Ik kan eerlijk gezegd totaal niet gelukkig zijn voor anderen - tenzij die ook een vervelende ervaring hebben gehad (wat vrijwel nooit zo is). Ik vind het super confronterend om gelukkige zwangeren te zien. Het ergste vind ik mensen in instabiele relaties, of mensen die de indruk wekken niet echt goed voor een kind te kunnen zorgen. Maar ook als ik wéér bij de verloskundige zit vanwege een miskraam en ik zie allemaal van die stralende bolle buiken baal ik als een stekker. Het voelt gewoon wrang dat ik nu 2x zwanger ben geweest en dat een paar van de meest ellendige rotdagen uit mijn leven waren, terwijl het voor anderen allemaal zo ontzettend leuk, zorgeloos en enig is. Ik vind ook niet dat ik het verplicht ben naar anderen om het "o zo enig" voor hen te vinden. Zij doen toch ook geen moeite om het rot voor mij te vinden? Waarom moet ik mij begripvol naar hen opstellen, andersom lijkt mij logischer eigenlijk... Ik weet dat het nogal nors klinkt allemaal, maar soms zijn dingen gewoon oneerlijk en ellendig in het leven. Ik denk dat het prima is om die gevoelens te hebben. Ik kan me ook echt niet voorstellen dat ik - als ik zelf nog het geluk heb om blijvend zwanger te raken - zou vinden dat vrouwen met miskramen en vervelende trajecten allemaal maar ontzettend blij voor mij zouden moeten zijn, en daar geen enkel negatief gevoel bij zouden mogen hebben.
@Nena84 Wat spannend! Weet je al wanneer je gaat testen? En thanks, het gaat met vlagen hoor! Soms denk ik: pfff wat een opluchting, we hebben nu geen nare nasleep van 3 maanden! Dan hoor in de trein een bellende zwangere tiener vertellen over hoe onwiiijjs irritant het is dat iedereen zeurt dat ze moet stoppen met roken, en denk ik: fak dit oneerlijke rotleven. Ik probeer positief te blijven, maar erken ook dat het vaak moeilijk is en oneerlijk voelt. En rotdagen mag ik ook hebben van mezelf. Oja, en ik probeer minder op Instagram te zitten. Ik word soms echt gek daar van de roze wolk en van de babyreclames. Dat algoritme denkt dat ik zwanger ben volgens mij.
Herkenbaar.. Ik vind het ook verschrikkelijk dat je bij de verloskundige en gynaecoloog onvermijdelijk ook veel dikke buiken tegenkomt... We aten vanavond gezellig patatjes met mijn familie. Het was de 1e keer dat ik iedereen weer zag sinds de 4e miskraam (ik heb het ze verteld via whatsapp) en het voelde erg beladen. Heb de hele avond gehuild. Ik probeer me altijd in te houden omdat ik 7 jonge nichtjes heb, maar dat lukte me nu niet. Sterker nog, die meiden zien spelen en stoeien brak m'n hart nog een stukje harder. Stiekem heeft m'n moeder me ook best wel gekwetst. Het was goed bedoeld, maar wat ze zei raakte me diep. "Waarom ben je nu zo verdrietig? Is het zwaarder dan de vorige keren?" Ik knikte. "Maar waarom dan?" Door het huilen kon ik niet praten, dus ik stak vier vingers op: de 4e miskraam was gewoon de genadeklap voor ons, we hebben nu echt heel weinig hoop over. "Snap ik, het is ook heftig", zei m'n moeder, "maar ik las laatst over iemand die tientallen miskramen heeft gehad, en die zei dat ze gewoon elke keer deed alsof ze laat ongesteld werd." Hoezo, m'n verdriet bagatelliseren........
