Op 1: Jaren geleden, ik was rond de 15 jaar. En natuurlijk was mijn tandarts op vakantie en ik had ongelofelijke pijn m'n mond. M'n moeder belde en we konden bij de vervanger terecht, dezelfde dag nog. Ik had dus eigelijk gedacht het zal wel een gaatje zijn. Maar het bleek dus tandvlees te zijn die gedeeltelijk over een kies was gegroeid oid. Die tandarts kon het ook zo lekker verklaren, in half verstaanbaar Nederlands . God tyfus, ik heb nog nooit zo een pijn ervaren als toen. Zonder verdoving oid heeft hij letterlijk dat wat over dje kies heen zat van die kies "afgeschraapt". Ik had het niet meer van de pijn. De pijn was 10x zo erg als ervoor, ik kon niet eens meer praten, de tranen rolde als watervallen over mijn wangen bij de receptie daarna. Waar de receptioniste zich doodschrok Op 2: Na de bevalling van mijn zoon wat alles behalve lekker verliep, was ik dus ook ingeknipt omdat het anders niet paste en alles snel, snel moest. Dus moest ik gehecht worden, dat viel op zich nog mee kwa pijn. Maar toen ik terug op mijn kamer was moest ik hoognodig plassen Gelukkig was de zuster er nog. In 1 woord AUW!!! op de wc, en het was ook letterlijk puur bloed . Gelukkig stond de zuster bij de deur om mij vast te houden, want het werd ineens zwart voor m'n ogen.
Toen de verdoving halverwege de keizersnede niks, maar dan ook echt niks meer deed Vergeleken hiermee waren alle puncties en mijn HSG onderzoek piece of cake.
Met stipt op 1: lumbaalpunctie!! Ik ben absoluut niet kleinzerig, al 14 keer geopereerd, wacht altijd af met naar de dokter gaan etc... Maar die lumbaalpuncties... VERSCHRIKKELIJK! Heb er vorig jaar 3 gehad, en als ik er nu een op tv zie of er zelfs alleen maar aan terugdenk krijg ik al een paniekaanval. Op 2 toen er via mijn hoofd in mijn vp drain (ivm hydrocephalus vroeger) met een naald contrastvloeistof werd ingespoten voor een mri. Op 3 staat denk ik het rechtleggen van mijn been nadat ik mijn kniebanden had gescheurd zodat mijn knie zo recht mogelijk in het gips ging.
Een veel te erg ontstoken ingegroeide teennagel laten wegsnijden. Na 5 x verdoven en 10 min wachten (per verdoving) voelde ik nog bijna alles omdat het zo ontzettend gevoelig was door de ontsteking. Vervolgens nog een week aan de antibiotica gezeten omdat het na de behandeling nog erger geïnfecteerd was. (De arts op de HAP vroeg of de huisarts tussen de verdovingen door toevallig was wezen poepen en zijn handen niet gewassen had)
Het onverdoofd opensnijden én meermaals (5x) handmatig leegknijpen van een abces op mijn kleine schaamlip.
De poging om een slagaderinfuus aan te leggen in mijn pols toen ik opgenomen was met ernstige zwangerschapsvergiftiging. De slagader lag zeer diep en “rolde” ook steeds weg. Na een aantal pogingen zijn ze maar gestopt. En de bovenbuikpijn aanvallen tijdens de zwangerschapsvergiftiging. Niet te doen. Lachwekkend, maar zeer pijnlijk; de volle 1,5 liter colafles die ik van anderhalve meter hoogte uit de koelkast vol op mijn middenvoet kreeg. Ik zag letterlijk sterretjes van de pijn. Heb wekenlang met krukken gelopen.
Pijnlijk ja en nee. Naar? Best wel. Ik moest een paar jaar geleden mijn galblaas laten verwijderen maar 2 dagen daarvoor bleek er een steentje vast te zitten en die moest er eerst uit aangezien ik geelzucht aan het ontwikkelen was. Mijn keel werd verdoofd met een drankje en ik moest op mijn buik op een smalle tafel gaan liggen. Kreeg een of ander SM artikel in mijn mond om deze open te houden en terwijl ik onder een roesje was hebben ze dus een paar buizen tot aan mijn maag gestoken om dat steentje te vinden. Een zuster moest steeds slijm wegzuigen anders krijg je dus geen lucht, slikken voel je niet door dat drankje en je voelt (weliswaar zonder pijn) dat ze ergens van binnen in je maag aan het rommelen zijn. Totdat ze dat steentje vonden, toen pompten ze een partij lucht naar binnen om die buis open te knippen zodat die steen eruit kon. Dat resulteerde in een kokhals effect wat ik niet meer kon stoppen maar gelukkig was het voorbij. Overigens was de pijn van de galblaas erger dan mijn bevalling. Dus qua pijn staat dat wel op nummer 1 voor mij.
