mijn tips? kijk of iemand je een dagje per week wil helpen desnoods een paar uur. indien mogelijk huur een huishoudster in. maak op een dag dat je man wel thuis is samen met je dochter grote maaltijden ( gelijk mama en dochter tijd ) en vries deze in. dit scheelt je door de weeks weer. Zorg dat je ook rust krijgt, laat je man s'avonds de kinderen een uurtje doen zodat jij in ieder geval even rustig kan douchen. Je zegt dat je met hem hebt gepraat maar heb je hem ook gevraagd hoe hij zich voelt? Dat mis ik namelijk ik lees alleen maar ik ik ik. maar waar is zijn gevoel? het komt op mij over alsof hij zich geen raat weet. overleg samen wat hij van jou over kan nemen. zodat hij zich behulpzaam voelt en jij wat meer rust heb. Dikke knuffel meid.
Praktisch gezien: Draagdoek/draagzak voor de tweeling Dag voordat je alleen bent eten koken voor 2 dagen. Of je haalt kant en klare pannenkoeken en maakt er zo voor je 7 jarige een feestje van en makkelijk voor jezelf. Die avond even niet in bad of onder de douche, tenzij ze daar heel erg van ontspannen, misschien lukt het om daar samen een feestje van te maken en je 7 jarige zou ook al goed kunnen helpen. Lukt het naar bed brengen als je 1 kindje op de rug kan doen en 2 kindje bij jou laat 'zitten' om zo de oudste op bed te kunnen brengen? Je 7 jarige, ik weet niet wat jullie ritueel is, maar ik zou kijken waar je het jezelf makkelijker kan maken en toch ook leuk voor je andere kindje. Misschien even in rust op kamer een boekje laten lezen zelf? Of nog even beneden in de kamer zitten met wat lekkers? Goed. Dat is de meest praktische tips die ik kan bedenken. Ik heb dan geen reflux kindjes, maar 3 kinderen in verschillende leeftijden en ik ben zeer regelmatig alleen en ik heb ook geen hulp vanuit de omgeving (hoeft ook niet voor mij). Verder: geef aan je man aan wat je nodig hebt. Wees duidelijk in wat je verwacht. Hij kan het niet ruiken, voelen oid. Dat hij een avond weg is is prima. Maar wanneer ga jij even een avond weg voor jezelf? Om even te ontspannen. Van mij part ga je een kop koffie ergens drinken, alleen. Of douchen in de avond. Goed zorgen voor je gezin begint bij goed zorgen voor jezelf. Wat heb jij nodig en geef dat ook aan. Heb je hulp nodig, inschakelen. Wil je met iemand praten, praat. Klinkt heel makkelijk allemaal. Ik weet het. Maar niemand heeft er iets aan als jij er aan onder door gaat. Oh...en je doet het super. Ik denk dat jullie heel erg je best doen beiden. Het is gewoon een ontzettend heftige periode nu. Maar hij gaat voorbij. Hang in there!
Wat een lastige situatie. Praktische tips waren er al veel, maar ik heb er nog één. Kijk eens naar Humanitas home-start of ze bij jou in de buurt actief zijn. Zij hebben vrijwilligers die kunnen ontlasten. Gaat om een paar uurtjes per week, maar dat geeft net even lucht. Ze kunnen je helpen met de praktische zorg voor je tweeling met een extra paar handen. Hou er wel rekening mee als dat iets voor je is dat het niet per direct opgestart is, omdat ze eerst een match moeten zoeken... dat viel mij toen namelijk wat tegen Sterkte en het gaat weer beter worden!
