Ik weet dat als je getrouwd bent, de partner juridisch gezien de vader is en dat dit ook geldt als de partner niet de biologische vader is. Is er een manier om het erkennen te omzeilen als je getrouwd bent of moet je daarvoor gescheiden zijn?
Ik denk dat dit dan via de rechter moet. Je moet dan kunnen aantonen dat het kind niet van je man is. Klinkt als een heftige situatie. Sterkte.
Kan ik van het vaderschap af als een kind tijdens mijn huwelijk is geboren? Voor kinderen die tijdens een huwelijk geboren worden, geldt dat de man automatisch de juridische vader van het kind is. Is de man niet de biologische vader? Dan is ontkenning van het vaderschap mogelijk. Dit kan alleen door een verzoek aan de rechter. Voor deze procedure heeft u een advocaat nodig. Het Juridisch Loket kan u doorverwijzen naar een advocaat. Ontkenning van het vaderschap kan worden gedaan door: De vader. Dien het verzoek in binnen 1 jaar nadat u weet dat u waarschijnlijk niet de biologische vader van uw kind bent. De moeder. Dien het verzoek in binnen 1 jaar na de geboorte van uw kind. Het kind. Dien het verzoek in binnen 3 jaar nadat u weet dat de man waarschijnlijk niet uw vader is. Wist u dit al toen u nog minderjarig was? Doe het verzoek dan binnen 3 jaar nadat u meerderjarig bent geworden. Ontkenning van het vaderschap kan niet: Als u voordat u trouwde al wist dat uw vrouw zwanger was van een andere man Als u heeft ingestemd met de daad van verwekking
https://www.juridischloket.nl/familie-en-relatie/ouderschap/erkenning-ongedaan-maken/#Ik-ben-de-biologische-vader.-Iemand-anders-heeft-mijn-kind-erkend. Link bij bovenstaande tekst. Sterkte met de situatie. Lijkt me ingewikkeld.
Oh, denk dat de situatie niet helemaal duidelijk is. Het zit zo: mijn partner heeft een kindje uit een eerdere relatie. De moeder heeft de afgelopen jaren alleen de verzorging gedaan en het kind weggehouden bij mijn man (zijn vader). Na al die jaren kreeg hij een bericht van een van de familieleden, dat de moeder de zorg niet meer schijnt aan te kunnen en willen ze dat mijn man voor het kindje gaat zorgen. Probleem is echter, het kindje is inmiddels 9 jaar en heeft in al die jaren zijn vader nooit gezien/gesproken en waarschijnlijk ook niets over gehoord. Ergens heb ik zo iets van: het is een kindje dat er ook niets aan kan doen en zou het kind met open armen ontvangen, maar de andere kant ik wil geen biologische ouder zijn van een kind wat niet van mij is en het zou heel mijn gezin ontregelen, al is dat wel de minste zorg. Vandaar dat ik begrijp dat als twee mensen getrouwd zijn, dat de vader juridisch gezien altijd de 'biologische' vader is, maar hoe zit dat als je getrouwd bent met iemand die een kind uit een eerdere relatie heeft. Of blijft de biologische moeder gewoon officieel de moeder? Wil daarom weten of het mogelijk is dat erkenning te omzeilen is voor mij. Ik bedoel, wat als de moeder van het kindje besluit om haar op alle mogelijke manieren te ontzeggen van voogdij, dan heeft het kind toch geen wettelijke moeder meer? Ook al ben ik zelf moeder, wil niet iemands 'rol' afpakken.
De moeder blijft gewoon de moeder, no worries. Er moet heel wat gebeuren om haar uit de ouderlijke macht te zetten, ook al kan ze niet meer voor haar kindje zorgen. En stel dat dat gebeurt ben jij niet automatisch haar moeder (in juridische zin). Jij blijft ook dan stiefmoeder.
De biologische moeder blijft altijd de biologische moeder, jij zal nooit zijn moeder worden. Om moeder te worden moet jij bevallen van een kind of een kind adopteren. Als stiefmoeder heb jij geen juridische macht. Een rechter kan een ouder uit de ouderlijke macht zetten wanneer nodig, maar dat gebeurd echt niet zomaar, ook niet als een kind voltijd bij de andere ouder gaat wonen. Als jouw man zijn biologische vader is dan zal hij altijd de biologische vader blijven. Hij kan geen afstand doen van dat feit. Wel kan hij weigeren voor zijn kind te zorgen. Ik denk dat je man om de tafel moet gaan met zijn ex-schoonfamilie en vrouw om duidelijkheid te krijgen.
