelf zo sterk is. Ik dacht dat ik egoïstisch was. Ik denk dat dat ook de reden is dat ik nog niet eerder actie heb ondernomen. Want het thuis zijn zelf vind ik eigenlijk niet eens zo erg. Het is nu meer het gevoel dat ik niet eens iets zou kunnen doen als ik het zou willen, omdat mijn man alle momenten al heeft ingepikt. We hebben inderdaad niet veel tijd samen, maar als dat komende tijd een keer lukt ga ik wel proberen om er met hem over te praten. En voordat iemand slecht over mijn man denkt... Hij is echt lief hoor, een hele leuke vader ook. Hij wil ook graag dat ik leuke dingen doe , stimuleert me ook, maar denkt er alleen niet over na dat ik momenteel helemaal geen mogelijkheid heb om weg te gaan, zonder dat ik hem moet vragen om een keer thuis te blijven, omdat hij zelf altijd weg is. Dit verschil is in 12 jaar tijd gegroeid, het is echt niet zo dat hij mij thuis heeft opgesloten om alles te regelen, terwijl hij de leuke dingen voor zichzelf hield.
Je stelt je zekernietaan' maar je hebt wel een keuze of je in de slachtofferrol gaat zitten of niet. Accepteer wat je niet veranderen kunt en verander wat je niet accepteren kunt. Lijkt me heel reeel om je man te vragen een avondje sporten op te geven voor jou. Niet omhem te pesten maar lijkt me een heel normale behoefte. Dat je geen vriendinnen hebt is geen reden om geen me time te nemen. Die kun je dan nu actief gaan zoeken. Al zijn het andere eenzame moeders die nooit je bestevriendin zouden worden, ook goed. Als je er maar even uit bent en sociaal contact hebt.
Goed dat je nu inziet dat dingen erin geslopen zijn waar je je niet fijn bij voelt. Dat is stap 1! Je man lijkt me iemand waar gewoon mee te praten is dus jullie gaan hier samen prima uitkomen. Het is alleen nu aan jou om dit op hem over te brengen zonder dat het aanvallend overkomt oid. Lastig, misschien gewoon dit topic kopieren en laten lezen?! Het is ook niet de schuld van je man, maar eigenlijk van jou zo moet je het ook brengen. Ik denk dat hij best begrijpt dat jij ook wat tijd voor jezelf nodig hebt! En tijd voor jezelf mag óók gewoon een dag in alle rust alleen thuis zijn he. Het hoeft geen sporten of erop uit te zijn als jij daar geen behoefte aan hebt. Al denk ik dat vriendschappen altijd fijn zijn en jij dat misschien ook best wel wil? Lukt het misschien om toch te investeren in oude wat verwaterde vriendschappen? Oja en nu te laat maar ik kom uit een brandweerfamilie en heb altijd gezegd ik trouw nooit een brandweerman haha. Het kost tijd en dat altijd wegvliegen bij de kerstmaaltijd of snachts..haha, maar het is ook iets heel moois!
Soms kan het ook anders uitpakken. Is mijn ervaring. Als de kinderen alleen bij mijn man waren als ik moest werken kregen ze zeker een totaal andere aandacht. De kinderen hadden snel door dat het bij papa anders werkte en hij alleen iets deed als er iets was. Gevallen ofzo. Verder was het alleen vermaken en papa vooral niet wakker maken als hij op de bank sliep. Voor mijn gevoel echt niet leuk en bizar. Maar je merkt dat ze dat gaan koppelen aan papa. Ze zijn er ook wel zelfstandig door geworden. Zodra ik binnenkom laten ze zich weer lekker "verwennen" beetje te veel betuttelen maar goed.
Nogmaals allemaal bedankt. Ik heb afgelopen weekend al een tip opgevolgd en ben gewoon overdag een uur in bad gegaan. Heerlijk was dat. En zondagavond viel ik zowat van de bank (zit je soms stiekem mee te lezen schat?)... hij kwam uit zichzelf net de optie om een van zijn activiteiten (iets dat ik hier nog niet eens had genormd) op te geven als het allemaal teveel zou worden. Nou vond ik dat ook wel weer een beetje zielig voor hem, maar blijkbaar ziet hij toch wel in dat hij wat teveel doet. Ik heb hier echt wel wat eye openers gelezen, en ik hoop dat het lukt om daadwerkelijk dingen te veranderen.
Wat leuk te lezen dat je actief met de tips aan de slag bent gegaan. En niet zielig vinden hoor, dan lees je je eerste post maar weer even terug en weet je weer hoe het zat