Maar liefde is toch ook niet gelijk als er 1 altijd vergeten wordt of nooit mee mag? Het gaat me niet om de kadotjes enz maar dat jongste vergeten / genegeerd wordt
Liefde kun je helaas niet afdwingen. In geval van je kinderen kun jij echter wel je grenzen aangeven en zaken afdwingen. Dus als oma nog eens oppert om met zoon/dochter ergens naar toe te gaan, dan zeg jij: nou, volgens mij heeft onze jongste eerst nog een bezoekje dierentuin tegoed. Hier ook wel met onze jongste gedaan. Steeds weer de grote zussen te logeren. Ties was nog klein, Ties huilde te veel, Ties was te druk. En voor een groot deel klopte dat ook wel, maar toch heb ik de rem erop gezet. Eerst komt Ties een keer logeren, al is het maar voor 1 nacht. Jij hebt de macht om dingen eerlijker te laten gaan. Zo voelt dat voor jou misschien niet, maar jij hebt de ‘macht’, niet je schoonmoeder.
Dat geldt alleen maar als je liefde weegt in uren of geld. En daar gaat het in heel veel van dit soort topics om. Hoeveel meer krijgt een ander dan ik, en zal ik dan maar contact verbreken? Ook over die studie, rijbewijs, kado kind 1, die gaat vaker op uitje. Allemaal materiele behoeftes. Ik heb ook geen studie of rijbewijs betaald gekregen van mijn ouders, heb er kei hard voor moeten werken. Mijn zusje beide wel, sterker nog: ze wordt nog steeds half onderhouden en ze helpen haar in elk facet van haar leven. Moet ik daar nu gekrenkt door zijn? Nee, het is juist een compliment. Zij heeft die hulp nodig, en ik kon het alleen. Ik gun haar die hulp van harte omdat ik zie dat ze het nodig heeft. En ik zou het behoorlijk narcistisch vinden om mijn ouders dan scheef aan te kijken of iets te 'verwachten', ze hoeven het materiële stuk niet dubbel te dragen.
Bij ons gaat het zo met broer en schoonzus. Die hebben het financieel zwaar en worden daarom veel geholpen. Nieuwe auto, nieuwe keuken, vakantie en nichtje dus paard. Maar ik voel me ook echt niet benadeeld ik ben blij dat ze het goed hebben met die hulp. Zus en ik grappen wel eens als ze wat krijgen "daar gaat onze erfenis" maar dat menen we niet, we gunnen het ze echt en hebben echt niet het idee dat onze ouders daardoor onderscheid maken.
Sorry maar ik vind dat niet normaal je ene kind alles geven de andere niets zeker niet als je kinderen nog thuis wonen. Zijn ze volwassen en heeft de ene het zwaar omdat ze bijvoorbeeld minder goed kon leren en daardoor lagere inkomen heeft vind ik het anders. En zou ik er begrip voor hebben Maar 1 kleinkind altijd vergeten en die mag nooit mee nee datkrijg je er bij mij niet in. Ga eens naar de kinderboederij ofzo
Maar het wordt een probleem wanneer het materiële maar naar 1 gaat, omdat ze die liever/beter what ever vinden, dan speelt er namelijk veel meer. Niet wanneer het gaat omdat die ene het nu eenmaal veel harder nodig heeft. De reden dat mijn man zijn ouders geen studie wilden betalen was omdat mijn man toch te dom was en maar beter putjesschepper op zee kon worden, aldus zijn moeder. En als je dat maar lang genoeg hoort, ga je het vanzelf geloven. Mijn man is overigens heel erg slim en heeft zowel zijn hbo als wo veel sneller afgerond dan ervoor staat. Of ze nu trots zijn? Nee hoor. Mijn zusje krijgt ook vaak wat toegestopt. Juich ik alleen maar toe.
Dat kan, de een vindt het niet normaal en wil zijn deel opeisen, of contacten verbreken of wat dan ook. En de ander geeft er niks om. Dat zijn gewoon verschillen in instelling, beide zijn niet juist of fout. Ik vind het wel fout dat mensen datgene wat ze 'fout' vinden ook anderen willen opleggen, en helemaal als kinderen in dit soort gevoelens worden betrokken. Kinderen worden namelijk niet materialistisch geboren, maar gemaakt. Ze worden geleerd dat het erg is als één wat vaker bij oma zit dan de ander. Ik kan je verzekeren dat onze kinderen het niet eens zou opvallen, juist omdat wij daar helemaal niet op letten.
