Ons zoontje van ruim 5 is al jaren een slechte eter. Als baby kreeg hij potjes die hij altijd met smaak at. Omdat wij laat eten ivm werk gaven we hem al wat vroeger een potje en daarna ging hij alsnog met ons aan tafel en lieten wij hem een beetje mee kliederen. Met de bedoeling dat hij dan geheel over zou gaan met de pot mee eten. Hij snaaide dan nog wel wat mee van groenten of pasta of aardappel, maar niet echt met smaak. Brood wilde hij ook niet eten en ipv hiervan hebben we hem lange tijd een bord pap gegeven. Allemaal in overleg met het consultatiebureau, want het zou een fase zijn. Omdat hij de potjes zo lekker vond zijn we hier langer dan we zouden willen mee door gegaan. Aan de andere kant gaf het me ook een goed gevoel omdat hij toch zo vlees, vis en groenten binnen kreeg. En ook nog steeds in de overtuiging dat het allemaal wel goed zou komen. Toen hij bijna 2 was hebben ze de smaken veranderd en weigerde hij ineens die potjes. We dachten toen dat het een mooi moment zou zijn om over te stappen. Want nu moest hij wel met de pot mee eten. Alleen vanaf dat moment is het niet goed gekomen. Hij eet praktisch niets en wat hij eet is heel eenzijdig. Wat hij niet kent, eet hij niet. Hij probeert het niet eens. Hebben al van alles geprobeerd. Mee laten uitkiezen bij boodschappen halen, mee laten helpen eten koken, bordje leuk opmaken, weinig op het bord. Niets lijkt te helpen. Natuurlijk hebben we ook de bekende fouten gemaakt, door een sticker systeem voor iedere keer als hij goed at, proberen te laten eten omdat hij ergens graag mee naar toe wilde, een hap naar binnen geschept in de hoop dat hij zou proeven hoe lekker het is en er dan doorheen zou zijn. Wel proberen we altijd de sfeer goed te houden aan tafel. Hij gaat graag aan tafel en dat willen we ook graag zo houden. Dus we proberen zo min mogelijk nadruk te leggen op zijn slechte eetgedrag. Maar van binnen vreet het enorm aan me. Vaak heb ik speciaal iets aparts gekookt voor hem, omdat hij zeker niet zou eten wat wij eten en dan weigert hij te eten. Dat maakt me inwendig wel eens heel wanhopig en verdrietig. Al probeer ik daar tijdens het eten niets van te laten merken. Ook heb ik een tijdje geprobeerd niets apart meer te koken en maar gewoon te zeggen. Dit is het en niet anders. Maar ook daar is hij niet van onder de indruk. Daarnaast voelt het heel dubbel om je kind niet te eten te geven. Of zelf smakelijk gaat zitten te eten en dat je weet dat je kind niet eet. Probeer nu vaak maar het eten af te wisselen, dat er weer een dag is waar hij tenminste iets van mee eet, gevolgd door een dag waarin hij zeer waarschijnlijk niets zal eten. Maar merk ook dat wij daar in ook veel afzijdiger eten dan ik zou willen. Onze oudste was ook een lastige eter, maar probeerde toch altijd wel van alles te eten en is uiteindelijk al heel jong van alles goed en smakelijk gaan eten. Bij eerdere gesprekken op het consultatiebureau zeiden ze dat we het los moesten laten en dat alle kinderen normaal eten als ze 6 jaar zijn. Daar heb ik me jaren maar aan vast gehouden, maar inmiddels is hij 5,5 en zie ik niet gebeuren dat dit binnen een jaar gaat veranderen. Hij groeit goed. Eet wel wat fruit, dus probeer hem in ieder geval zo maar iedere dag zijn vitamines binnen te laten krijgen. Heb ook wel eens gekeken of het geen eetstoornis kan zijn, maar wat ik daarover lees, lijkt het daar niet op. Hebben jullie ook hardnekkige slechte eters gehad en is het uiteindelijk goed gekomen?
