Hij praat nu het meest over het jongens-gebeuren, maar ik denk dat de meeste angst in het tweeling-gebeuren zit. Hij wist van tevoren dat het 50/50 jongen zou zijn en zei daar mee te kunnen leven. Misschien ook wel de combo hoor, én tweeling, én jongens.
Heb je overwogen zelf met iemand te praten hierover? Jezelf afsluiten is een optie dan voor nu, maar uiteindelijk natuurlijk niet wat je wilt.
Misschien is het makkelijker om te ventileren over hetgeen dat niet de grootste angst geeft. Dat als je het hoe en wat met twee gaat uittekenen. Filmpjes kijken, met de oppas praten ed dat hij in het geheel meer tot rust komt. Je hoeft de angst niet te benoemen als je een toekomst beeld met hem bouwd. Ik heb zelf angst problemen. Zeggen dat iemand niet bang hoeft te zijn of dat het wel goed komt helpt niet. Maar een positief beeld geeft mij wel rust.
Als dit een vrouw zou zijn geweest zou ik hebben gezegd dat dit wel heel erg lijkt op een postnatale depressie (wat je eerder beschrijft; zichzelf 'kwijt' zijn na de bevalling van de eerste). Ik weet dat dit bij mannen ook voor kan komen. Wellicht is dat ook bij jouw man gebeurd? En is hij nu weer bang dat dat gaat gebeuren. Al die 'onredelijke' angsten zouden daaruit voort kunnen komen. Ik zou eens contact opnemen met de Pop poli via je vk!
Ik zou met je man naar je huisarts/verloskundige/gynaecoloog gaan en vragen om hulp. Een tweeling is ook super zwaar, maar he ook die worden groter. Uiteindelijk vegen ze ook zelf hun kont af en kunnen ze zelf brood smeren en fietsen ze zelf naar school omdat ze zich doodschamen voor hun ouders. Je man heeft nare gedachtes en heeft er wel hulp bij. Als je je ongeboren zonen al ziet al potentiële criminelen en verkrachters is daar nu ondersteuning voor nodig om hem het vertrouwen terug te geven.
POeh dit is wel behoorlijk heftig voor je denk ik zo. Ik ken zelf een aantal mensen die een tweeling hebben gekregen en het is echt zwaar ...(Los van dat het natuurlijk ook heel bijzonder is!) Hebben jullie al een actieplan? Heb je al uitgewerkt hoe je het na de bevalling gaat doen? Wie zorgt er voor de peuter? Hebben jullie hulp van opa/oma, oppassen, crèche, en andere dingen? Wat doen jullie als jij bijvoorbeeld op een gegeven moment bedrust moet krijgen of in het ziekenhuis opgenomen wordt? Ik denk echt dat het tijd wordt voor een actieplan, anders loopt het echt de rails af, misschien je vriend even streng toespreken en dingen concreet op papier gaan zetten! Sterkte ermee, niet makkelijk voor je!
Dit is wat ik uit jouw verhaal opmaak: - Een jonge vader die onzeker is of hij wel een goede vader is/zal zijn voor zijn kinderen. - Een vriend/echtgenoot die twijfelt of hij wel goed genoeg is als steun en toeverlaat van zijn vrouw en gezin. - een man die deze negatieve gedachtes niet direct kan uiten maar op kropt en niet durft te delen met jou maar in plaats daarvan doemscenario's gaat omschrijven en de schuld van zijn negatieve gevoelens buiten zichzelf neerleggen. ( de tweeling is het probleem, dat het jongens zijn, etc) Ik denk dat het goed is dat je met hem een gesprek gaat voeren waarin je aangeeft wat het met jou doet als hij zulke dingen zegt. Dat het je kwetst en dat je het gevoel krijgt dat je ongewenst zwanger bent en dat het jou verdrietig maakt. Dat je hierdoor ook onzeker wordt en dat je hem nodig hebt! Je hebt hem nodig als je zwanger bent, bij de bevalling, maar vooral ook als de kinderen er straks zijn! Verzeker hem dat je hem een goed voorbeeld vindt, dat je zeker weet dat jullie jongens trots zullen zijn op hun papa, hoe dan ook! Als papa nu al afhaakt, dan is dat zeker slecht voor de hechting. En ‘criminelen’ zijn vaak gediagnostiseerd met hechtingsstoornis. Het belangrijkste wat je kunt doen tegen onveilig gehechte kinderen is een overdosis liefde, veiligheid en vertrouwen geven en vooral jongens hebben dat nodig van hun mannelijke rolmodel: hun vader. Haak aub niet af en sluit je ook niet af voor zijn negatief geklets! Het is een signaal dat hij afgeeft, een roep om hulp. Geef hem die, anders raken jullie elkaar kwijt en dan ben je verder van huis! Sterkte!
