Niet om je verhaal af te zwakken hoor, maar ik denk wel dat bijna alle adoptiekinderen iets van hechtings problematiek hebben. Tenminste; als ik over mezelf spreek herken ik het ook. Ik ben vaak bang om in de steek gelaten te worden en ook andere trekken die je bij adoptiekinderen ziet (niet te zwaar hoor) herken ik soms. Maar dan kijk ik naar m’n zus en die heeft het ook, dus of dat bij mij nu aan de adoptie ligt weet ik niet.
Ach dat is erg zeg. Al is het wel mooi dat jij dan toch (zover ik weet) een goed leven hebt gekregen! Kan me wel voorstellen dat je dan niet alles wilt weten.
Ik denk dat dat heel goed kan kloppen. Ik had op mijn vervolgopleiding een meisje in de klas dat geadopteerd was uit India. Haar biologische moeder was verslaafd, ongehuwd, waarschijnlijk verkracht en nou ja.. verschrikkelijk verdrietig allemaal. Mijn klasgenootje heeft ondanks dat haar adoptieouders al (zowat) klaarstonden naast het bed toch een klap gehad. Ze werd tenslotte verslaafd geboren, en afgestaan. Ondanks dat ze zo liefdevol is opgevangen en opgevoed heeft ze altijd een onderliggend gevoel van afwijzing. Ik vind dat niet gek.. Het is een onbewuste traumatische ervaring geweest en je hersenen vergeten dat niet. Het vormt je. Wel grappig trouwens: ze is dus 100% Indiaas qua uiterlijk maar woonde serieus in een molen met haar blonde ouders Hans en Jannie
Dat doet mij denken aan tijd terug. Mijn licht verstandelijk gehandicapte zusje was in een begeleid wonen huis gaan wonen. Voor we op bezoek gingen had ik de kinderen verteld dat de mensen aparte dingen konden doen omdat ze gehandicapt zijn. Op de terugweg hoor ik: mama die mensen zijn niet gehandicapt, ze zijn gewoon net als tante.... Tante is een beetje anders maar wel gewoon
Vooral bij kinderen die op een wat latere leeftijd geadopteerd zijn, zie je vaak dat de hechting meer verstoord is. Maar als ik het goed begrijp is ‘jouw’ meisje op jonge leeftijd naar Hans en Jannie gegaan. Ik zie bij mezelf hele lichte trekken. Afwijzing is daar niet één van. Wel in de steek gelaten worden; alhoewel ik dat bij m’n ex meer had dan bij m’n huidige man. Maar dat komt ook omdat ik m’n ex niet zo vertrouwde bij bepaalde vrouwen.
Ik heb een fantastisch leven gekregen dankzij m’n ouders maar ook m’n hele familie. M’n moeder zou het liefst tot het gaat gaan We hadden het laatst over zwanger zijn en bevallen en zo en toen zei ze ook (weer eens) dat ze het zich niet eens kon voorstellen hoe die andere vrouw zich moest voelen toentertijd en nu. Je bent toch plusminus 9 maanden zwanger, dan nog bevallen en dan afstaan. Dat moet toch vreselijk zijn?
Absoluut.. Maar heel fijn dat je zo goed terecht bent gekomen. Vind jij het niet vervelend dat adoptie soms ook heel negatief weggezet wordt? Alsof adoptie ouders het alleen maar doen om hun eigen geluk te bewerkstelligen?
Ik persoonlijk ben daar nog nooit mee geconfronteerd. In de zin van dat het over mijn ouders wordt gezegd. Bij ons in de straat van mijn ouderlijk huis was wel een gezin dat zelf al 4 kinderen had gekregen, toen adopteerden en daarna nog een ‘eigen’ kindje kregen. Wij hebben ins altijd afgevraagd waarom ze dat kind nou geadopteerd hadden. Jongetje kreeg weinig eten, kleren, mocht niet op sporten of clubjes enzovoort in tegenstelling tot de andere 5. De allerjongste werd ook altijd voorgetrokken tot op het belachelijkst aan toe. Het geadopteerde jongetje sliep op zolder onder eenden dekentje en zat eens onder de vlooienbeten. Mijn moeder heeft toen, samen met onze juf, de kinderbescherming gebeld dat het niet goed ging daar thuis. Daarna ging het een stuk beter, maar jongetje blijft een beetje apart. Zijn moeder vertelde een keer lachend tegen mijn moeder dat adoptie zo goed stond voor de kerk Dus bovenstaande is wel van toepassing op je vraag denk ik. Maar verder heb ik er nooit veel mee te maken gehad in m’n omgeving of dat ik het nu regelmatig hoor. Wat ik wel heel vervelend vind van adoptie is dat het zo vaak wordt gebracht dat bijna alle geadopteerden op zoek willen gaan naar hun bio-ouders. Programma's als Spoorloos helpen daar natuurlijk niet aan mee. Het is maar een klein gedeelte dat wil zoeken. Het gros is tevreden met hoe hun leven nu is en is niet nieuwsgierig of wil op zoek.
Geen ervaring, maar ik volg dit topic! Mooi om de verhalen te lezen en ook weer iets meer besef te krijgen hoe het allemaal echt is voor een adoptiekind.
Klopt hoor. Vriendin van dochter die geadopteerd is uit China, heeft het ook. Ik vind het alleen zo jammer dat ze boos is, en een andere verklaring als: ze wilde me niet, niet eens als mogelijke optie ziet.
Nee maar het zit waarschijnlijk zo diep geworteld bij haar dat er ook geen andere mogelijkheid meer is. Als je met meerdere opties zal komen zal ze het niet eens geloven. Haar waarheid is de juiste waarheid. Wel vervelend dat jullie er last van hebben (gehad)!
Ik denk het ook ja. Mijn opa en oma waren wel fijne mensen. Oma was echt een lieve zachte vrouw (helaas overleed ze toen ik 3 was) en opa was streng maar rechtvaardig. En hij hield onvoorwaardelijk van zijn dochters, en van alle kleinkinderen. Hele fijne man. Recht door zee, hardwerkend maar ook heel bezorgd. Tot op het laatste moment, dementerend en een herseninfarct gehad, deelde hij nog chocolade uit aan iedereen die het maar wilde aannemen. Toen hij overleed was dat echt een klap voor mijn moeder. Hij was écht haar vader. En daar ben ik wel blij mee, dat ze toch in een warm gezin is opgenomen
Toen ik in Goa was zei ik ook weleens Mumbai. Toen keken ze me gek aan en vroegen of ik Bombay bedoelde Blijkbaar willen veel Indiërs er niet aan dat de naam anders is geworden en houden ze stug vol aan het oude
Ik zou met alle liefde willen adopteren. Maar dan moet ik eerst de loterij winnen ofzo ... Snap dat er bepaalde onkosten zijn, maar moet een adoptie echt 10000 - 15000 euro kosten
Ja dat is zo. Het kost echt bakken vol geld. Ik weet van m’n ouders dat zij in totaal een kleine 10 duizend GULDEN kwijt waren om mij te kunnen krijgen. Voor het hele proces inclusief vlucht en zo. Het zou mij niets verbazen als je nu al 20 duizend EURO mag wegbrengen