Mijn dochter van 6 eet ook erg slecht. Thuis eet ze heel weinig, en alles wat mee gaat naar school komt mee terug. Ik heb ook wat dingen geprobeerd, niet zo veel als dat jij hebt. Maar ik heb het losgelaten. Ze is smal en lang, niet bijzonder dun. En zolang ze wel actief is, groeit, de juiste voedingsstoffen binnen krijgt en op school goed mee gaat, ben ik tevreden. Persoonlijk denk ik dat je er echt teveel me bezig bent. Zoals je zelf zegt, hij groeit goed. Steeds overstappen van methode is voor hem ook verwarrend. Laat hem aan tafel zitten, bied hem aan wat de pot schaft. Als hij honger heeft gaat hij echt wel eten. Maar probeer er niet teveel aandacht aan te besteden. Dan doet hij dat ook niet.
Hier at hij als peuter ook niet goed. Sinds hij 4 jaar is moet hij 4 hapjes proeven en nu met 5 jaar inmiddels 5 happen om na het eten een toetje te krijgen. Werkt hier prima en soms proeft hij niks, ook best, hij is nog nooit wakker geworden van de honger. Ik heb nog nooit voor hem een boterham gesmeerd omdat hij niks at en apart iets koken doe/deed ik alleen als het eten niet voor hem geschikt was. Zo at hij bijvoorbeeld tot zn 4e ofzo geen pizza en dat is ook niet iets wat nou heel gezond is en hij van mij moet eten. Dus dan maakt ik voor hem iets anders. Ik zou stoppen met apart koken of iets anders na geven. Kijk of je met hem een afspraak kan maken over het aantal hapjes dat hij proeft en ik vind dat daar de eerste periode best wat tegenover mag staan hoor, vind dat niet per definitie slecht. En verder inderdaad niet teveel aandacht geven, eet je niet, dan niet, evt na 5 minuten nog een keer vragen en anders gewoon goed weg. Onze jongste is nog een stuk jonger, maar wel de beruchte peuterleeftijd, die eet juist alleen maar als er niemand naar haar kijkt en niemand met dr bemoeit. Als ik 1x zeg, wat zit je goed te eten, dan is 't gedaan en schuift ze dr bord aan de kant. Verder word brood en fruit hier goed gegeten, allerlei andere lekkernijen eten ze ook, dus ik vind het prima. Oudste is qua gewicht door de jaren heen wel wat gezakt op zn lijntje, maar geen reden tot zorg.
Het eerste wat ik denk is dat er mentaal juist iets bij jou moet veranderen. En dan ga ik even af op deze tekst in je post: Maar van binnen vreet het enorm aan me. Dat maakt me inwendig wel eens heel wanhopig en verdrietig. Al probeer ik daar tijdens het eten niets van te laten merken. Daarnaast voelt het heel dubbel om je kind niet te eten te geven. Of zelf smakelijk gaat zitten te eten en dat je weet dat je kind niet eet. Ik zou dat allemaal loslaten vooral bij jezelf. Als hij niet wil eten, dan eet hij niet en daar hoef je (tenzij er inderdaad sprake is van een eetstoornis) niet wanhopig of verdrietig van te worden. Zelf smakelijk gaan eten terwijl je kind niet eet is juist prima. Zien eten doet eerder eten dan dat hij jouw wanhoop en frustratie voelt. En je geeft je kind dus wel te eten, alleen hij kiest ervoor om niet te eten. Zodra je dit los gaat laten, gaat hij misschien ook minder in de weerstand, want zoals jij je wanhoop en frustratie verwoord, daar kan je donder op zeggen dat hij dat toch echt wel meekrijgt, ook al probeer jij het te verbergen. Dus mijn tips zijn: Laat het los. Jij beslist wat op tafel komt, hij beslist wat hij eet. Stop met apart koken en hou dat vol. Zolang hij goed groeit en gezond is, heb je dus niks om je zorgen over te maken.
