Hallo dames, Ik ben 17 december 2016 op 18 jarige leeftijd moeder geworden van mijn dochter Esmè. Ze is een super vrolijke, lieve (ondeugende) meid, en ze groeit super goed. Ex en ik zijn een jaar na de geboorte uit elkaar gegaan en ik heb ondertussen alweer een nieuwe vriend. Ik voel me super gezegend met alles wat ik heb en ik heb eigenlijk helemaal geen kinderwens meer. Wat ik de afgelopen maanden gemerkt heb is dat het echt een soort standaard is om min. 2 kinderen te krijgen, en ik ook vaak niet serieus genomen word als ik vertel dat ik geen kinderwens meer heb. Vaak krijg ik te horen dat ik nog zo jong ben en dat helemaal niet kan weten of 'het leven loopt zoals het loopt'. Die ik even niet helemaal begrijp om eerlijk te zijn. Zolang ik mijn spiraal tijdig laat vervangen maak ik me geen zorgen over een ongeplande zwangerschap. Ik heb het gevoel gekregen dat ik een tweede 'moet' krijgen zodat iedereen dan maar tevreden is en ik dan pas een echt gezin heb. (Alsof 1 kind niet genoeg is om mezelf moeder te noemen) ik vind dit zo'n frustrerend idee. Ik wil gewoon helemaal geen kinderen meer en ik ben heel erg gelukkig met alles wat ik heb. Ik ben op zoek naar vrouwen die zich hier in herkennen en na 1 kindje ook geen kinderwens meer hebben. Liefs x
Zelf had ik nog een intense wens voor een tweede, dus geen herkenning. Laat jezelf niet aanpraten dat een tweede 'moet'. Maar ik ben het eigenijk wel met je omgeving eens in die zin dat je nu nog niet kunt voorspellen of je toch niet eens wens voor meer kinderen kunt ontwikkelen. Misschien komt dat pas over 10 of 15 jaar en dat zou dan toch prima zijn. Zou jammer zijn als je dan zou denken 'ik heb jou eenmaal altijd gezegd maar 1 kind te willen, dus ik ga er nu ook niet aan toe geven'. Waarom zou je nu een definitieve keuze moeten maken? Volgens mij is dat wat jouw omgeving je wil zeggen...
Tja, ik ben het voor een deel eens met wat anderen zeggen. Want je bent nog piepjong zelfs. Dus je hoeft toch nog helemaal geen knoop door te hakken. Lijkt me zelfs zeer onverstandig. Je weet inderdaad niet wat het leven gaat brengen en hoe je er over 5, 10 of zelfs 15 jaar in staat. Twee kinderen als norm zou ik verder van me af laten glijden. Mensen hebben altijd wel wat te zeggen over een ander. Zo krijg ik genoeg opmerkingen over mijn wat grotere gezin. Totaal niet boeiend wat een ander er van vind. En ter illustratie: Ik was 26 bij mijn eerste kind 28 bij mijn tweede kind en rond de 35 jaar toen onze jongste dochter (pleegkind) bij ons kwam wonen. En toen was ik er toch echt helemaal klaar mee. En gek genoeg ging het toch weer kriebelen toen ik 39 was. Dat had ik zelf nooit verwacht en behalve de omgeving was ik zeker weten nog het meest verbaasd dat we toch nog een kind wilden (en gelukkig ook kregen). Begin 20 vind ik veel en veel te jong om daar al een definitieve beslissing over te nemen. En dat hoeft ook helemaal niet. Je kan gewoon je leven lijden en zien wat er komt. En als het dan bij 1 blijft en dat is ook wat je wil, dan is dat toch ook prima.
Een definitieve beslissing is het niet. Je hebt immers in spiraal en hoewel je nu denkt en voelt dat 1 kind genoeg is kan dat over 5 of 10 jaar misschien wel anders zijn. Als dat gebeurd dan is het een kwestie van je spiraal eruit en weer proberen. Wat andere mensen vinden moet je je weinig van aantrekken. Luister naar hun meningen en klaar. Als jij het bij 1 kindje wilt houden doe je dat en anders zie je wel wat de toekomst je brengt.