Noujaaa dat is wel een heel lompe opmerking zeg Dat komt omdat mensen niks van miskramen weten. Ik krijg na de vmk ook steeds de opmerking: "Ja dat krijg je met die vroege testen van tegenwoordig! Vroeger had je het niet eens geweten!" Wat een enorme onzin. Alsof ik met mega-borsten, pijnlijke mini-weeën en het verlies van weefsel had gedacht dat ik gewoon ongesteld geworden was. Het is gewoon totaal niet hetzelfde, en dat lijken mensen niet te snappen. Zelfs de vk zei dat ik een menstruatie kon verwachten. Sorry maar een vmk is gewoon echt geen menstruatie. Dat is echt een misverstand dat de wereld wel eens uit mag van mij. Om over de impact van een M.A. nog maar niet te spreken... Mijn schoonmoeder was toen boos omdat wij niet op haar verjaardag kwamen in het weekend dat ik Cytotec moest inbrengen. Mensen zijn gewoon vreselijk onwetend wat miskramen betreft, en doen ook totaal geen moeite om zich erin te verdiepen. Dat kan echt pijnlijk zijn, en ik vind het soms gewoon echt niet kunnen. Mensen denk toch na voor je zoiets zegt. Ging jij nu onderzoek laten doen na de 4 miskramen? Ik merk wel dat de afspraak in Gent mij hoop geeft. Gewoon het idee dat ik alvast in de rij sta. En afzeggen kan altijd nog! Soms lees je dat het met bepaalde medicijnen wél gewoon lukt. Wij proberen het nog één keer zonder, wel met tarwekiemolie. Vind ik ook spannend, maar we gaan zien wat het doet.
Vreselijk zo'n algoritme... gewoon negeren. En even een negatief gevoel en overal tegenaan willen schoppen: ook dat hoort er bij en mag er zijn. Schrijf het hier maar van je af, dat lucht op. Ik denk dat ik 1 december ga testen. Op de dag dat ik uitgerekend was. Dat kan dus een dubbel verdrietige dag worden of niet...
Oh jeetje, zou je dan wel op die dag testen? Misschien een dag eerder of later? Ik heb (nog) niet zoveel met mijn uitgerekende datum, maar ik vind het wel enorm vervelend dat een vriendin van me dan óók uitgerekend is. Iedere keer die buikfoto's van haar, kan ik fijn zien hoe ver ik had moeten zijn... Misschien dat ik ook wel baal als die datum er uiteindelijk is. Het is pas in januari, dus het duurt nog even. En ja ik merk nu vooral veel boosheid bij mezelf. Ik ben gewoon boos dat 2019 zo'n verdomd rotjaar was. Begin dit jaar dachten we leuk voor een kindje te gaan. Nou, echt leuk heeft dat uitgepakt... Heb het gevoel dat ik 10 jaar ouder ben geworden dit jaar. Ik was altijd ontzettend optimistisch, en nu voel ik me soms een verzuurd mens. Maar hopelijk trekt dat ook weer bij...
