Ach eens in de zoveel tijd zie ik hier topics voorbij komen over (schoon) familie en dan lees ik toch altijd wel een boel goede adviezen, dus ik dacht; laat ik nou ook eens advies vragen. Misschien dat iemand hier iets over vind/denkt of te zeggen heeft waar ik wat mee kan. Ik heb niet zo'n hele goede band met mijn zus. En na ruim 30 jaar ben ik er dan eigenlijk wel aan toe om te zeggen. Klaar ermee. Van mij hoeft het allemaal niet zo nodig. Eerlijk gezegd is er niks mis met haar als mens, maar juist als zus zit ze mij zo dwars. Bij haar krijg ik altijd het gevoel; ga eens een beetje uit mijn leven zitten of stop met het kopiëren. Een aantal jaar geleden was het contact terug gedrongen tot af en toe een appje en de verplichte feestdagen waarbij we het dan ook nog leuk kunnen hebben met elkaar. Ik ben toen in overleg met mijn ouders naast mijn ouders gaan wonen en onze levens zijn onderhand heel erg met elkaar verweven. Ergens een aantal jaar terug kwam zij ineens steeds vaker langs en tegenwoordig is dat dus 7 dagen in de week. Vervolgens gebeuren er dan situaties, waarin zij mijn moeder betrekt, waardoor ik dan woorden krijg met mijn moeder. En ik ben er wel een beetje klaar mee. Dat gezeur altijd.. Het liefste wil ik terug naar de periode waarin ik mijn zus niet zoveel zag of helemaal niet, maar ik wil (en kan) niet hierbij afstand nemen van mijn ouders. Eigenlijk wil ik dat mijn moeder in ziet dat zij hier niet woont of niet zo'n groot deel van ons leven laat zien/meemaken/ervaren maar ik begrijp ook wel dat ik natuurlijk niet mijn moeder haar enige kind ben. Dus dit voelt als een vicieuze cirkel.. waarbij ik me toch tegenwoordig iedere dag afvraag.. hoe kan het nou dat mijn zus ineens zo'n grote plek in ons leven heeft terwijl ze dat de 10 jaar daarvoor verre van had? Klinkt het verhaal nog logisch? Conclusie.. eigenlijk wil ik afstand van mijn zus, maar dit gaat volgens mij dan hand in hand met afstand tot mijn ouders en dat is iets wat ik oprecht niet wil, maar wat dus ook echt niet kan. Dus wat nu?
Ik begrijp de situatie niet zo goed. Kan je voorbeelden van situaties geven wat zij doet wat voor jou zo erg is dat je haar uit je leven wilt hebben?
Ja dat is het dus; er zijn talloze voorbeelden van kleine ruzies en gedoetjes.. en die zijn heus allemaal niet even rampzalig maar kosten nu gewoon een heleboel energie en ik wil die energie er helemaal niet meer in steken. Ik moet in alle eerlijkheid zeggen; ze doet echt geen onoverkomelijke dingen. Alleen bij 10 keer in de week ben ik er na zoveel jaar zat van.. wij gingen hier wonen en zij woonde 100km verderop. Zij besloot om ook hier te komen wonen en nu is ze 7 dagen in de week om mij heen en dat wil ik helemaal niet. Je moet de woonsituaties misschien ook zien.. 2 boerderijen op 1 erf, tegen elkaar aan gebouwd. Veel binnendoor geloop en open deuren. Ik hoef haar ook niet perse uit mijn leven maar ik wil haar zeker niet 7 dagen in de week zien. Ik vind haar oprecht niet een leuk persoon al zegt dat natuurlijk veel over mij en niet perse over haar.
Sorry hoor maar dus jij mag lekker elke dag bij je ouders komen omdat je nu eenmaal naast ze woont en zij moet maar afstand nemen? Als je haar echt zo zat bent kan je ook zelf 100km verderop gaan wonen.
Oh daar zou ik ook helemaal gestoord van worden. Maar ik zou dan ook voor geen prijs zo dicht op mijn (schoon) ouders willen wonen. Ik vermoed dat je dit niet zo makkelijk op gaat lossen zo lang je in die situatie woont. Ik zou wel in gesprek gaan met je ouders om aan te geven hoe het voelt voor jou. En maak in elk geval binnendoorgangen tussen de huizen ontoegankelijk...
De tussendeuren op slot doen of verwijderen. Zijn jullie naar je naast je ouders gaan wonen om te ondersteunen qua verzorging?
Waar slaat dat nu op? Ze woont daar! En volgens mij zegt ze alleen dat zij er niet elke dag behoefte aan heeft.
