Hahahahaha ja dat laatste snap ik heel goed. Bij ons is iedereen blank behalve ik, maar iedereen zegt altijd dat ze het niet zien dat ik donker ben.. Ik weet nog dat ik een jaar of 8 was en we zaten bij de oogarts. Ik had een half jaar daarvoor nog goede ogen en toen opeens -3. Dus m’n moeder kijkt mij aan en zegt tegen die arts; ‘Wat gek. Alhoewel; mijn man heeft slechte ogen. O, en zijn broers hebben ook allemaal een bril. Mijn ouders ook, maar mijne zijn prima.’ Die arts ging steeds raarder kijken en pakte het dossier er nog maar eens bij en zei toen; ‘maar mevrouw, dat maakt toch helemaal niet uit wat er in de familie zit? Uw dochter is geadopteerd.’ O! En ik heb het zelf ook gedaan toen ik in het traject zat om kinderen te krijgen met mijn ex. Toen die arts vroeg of het in de familie zat en of er ziektes voorkwamen zei ik: ‘ja, mijn ouders hebben er ook 8 jaar over gedaan om mij te krijgen. En m’n vader heeft hartproblemen.’ Mijn ex zei toen een paar keer: ‘Maarre Iertje...’ Uiteindelijk was ik het zo zat dat ik zei; ‘ssssstttt, ik praat met de dokter.’ Was ik eindelijk klaar zei mijn man: ‘dat hele verhaal van net hè? Dat kunt u vergeten want ze is geadopteerd...’ Zo zie je maar
De vriend van mijn beste vriendin is uit Sri Lanka geadopteerd en heeft ook een paar geadopteerde broers en zussen uit Sri Lanka en een ander land (geen biologische kinderen, alle geadopteerd), een goede vriendin van mij is ook uit Sri Lanka geadopteerd. Ze hebben beiden hun biologische ouders nooit ontmoet maar zijn al wel eens op bezoek geweest in het land van herkomst.
Een vriend van mij is geadopteerd vanuit Brazilië. Net als zijn zus en broertje (niet biologisch) Hij is uiteindelijk wel op zoek gegaan naar zijn biologische ouders doormiddel van de priester die betrokken was bij zijn adoptie. Die heeft ie nooit mogen ontmoeten.. moeder is gestorven door hongernood toen hij nog een baby was en vader had een jaar voordat hij ging zoeken een dodelijk auto ongeluk gehad.
Ik heb 2 geadopteerde neefjes en een nichtje. Ik vond het erg indrukwekkend, we hebben hen alledrie de keren met de hele familie van Schiphol gehaald. Zij hebben alledrie wel interesse naar hun geboorteland etc. Ouders zijn er overigens erg open over. Ze hebben onlangs nog een reis naar hun geboorteland gemaakt waarbij ze de plekken op hebben gezocht waar de kinderen vandaan komen. Ook echt de kindertehuizen waar ze woonden met personeel wat hen destijds verzorgde etc. Heel bijzonder!
Ik heb een nichtje en neefje die geadopteerd zijn. Was zelf 8 toen de eerste bij ons in de familie kwam, dus heb er best veel van meegekregen Komen beide uit Taiwan, oom en tante konden na lang traject geen kinderen krijgen. We zijn er allemaal heel open over. Nichtje heeft wel wat interesse in haar afkomst en daar wordt ook wat mee gedaan zoverre we dingen weten. Mijn neefje lijkt het niet zo interessant te vinden verder.
Toen ik in India was heb ik de naam van het kindertehuis waar mijn ‘moeder’ was bevallen en van waar ik naar Nederland werd gebracht, opgeschreven. Daar toen gevraagd aan een Indiase meneer waar we veel contact mee hadden en hij wist te vertellen dat het tehuis er niet meer was. Was er een megabioscoop op gebouwd Was wel ontzettend mooi geworden hoor en de originele hekken stonden er nog van toentertijd maar ik vond het toch een soort van jammer.
Ik ben trouwens naar Nederland gebracht door twee zusters van het tehuis. Tegenwoordig moet je ze halen hè?
Ja inderdaad, zij zijn 3 keer zo’n 2 weken lang in dat land geweest voor de adopties. Lijkt me als ouders ook echt heel spannend en bijzonder om daar samen te komen en met een kindje erbij weer naar NL te gaan! Jammer inderdaad dat jij dat tehuis niet meer hebt kunnen bezoeken. In ieder geval 1 van hen heeft geloof ik ook zijn biologische moeder ontmoet zelfs. Heb jij daar gegevens van of zou je die kunnen krijgen als je wilde?
Mijn neefje is geadopteerd uit Afrika. Helaas zijn zijn ouders door het hele adoptieproces elkaar compleet uit het oog verloren en zijn ze 2 jaar na de adoptie gescheiden. Gevolg is dat hij nu tussen beide in zit, want echt vriendelijk contact is er niet meer. Mijn oma had er een aparte kijk op (was ook wel een beetje racistisch) en dacht altijd dat hij zijn communie niet in dezelfde kerk mocht doen als zijn andere neefjes, omdat hij een andere huidskleur had. Dat hij uit een volledig andere kerkgemeenschap kwam, had ze dan weer niet door .