Heb niet het hele draadje goed gelezen, dus misschien mosterd, maar over de angst dat je kinderen hier last van krijgen en je ze daar tegen wil beschermen: ik denk dat je inderdaad als ouder een hele belangrijke rol hebt bij hoe het kind dit interpreteert... een kind krijgt er later last van als het denkt: oma komt niet naar mij (etc) want ik ben niet belangrijk/leuk/lief genoeg/niet de moeite waard. Het is heel belangrijk dat het kind weet dat het niet aan hem ligt maar aan oma die nogal wispelturig kan zijn. Of onbetrouwbaar met afspraken. Of andere dingen wil. Wil niet zeggen dat je het allemaal maar moet accepteren hoor, je kan als ouder wel grenzen aangeven aan hoe je wil dat er met je kind omgegaan wordt. Maar bespreek vooral met je kind wat dit (niet) betekent over hem.
Mijn ouders hebben mijn kinderen vorig zomer beloofd dat zij met hun gaan uiteten. Zei mijn moeder laatst tegen mijn dochter: wij zouden nog uiteten gaan hè, dat doen we binnenkort. Het eten is natuurlijk allang verteerd. Ik heb treffen mijn kinderen gezegd dat opa en oma wel vaker wat beloven en het dan niet doen. Het klinkt hard maar zo is het wel. Als ik nog één keer hoor dat mijn ouders de kinderen wat beloven dan zeg ik dat ze beter niks kunnen beloven of gelijk een datum plannen, omdat het toch niet gebeurd. Ik zou geen contact verbreken of je man moet zelf de knop door hakken. En dan zelf er niet meer heen gaan.
Ik had al niet eens zoiets afgesproken als mijn jongste niet mee mocht. Hier doet oma ook wel eens iets alleen met de oudste, maar dan een andere dag met de jongste. Ik laat niet gebeuren dat mijn jongste op deze manier achtergesteld wordt. Als ik jou was zou ik geen activiteiten meer afspreken maar het bij visites houden.
En daar ga je dus de mist in... Het is blijkbaar zeer moeilijk voor te stellen dat er (groot)ouders zijn die gewoon niet zo tof zijn. En dan kan het materiële een symptoom zijn van gebrek aan liefde en niet iets wat door de ontvanger op een soort verwende manier wordt afgewogen. Er zijn nou eenmaal mensen die ook hun liefde niet gelijkwaardig verdelen. Dat heeft niks met instelling te maken en al helemaal niet met materialisme. Als bij jou thuis soms de één meer krijgt dan de ander op materieel gebied dan kan dat werken omdat de liefde gelijkwaardig is. Mijn zus heeft ook een moeilijke tijd gehad en kwam opeens alleen te staan. Ze heeft van ons allemaal financieel hulp gehad, mijn ouders passen nu structureel op (iets wat ze eigenlijk nooit wilden) etc. En dat is allemaal alleen maar heel mooi, want we houden van elkaar en helpen elkaar. Ik maak me er dan echt niet druk om dat mijn ouders meer tijd doorbrengen met haar kinderen oid. De liefde is er namelijk voor allemaal. Maar mijn oma deed echt rot tegen mij op een stiekeme en zeer nare manier. Dus naast dat ik minder kreeg, was alles wat ik deed nooit goed genoeg, was alles mijn schuld en mijn zus kon op haar kop schijten en nog prees ze haar de hemel in, etc. Dus daar was geen liefde voor mij. En als je niet snapt dat zoiets impact heeft op een kind en ook nog denkt dat dat aangeleerd gedrag is dan vind ik dat behoorlijk kortzichtig.
Ik wilde hier toch nog op reageren. Nee je kan je man niet het contact verbieden. Maar als ik bij zoiets zou merken dat het mijn kinderen schaadt, op wat voor manier dan ook, of dat er een heel smerig spelletje wordt gespeeld waarin de kinderen worden voorgelogen of gemanipuleerd dan zou ik mijn veto uitspreken.
Maar als de kinderen oma wel graag willen zien, ligt dat heel anders. Heb even verder een uitgebreide reactie nog gegeven; contact niet forceren als kids oma haten, maar als ze oma wel willen zien dan dan wat aanpassingen doen. Geen afspraken meer vanwege niet op komen dagen maar wel gewoon op verjaardag/visite/kerst. En dan hoef je als 'kouwe kant' niet eens erbij te zijn, man kan ook prima gaan dan. Oma zien ze ook op verjaardag schoonzus bv of als een familielid komt te overlijden. Je ontkomt toch niet aan elkaar wat dat betreft, kun je maar beter het zakelijk houden.