Was je man getrouwd met de moeder van het kind toen? Of is er alleen erkend en gezag? Of alleen erkenning? Ik vind je bericht vrij onduidelijk om het juiste advies te geven. Sowieso ga jij nooit de moeder worden van het kind. Je kunt het ook niet erkennen of zoiets. De bio moeder blijft moeder. Zelfs als moeder uit haar ouderlijke macht gezet wordt, blijft zij moeder; maar dan niet meer wettelijk. Vaak is het ook zo dat als dit gaat gebeuren (en dan is er echt heel veel gebeurd) dan is meestal een BJZ betrokken en is er kans dat de instelling de voogdij krijgt. Zeker in het geval dat de vader nooit voor het kind gezorgd heeft. Zodra instanties hier lucht van krijgen dat een moeder niet meer voor haar kind kan zorgen en er is geen vader in beeld (wat in jullie geval dus ook zo is) dan wordt er aan bellen getrokken en komt er ws een onderzoek van De Raad voor de Kinderbescherming. Je bent denk ik nog wel een aantal stappen verwijderd van dat het kind überhaupt bij jullie komt wonen. Dat gaat niet zomaar; ook niet als de familie van moeders kant dit wil. Maar één ding is zeker; jij wordt niet zomaar juridisch ouder van dit kind. Dat kan niet, tenzij je het kind adopteert maar dan ben je nog verder in dit verhaal. Los van het feit dat het moeilijk kan allemaal, moet je het ook niet willen. Kind heeft maar één moeder. Ook als die niet voor hem kan zorgen. Je loopt denk ik een paar stappen te ver vooruit al. Maar ik denk dat je bedoelingen juist zijn en lief. Daarbij zou het ook niet fair zijn naar de moeder toe om je deze rol toe te eigenen. Zoals ik hierboven al beschreef: het gaat een lange weg worden ws. Ik heb in mijn werk meerdere keren in de rechtbank gepleit om het gezag van ouder(s) af te nemen en soms lukte dat en soms niet. Het is een vreselijk iets; ik kan er nog steeds niet aan wennen; ondanks dat het soms beter is voor het kind. Daarom zeg ik ook: ga je de rol van moeder niet toe-eigenen als het al zover komt dat het kind bij jullie mag wonen. Dit kind heeft een biologische moeder en houdt van haar, ondanks wat ze wellicht gedaan heeft.
Het laatste wat ik wil is de plaats van de biologische moeder innemen, zou het niet eens over mijn hart verkrijgen om het contact met zijn biologische moeder helemaal af te kappen. Wij hebben altijd met het idee geleefd dat er een dag komt dat het kind contact gaat zoeken met zijn vader, alleen niet op deze manier. En mijn man vindt het ook erg verwarrend, misschien komt er - als we niet van het ergste uitgaan - een soort gedeelde voogdij, waarbij hij ineens vader moet zijn voor een kindje waarvoor hij nooit een vader heeft kunnen zijn (hij heeft hem erkend en hij heeft niets gehoord dat zij het ongedaan heeft willen maken, dus gaan we er vanuit dat hij juridisch gezien nog steeds de vader is). We hebben niet eens een idee hoe hij eruit ziet. Vind het ergens wel fijn dat de biologische moeder altijd de moeder blijft. Weet verder niet of BJZ betrokken is en of dat gaat gebeuren. Ben alleen een beetje in shock dat haar familie na zoveel jaar contact zoekt. En misschien mag ik dit helemaal niet eens zeggen, maar nu er problemen zijn zoeken ze contact, uit belang voor het kind. Terwijl het ook in belang van het kind is dat zijn vader in beeld is en daarin hebben ze zich egoïstisch gedragen. En stel, er komt een gedeelde voogdij, hoe leggen wij het onze kinderen uit, zij zijn nog te klein om te begrijpen dat ze een stiefbroertje hebben. Laat staan hoe verwarrend het moet zijn voor een kind van 9, ineens komt hij misschien in een huis terecht met mensen die voor hem vreemde zijn, hoe kan hij zich dan veilig voelen?
Mag ik vragen hoe ze contact hebben gezocht? En is het een idee dat ze eens rond de tafel gaan met elkaar om alles eens goed uit te spreken? Wat verwachten ze nu? Wat is is er met moeder aan de hand? Waarom nu opeens contact? Die laatste 3 vragen zijn niet aan jou gericht hoor, maar aan de familie van haar. Ik vind het nogal wat voor jullie. En inderdaad; je hebt zelf ook nog kinderen. Voor hen is het ook heel wat. Rustig aan beginnen en het ook een beetje op z’n beloop laten. Niet teveel in één keer. Jullie relatie moet er ook nog zijn en de communicatie tussen jou en je man mag er niet onder lijden. Aan de andere kant; je zegt dat hij in een huis zal komen met vreemden. Dat klopt natuurlijk maar ik denk dat dat altijd nog beter voor hem is, dan in een pleeggezin dat voor hem gezocht moet worden door een instantie. Straks gaat hij van plek naar plek omdat hij niet meteen in een gezin kan blijven. Pleeggezinnen, tenminste de langdurige gezinnen, zijn moeilijk te vinden. Mijn advies; ga niet over je grens heen. Ga niet uit ‘schuldgevoel’ iets aan. Ik snap dat je man misschien denkt dat het zijn plicht is (aanname van mij hoor) maar jullie zijn er ook nog.