Maar het ís toch ook zo dat jullie aan de betere communicatie moeten werken? Jullie ja. Niet dat jij het al probeert, maar hij....
Maar serieus... It takes two to tango... Als ts het al probeert maar haar ex niet... Wat precies moet er dan veranderen?? Jij hamert maar op communicatie. En volgens het boekje moet dat ook. Maar als er een van de partijen domweg weigert dan sta je daar met je goeie fatsoen. Dan houdt het toch op?
Nee en dat vind ik heel goed van je. Ik heb ook wel het idee dat je iets met de reacties doet. Ik heb helemaal geen kennis van dergelijke situaties. Ik werk er niet in, niemand in mijn omgeving zit in een situatie als deze. Ik bedenk wel altijd bij mijzelf, ooit was die man leuk genoeg om kinderen mee te krijgen en nu sta je zo ver van elkaar verwijderd. Hoe is dat mogelijk? Wat is je relatie met zijn en jouw ouders/ broers/ zussen. Kunnen zij hier nog een rol in spelen? Zij hebben ook belang bij een fijne basis voor hun kleinkinderen/ neefjes/ nichtjes.
Mijn kinderen zien hun vader niet meer omdat hij elke vorm van hulpverlening weigert en er daarom zelf voor kiest om de kinderen niet meer te zien. En dat is zo triest! Voor veel mensen lijkt het ideaal, die vervelende ex niet meer zien, zelf je leven leiden met je kindjes. En dat heeft zeker veel voordelen zeg ik eerlijk. Maar het verdriet van mijn kinderen omdat ze hun papa niet meer zien breekt mijn hart. De situatie zoals die was toen ze hem nog wel zagen was ook zwaar ongezond. En dat ze hem niet meer zien is een nieuwe vorm van stabiliteit. Maar mijn kinderen voelen zich zwaar afgewezen door hun eigen vader. Ze weten dat ze hem mogen zoeken wanneer ze ouder zijn, ze weten dat ze boos op hem mogen zijn maar ze weten ook dat ik nooit negatief over hem praat, uit respect voor mijn kinderen. Ik begrijp dat heel veel exen moeilijke rotzakken zijn, maar blijf alsjeblieft in het belang van de kinderen denken. Volgens mij doet T.O. dat ook wel. Een moeilijke ex kan nog steeds een liefhebbende vader zijn
Kan maar TS zei net dat A haar voorkeur heeft, omdat die het beste bij haar zoon past... Kan me niet voorstellen dat je als moeder kiest voor ''minder goede" hulpverlening om je ex dwars te zitten...
Toen ik de titel van dit topic las, dacht ik eigenlijk dat het zo'n 'John vd heuvel-verhaal' zou worden. Kinderen ontvoerd naar het buitenland en moeder ziet ze niet meer terug. In plaats daarvan bleken het 3 dagen Duitsland. Zou ik dat als moeder fijn vinden? Nee, absoluut niet. Ik zou mij machteloos voelen dat er een moment in mijn leven zou komen, waarin beslissingen over mijn kinderen zonder mij genomen zouden worden. Ik zou achteraf continue denken: wat als er iets gebeurd was, wat als er iemand ziek geworden zou zijn, wat als..... Maar dit is de realiteit van TS en of hij nu wel of geen narcisme heeft, ieder moederhart (of vaderhart) zou hiervan een beetje breken. Maar, hoe je het ook wendt of keert, de kinderen zijn hier écht de dupe van.
Ze staan onder OTS omdat er vanuit de omgeving 'onder anderen school' meldingen zijn geweest over de ongezonden thuis situatie. Kindjes vertelde over hoe het tussen hun ouders ging. Daar naast moest een van de kindjes naar speciaal onderwijs de moeder wilde dit niet die wilde dat het kindje naar een anderen school ging. Vader was het daar weer niet mee eens en vond dat er niks mis was en dat de moeder dit wilde omdat het anderen kind er ook zat. Uit eindelijk is desbetreffend kindje dus veel te laat ingestroomd op de school waar ze wel heen zou moeten een compleet anderen dan de ouders wilde. In eerste instantie had ze met een paar jaar intensieve begeleiding terug naar regulier gekunnen maar omdat ze zo laat ingestroomd is zal ze op deze school moeten blijven tot het middelbaren. En heeft ze de nodige gedrags problemen door dat ze zich niet goed kan uiten.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 5 jaar oud was. Ze zijn voor mij en mijn zus in hetzelfde dorp blijven wonen. Ze zijn binnen een paar maanden bij elkaar op de koffie gegaan, omdat wij het niet aankonden als we zomaar bij de deur werden afgezet. Ze konden elkaars bloed wel drinken (mijn vaders woorden, 20 jaar later) maar mijn zus en ik hadden dat echt niet door. Natuurlijk klaagde ik weleens over de ene ouder tegen de andere, maar nee dat zag ik altijd verkeerd. Totdat ik een jaar of 17(!) was en mijn vader na ruim 12 jaar zijn mond voorbij praatte door te zeggen dat hij het helemaal met mij eens was. Willen jullie me geloven dat ik stomverbaasd was? Ik kan heel veel fouten van mijn ouders opnoemen, maar de scheiding hebben ze destijds netjes voor mij en mijn zus afgehandeld. Oh ja, mijn moeder is jarenlang opgenomen geweest in een psychiatrische instelling. Geen kwaad woord van mijn vader daarover, hij is al die tijd meerdere keren met mijn zus en mij langs geweest, zodat wij onze moeder konden blijven zien.