Onze oudste is een heeeeeeeel kieskeurige eter. Deels ook door historie met allergieën. Wij hebben er nooit aandacht aan besteed. 2 x in de week zette ik de favoriete (enige) maaltijd die echt gegeten werd op tafel. Verder kook ik gewoon. Soms wordt er niet gegeten, of fruit, brood of yoghurt. Prima. Ze hoeven nooit met een lege buik naar bed. En sinds een paar maanden wordt er serieus geroken, geproefd en goedgekeurd!!! Zomaar ineens... Inmiddels 3 kinderen waarvan 2 allergisch en daarnaast dus kieskeurig. Dus nee ik ga niet apart koken, het is al een uitdaging om iets op tafel te krijgen dat iedereen kan eten. Ik zorg er nog steeds voor dat elk kind ongeveer 2 x per week iets op tafel ziet, dat het heel graag lust en verder is elk kind vrij om alternatieven als brood, yoghurt of fruit te eten. Sterkte en vooral geduld...het kan echt zomaar veranderen.
Bedankt voor de reacties. Ik weet dat ik er vooral zelf mee bezig ben en dat het meer tussen mijn oren zit (als bij mijn zoontje). Naar mijn zoontje toe wil ik het vooral gezellig houden aan tafel, dus er wordt ook gewoon afgeruimd of hij wel of niet gegeten heeft. Zonder daar naar hem toe al te veel aandacht aan te besteden. Maar het is gewoon vervelend als je met de beste bedoelingen iets lekkers voor hem heb geprobeerd te koken en hij gunt het nog geen blik waardig. Misschien zit het tussen mijn oren dat mijn ideaalbeeld is dat je met elkaar gezellig en smakelijk zit te eten. Gezien wat we allemaal geprobeerd heb, lijkt het of we de hele dag met de trukendoos klaar zitten, maar dat zijn dingen die we over een periode van ruim 3,5 jaar geprobeerd hebben. Het is ook meer het spelletje wat hij speelt ipv dat hij volgens mij echt niet zou kunnen eten. Bij alles rondom eten probeert hij te onderhandelen. Geef ik hem banaan, wil hij een peer. Volgende keer geef je hem een peer, wil hij een banaan. Zegt hij zelf dat hij 5 stukjes wil gaan eten. Dan gaat hij tijdens het eten weer onderhandelen dat hij toch maar 3 stukjes wil gaan opeten (die hij uiteindelijk dan ook niet eet). Dan zit ik weer aan tafel te prakiseren. Moet ik hier iets mee (opvoedkundig gezien)? Moet ik hier tegenin gaan als hij minder eet dan hij afgesproken had te doen, moet ik het maar negeren. Verbieden of maar in meegaan als hij iets anders wil eten dan dat wij eten. Het lijkt zo'n spelletje waar ik maar niet de vinger kan krijgen op de spelregels. En de ene dag ben je er ook gewoon gevoeliger voor dan de andere dag. @Yelly : In ieder geval fijn te horen dat het ook zo maar ineens kan veranderen.
Ik weet niet of je op meer input zit te wachten maar zelf zou ik vooral zorgen dat je uit de onderhandelingen/strijd stapt en blijft. Dat zal moeite en tijd kosten. Nieuwe dingen moeten inslijten. Wij hebben een paar onwrikbare regels (voor de groten) dat is: ga je van tafel dan ben je klaar met eten, we zijn geen buffet. Denk goed na over wat je zelf te eten kiest (yoghurt, fruit etc) want we blijven niet stuivertje wisselen. En je kunt pas iets vies vinden nadat je het geproefd hebt, tot die tijd kun je hoogstens zeggen dat je het waarschijnlijk niet lust. Ze kunnen een banaan pakken en na 1 hapje klaar zijn. Prima, jouw buik, jouw keuze. We gaan niet onderhandelen, de regels zijn duidelijk genoeg . Uitzondering hierop is als het kind bewust een nieuw product gaat proberen. Dat mag je niet lusten, nadat je het geproefd hebt.