Ik had ook geen wens meer voor een tweede. Totdat hij 2,5 jaar was en ik plotseling van het één op andere moment een baby wilde. Je bent nog heel jong, laat het gewoon over je heen komen. En laat mensen zeuren, ze moeten tenslotte iets te doen hebben
Hier lang getwijfeld maar vriend wou geen 2e. Ook heb ik een schildklier ziekte waardoor ik soms weinig energie heb dus een 2e erbij is een grote gok. Ik zou het wel kunnen maar als mijn schildklier weer gaat flippen en 2 kinderen alle aandacht moet geven + werken sluit ik een burn out niet uit. Langs de ene kant lijkt me een 2e helemaal geweldig. Langs de andere kant, zoon is nu 6 en we hoeven nergens naar te kijken. Als er weer een baby is kan je weer 2 jaar lang rekening houden met dutjes, flesjes, luiers, ... Nu doen we onze jas aan en zijn weg als we iets willen doen. Alles gaat nu zo gemakkelijk en chill.
Ik zeg ook je bent nog zo jong, maar dan om een andere reden: waar maak je je druk om? Wat interesseert jou het nou of de rest van de wereld het raar vindt dat je het bij één kind wil houden? Ene oor in en andere oor uit. Ik zou me vooral niet gefrustreerd gaan zitten voelen over wat een ander er van denkt. En wie weet denk je daar over 10 jaar wel helemaal anders over, dan is dat ook prima toch?
Mensen hebben altijd wel wat te zeggen. Je kunt het nooit helemaal goed doen. Te jong, te oud, verkeerd aantal, verkeerd geslacht, verkeerd leeftijdsverschil. Lekker laten gaan. En laat het voor jezelf ook gaan. Misschien komt de wens voor een tweede nooit, misschien heb je over 2 of 5 of 10 jaar opeens de wens wel. Alles is goed, niets is fout
Ik ben zelf enig kind en dat vind ik heel naar. Dus in die zin herken ik het totaal niet, toen ik één kindje had, wilde ik daar hoe dan ook, héél graag een broertje of zusje bij. Om mij heen zie ik heel veel mensen die een derde of vierde krijgen en ik krijg soms de indruk dat je meer mama bent of dat je pas echt weet wat een gezin is (of drukte/organiseren is) als je minimaal 3 kinderen hebt. En ondanks dat mijn hormonen altijd zullen blijven roepen: 'Hoe meer kinderen, hoe beter, want álles is beter dan alleen!' Vinden wij twee kinderen genoeg, ook financieel gezien.
Ik zie genoeg mensen in mijn omgeving met 1 kind. Nog nooit bij stilgestaan eigenlijk. Over dat jong zijn enzo...dat is natuurlijk wel een beetje zo. Toen ik begin 20 was wist ik nog wel minder dan dat ik nu weet als oude vrouw .. En pas op mijn 27e wilde ik een kind. Daarvoor nog nooit over kinderen nagedacht. Dus wat dat betreft ben je er wel best vroeg bij. Als je mij had gevraagd op mijn 21e of ik een kind zou willen had ik waarschijnlijk nee gezegd. Je weet inderdaad helemaal niet wat er nog allemaal wel en niet op je pad gaat komen. Misschien wil je toch nog wel een kindje en misschien niet. Zie je dan toch wel weer...voor nu gewoon je ding doen. Misschien moet je niet teveel aantrekken wat een ander denkt en vindt.
Trek je niets aan van de mening van anderen. Op dit moment is jouw kinderwens vervuld. En misschien bedenk jij je nog over 10 jaar. Het mag allemaal aangezien het jouw leven is.
Ik wilde helemaal geen kinderen op mijn 20e. Op mijn 30e ook niet en op mijn 33e ook niet. Maar ik zei altijd: zoals ik er NU overdenk, wil ik geen kinderen. Op mijn 34e wilde ik het ineens wel, dat overviel mezelf nogal en heb het wat laten gaan maar op mijn 35e was de wens er nog, toen toch besloten ervoor te gaan. Op mijn 36e beviel ik van onze dochter. Ik heb geen behoefte aan een 2e. Ik ben inmiddels ook 41 en vind mezelf wat oud (en soms vind ik opmerkingen zoals die van @mausi heel moeilijk).. maar dan denk ik ook weer: ik ken genoeg gebroken gezinnen of gezinnen waarbij 1 van de 2 kinderen nogal een probleemgeval is, dus dat kan ook nog.. bovendien ken ik ook enigkinderen die aangeven helemaal geen broertje of zusje te missen.. Maar jij hebt nog tijd zat. Ik zou vooral iets zeggen als: ik wil nu geen 2e, wie weet ooit, maar zoals ik er nu overdenk denk ik van niet. Ik merk dat dat wel het voordeel is van wat ouder moeder zijn. Het zal mij werkelijk mijn reet roesten wat een ander denkt..