Bij de bevalling van de eerste werkte de ruggenprik niet volledig. Was tijdens de bevalling niet zo erg, maar gehecht worden terwijl je bijna niet verdoofd bent wil ik nooit meer over doen.. Mijn man is weggelopen omdat hij het niet aan kon zien (en dat terwijl de bevalling ook behoorlijk heftig was). Heb ik op dat moment nog geen eens meegekregen door de pijn. Ben wel de kinderarts eeuwig dankbaar. Mijn zoontje moest eigenlijk meteen voor controle 24 uur aan de hartbewaking, maar die lieve kinderarts zag dat hij het goed maakte en heeft hem ter troost en voor de afleiding voor mij op mijn borst laten liggen tijdens het hechten..
De tandarts heeft bij mij toen ik jong was, denk een jaar of 12, 2 kiezen getrokken zonder verdoving. Zaten echt muur en muurvast. Sinds dien nooit meer tanden hoeven laten trekken, maar elke andere behandeling gaat met verdoving! Ook erg pijnlijk, een cystoscopie. Dat was voor mij ook eens en nooit weer. Janken toen ik thuiskwam, kreeg spontaan weer een blaasontsteking.... spiraal plaatsen was er niks bij vind ik @louise88 dat gevoel van het hechten na een bevalling ken ik idd ook, en ook zonder verdoving. Gym zei dat ik dat toch niet zou voelen met de naweeën. Was trouwens een man.
Heb hoge pijngrens maar vond wakker worden na spondylodese operatie toch wel meest pijnlijk. Herstel ook pff. 6 schroeven in mijn wervels, 4 cases, 24 Uur plat , 6 mnd herstellen met intense zenuwpijn door zenuwen die zich gingen herstellen. Pff die pijn was echt extreem . Verder 2 hernia operaties 2 x bevallen zonder pijnbestrijding, curretage (naweeën ook heftig , extremer als na bevalling maar had dat niet verwacht , kwam dus zeer onverwacht ). Borstvergroting, Hechten zonder verdoving (vraag nooit verdoving omdat het geen pijn doet ). Pijn blokkades (spuiten) in de rug en dat zonder verdoving . Voel je ook wel maar acceptabel . Spuit in heup voor slijmbeurs, pijnlijk maar te doen Tattoos en meerdere piercings (telt dat) Vast nog meer . Maar die fucking zenuwpijn is toch wel extreem . En dan vooral die na de operatie
Het plaatsen van mijn spiraal En het meten van de ontsluiting. Bij dat laatste heeft de gyn ook aangegeven dat ik een hele gevoelige baarmoedermond heb en zodra die zijn vinger er tegen hield ik al tegen het plafond zat. Er komt dus ook geen spiraal meer in. o ja! Deze is wel de topper van allemaal: De gynaecoloog die mijn ontsluiting ‘even’ ging oprekken van 8,5 naar 10cm. Toen heb ik echt gegild, nondeju dat deed pijn!
mijn nummer 1 is toch wel nierstuwing.. Ondanks dat mijn eerste (thuis)bevalling ook behoorlijk zwaar was met verzakking... maar die wint het niet van nierstuwing brrrr..
Een perianaal abces weg laten snijden zonder verdoving. Jee wat zeer. En een bolus magnesium sulfaat via het infuus krijgen, ik dacht dat mijn aderen weg zouden branden.
Mijn eerste HSG. Vanaf het moment dat dat ballonnetje werd opgeblazen ging ik door de grond. Ik heb de hele HSG lang liggen huilen van de pijn. Toen ik voor de zwangerschap van de tweede weer een HSG moest, keek ik daar dus ook echt niet naar uit. Maar de gynaecoloog heeft er rekening mee gehouden en het ballonnetje minder opgeblazen. Gelukkig was het die keer daardoor niet pijnlijk, dus het kon ook anders.
Het inbrengen van een katheter tijdens mijn eerste bevalling. De rugweeën tijdens de tweede bevalling hebben een goede tweede plek.
Ik heb een vrij hoge pijngrens geloof ik (een HSG ondergaan, nierstuwing hebben, mijn voet breken, ontsluitingsweeën/rugweeën hebben, etc. heb ik bijvoorbeeld niet als pijnlijk ervaren), maar ik heb nog nooit zoveel pijn gehad als toen mijn keelamandelen werden verwijderd op tweeëntwintigjarige leeftijd. Ik heb na die operatie echt dagenlang liggen janken op de bank van ellende.