Ik zou, als je het hebt over onderhandelen, daar ook niet in mee gaan. Vraag wat hij wil, peer? Banaan? Prima. Krijgt hij dat. Niet gaan overleggen hoeveel hij eet. Hier heb je je peer, kijk maar hoe ver je komt. En er dan verder ook niet meer naar kijken.. Geen afspraken maken over hoeveel stukjes. Laat hem maar lekker met zijn peer. Dan is de lol er straks ook wel vanaf, want hij ziet dat onderhandelingen niet werken. Waarom zou je onderhandelen? Dan ben je tóch nog bezig met hem en zijn eetgedrag. Laat het los. Zet hem zijn eten voor zijn neus en laat het gaan. Even een praktijkvoorbeeld (ik weet dat het bij jou niet zo extreem is en ook niet zal worden) Ik ken een meisje, 8 jaar, die door dit soort gedrag te blijven bevestigen en er mee bezig te zijn nu sondevoeding heeft. Ze is binnenstebuiten gekeerd, er is niets mis met haar. Maar door haar gedrag eet ze niet, heeft de gehele dag nog een speen in, zit buitenshuis in een buggy. Maar op school doet ze het prima, lopen, geen speen, eet als de juf zegt dat dit moet. Puur dit verhaal aan te geven hoe ver dot gedrag kan gaan als je hier zelf bovenop blijft zitten. Niet doen. Laat hem maar. Hij is genoeg om te snappen dat hij van niet eten jonger gaat krijgen.
Wij hebben een zoon van 4 die moeilijk eet. Wij hebben wel de stap gezet naar een eet team. Maar als ik dit bovenstaande lees, eet hij misschien nog wel vrij goed. Wij laten hem ook altijd proeven, en eet vaak brood als avondeten, of fruit.
Onze oudste heeft tot 2.5 jaar alleen gepureerd eten gegeten. En dat moest dan altijd vers gemaakt zijn want potjes heeft ze nooit willen eten. Brood duurde ook heeeeeel lang eer ze dat at en nu ze bijna 5 is doet ze nog heel moeilijk met structuren. Haar uitspraak is ook matig en daarom zijn we naar logopedist gegaan. Daar bleek dat ze giga amandelen heeft waardoor ze minder groot doorslikgat heeft dan normaal. Dat verklaart een boel. Ik heb altijd meebewogen. Dus toegegeven aan de behoefte aan gladde structuren. En zo het pallet uitgebreid. Dus wat dat aangaat snap ik heel goed jullie tactiek. Wij kregen ook veel scheve blikken van anderen die zeiden "ze moeten toch gewoon mee eten met de pot". Tja....mijn advies is vooral kies je eigen weg en doe wat goed voelt. En advies inwinnen bij professionals is altijd een prima idee. Wellicht hoor je wat nieuws. Wij waren begonnen met bijv 4 soorten groentes/rijst/pasta etc aan te bieden en dan te zeggen dat ze er zelf 2 mocht uitkiezen die ze in ieder geval zou eten. Daardoor heeft ze veel nieuwe smaken leren kennen en ging het stapje bij stapje beter. Nu eet ze met de pot mee maar dan soms een beetje aangepast (minder pittig of ongekookte wortels). Bij ons werkte het om eten vooral gezellig te houden.
Het gaat hier ook niet echt geweldig. Twee meiden die weinig eten savonds, bijna niks lusten. Vandaag hadden we restjes, keuze uit 3 verschillende maaltijden, en de dames wilden niets. Man heeft ze voor deze keer een tosti gegeven maar vanaf nu eten ze maar wat ik maak.
@ettol : amandelen hebben we wel eens na laten kijken, maar die zijn normaal. Wel heeft hij een landkaarttong, die af en toe bij minder weerstand opspeelt. Ik vraag hem wel eens of hij pijn aan zijn tong heeft, maar hij geeft zelf aan van niet. Ik kan qua eten ook niet zeggen dat hij bepaalde dingen juist wel of niet eet. Het weinige wat hij eet ligt ook erg uiteen wat smaak of structuur betreft. Fijn dat het bij jullie nu langzaam aan beter gaat. Dat geeft de burger weer moed. Ik vind een prettige sfeer aan tafel ook belangrijk (ook voor ons andere zoontje). Vanavond aten we erwtensoep omdat onze oudste dat lekker vindt (onze jongste eet dat niet). Ik stelde voor te gaan 'picknicken' in de woonkamer. Onze jongste had de grootste lol, terwijl hij maar 1 stukje stokbrood op heeft. @MamaChantal : heb je die verwijzing via de huisarts geregeld? Ik heb er zelf ook regelmatig aan zitten denken dat ik wel eens zelf met iemand van zo'n team zou willen praten. Gewoon om te zien of we bepaalde patronen kunnen doorbreken en tips te krijgen. Verder neem ik mezelf inderdaad voor niet te onderhandelen. Maar ja, mijn zoontje kan me soms op een onverwacht moment toch weer ermee overvallen, dat je automatisch weer reageert en ondertussen ongemerkt al 'onderhandelt'. Wat bij hem vaak ook helpt is zo min mogelijk aandacht eraan te geven. Bijv. een banaan in de hand geven en dan gelijk weglopen of een bakje met stukjes fruit. Meestal begint hij dan zo maar te eten. Maar ja, soms probeert hij ook daarover toch te onderhandelen. Daardoor is het lastig 'een strategie' te bepalen. Wat hij de ene keer eet, eet hij vanaf een bepaald moment helemaal niet meer. Soms helpt positief belonen, soms absoluut niet. Soms werkt negeren goed, maar soms ook weer niet. Maar gezien jullie positieve verhalen waarbij het uiteindelijk wel beter gaat, moet ik gewoon wat meer geduld hebben, vrees ik.