Nou mijn eerste uitslagen van stolling waren prima belde gyn. Geen antyfolispieden syndroom maar nog een paar andere stollingswaardes wachteb we volgende week af. ik heb wat bijgelezen. Ik moet zeggen dat ik kan wel blij zijn voor een andere zwangere. Vind wel leuk voor haar. Doordat ik influencer zelf ben is hele miskraam met 15.5 weken laatst ook heel groot bekend gemaakt en ik ben oprecht blij dat zoveel mensen hebben kaartjes en berichtjes gestuurd. Als ik zwanger wordt dan zal ik ook niet wachten tot 16wk of zo maar met 11-12 bekend maken. Ik vind zelf namelijk dat miskraam mag gedeeld worden als droevig nieuwe net als zwangerschap. Ik zie dus en hoor dagelijks honderden zwangeren en baby’s ik heb daar niet anders dan anders gevoelens. Geen idee waarom maar ik denk dat het 99% komt omdat ik al gezondere kinderen hebt en dus ik weet dat ik 50% kans heb op miskraam maar ook 50% goed gaat en dat hou ik stevig vast voor toekomst. Ik heb dus deze miskraam helemaal anders aangepakt dan toen 5 jaar terug precies hetzelfde meegemaakt en toen had ik wel vrienden en familie maar weinig begrip waarom ik dat zo heb met hun het altijd besproken en gedeeld alsof het iets “moois” was die bevalling met 14.7 weken. Maar ik heb het niet anders ervaren beide keren. Het is inderdaad ingrijpend maar ook iets moois. En helaas kan ik niets aandoen. Elke week echo maken zal het niet verhelpen, stress ook niet, ik kan niemand schuld geven ook niet aan mijzelf. Het is zo gegaan, toen zeiden ze “pech”, toen was ik zwanger van andere dochter binnen 4 maanden en heb eigenlijk vrijwel zorgeloos genoten. Nu zeggen ze ook onverklaarbaar iets. Er is vast een reden maar ze kunnen het niet vinden. En nu denk ik ook ga ik zorgeloos genieten van zwangerschap als ik snel zwanger mag zijn. Ik sluit het niet af dat het weer mis kan gaan en baby hartje stopt met rond 15wk.. enige wat ik zeker niet ga doen is dus pretecho want alleen op die manier twee keer kwamen we erachter.. en tweede keer was heftiger met mijn twee oudste bij en baby overleed dus maar paar uurtjes ervoor. ik heb trouwens dna onderzoek binnen en het is vierde meisje! Zo apart dat je dan echt zwanger bent van vier meisjes geweest. Wat een toeval. Ik kan mij moeilijk voorstellen wat het is om mk te krijgen in begin van zwangerschap of als je vaker dat heb gehad en geen voldragen zw hebt. Ik denk dat het dan ook heel erg anders doet en voelt als bevalling met 15wk+ want dat zie je ook meer als een baby en dan kan je dat wat beter afsluiten misschien?
Helemaal herkenbaar @PieterKonijn en @Siamara. Echt ik snap t volkomen! Ik had t met mn beste vriendin, we besloten rond dezelfde tijd toch voor n tweede te gaan (haar zoon is nog n jaar ouder dan de mijne). En voor mij begon toen een soort wedstrijdgevoel, ik doe dat ook nooit meer dus. Zij is bijna 40 en riep steeds dat t wel langer zou duren bij hun. Nou niet dus, 2e ronde zwanger en loep van n leien dakje. Wilde graag n meisje en ook dat was zo. En ik kreeg ondertussen wat later mijn ma. Zij heeft me met sommige opmerkingen ook zo gekwetst (niet zo bedoeld maartoch). Ik kon t ook echt niey opbrengen om naar haar babyshower te gaan. Dat haar man zelfs mijn man belde waarom ik er nog niet was, ja wat denk je zelf. Ik kon t haar pas achteraf zeggen omdat t naturlijk een verrassingsfeestje was. En ze reageerde verder goed, zei dat ze niet wist dat ik me zo voelde (had ze ook nooit naar gevraagd). Ook tijdens de eerste fase van deze zwangerschap snapte ze me eigenlijk nooit echt. Bij elke echo zei ze ooh heb je zin in zeker! Nee ben alleen maar doodsbang. Alleen mijn ouders en broers + aanhang kon ik echt terecht en dat zal ik nooit vergeten. De rest probeerde het soms wel maar snapt t nooit echt (behalve 1 collega die 5 miskramen heeft gehad) en dat voel je. Ik weet ook niet hoe ik eraan toe zou zijn geweest als ik nu nog niet zwanger was of nog meer miskramen had gehad. @Lieverding ik denk toch dat t ietsje anders is als je nog helemaal geen kinderen hebt, de angst nooit kinderrn te zullen krijgen is dan zo ontzettend groot. Het is anders als je wel al gezonde kinderen hebt gekregen (niet minder erg natuurlijk, want elk verlies doet pijn en maakt je bang en onzeker, maar denk wel dat t verschil maakt).
