Dat is het gevoel dat ik voor mijn eerste bevalling had: laat maar komen, dit kan mijn lijf aan! Nou, niet dus. Een hel van een bevalling, kind met een handicap dankzij de protocollen van het ziekenhuis en PTSD voor mij als kers op de taart. Bij de tweede dacht ik: ik weet nu wat ik wel en niet kan en wil, dit komt goed. En op zich was dat een "mooie" geboorte, sowieso helemaal anders dan de eerste, echt het tegengestelde bijna. Maar uitzien naar de de geboorte van ons kleine Boeleke? Nee, echt totaal niet. Weer uuuuuren helse pijn en dan nog een paar uren persen (meer dan vier uur bij de tweede, dus ik ga er maar van uit dat deze ook niet na een uurtje persen komt) ... Ik begrijp dus echt niet dat mensen naar zoiets zouden kunnen uitkijken.
Oh dat klinkt idd wel hels.. Hier gewoon erg veel geluk gehad met de eerste. Daarom wel zin er weer in. Hoop nu weer zo’n bevalling, maar weet natuurlijk dat het heel anders kan gaan..
Fijn om je reactie te lezen. Ik hoop ook heel erg dat ik mijn angst kan uitschakelen. Maar blijf veel zin hebben om ons kindje te ontmoeten.