Het is toch prima dat je nu geen wens hebt voor een tweede. Misschien blijft dat zo, misschien niet. Dat maakt nu niet uit. Je hoeft geen tweede kindje, nu niet, straks niet. Maar het is ook mogelijk dat je later wel een tweede kindje wil. Daarom, maak beslissingen voor nu, geen beslissingen voor over 5-10 jaar.
Ik was net 24 toen mijn zoon geboren werd en hoe jij nu praat heb ik ook jaren gehad. Totaal geen kinderwens meer en sprak dit ook tegen iedereen uit, moest er niet meer aan denken. Maar ineens 7 jaar later was er iets waardoor het wel ineens kwam en ja hoor daar kwam mijn dochtertje. Dus er zit meer dan 8 jaar tussen mijn zoon en dochter! Dus ik durf het eigenlijk niet meer hardop te zeggen want ik dacht echt dat ik toen klaar was maar blijkbaar toch niet. Maar nu na de tweede en inmiddels 35 jaar weet ik het wel heel zeker dat er nooit meer een kindje bij komt, ook al zouden die kriebels komen dan zou ik er niet meer aan toegeven vanwege mijn leeftijd en het feit dat ik het prima vind met mijn zoon en dochter. Maar ik heb ook weleens opmerkingen gehad hoor toen mijn zoon alleen was, 'ja 1 is geen' en mijn eigen baas die zei 'ik voelde me pas een gezin toen mijn tweede kind kwam' PFFFFFFFFF daar kon ik echt niks mee alsjeblieft zeg. Mensen lullen maar lekker wat ze willen maar ik begrijp het ook als je het er lekker bij 1 wilt houden maar het is nog te vroeg om het volledig uit te sluiten want ik ben daar het levende bewijs van. Mijn ouders en iedereen in mijn omgeving dachten dat ik een grapje maakte toen ik vertelde dat ik zwanger was van de tweede want ik was degene niet absoluut niet meer wilde.
Hier sluit ik me bij aan. Ik was 22 toen mijn zoon werd geboren, daarna heb ik jaren geroepen dat er geen 2e komt! Alle baby spullen verkocht, want ik wist het zeker. Ons gezin voelde compleet. Mijn man wilde al jaren een 2e, maar accepteerde wel mijn keuze. Op mijn 29e begon het toch wel te kriebelen voor een 2e en uit eindelijk zijn we er voor gegaan en is 4 maanden geleden de jongste geboren. Je bent nog super jong, dus ik snap wel dat mensen het zeggen. Misschien denk je er over 8 jaar heel anders over en misschien zal het altijd wel bij één blijven.
Wat ts in het dagelijks leven vervelend vind, doet iedereen hier in het topic ook.. TS. Als jij geen kinderen meer wilt, dan wil je ze niet. Je kunt dat 1x duidelijk aangeven en vervolgens gewoon ene oor in ander oor uit
Ik ben zelf enigst kind en ervaar dat juist als heel erg prettig. Ik ben totaal niet verwend (want dat word vaak gezegd als je enigst kind bent. ) maar ik vond het heerlijk dat het thuis altijd lekker rustig was. Ter aanvulling; mijn man heeft wel eens gezegd dat hij liever enigst kind was geweest omdat hij het heel lastig vond om een zus en een broertje te hebben. Dus meer dan 1 kind hebben betekent niet per definitie dat je dan als kind gelukkiger bent. Dat wilde ik je nog even mee geven omdat je de opmerking van een ander moeilijk vind, wat ik begrijp.
Ik begrijp je helemaal toen ik nog niet gesetteld was op mijn 18de vroeg men heb je nu nog geen vriend. Die vond ik toen ik 28 werd toen begon het leur wanneer we samen gingen wonen ... dat gebeurde en toen werd er gezeurd wanneer we gingen trouwen of aan kinderen zouden beginnen. Vervolgens kregen we een kindje en was het gezeur inderdaad ook om een tweede kind door sommige ... onverwachts trouwde we klein dat werd door sommige echt in dank afgenomen NOT ... en daar vertelde we dat nummer twee onderweg was ... kortom het is nooit of in ieder geval niet snel goed en sinds ik begonnen ben (en dat was al snel) om mijn eigen leven te bepalen heb ik die vragen letterlijk langs me heen laten gaan ... Sterkte het leven is soms ff doorbijten maar met een eigen levensverhaal kan het damn gaaf zijn!