Wij hebben de verwijzing van de revalidatiearts. Hij heeft sensorische integratie problemen en daardoor hebben we hulp van hun. Hij gaat bij het revalidatiecentrum behandeling krijgen voor zijn prikkelverwerking, en daardoor hebben we toen ook hulp gevraagd voor het eten (komt bij hem waarschijnlijk door ander mond gevoel) We hebben maandag de intake, en komen dan nog 2 keer thuis meekijken met eten. Daarna gaan we elke woensdag naar het rev. Centrum en dan gaan ze hem leren eten. Wij mogen daar niet bij zijn, maar achter een spiegel meekijken. Als dat goed gaat, mogen wij erbij zijn en moet hij het dan weer opnieuw leren met ons erbij. Veel eten proeft hij niet, huilt hij, kokhalst of spuugt het uit. Komt helemaal niet aan tafel als hij weet wat we eten, en zegt: dank je wel mama dat ik kan eten, als we iets eten wat hij lust.
Bedankt voor je uitgebreide reactie. Dat is dus al onderdeel van een heel traject waar jullie in zitten. Heftig. Ook erg aandoenlijk dat hij je bedankt dat hij iets wel kan eten. Hopelijk kunnen ze daar iets voor jullie betekenen. Ik heb ons zoontje wel eens een hap naar binnen geschept, of hij heeft wel eens iets waar een klontje of een velletje aan zit en daar kan hij zich zo vies over maken, dat hij ook echt gaat kokhalzen. Zelfs wel eens tot half overgeven aan toe. Op de een of andere manier is hij dus ook erg gevoelig daarvoor. Ons zoontje kan ook heftig reageren op etens-geuren van als wij zitten te eten. Soms zitten we op de bank een broodje te eten en dan trekt hij al een vies gezicht en dan gaat hij soms gewoon ergens anders zitten omdat hij de geur van het eten zo vies vindt. Ik wens jullie in ieder geval heel veel succes en hopelijk lukt het jullie, met behulp van dat team, zijn eetlust weer te stimuleren. Al begrijp ik dat het nog een lange weg te gaan is.
Ik heb ook wel eens wat geforceerd, omdat ik zeker wist dat hij dat eerder wel at. Maar helaas, spuugde het zo weer uit. Wat lust jouw zoontje aan avondeten?
@MamaChantal Hij eet eigenlijk alleen dingen als noedels (zonder iets erbij), penne of spaghetti, patatjes (en dan max. 5). Het enige aan vlees wat hij eet is een soort van chipolata-worstje, knakworst of frikandel. Verder eet hij geen enkel soort vlees. Eten wij nasi, eet hij alleen een stuk kroepoek. Hij eet geen enkele groente, geen gekookte of gebakken aardappelen, geen eieren of vis (alleen soms een paar stukjes kibbeling). Als wij bijv. broodjes shoarma eten, eet hij alleen het pitabroodje. Hij eet geen 'gewoon' brood. Het enige wat hij soms eet is een melkbroodje (heel zoet wit broodje). Hier mag ook geen beleg of boter op. Als ontbijt eet hij soms een broodje (als je geluk hebt) en soms eet hij een soort wafeltje als ontbijt of tussen de middag. Met vlagen eet hij ipv brood tussen de middag ook van die magnetron-poffertjes of pannenkoeken. Maar dan houd het eigenlijk wel op. Hij eet wel iedere avond een bakje vla omdat hij altijd slaapmedicatie krijgt voor het slapen en daar doen we dat dan in.