Ik zou zorgen voor mijn eigen plek (daar waar je nu woont of misschien zelfs wel ergens anders). Hier ook zo'n zus, hier worden de ruzies vaak veroorzaakt door haar borderline, maar mijn moeder wil/kan dat niet zien. Sinds ik zelf bewust afstand heb genomen is het ook makkelijker om met haar om te gaan als we elkaar wel eens zien.
Ik zou het gesprek aangaan. Uitleggen dat hoewel je naast je ouders woont, je op je eigen privacy/gezin/huis gesteld bent. Hebben jullie ook bepaalde afspraken met je ouders?
Je eigen voordeur op slot doen of zelf verhuizen is het enige wat ik me kan bedenken. Je kan je ouders niet vragen om hun dochter te weigeren, en je kan je zus niet verbieden bij je ouders op bezoek te gaan.
Wat een lastige situatie. Kun je anders bezoeken dat je soms meer privé ruimte nodig hebt? En dus soms de tussendeuren gewoon dicht laat. Dan kun je nog steeds naar je ouders toe als je dat behoefte aan hebt, maar hoef je niet tegen je zus aan te lopen als dat even niet uitkomt. Misschien krijg je dan wat meer lucht en ook meer ruimte voor haar
Nouja ik zie dat sommigen mijn gevoel wel hebben begrepen uit mijn verhaal. Ik denk dus ook vaak. Ik woon hier.. zij toch niet? Wij hebben alles wat we hadden geïnvesteerd in dit leven met mijn ouders. Maar nu is het plaatje 5 jaar later ineens heel anders. Wij zijn inderdaad zo gaan wonen om voor elkaar te zorgen. Zij helpen ons met onze dochter en ik help mijn moeder in verband met haar reuma. Wat dat betreft wil ik mij graag aan de gemaakte afspraken houden en moet dat financieel ook. Dit betekent dus ook dat ik niet zo maar weg kan. Tegen mijn moeder heb ik 3 weken terug gezegd.. Weetje als ik dit 7 jaar geleden had geweten, had ik deze keuze niet gemaakt. Zij was geen onderdeel van de afspraken die we met elkaar hebben gemaakt. Ik moet nu eenzijdig beslissingen nemen om mijzelf hiervan te ontdoen. Zo moet ik bijvoorbeeld de tussendeuren dicht maken, terwijl we deze boerderij juist hebben gekocht vanwege de makkelijke doorloop. Als ik in de zomer thuis kom, zit zij altijd in mijn tuin met haar dochter. De grenzen buiten op het erf zijn er namelijk helemaal niet. Maar ik vraag me dan ook af.. waarom moet ik nu weglopen van het leven waarvoor wij met mijn ouders hebben gekozen? Toegevoegd; mijn ouders en wij delen al jaren ons leven. nu 7 jaar hier, maar daarvoor al 5 jaar naast elkaar en daarvoor al sinds mijn man en ik samen zijn ook gezamelijke vakanties en weekenden (dit klinkt ook wel raar maar goed door werk en hobby is dit in het leven zo gelopen). Mijn zus is er ineens de laatste 5 jaar heel veel waarvan de laatste 3 gewoonweg 7 dagen in de week.
Ja dat zou zeker kunnen. Maar dan kunnen haar ouders dat ook niet lijkt me. Geen idee of dat gebeurde hoor, maar stel dan kan ik me voorstellen dat aparte regels opstellen per gezinslid erg ehm.. niet bevorderlijk is voor de algemene sfeer.
Ik vind het persoonlijk wel erg dat je het nodig vindt om je moeder in te laten zien dat ze geen deel uitmaakt van jullie leven. Alsof je haar wilt buitensluiten.. Waarom wil je dat zo graag? Het is makkelijker afstand nemen als je stopt met 'vechten' tegen wat is, namelijk je zus in het leven van je ouders, en dus ook in die van jou. Ik weet natuurlijk niet wat voor situaties er voor vallen waardoor je gezeur hebt met je moeder.. en in hoeverre dat jouw band verslechterd.. Maar er is in ieder geval duidelijk iets aan de hand waarom jij je zus niet als zus wilt accepteren..
Ik zie niet in waarom. Als volwassenen onder elkaar gelden er m.i. toch wel andere regels wat dat betreft.
Niet als je samen een huis hebt met je ouders en zij hun dochters gelijk willen behandelen. Ik zou daarom nooit met mijn (schoon)ouders een huis delen. Het huis is namelijk nooit helemaal van jou. Eigen individuele regels hebben is heel moeilijk.. onmogelijk als je het mij vraagt.
Het is me nog niet helemaal duidelijk. Waar woont je zus nou precies? En hoe kan het dat ze elke dag bij jullie is. Heeft ze geen baan?