Ik ga vaak alleen met mijn jongens iets doen. Mijn man heeft in vakanties niet altijd vrij als ik vrij heb en in het weekend gaan we er ook weleens afzonderlijk van elkaar op uit. Ik heb nooit zoveel zin om dan weer met vriendinnen ofzo samen te gaan, dus ik loop ook alleen. ik pak mijn spullen en mijn jongens en ik ga. Naar het zwembad, de bios, naar een speeltuin, kleine pretparkjes of dierentuin. Ook het bos vind ik super leuk om even met ze heen te gaan. Ik heb ook een hele tijd met mijn jongste op vrijdag lekker een taartje ergens gegeten of geluncht. Met een kind van 9 is dit nog leuker dan met een 3 jarige, lijkt me, aangezien jullie echt wel even een gesprekje kunnen hebben. Soms is het net even het stapje om weer te gaan die je tegen houdt, maar als je het eenmaal hebt gedaan is het vaak super geweest. Dus ga!! (en wat andere dames al typen, niemand ziet dat je een alleenstaande moeder bent. En als ze het wel zien, is het prima toch, schaam je daar aub niet voor! Je hebt gewoon een leuke tijd samen met je kind! Dat mag!!!)
Gewoon doen! Toen de jongste er nog niet was deed ik heel vaak alleen dingen met mijn zoon. Samen een middag naar het bos Paar uur naar zo'n ballenbak ding Glowgolf Bios Lunchen Samen uiteten Samen naar de stad, shoppen. Naar de dierentuin Nu de jongste er is, is het eerder mijn man die 1 op 1 dingen met hem doet. De jongste hangt nog al aan mij, maar ik pak dan altijd 's avonds in bed even een momentje samen.
Ik snap het wel. Ik doe veel met mijn dochter samen, maar vind het soms ook lastig. Ik weet niet goed waarom. Dat stukje van het niet kunnen delen, komt aardig in de buurt. En ik vind het soms niet eenvoudig om continu op het niveau van haar leeftijd te zitten. Uit eten gaan is voor haar een heel andere bele ing dan voor mij. Elke film die je kijkt, schikt zich naar haar, een dagje pretpark doe ik liever met een vriendinnetje erbij. Ik doe alles met heel veel liefde en ik geniet juist ook van de veranderingen in haar ontwikkeling. Maar ik mis zo nu en dan de "volwassen touch" en dat is niet raar als je 24/7 samen bent.
Misschien inderdaad iemand zoeken waar je dingen mee kan delen. Niemand kijkt er raar van op als je met zijn 2en wat gaat doen. Ik ga vaak met zoontje wat doen. Toen hij klein was ging ik naar een bijeenkomst waar je met je kind naar toe kon om met andere jonge kindjes boeken te lezen. De eerste weken raar en daarna prima. Ook ga ik wel eens met zoontje naar oma aan de andere kant van het land, de eerste keer spannend maar nu maken we er een uitstapje van. Broodjes mee, drinken ,koekje, snoepje uitzoeken. We zijn dan lang onderweg en helemaal moe aan het einde van de dag maar heel gezellig. We blijven dan een paar dagen en gaan we met de trein weer terug. Het zijn echt dingen die hij zich herinnert. Het hoeft ook niet altijd speciaal. Mijn beste herinnering aan mijn vader is dat we samen boodschappen gingen doen. Niks bijzonders maar het was met zijn 2en het was even onze tijd. Misschien samen een lijst maken met dingen wat jullie samen in het nieuwe jaar willen doen. Samen met de trein weg, naar een museum, een nachtje ergens slapen , samen uit eten etc
Ik vind het ook heerlijk om iets met 1 van de kinderen apart te doen en er zijn al genoeg leuke ideetjes gedeeld. Maar denk dat het verschil erin zit dat als ik dan met 1 van de kinderen thuis kom, we onze verhalen kunnen delen. En jij gaat samen met je zoon weg en komt in dezelfde samenstelling weer thuis. Maar toch, zoals de rest zegt, probeer je over die drempel heen te zetten, het is heerlijk om leuke dingen samen te ondernemen en je wilt ook niet over een paar jaar denken, had ik maar wat meer gedaan, want nu is hij een eigenwijze puber die niet meer met z'n moeder samen op stap wil.
Is er niet een vriendje van je kind met een alleenstaande moeder? Misschien kan je af en toe ook samen iets doen met een andere moeder met kinderen. Ik snap je gevoel wel maar laat je er niet door weerhouden om alleen iets te gaan doen, er is zoveel leuks.
Ook hier herkenning. @weegschaal18 kleine stapjes is de sleutel denk ik. En een beetje schijt krijgen aan wat iedereen misschien wel of niet denkt. Ik weet nog dat ik het zelf ontzettend eng (ja, eng!) vond de eerste keer dat ik met mijn zoontje naar de speeltuin ging. Ik voelde me heel erg bekeken en was simpelweg niet op mijn gemak, ook al was er helemaal niks aan de hand. We zijn nu jaren verder en ik heb dat eigenlijk bijna nergens meer, ik doe gewoon mijn ding. Ik herken wat justme1974 zegt echter wel nog steeds. Alles draait om mijn zoontje en ik mis soms een andere volwassene naast me. Woon je in het zuiden van het land? Je mag me gerust een PB sturen, al is het om af en toe gewoon even te praten over wat je bezig houdt.