Klinkt misschien gek, maar heeft hij misschien een prenatale depressie? Komt ook bij mannen voor! Wat jammer dat hij hulpverleners tot nu toe onvoldoende vertrouwde om zich open te stellen.
Dank allemaal voor jullie reacties. We hebben een actieplan voor als ze er zijn. Hij blijft een maand thuis, daarna is er op 3 dagen per week een extra persoon bij mij thuis (familie), is hij 3 dagen bij mij thuis (weekend en 1 weekdag) en is onze dochter 1 dag naar KDV dus ben ik alleen met tweeling. Maar hij denkt dus dat alle familie gaat afhaken omdat ze het te zwaar gaan vinden. Terwijl daar geen aanleiding toe is: niemand geeft dat aan (integendeel..) en twee van onze 4 helpers hikken tegen pensioen aan en gaan zelfs voor ons stoppen met werken, zodat ze maximaal kunnen bijspringen. Hij neigt altijd naar negatieve gedachten, dus in die zin geen verrassing. Hij komt ook uit een familie vol psychiatrie, m.n. in de depressie-hoek en een paar mensen met schizofrenie. Heeft zelf ook altijd wat neiging tot achterdocht (bijv. nu: de oppassen zeggen wel dat ze kunnen/willen maar gaan afhaken zodra de kinderen er zijn, maar willen ons dat nu nog niet vertellen). Jammere is dat hij zelf echt geen inzicht heeft in deze patronen. En ook niet krijgt van ondertussen 3 verschillende psychologie-trajecten (want ook bijv. op werk zit dit hem wel eens in de weg). Wuift het achteraf ook weer weg, "zo erg was het niet", terwijl ik vorige kraamweek de verloskundige, huisarts en kraamzorg tegelijk om tafel heb gehad om over hem te overleggen, waarna o.a. de kraamzorg werd verlengd vanwege "psychologische instabiliteit van de moeder" (want vader staat niet op het formulier ) en hij 24 uur naar een vriend is geweest om op te laden. Tussen de stressperiodes in het leven door is het een hele leuke vent hoor, hij klinkt nu verschrikkelijk Ik snap dat hem de rug toe draaien geen goede optie is. Maar ik voel nu even geen energie en moed voor de andere opties. Over de jaren dus al veel geprobeerd maar geen-nauwelijks inzicht, neiging buiten zichzelf te zoeken, geen verandering in gedrag.. en al die tijd cijfer ik mezelf weg. Nu, zwanger van een tweeling en al behoorlijk gaar, maar ook toen na een behoorlijk gecompliceerde bevalling. Ik wil gewoon ook eens tijd en ruimte voor mij, mijn zorgen, mijn lasten. Dat gedoe Ik denk overigens dat meerdere van jullie gelijk hebben dat het geslacht misschien niet eens het hoofdprobleem is, maar dat hij zijn ellende daar nu gewoon het meest op projecteert.
Ik vind dit heel erg voor je. Ik ben toch wel het toch wel met de meeste reacties hier eens. Ga hulp zoeken, ook voor jezelf want dit soort stress is niet goed voor jou en de kindjes. Ik hoop van harte dat je man bijdraait.