Ik moet zeggen toen ik het zo opschreef, ik er zelf ook van schrok hoe beperkt en weinig hij eet. Je weet het wel, maar als je het zo opsomt is het toch nog confronterender. Het gekke is dat we het vaak extra goed merken als we bijv. op vakantie gaan en je met keukens van andere landen te maken hebt. We gaan daarom ook meestal maar in een huisje met eigen keuken, zodat we zo af en toe nog een keer wat kunnen koken, zodat hij toch nog wat eet. En natuurlijk gaan voor nood altijd zijn melkbroodjes mee. Maar daarom is het lastig er niet teveel mee bezig te zijn. Terwijl het altijd in gedachten is, als je je weekboodschappen doet en het eten voor de week bepaalt, als hij een speelafspraak heeft, schoolontbijt, kerstdiner op school.
Hmmm.. in eerste instantie dacht ik dat het alleen om het avondeten ging. Maar in je laatste bericht zie ik dat het om alle maaltijden gaat. Misschien toch de stap zetten om naar de huisarts te gaan. Onze jongste dochter eet ook weinig avondeten. Ze heeft graag kippensoep (sowieso kip). Verder eigenlijk niks. Daarentegen eet ze wel heel graag brood (boterhammen) en fruit. Bij het avondeten probeer ik ervoor te zorgen dat we er iets bij hebben dat ze wel eet. Gebakken ei bij de bami, rookworst bij stamppot, appelmoes ipv groente, soep vooraf. Ze is inmiddels 7,5, ik denk niet dat dit nog snel bijtrekt. Dwingen heeft geen zin, dan spuugt ze het uit (echt overgeven). Er is één regel. Ze moet bij het avondeten aan tafel komen zitten. En dat is soms al een strijd op zich.
Mijn twee oudsten eten heel goed, maar we hebben ook wel eens iets moeilijkere fases gehad. Met name sommige groenten die ze echt niet wilden eten. Vroeger was de aanpak vaak heel Streng, je moet je bord op eten en als je dat niet deed dan blijf je bij wijze van een uur lang zitten met het inmiddels koude eten voor je. Inmiddels lijkt de het standaard advies juist zo ongeveer het tegenovergestelde zijn. Juist totaal geen druk en helemaal vrijblijvend. Ik zit er eigenlijk een beetje tussen in. Ik vind het logisch dat ken een bepaalde dingen niet willen eten en zolang ze geen enkele reden hebben om wel iets te proberen, waarom zouden ze dat dan doen? Dus ik leg er wel een beetje druk op. Bij mij moeten ze altijd vreemde groenten wel proberen. Ze mogen het van mij ook weer uitspugen als ze het echt niet lusten. Maar dan hebben ze het in ieder geval even geproefd en in hun mond gehad. Ook heb ik vroeger wel eens wat dingen met een laagje appelmoes of toetje bedekt om wat naar binnen te krijgen. De smaak wordt dan natuurlijk sterk gemaskeerd, maar ze wennen wel aan de structuur in hun mond en soms proef je toch wel een beetje de smaak erdoor heen, waardoor ze het langzaam leren. Bij dingen die ze niet zo lekker vinden, moeten ze het aantal happen eten dat ze zo oud zijn, maar eerlijk gezegd eten ze inmiddels zo goed, dat als ze iets echt niet lusten, dat ze dan voor mij gewoon de dingen van hun bord morgen eten wat ze wel lusten. Soms geef ik ze dan nog even wat stukjes tomaat om wel wat extra groenten binnen te krijgen Verder is het misschien handig om even te kijken naar wat de rest van het voedingspatroon is. Eet je zoontje misschien bij de lunch iets te veel, of krijgt hij ‘s middags nog veel?