Is het ook niet gewoon de aanspraak van een volwassene erbij? Als je met een partner en kind uitjes zou hebben dan zou je samen aandacht aan je kind besteden, maar zou je ook gesprekken hebben op je eigen niveau. En er wordt hier veel geschreven over één op één uitjes met kinderen en hoe leuk dat wel niet is. Maar van wat ik lees zijn dat reacties van vrouwen die wel een partner hebben. En de keus hebben om af en toe, of regelmatig, één op één uitjes met je kind te hebben is natuurlijk wel andere koek dan thuis altijd alleen met je kind te zijn en ook nog altijd alle uitjes alleen met je kind te moeten doen. Ik vind het althans totaal niet vergelijkbaar. Het één is een keuze en het andere niet. Kan je hier op ZP niet een topic openen voor alleenstaande ouders die met elkaar in contact willen komen om samen erop uit te trekken met de kinderen? Kan mij heel goed voorstellen dat er meer vrouwen zijn die tegen hetzelfde aanlopen als jij.
Hier een bewust alleenstaande mama Ik ga er vaak alleen op uit met dochter, maar dat deed ik ook voor haar komst. Naar het bos, de speeltuin, het zwembad, sint intocht, andere activiteiten, etc. Ik heb vriendinnen waar ik daarna wat mee op de app deel met wat foto’s en verhaal. Ik wil met haar verjaardag naar de dierentuin samen en binnenkort misschien even een nachtje weg. Er is ook een vereniging voor alleenstaande moeders waar je lid van kan worden. https://bam-mam.nl/lidmaatschap
Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Zo kan ik er soms nog meer van genieten als de kinderen iets leuks/schattigs/... doen wanneer dat bv. is wanneer we bij mijn ouders zijn - gewoon dat met hen kunnen delen, samen genieten van die familiemomenten, hen mee trots te zien & de kinderen sámen graag zien... Dan beleef ik zaken op een bepaalde manier soms ook zélf intenser. Kan me dus perfect voorstellen dat je dat wel mist, het kunnen delen, in dit geval dan met een partner. Maar naar de toekomst toe denk ik dat het belangrijk is om toch vooral die zaken met je zoon wel te blijven doen. Ik denk dat je er spijt van zou krijgen als je aan dat gevoel zou toegeven/de drempel te groot zou laten worden. Waarmee ik niet wil zeggen dat dat gevoel er niet mag zijn, want ik snap het wel, maar proberen ook voor ogen te houden dat je tijdens die uitstappen wel heel veel kan delen met je zoon... En dat jullie samen onvergetelijke herinneringen kunnen creëren die jullie band alleen maar kunnen versterken (iets wat ook naar de toekomst toe voor jullie beide alleen maar gunstig kan zijn). Volhouden, blijven doen,... en hopelijk begint het dan binnenkort (terug) meer vanzelf te gaan! Angst dat de buitenwereld je raar zou aankijken moet je inderdaad niet hebben (zoals de meesten hier al aangeven). Ik denk er echt nooít iets van wanneer ik een ouder alleen met zijn of haar kind iets zie ondernemen (& áls ik er dan al iets van zou denken, dan zou het zeker niet iets negatiefs zijn). Veel succes en vooral veel plezier tijdens de uitjes met je zoon!
Nee, inderdaad, dat vind ik ook niet vergelijkbaar. Kan me het gevoel ook echt wel voorstellen. Denk dat ik in het geval van TS ook zou proberen om geregeld vrienden of familieleden te betrekken in activiteiten (doe ik nu ook wel al, maar dan zou het waarschijnlijk nog frequenter zijn). Al snap ik ook wel dat je natuurlijk niet altíjd anderen (met hun eigen gezinnen) kan optrommelen... Op ‘zoek’ gaan naar andere alleenstaande ouders is vanuit die optiek misschien nog wel een goeie zet...
Ik blijf ook zeker leuke dingen alleen met hem doen hoor, hij vind dat ook fijn alle aandacht voor hem.
Exact. Ik ken beide kanten en echt, niet te vergelijken. Als je geen puf hebt, is het jammer de bammer, je zal wel moeten. Toch kan ik er (als ze elkaar niet in de haren vliegen) ook wel echt van genieten. Samen weg gaan is ook heel gezellig. Soms is dat ook met een vriendin en haar kinderen. Kinderen lekker spelen, wij beetje bijkletsen.
Ik ben alleenstaande moeder en herken heel erg wat je zegt. Als ik er eenmaal ben denk ik: dit moet ik vaker doen. Maar die drempel vind ik ook heel lastig. Ik denk zelf dat het is omdat je die leuke momenten met iemand wilt delen, samen met iemand er van genieten.