ook hier.. moeilijkheden met familie, heeft iemand advies?

Dat is inderdaad veel (ongeacht of ze er woont of niet trouwens. Zelfs als ik naast mijn ouders zou wonen, zou ik er nog niet elke dag zes uur gaan zitten Ben nochtans een echt familiemens), maar zolang je zus in het huis van je ouders op bezoek komt en niet continu in dat van jou, kan jij er niet echt iets van zeggen. Enkel je ouders kunnen dat proberen af te remmen, moesten ze dat nodig vinden (maar ik vermoed dat zij geen onderscheid zullen willen maken tussen hun beide kinderen. Tussen de regels door lijk ik op te maken dat zowel jij als je zus nogal veel bij je ouders op bezoek komen).

Moest je zus heel vaak onverwachts op bezoek komen bij joú, dan is het een ander paar mouwen... Dan kan je zeker je grenzen proberen aan te geven.
Ik kan me ook perfect voorstellen dat als het zou gaan over onverwachts/frequent bezoek in je eigen huis dat het je zou beginnen storen, maar bezoek bij je moeder... ik denk niet dat ik daar zo van wakker zou liggen (wat niet wil zeggen dat er af en toe niet eens ergernissen kunnen zijn; natuurlijk wel).

Iemand stelde hier voor om af en toe eens een ‘uitje’ in te plannen met je moeder, quality time voor jullie beiden samen... Dat is misschien geen slecht idee? Of je moeder eens een keer meer ‘uitnodigen’ bij jullie thuis?

Edit: nu pas in één van je laatste berichten gelezen dat jullie tuin e.d. zo is ingericht dat je doorloop bijna niet kan vermijden. Dan wordt het natuurlijk lastiger. Denk dat er dan niets anders op zit dan toch een aantal zaken te herzien (zorgen dat er in elke tuin een gezellig zithoekje staat, een eigen wasdraad eventueel,...). Schrik dat je het contact met je ouders dan wat gaat verliezen, moet je volgens mij niet hebben. Ook met twee woningen die iets meer op zichzelf staan (maar
nog steeds aan elkaar grenzen) kan je volgens mij een goed en intens contact hebben met je ouders (maar met toch net wat meer privacy). Wie weet, komt dit uiteindelijk nog wel je relatie ten goede met zowel je zus als je ouders...

 

Sorry, maar je klinkt vreselijk kinderachtig. Dat jullie ooit voor een bepaalde manier van samenleven met je ouders hebben gekozen maakt natuurlijk niet dat je zus minder recht heeft op contact met je ouders. En zaken veranderen nu eenmaal wel eens, blijkbaar heeft zij nu meer behoefte aan contact met hen dan voorheen. Dat kun je accepteren (en eventueel je eigen huis zo aanpassen dat er geen directe doorloop meer is), of je gaat verhuizen. En ik vind het echt best naar om jouw problemen met deze situatie bij je ouders neer te leggen. Zij kunnen (natuurlijk!) niet hun ene dochter vragen minder te komen, omdat hun andere dochter daar last van heeft. Zeker niet als je zus helemaal niets bijzonders doet, maar jij haar gewoon niet zo’n leuk persoon vindt.

 

Ik heb je hele topic gelezen. En volgens mij gaat het hierom. Je zus heeft wel de lusten, maar belieft zeker niet de lasten. En jij werkt, en helpt je moeder, etc dus zeker ook de lasten. Waardoor je ook meer de lusten (bakkie doen met je moeder, aanschuiven bij het avond eten) voor je gevoel verdiend.
Als dit waar is, kun je hier wellicht wat mee. Zoals iemand al eerder suggereerde een familiegesprek plannen en de situatie evalueren en bepalen wat er opnieuw nodig is en wie wat doet.

 

Enne, sterkte gewenst want het is een lastige situatie waar jij je in bevindt!

 

Ga daarom eerst eens praten met je ouders en je man erbij. Houd het hierbij jezelf: Ik zie en ik voel... ik ervaar...
Zet eerst eens uitgebreid op papier wat je dwars zit. Het is niet zo dat je zus helemaal niet mag komen maar ze woont inmiddels half bij jullie in. Hoe zouden jouw ouders het vinden wanneer bijvoorbeeld je schoonmoeder, schoonzus of een vriendin van jou zo vaak en lang bij jou zou zitten?
Jullie hebben samen de beslissing gemaakt om zo te gaan wonen, jullie zullen hier samen uit moeten komen. Zeg erbij dat je bang bent dat het gaat escaleren en dat jullie je dan genoodzaakt voelen om te verbouwen of verhuizen.

Als je zus een probleem heeft met jou en ze gaat ermee naar je moeder moet je dat direct afkappen: Mam, ze is volwassen. Als ze een probleem heeft met mij moet ze bij mij komen en niet als een kleine meid bij jou gaan huilen.

Verder: Hoe is je je zus wanneer ze bij je ouders is? Staat ze op en helpt ze een handje mee? Neemt ze je moeder werk uit handen? Of komt ze daar om te zitten en bediend te worden? In dat laatste geval zou ik zus eens aan het werk zetten: Zus, leuk dat je hier elke keer bent, ik kan wel wat flinke hulp gebruiken. Hier, een poetsdoek.

 

Ik vrees dat dit heel moeilijk op te lossen is door jullie woonsituatie. Je moet dit onder 4 ogen met jouw ouders bespreken (zonder je zus erbij). Maar jouw ouders zitten met loyaliteit naar jullie beiden en kunnen het nooit echt goed doen zonder 1 persoon te benadelen. Daarbij kan jij je ouders waarschijnlijk niet of moeilijk veranderen.