Je hebt de kar altijd getrokken in jullie relatie en komt op het punt dat je hem echt nodig hebt en het niet meer alleen kan. Dat merkt hij en dat beangstigd hem denk ik.. hij kon altijd op jou terugvallen, je was zijn veilig haven. Wat voor jou kan helpen is dat jij er met iemand ( professional) over gaat praten. Als jij verandert, verandert dat hem uiteindelijk ook. Investeer alsjeblieft, zo komt het niet goed. Geloof me, ik spreek uit ervaring
Dat moet ik ook gaan doen. Maar ik heb er ff de moed niet voor.. Na de wachttijd voor psychologische hulp zit ik midden in de kraamtijd en daarna dat eerste zo schattige maar zo drukke jaar. Ik ben ook nog de hoofdkostwinnaar en degene die thuis coördineert (hij voert wel uit hoor, bijv koken, schoonmaken, was, etc.), en nog als ZZP-er ook, dus ik moet daarna gewoon weer flink aan de bak. Misschien had ik hier eerder aan moeten beginnen, maar hij heeft vorig jaar een traject bij psycholoog gehad n.a.v. de vorige zwangerschap/kraamtijd en ik was blijkbaar naïef genoeg om te geloven dat het nu echt anders zou gaan.. en ik ben arts, heb lange tijd in de psychiatrie gewerkt en dacht dus ook al wel wat in mijn mars te hebben.. Maar misschien is het lastige juist dat hij niet in 1 psychiatrisch hokje past. Over de jaren hebben we wel 6 of 7 diagnoses gehoord waar hij toch wel trekken van heeft. Hij is gewoon een beetje een zwakke broeder op meerdere vlakken, en afhankelijk van de situatie steekt er telkens een ander zwak punt de kop op. Ik denk dat daarom de psychologen hem ook niet veel verder krijgen. Hij is een mengelmoes Hij heeft net wel wat boeken over opvoeden van jongens besteld op mijn account, ik kreeg een mailtje van bol.com Wie weet..
Dat wil ik wel.. Ik heb 10 jaar een relatie gehad met de vader van mijn twee kinderen. Ik was de sterke steunpilaar in onze relatie. Op mij kon hij bouwen, terugvallen, ik regelde alles wel. Zo was onze relatie gegroeid en we wisten niet beter.. Na de geboorte van de tweede kwam onze relatie best onder druk te staan. Onze zoon werd ernstig ziek, is uiteindelijk 4x opgenomen in het zh, een ontzettend zware tijd! ( hij is overigens nu een gezonde vent van 5 Ik kon het niet meer.. zorgen voor een peuter van 2,5, een baby die doodziek was en daarnaast nog zorgen voor een man die met de handen in het haar stond toe te kijken hoe alles mis ging. Na de 4e zh-opname ben ik emotioneel in elkaar gestort. Ik was op, kon niet meer. Ik had mijn man nodig, meer dan ooit! Ik had mij nooit gerealiseerd dat ik hem al die tijd de kracht ontnomen heb om er voor mij te zijn. Ik kon immers alles zelf? Ik had hem niet nodig, maar hij mij.. ik was de sterkste.. Hij voelde zich prettig in de rol dat er voor hem gezorgd werd en ik voelde mij prettig in de rol van zorgende. We konden niet meer communiceren, begrepen elkaar niet meer. Ik nam hem heel erg kwalijk dat hij mij ‘in de steek’ liet, want zo voelde het. Hij had geen idee wat hij moest zeggen, want hij had mij nog nooit horen zeggen dat ik het niet meer kon. Toen onze zoon 8 maanden was hebben we besloten uit elkaar te gaan.. ik kon niet meer, was op, eenzaam in onze relatie. Ik kon geen goede moeder meer zijn en al helemaal geen goede vrouw voor mijn man. Ik had het gevoel dat ik faalde aan alle kanten. Ik ben meteen in therapie gegaan. Wekelijks met psycholoog gesproken en uiteindelijk emdr gehad voor de zh periode van mijn zoon. Wat ik daarvan geleerd heb is dat ik er van overtuigd was dat hij fout zat. Hij was er niet op het moment dat ik hem nodig had. Maar de psych heeft mij laten inzien dat je relatie in balans moet zijn om ‘zware stormen’ te kunnen overleven. Dat was de onze niet. Als je relatie is vergroeid tot zorgende en hulpbehoevende