Ik vind dat wel een énorm compliment van jou naar je ouders en van hun naar jou. Dat je zó eigen voelt, dat je het gewoon vergeet dat het heel officieel niet zo is. Heel heel mooi, zo hoort het! ♡
Ik wou altijd een kindje adopteren. Maar door alle regeltjes en dingen waar ik het niet me eens ben niet gedaan. Mijn neefje is een soort van geadopteerd door ons. Hij is officieel van een andere man dan mn broer. Maar hij heeft hem sinds een poosje erkent als zn zoon. Ik vind dat zo bijzonder, en heel mooi. Hij hoort er ook gewoon helemaal bij.
hahaha, ja zo zie je maar idd Als kind zag ik wel dat ze een andere huidskleur hadden, je bent niet blind tenslotte, maar het was niet relevant of zo. Het was gewoon zo. Ik vind dat wel mooi aan kinderen, als het wordt gepresenteerd als normaal dan is het normaal Ik heb dat nu met mijn schoonfamilie , die zijn allemaal Aziatisch. Als ik met ze samen ben zie en voel ik geen verschil. Het zijn anderen/vreemden die je anders laten voelen. Bijvoorbeeld als we met 15 man in een restaurant zitten en ik ben de enige blanke. Dan wordt er soms gekeken en dat merk je. Nou en goed, je merkt het ook wel als je foto's terugkijkt 'wow, ik ben wel erg wit!'
Mijn moeder en haar zus zijn geadopteerd. Zus uit een probleem gezin. Ze was ook al wat ouder en haar moeder heeft haar een paar keer van straat weten te gritsen. Zij is nooit blij geweest met de adoptie. Mijn opa en oma hadden toen ook een jongetje als pleegzoon. Hij overleed als gevolg van dingen oa een waterhoofd. Pleegzorg had enorme medelijden met mijn opa en oma en beloofde hen, het eerste kindje dat ter adoptie zou komen (echt dat dat zo ging toen, bizar) Mijn moeder werd te vroeg geboren en kwam bij hen. Ze heeft altijd een enorme wrok gehad voor de vrouw die haar niet wilde. Ik heb meerdere keren geopperd dat het misschien een jong, ongehuwd meisje was, die min of meer gedwongen haar kindje afstond (in de jaren 50 niet heel ongewoon) maar dat kan er bij haar niet in. Ze is zo boos erover. Wel heel blij met haar adoptieouders. Maar ze heeft echt een hechtingsproblematiek er aan over gehouden. Dat hebben wij als kind goed gevoeld.
Hier 2 nichten en 1 neef geadopteerd. Waarvan 1 nicht ter vondeling is gelegd. Andere nicht uit India en nooit teruggeweest. Neef uit India, hij is 2jr geleden terug gegaan, maar had er geen gevoel bij. Nicht die ter vondeling is gelegd heeft de meeste 'problemen" ondervonden: wie ben ik? Wat is mijn afkomst etc.
Klopt mbt die anderen. Toen ik in India was, werd ik ook vaak aangekeken en zeker omdat ik met mijn (nu ex)man was die op en top Hollands is. Ik vroeg op een gegeven moment helemaal nerveus aan mijn man wat al die mensen toch keken. En toen zei hij; wat denk je zelf. Je ziet er net zo uit als zij, maar je hangt nu aan de arm van duidelijk een westerse man. Één keer is er gevraagd aan me of ik het land was ‘ontvlucht’ zodat ik met een rijke westerse man kon trouwen. Alsof ik een soortement golddigger was Maar ik besefte me helemaal niet dat ik aangekeken werd omdat ik duidelijk Indiaas ben. Ik ben daar ook nooit zo mee bezig. Maar die anderen dus wel.
Ja mooi hè Gek eigenlijk ook; ik lijk ook veel meer op ze dan m’n zus die niet geadopteerd is. Qua gedrag dan.
Ja ik heb alles en we weten ook best veel. Maar ik heb er geen behoefte aan. Ik heb, toen we er waren, ook wat dingen proberen laten uit te zoeken. We kwamen daar elke dag in hetzelfde restaurant. Klinkt saai, maar er was een bar bij waar iedereen die we daar hadden leren kennen, samenkwam als ze ergens anders hadden gegeten of nog een laatste drankje wilden doen. Anyway; ik heb toen al de gegevens die ik had aan de eigenaar van dat restaurant gegeven en gevraagd of hij m’n ‘moeder’ kende. Goa is groot, maar 38 jaar geleden viel het mee en ‘mijn moeder’ moest ongeveer van dezelfde leeftijd zijn als hij. Hij kende haar niet, maar wist wel waar het tehuis stond dus stuurde hij een taxi naar ons hotel en die haalde en bracht ons de volgende dag ernaar toe. Hij vroeg toen of ik wilde dat hij meer zou uitzoeken maar ik vond het voor nu wel genoeg. Het zou dus allemaal kunnen maar ik wil (nog) niet. ‘M’n moeder’ was ook nog zo jong toen ze me kreeg (11 jaar) en m’n vader is niet bekend. Het kan een schande geweest zijn toen, of een verkrachting. Je weet het niet. En ik wil het eigenlijk ook niet weten.