Thnx voor alle reacties! Ik merk dat het nu lijkt alsof man helemaal niks doet. Dat is zeker niet het geval! Ik ben super blij als hij thuis is, of als het weekend is, want dan helpt hij onwijs veel met de kinderen en kunnen wij omstebeurt met de kinderen zitten of met allebei 1. Hij kookt meestal etc. Dus daarin heb ik juist heel veel aan hem en gaat het een stuk makkelijker allemaal. Ik zelf ga ook zeker wel eens een middagje de deur uit om met dochter te winkelen of iets. Dus dat gebeurd ook al. En over 4 weken ga ik weer 3 dagen werken, dus dan zijn ze 1 dag bij opa en oma, 1 dag op de opvang en 1 dag met man. Ik zie er tegenop omdat ik mijn kleintjes niet alleen wil laten, maar ik zie er ook wel heel erg naar uit. Even geen gehuil Verder oppas regelen is heel lastig. Mijn ouders hebben een paar weken geleden wat middagjes opgepast en die vonden het maar wat zwaar. Dus dat doe ik sowieso alleen maar als het echt moet. En verder merk ik dat mensen huiverig zijn en bv alleen willen oppassen met partner erbij. En om mijn 16 jarig nichtje met 3 kinderen alleen te laten zie ik ook nog niet echt zitten Wij gaan morgen inderdaad naar de huisarts voor de baby's om te kijken of wij misschien iets anders moeten doen. Ze kregen al medicijnen, maar dat helpt eigenlijk niet echt. Dus even andere opties bekijken. En waarom zo laat? Omdat ik het gevoel heb dat ik faal. Ik merk hoe veel makkelijker het zorgen gaat met zn 2en, dus waarom lukt mij dat niet alleen? Knuffel ik ze te weinig? Doe ik iets anders dan anders? Ik weet het niet. Het bedrijfsuitje komt inderdaad, en dat overleef ik ook echt wel. Er komt al een vriendin met eten, maar zij heeft ook een kind en kan niet blijven totdat ik alle kids op bed heb. Maar goed het is in ieder geval al iets waar ik heel blij mee ben! En ik zag ergens staan dat het alleen maar ik ik ik was. Uiteraard vraag ik ook naar zijn gevoel, hoe hij dingen ziet en voelt. Alleen het is geen prater, dus het moet er echt uitgetrokken worden, soms krijg ik wel antwoord maar vaak ook niet. Wat juist ook voor wrijving kan zorgen. Al lijkt het nu niet zo, ik ben best begripvol. En vaak zat heb ik uitgelegd dat hij juist moet praten zodat ik weet wat er in hem omgaat en wij dan samen de juiste oplossingen kunnen vinden. Maar dat valt niet mee voor hem.
Mijn tweeling is nu 7 en de oudste 9. Één van de tweeling had reflux (achteraf koemelkallergie) en was een huilbaby. De andere helft van de tweeling was gelukkig heel rustig, maar bleek achteraf niet goed te groeien/te weinig te drinken en kreeg met 4 mnd een neussonde. De oudste was nog maar 2 dus die had ook haar dingen nodig. Toen ik er middenin zat, mijn hemel. Zo zwaar! Dan weer de één in het ziekenhuis, dan de ander. Ik werd met mijn huilbaby totààl niet serieus genomen want tsja, tweelingmoeder hè, dan ben je ook druk en moe. Maar het was niet normaal. Gelukkig nam een kinderarts mij na 3 maanden wel serieus, over op nutramigen en zoonlief was een heel ander kind. Ik gaf tot die tijd bv, plus alle voedingen nakolven omdat ze niet goed uit de borst dronken. Goed, je kunt lezen, ik heb aardig wat lopen worstelen. Voor mij was home start een hele goeie! Daarnaast kwam mijn moeder mij helpen met spitsuur als mijn man afwezig was (uitjes van het werk, cursussen die tot in de avond duurden). Dat is misschien ook nog wat voor jou: niet zozeer dat jij zelf weg kunt maar dat je gewoon een extra paar handen hebt als je man er niet is. Ik snap je gevoel compleet maar bedenk samen een oplossing als je man een uitje heeft. Dat buurmeisje van 16 kan wel samen met jou voor de kinderen zorgen. Dan heb jij wat meer je handen vrij. En echt, het wordt beter haha. Ik heb nu nooit meer enig gevoel van stress omdat ik er toevallig twee heb die even oud zijn.