Het enige wat jij kunt doen is meer afstand nemen. Zorg voor een eigen tuin met meer afscheiding en privacy. Kom minder bij je moeder langs of op momenten dat zij er niet is. Geef bij ouders en zus eerlijk aan dat jullie ook ern eigen leven hebben en wat minder contact willen.

En kap verhalen/klachten/kritiek van je moeder over of van zus direct af. Zeg "dan moet ze mij maar bellen" en begin over wat anders.

Ik heb het idee dat jouw zus jaloers is op jouw leven en mogelijkheden. Wellicht niet alles gelezen maar is ze alleenstaand, werkeloos zonder man en kinderen? Welke normale volwassen vrouw hangt dagelijks uren bij haar moeder in huis? Een verre van normale situatie. Blijkbaar heeft zus verder geen eigen leven... Dan krijg je al snel roddel en achterklap. Blijkbaar heeft ze verder niets te doen en teveel tijd.

 

Ik zou je zus aansporen om haar eigen leven iets meer te gaan verruimen. 7 dagen per week zo lang bij je ouders zitten is echt bijzonder vreemd

Je zegt dat ze recent is verhuisd? Ik kan me heel goed voorstellen dat het lastig is omdat je nog maar weinig mensen kent. Misschien kun je met haar naar een ouder/kind clubje in de buurt, haar de omgeving laten zien en ideeën geven om te gaan doen. Als haar dochter straks naar school gaat zal haar planning er heel anders uit komen te zien en misschien leert ze dan wat andere mensen kennen. Ik snap heel goed dat ze een houvast zoekt maar een eigen leven opbouwen is ook belangrijk.

Wat was haar motivatie om naar jullie dorp te verhuizen? Wil ze de zorg voor jullie ouders graag gaan delen? Want dat is voor jou ook alleen maar extra fijn toch? Zo ontstaat er ook ruimte om eigen dingen te gaan doen zonder dat je rekening hoeft te houden met je ouders.

 

Mij vallen een paar dingen op.

Jullie hebben als zus en persoon nogal wat ergernissen over elkaar: zij dat jij zo'n pietje precies bent en je leven zo op orde hebt als zij wellicht zou willen hebben, waarbij je misschien laat doorschemeren dat zij ook eens wat beter haar best moet doen (maar wat haar niet lukt en wat ze niet actief nastreeft), jij dat zij een beetje lui meeprofiteert van het hapje en drankje van jullie ouders zonder dat ze probeert er met haar dochter wat van te maken. Daarbij is er denk ik sprake van een soort misplaatste 'jaloezie': zij is jaloers op jou omdat jij het allemaal hebt en dan ook nog met je gezinnetje gezellig naast je ouders woont, jij op haar dat zij zonder inspanningen overal makkelijk vanaf komt en nooit eens tot de orde geroepen wordt (door jouw ouders).

Daarnaast jouw behoefte voor privacy. Heel normaal. Je hebt gekozen voor het leven met je ouders, als onderdeel van je gezin zelfs nu je volwassen bent.

Je zus haar behoefte aan veiligheid en contact nu ze niks omhanden heeft. Niet helemaal gezond maar wel logisch gezien haar situatie. Misschien vindt ze zichzelf wel waardeloos en valt ze daarom zo terug op jullie ouders.

Je zegt dat je erg verdrietig wordt van het idee van de tuin verbouwen zodanig dat jullie meer privacy krijgen. Waarom? Je kunt een ander mens niet veranderen. Je kan hierin niks aan je ouders vragen, zoals je zelf ook al aangeeft. Waarom is het erg om je eigen grenzen af te bakenen (letterlijk en figuurlijk)? Heb je hier vaker moeite mee? Is dit een item binnen jullie familie?

Daarnaast wil je niet dat je zus tegen je moeder klaagt over jou maar overweeg je wel in gesprek te gaan met je ouders over de frequente bezoeken van je zus. Zij moet dan maar direct naar jou toe komen. Waarom ga jij dan niet direct naar je zus toe met je behoefte aan privacy en respect voor jouw tijd en ruimte?
Volgens mij communiceren jullie te weinig en te indirect waardoor er allerlei scheve gezichten ontstaan. Iedereen heeft onrealistische verwachtingen.

Jij moet je eigen grenzen gaan aangeven en die grenzen duidelijk communiceren naar je zus (en ouders!). Allereerst denk ik dat je echt fysieke grenzen moet maken, zodat het je zus duidelijk is dat dat jouw terrein is. Je kunt afspraken maken over tijd (wie bezoekt wie wanneer) en ruimte (wie is wanneer waar). Je zus komt niet meer ongevraagd aan jouw kant van het huis en in jouw tuin, je vraagt je moeder om de dag (of in de avond?) een kopje koffie bij jullie te komen drinken en eens in de maand ziet iedereen elkaar op zondagmiddag bij je ouders in huis. Bijvoorbeeld.

Ik denk dat het het beste werkt om je behoeften duidelijk uit te spreken en de verwachtingen op elkaar af te stemmen. De enige die dat kan doen ben jij zelf.

 

En... wat zijn eigenlijk de behoeften van jouw ouders mbt hun privacy? Je zegt dat je moeder het ook niet zo fijn vindt dat je zus er zo vaak is. Vindt je moeder het wel fijn dat jij elke dag komt? Wordt het niet tijd dat je zelf meer privacy krijgt, maar ook jouw moeder? Is daar ooit over gesproken? Ik heb het idee dat je moeder veel over zich heen laat komen omwille van de lieve vrede, maar ik weet niet of dat klopt?