Maar misschien vond hij B wel beter bij hun zoon passen. Misschien deed hij het om te pesten, maar misschien juist wel helemaal niet.
Zij vond dat optie A beter bij hem past maar wat vond vader daarvan, en waarom vond hij optie B beter? Ik zeg niet dat TS hierin ongelijk had maar moeders hebben echt niet altijd gelijk. Mijn ex komt af en toe ook met opties die uiteindelijk toch net iets passender zijn, dan wat ik in gedachten had. Het fijne van hem is dat hij dat ook altijd helder beargumenteerd. Dat was tevens de ommezwaai in onze moeizame verstandhouding, toen we het dialoog op een volwassen manier met elkaar aangingen, en ik hem het gevoel gaf zijn input te waarderen. En omgekeerd. Sindsdien komt er soms een complimentje vanaf, dat is zo’n goede moeder ben voor onze dochter. Ik had voorheen nooit mogelijk gehouden, dat wij ooit weer normaal zouden communiceren zonder elkaar verwijten te maken. Ook accepteer ik het dat er zijn huis andere regels gelden dan bij mij, en bemoeit hij zich tegenwoordig ook niet meer zo met mijn manier van opvoeden. Dat geeft zo veel rust en een blijer en gelukkiger kind, omdat ze niet meer verstrikt zit in een loyaliteitsconflict .
Van een vader (of persoon in het algemeen) met de diagnose narcistische persoonlijkheidsstoornis wel ja. Met zo iemand ga je van conflict naar conflict....
Ik denk dat @Heidane dit een aantal keer wel goed heeft omschreven. Je groeit uiteindelijk mee in een situatie. Mijn ex wilde vooral alle touwtjes in handen hebben, werkelijk alles moest op zijn manier en zo niet dan was daar een hoop agressie. Ik ben (bewust en onbewust) ontzettend gaan meebuigen om te voorkomen dat hij boos werd (op mij of de kinderen). Tot ik gewoon echt niet meer kon; alle ''ongeschreven regels' werden me gewoon te veel. Ik was hele dagen bezig met hem tevreden stellen, de kinderen uit zijn buurt houden en zorgen dat hij zich niet aan hun ergerde en dat kostte verschrikkelijk veel energie. Daarnaast 'mocht' ik niks, terwijl hij ieder weekend de hort op ging, veel geld uit gaf en vooral met zichzelf bezig was. Achteraf gezien zat ik gewoon in een gevangenis.... Ik heb er uiteindelijk twee jaar over gedaan om er een punt achter te zetten, omdat ik gewoon echt niet durfde (relatie 22 jaar). Ex is nu compleet de controle over mij, de kinderen en de situatie kwijt en dat kan hij niet aan waardoor hij allerlei gekke acties uithaalt. Deze acties hebben er voor gezorgd dat ik hem totaal niet meer vertrouw, waardoor we nu zo ver van elkaar verwijderd zijn. Ik heb er echt alles aan gedaan omwille van de kinderen om het netjes af te sluiten; hij kreeg koffie bij het ophalen, ik informeerde hem over allerlei zaken en zorgde voor een gemoedelijke situatie. Vervolgens explodeerde hij weer waar de kinderen bij waren, omdat hij iets anders in zijn hoofd had zitten, ik een verkeerd woord gebruikte of de koffie een vieze smaak had Wat ik ook deed, het was nooit goed genoeg. Mijn kinderen willen hem nu niet meer in huis hebben ''omdat hij toch altijd boos wordt". Ik breng en haal ze nu dus op, vooral om ervoor te zorgen dat thuis een veilige haven blijft. Kinderen merken er verder overigens weinig van dat de verhouding met hun vader bar slecht is; ik zadel ze niet op metmgrote mensen problemen, zorg voor een rustige overdracht en ben er voor ze wanneer ze thuiskomen (terwijl ik me dus nog steeds 'gevangen' voel en compleet met mijn rug tegen de muur sta vanwege het gedrag van mijn ex). Tot zo ver mijn 'hoe is dat mogelijk?"
Als papa zijnde toch net zo min? Ik vind het te treurig voor woorden dat mensen die elkaar ooit leuk en gezellig genoeg vonden om samen kinderen te maken elkaar nu het licht in de ogen niet gunnen.
mensen zouden eens wat meer respect voor elkaar moeten hebben, k bedoel jeetje exen worden neer geknald als egoisten, en sommige zijn dat ook echt wel, Maar vergeet niet dat er soms ook vrouwen zijn he die zo reageren, dus we kunnen het wel weer projecteren op de mannelijke versie van ex maar ook vrouwen kunnen zo doen, daarbij ooit was er een periode dat je van die persoon hield.. hoe kan je dan zo in de knoei zitten met elkaar. de kinderen zijn ook een deel van hem/haar.. maar als die later trekjes krijgen van papa zijn de kinderen toch ook niet slecht? Ik merk dat tegenwoordig mensen elkaar echt het licht in hun ogen niet meer gunnen, de ander is zelf altijd slechter maar in de spiegel kijken naar eigen fouten is kei moeilijk..