Ik begrijp je situatie heel goed... Hier een tweeling van 6 maanden en nog 2 grotere kids. Ben ook veel alleen met de Kids door werk van man... En het is idd zwaar... Zeker als je echt van smorgens tot savonds alles alleen moet doen. En hier hebben ze kma, beide super veel last van krampen gehad tot en met 5 Maanden... Heb gelukkig nog een beetje hulp van dochter van 9 anders zou ik het ook sommige dagen niet kunnen denk ik. Dikke knuffel!
Ach lieverd, stap 1: bedenk eens hoe goed je het allemaal doet! En kijk dan niet naar wat allemaal niet goed gaat, maar naar wat wel goed gaat. Stap 2: besef en accepteer dat niet alles perfect hoeft. Worstenbroodjes en soep uit blik zijn prima. Stap 3: accepteer hulp! Oppas vinden is inderdaad moeilijk voor een tweeling die zo klein is, maar je ouders willen vast wel komen helpen als jij erbij bent? Dan kunnen ze je ondersteunen. Echt een grote dikke knuffel voor jou, je bent een topper!!
Is het niet een idee om ze 1 keer in de week naar een gastouder te brengen zodat jij ook weer wat adem ruimte krijgt?
Dit is het eigenlijk gewoon. Het gaat niet meer om het uitje, het gaat om het gevoel wat hij mij daarmee geeft. Hij zegt dat hij Van alles niet zo bedoeld, maar hij gedraagt zich dan het tegenovergestelde. Wat voor mij dan niet meer klopt in mijn hoofd. Wij zijn al van jongs af aan samen en hebben bepaalde patronen ontwikkelt in onze relatie, die heel moeilijk zijn om te doorbreken. Zijn al een keer in relatie therapie geweest, maar heeft helaas geen effect gehad.
Al super veel goede en praktische tips hierboven! Wat ik herken is de situatie met je man: hier een peuter van 3 en baby van 4 maanden (en 2 maanden geleden verhuisd) en man die ogenschijnlijk de hele wereld voorrang geeft ten opzichte van het gezin. Natuurlijk doet hij heus ook wel iets als ie thuis is, maar herken je gevoel van "Ik geef aan dat ik het niet aan kan en toch trekt ie zijn eigen plan". Snap dat dat je heel machteloos en boos maakt!! Ik denk dat de truc m zit in eerst zo goed mogelijk voor jezelf zorgen. Dus sluit me aan bij wat al genoemd is: paar extra handen erbij vragen op spits-momenten als je man weg is, vooraf gemaakt/kant en klaar eten, alle normale rituelen ff tot minimum beperken. Daarnaast af en toe even tijd voor jezelf inbouwen, al is het maar een uurtje naar de kapper. Mijn ervaring is dat als er voor jezelf weer een beetje lucht komt, je ook weer constructiever met elkaar kan praten. Dan stap je makkelijker uit die spiraal van boos zijn en verwijten maken. Hier was een paar weken geleden het dieptepunt, enorm veel ruzie over dit soort dingen en begon ook ineens te twijfelen of wij na 10 jaar nog wel zo'n goed team zijn. Heb toen geprobeerd om de knop om te zetten en eerst meer voor mezelf te zorgen. Daarna betere afspraken met man waarbij hij uiteindelijk ook wel toegaf dat hij een soort 'vluchtgedrag' vertoont. Als thuis de boel hectisch verloopt dan stort hij zich op zijn werk en vergeet daarbij even dat alle hectiek dan dus nog meer op mijn schouders terecht komt. Er zijn bij hem ook wat autistische trekjes aanwezig, bij teveel stress kan hij niet meer goed prioriteiten stellen en focust zich volledig op iets dat (in mijn ogen) best even kan wachten. Het helpt mij om te bedenken dat dit dus niet betekent dat hij dat doet om mij te jennen, of omdat hij niet van me houd, maar omdat het zijn overlevingsmechanisme is bij stress. Misschien geldt dat ook voor jouw man? En dan alsnog natuurlijk proberen samen tot betere afspraken te komen. Het is niet zo dat je het dan maar moet accepteren omdat het in zijn hoofd zo werkt. Heel veel succes, houd vol en bedenk echt dat je het super goed doet!