Dat deel klopt ook zeker! Veel (oud)teamgenootjes van zoontje spelen nu lager en als hij wel goed blijft, er zijn zoveel goede voetballertjes. Oudste moest afgelopen week tegen jeugdteams van een profclub. Die hadden gewoon 21 spelertjes mee, er zijn zoveel jongetjes die leuk kunnen voetballen. Oudste is ook de beste op school en hij is ook echt wel goed, maar er zijn nog steeds veel die veel beter zijn. Leer ze daar ook mee omgaan, je kunt niet altijd winnen, je bent niet altijd de beste en dat is ook prima. (al hadden ze wel gewonnen van de profclub haha).
Dat de jongens balen snapt volgens mij iedereen. Maar wat moet school dan? De jongens samen in een team laten spelen en de rest van de kinderen pauze na pauze toe laten kijken hoe er 2 met de bal spelen?
Nee zeker niet. Ik vind de regel ook niet onterecht, wel hoe er gepraat wordt over de jongens en hoe moeder hier zwart wordt gemaakt. Dat het zo niet ging vind ik ook. De pauze moet voor iedereen leuk zijn. Ze zullen samen naar een oplossing moeten zoeken die voor iedereen (enigszins) prettig voelt. Of dat nou 1 keer in de week wel samen in een team mogen is, of bijv met minder in een team of bewuste dagen tegen elkaar maakt dan niet uit.
Ik denk dat de meesten hier ook niet zo zeer heftig op de jongens reageren, maar op de moeder in kwestie die reageert alsof het leven van haar bloedje compleet verziekt is omdat hij niet in het team bij een vriendje mag tijdens het speelkwartier.
Hoezo samen naar een oplossing zoeken? Waarom? Mijn kinderen zijn het ook echt niet altijd eens met besluiten die door ons of bijv. school genomen worden. Maar hey, de wereld is niet altijd maakbaar, dit zijn juist momenten om om te leren gaan met teleurstellingen, want later in de grote mensen wereld heb je daar ook mee te maken. Ik zie nu om mij heen regelmatig jongvolwassenen die daar dus niet mee om kunnen gaan, altijd de hand boven het hoofd gehouden, alles overleggen, compromissen sluiten ... Maar in de echte grote-mensen-wereld werkt het niet altijd zo.
Soms werkt dat wel zo. Mijn kinderen moeten ook regelmatig dingen van mij doen die ze niet leuk vinden en daar ga ik ook geen eindeloze discussies over houden. Soms is het gewoon zoals het is en einde discussie. Krijgen ze niets van hoor. Ik word een beetje moedeloos van het cultuurtje ja maar ja maar.
Ik snap niet wat er mis is aan een regel van school en je daar aan houden. Dat oeverloze gelul om compromissen te sluiten. Soms kan iets niet, soms moet je even wat verder kijken dan je neus lang is. Soms moet je gewoon regels volgen omdat die er dan ook zijn voor een reden. Daar mag je je best even teleurgesteld over voelen zeker als kind maar op een gegeven moment is het over. Accepteren dat iets zo is en dan meewerken zodat het voor iedereen gezellig blijft. Teleurstelling hoort ook bij het leven. Dus ja, ik zou je zoontje uitleggen wat de reden is en dan klaar. Hij wil voetballen toch? Of gaat het alleen om het winnen?
Ehm, daar zou ik niet zoveel van vinden. Of in ieder geval mij niet mee bemoeien. Laat ze zelf een oplossing bedenken .
Ik vind de regel van school terecht. De 2 jongens hadden zich ook aan kunnen passen aan de rest en gewoon een gezellig potje voetbal spelen met klasgenoten. Zoals ik het nu lees hebben ze dat niet gedaan en verpesten ze het voor de andere kinderen door alleen maar te willen winnen, de beste te willen zijn en niet samen kunnen spelen. Denk dat ze vaak genoeg gewaarschuwd zijn door de leerkrachten, anders hadden ze het zo niet opgelost.