in psychisch opzicht, dan ben je als zorgende extreem kwetsbaar als je zelf in een situatie terechtkomt waarin je steun verdiend. Dat hij in de hulpbehoevende kant zat heb ik mede zelf gedaan. Ik bleef zorgen en hij vond het prima. Metafoor die de psych gebruikte was: jij trekt de kar en hij leunt achterover. Als je dat jaren achtereen doet dan weet hij niet meer hoe hij de kar moet trekken. Inmiddels 4 jaar verder, opnieuw getrouwd met een superleuke man voor mij en stiefvader voor de kinderen. Het mooie is ook dat mijn ex dat nu ook inziet! Hij is blij dat mijn man in het leven van zijn kinderen is en ze mede opvoedt. Hij staat nu op eigen benen en ik zie hem echt vooruitgaan in psychologisch opzicht. Hij wordt een steeds zelfverzekerde man en vader voor zijn kids. Eind goed, al goed... maar een zeer zware tijd achter de rug! Ik gun jullie het allerbeste, wat de toekomst ook brengt.. Liefs
Delen zijn wel herkenbaar. Ik heb met de jaren steeds meer van hem overgenomen. Zonder irritant te willen klinken, ik ben ook gewoon sneller, handiger, slimmer, praktischer ingesteld. Hij is alleen veel geduldiger, dat wel. En hoe krapper de tijd in het gezin wordt, hoe meer "ik het wel ff snel doe". Ik ben er al een tijdje uit dat ik daar mee moet stoppen, dus probeer al meer bij hem te laten. Maar dat is met regelmaat op mijn lip bijten en zien dat het niet zo handig gaat als wanneer ik het zou doen. Ik denk dat het van hem afkeren daarom soms goed (heeft ge)werkt, dan gaat hij weer zelf denken, zelf handelen, zelf doen. Ik hoop dat het bij ons niet zo eindigt, want met deze man wil ik door. Het is ook anders geweest, ik heb als jonge twintiger 1,5 jaar een paniekstoornis gehad en toen was hij er voor mij, en krachtig, en sterk. Dank voor het delen.
Nog even een reactie op het actieplan, dat klinkt goed! Super goed geregeld en fijn dat er zoveel mensen voor jullie zijn, geweldig Dus zelfs als je man het laat ‘afweten’/ instort (wat ik niet hoop of perse verwacht) dan heb jij iig genoeg hulptroepen gelukkig
Dank! Ik vind het ook best goed voor elkaar, we hebben veel mazzel. Daarom raakt mijn geduld dan ook een beetje op t.a.v. het doemdenken, omdat ik denk: het is toch in kannen en kruiken, wat heb je dan nodig om vertrouwen te krijgen? Natuurlijk kan iedereen afhaken, ziek worden, dood gaan, etc., maar zo goed als het leven te regelen is hebben we het nu geregeld, volgens mij Vorige kraamtijd had ik dus ineens ook hulp nodig, toen hij weg was en dochter en ik nog met allerlei gevolgen en complicaties van de bevalling zaten. En toen is ook iedereen ingesprongen en is het goed gekomen. Ondanks zijn overtuiging destijds dat Veilig Thuis ons uit de ouderlijke macht kwam zetten Stress doet rare dingen met zijn brein Ik kan er gelukkig al weer een beetje om lachen, vanmorgen was ik de wanhoop echt even nabij.
Graag gedaan Ik wens jullie het beste toe. Blijf praten, deel je gevoel!! Ik vind je nu al een sterke vrouw! Liefs
Ik geef zelf ook duidelijk op momenten aan dat ik er niet de puf voor heb: ik heb nu genoeg aan mijzelf, ik heb nu geen energie voor jou. (Man is ook een doemdenker en onzeker), schrijf het maar op als je het er later over wil hebben en anders bel je fijn je moeder, maar ik wil nu rust. Werkt best oke. Er zijn momenten dat je gewoon even klaar bent en je hoofd al vol genoeg zit en je gewoon even niets wil horen en gewoon ff wil netflixen ofzo. Verstand op 0
Wauw. Jouw man heeft hulp nodig. Uit je verhaal begrijp ik dat hij geen professionele hulp wil. Wat jammer. Maar misschien kan hij lid worden van de FB groep tweeling vaders en kan hij daar vragen naar ervaringen van andere tweeling vaders. Wie weet dat het hem iets zal helpen minder zwart te denken.