Ik was zo’n puber die niet naar de les ging en geen huiswerk maakte. En ik zat al op mavo terwijl ik havo niveau had. De stad in, op straat hangen met vrienden en blowen.. Het had echt geen zin gehad als mijn ouders boos waren geworden, zakgeld inhouden of me een bijbaan hadden gegeven. Ik was dan toch niet gegaan.. Bij mij kwam de motivatie pas toen ik spw deed en stage liep op een school. Wat vond ik dat leuk. Toen de pabo gedaan. Met gemak want ik wilde dit zelf. op die leeftijd heb je twee soorten kinderen. De kinderen die wel naar school gaan en hun best doen. En de kinderen die op dat moment in hun leven met andere dingen bezig zijn dan school. Er komt vanzelf een moment dat ze wel iets willen leren. Of zelf een baantje zoeken.
Deels met je eens ja. Mij man heeft z'n middelbare school nooit afgemaakt, was veel liever aan het gamen en het interesseerde hem maar weinig. Mbo met een mager zesje afgesloten. (Wat helemaal prima is als je inzet toont en dit is wat je kan, maar jammer als je maar een beetje aanlummelt) En toen kreeg hij een leuke baan waar hij uiteindelijk een hbo heeft gedaan en nu met veel plezier een goede baan heeft en motivatie heeft om te blijven leren. Het 'typische plaatje' van school afmaken en vervolgopleiding is niet voor iedereen Neemt niet weg dat je een puber ook gewoon een schop onder z'n kont mag geven. Dingen doen die je niet leuk vind hoort ook bij het leven.
Je mag die schop onder de kont zeker geven maar of het helpt.. Het puberbrein werkt echt anders, zijn erg egocentrisch. En juist in die periode willen we van alles van ze. En daar botst het. Ik weet ook niet wat je het beste kunt doen. Combinatie van los laten en die schop onder de kont denk ik.. Ik werk alleen met pubers maar heb er thuis niet een. Dus die ervaring heb ik niet.
Over bijbaantje: geprobeerd maar ook niet doorgezet. 'Ga je vandaag nog werken?' Dan was het antwoord 'Dat weet ik nog niet, ik kijk wel'. Nou, dat is hetzelfde als 'nee'. Maar goed, niet werken is geen extra geld verdienen. @Mop81 Ik weet dat het later nog kan komen maar ik ben alleen bang dat het misschien niet komt. Terwijl ik weet dat er meer in zit. Het advies was TL/Havo. Maar het is TL geworden. Geen probleem. Maar zoals het nu gaat moet het jaar over gedaan worden. Dat vind ik zonde. Maar (zoals Berthold zegt) is dat blijven zitten een probleem? Nou, niet echt een probleem maar ik zie het liever anders. Ik zou mij voor kunnen stellen dat het niet leuk is. Je vrienden gaan door, jij blijft achter. Je moet de lesstof nog een keer doen, die lesstof die je het jaar daarvoor ook al saai vond! Ik ben dan bang dat het jaar daarna de inzet nog minder gedaan gaat worden. Maar dit ervaar IK als een probleem. Mijn puber niet! En ik kan het ook niet duidelijk maken, dus blijft het gedrag zoals het is. Daarom heb ik besloten dat ik mijn gedrag ga aanpassen want ik wil dat probleem niet voelen. Het moet mijn taak zijn te helpen herinneren aan het huiswerk, mijn hulp aan te bieden als het niet lukt, overhoren als dit gevraagd wordt. En verder niet. Ik kan niet dwingen.
ik kan je toch echt aanraden om alvast een doorverwijzing te vragen. Er zijn over het algemeen wachtlijsten dus in de tussentijd kun je zelf aan de slag en alles wat je zelf kan bereiken kun je daarna verder mee gaan. Ik vind omdenken een erg populistisch gebeuren. Persoonlijk zou ik me meer gaan richten op oplossingsgericht werken en het inzetten van de handvaten die daarin aangegeven worden. Het is altijd goed om aan jezelf te werken, dus alle lof voor het feit dat je het aangaat. Maar mocht het straks niet zelf lukken moet je niet nog tegen een wachtlijst van bijvoorbeeld 6 maand aanlopen.
en als kleine aanvulling op mijn vorige bericht. Motiverende gespreksvoering als techniek om in gesprek te komen met je puber en het laten zijn van de probleemeigenaar zonder dat je jezelf probleemeigenaar maakt .
Het klinkt alsof jij ervaring hebt. Werk je in deze richting? Wat zou je mij adviseren om als eerste nu te doen? Huisarts?
Ik herken het heel erg van mezelf. Maar denk ook dat iedereen van vroeger meerdere van dit soort pubers kende.
Maar die hebben niet allemaal hun school afgemaakt! Nu weet ik niet hoe hun leven verder is verlopen maar ik geef mijn kind liever een diploma mee.
Dat begrijp ik. Maar wat jij wil en wat ze uiteindelijk doen dat weet je niet. Je kunt het alleen maar proberen te stimuleren/motiveren.
Ik heb het huiswerk losgelaten. Dit is niet mijn verantwoordelijkheid. De eerste resultaten zijn ook binnen; een aantal goede cijfers voor NL, maar voor andere vakken DIKKE onvoldoendes. Helaas ook voor vakken die niet interessant zijn. Dus minder makkelijk op te halen. Maar goed, niet mijn probleem. Bij thuiskomst kregen wij te horen dat het zo niet goed gaat. (Wauw, er is dus inzicht! Yes!) Of wij willen helpen? Natuurlijk willen wij helpen, maar leren moet je wel zelf doen. Met uitleggen of plannen kunnen wij zeker helpen. Of samen de stof doornemen/ overhoren. Tot zover: Top!!! Maar de praktijk is anders. Wij mogen ons er niet mee bemoeien. Niet met de planning, niet met de lesstof. Na school wordt er gezellig wat gedronken, gesnoept en gekletst. Vervolgens is het tijd om naar boven te gaan om.... te NETFLIXEN !!!! zucht....
Dat Netflix zou ik op zijn apparaat meteen cancellen. Eerst huiswerk, dan plezier. Zolang jij dit accepteert blijft hij of zij dit doen. Ik was ook zo een luie puber. Uiteindelijk neem ik het mijn moeder nog een beetje kwalijk dat zij mij liet spijbelen etc omdat zijzelf na de scheiding in een soort depressie zat. Is opvoedingsondersteuning een optie?
Ik zou 'alles' af kunnen pakken (wil ik liever niet) maar de iPad niet. Hierop staat het huiswerk en de meeste boeken/lesstof. Er is nu nog geen sprake van spijbelen. Zie dat ook niet gebeuren, want hier hebben we duidelijke afspraken over gemaakt. En deze worden gerespecteerd, tenminste tot nu toe. Het is echt het niet willen leren van huiswerk. Binnenkort is er een rapportgesprek met de mentor. Denk dat we daar maar open kaart gaan spelen. En zeggen dat wij het even niet meer weten. Misschien kan school iets.