@sarah28 Wat jammer dat je beste vriendin geen moeite doet om zich een beetje in te leven in jouw situatie! Heb je wel kunnen uitleggen waarom bijvoorbeeld echo's zo beladen zijn voor jou? @Lieverding @sarah28 Ik durf het vaak niet te zeggen, omdat het dan net klinkt alsof miskramen niet erg zijn als je al een kind hebt (en dat is natuurlijk niet zo), maar ja - ik denk wel dat het extra zwaar is voor mensen die nog geen kinderen hebben. Ik heb zóveel angst om zonder kindjes door het leven te moeten straks, om nooit een baby van mezelf in mijn armen te hebben. Altijd op kraambezoek, altijd blij moeten zijn voor de bolle buiken van anderen, nooit op het schoolplein staan. Ik weet gewoon helemaal niet of wij een kind kunnen krijgen. Ik denk dat dat totaal anders voelt als je al een kind hebt rondlopen. Ik associeer zwangerschap ook alleen nog maar met zorgen en ziekenhuizen. Als ik dan overal van die happy zwangeren zie kan ik alleen maar denken: "zij wel"
Ja dat herken ik. Ik ben heel bang om kinderloos te blijven. Ik laat die angst nog niet echt toe, wil mijn energie liever gebruiken voor positiviteit. 2019 leek ook ons jaar te worden. Na een hartoperatie was ik in januari volledig hersteld en in maart zwanger. Helaas liep dat anders. Ik denk wel dat ik ga testen 1 december. Beladen is die dag toch al en als daar goed nieuws bij komt dan is dat alleen maar mooi. Vooralsnog probeer ik er niet te veel op te hopen dat ik nu zwanger ben. Maar ik fantaseer er veel over. Misschien dat het werkt als the secret Ik kan ook jaloers zijn op zwangeren hoor. Vriendinnen die al kinderen hebben en in één poging zwanger raken. Dat voelt heel oneerlijk. Toch staat dat voor mij los van het feit dat ik het hen gun, want dat doe ik. Ik gun het ons alleen ook heel erg en had gehoopt dat de weg ernaartoe wat makkelijker zou zijn. Maar het maakt je als stel wel weer sterker en hechter merk ik.
Ik snap dit voorkomen. Mijn eerste zwangerschap van mijn zoon was zorgeloos (wel 1,5jaar over gedaan) En was echt klap dat de tweede zwangerschap met 12wk eindigde in een m.a. Maar merkte wel dat ik na 2 dagen heel veel huilen dit goed een plekje konden geven. Je wordt op zo'n moment juist heel dankbaar voor wat je wel hebt. Snap die angst van kinderloosheid, mag er ook zijn.
Ja heb t wel uitgelegd en ze zegt dat ze t snapt maar komt vervolgens met opmerkingen dat ik denk je snapt er geen reet van. Zij is in april bevallen en toen zei ze een keer toen ik haar buiten tegenkwam met kinderwagen: dit is echt de ideale tijd voor n baby, hadden we ook zo gepland... toen ik niet reageerde zei ze gauw: kun je niet altijd plannen natuurlijk.... En t is zeke niet zo dat je t iemand niet gunt, dat staat los van elkaar vind ik. Ik gun t haar zeker, maar mezelf ook en als dan alles mis lijkt te gaan terwijl t bij n ander zo makkelijk gaat is dat gewoon ronduit kut. Zelfde geldt idd voor due gevallen die jij noemt, voelt zo oneerlijk!
Ik heb bloedverlies... beetje bruin vanmorgen. Ik vind het echt heel spannend... probeer me rustig te houden maar dat lukt amper. Blij als ik zo kan gaan werken. Lijkt me niet dat een menstruatie eerder doorbreekt als je utrogestan gebruikt?
Ik heb zelf nooit utro gebruikt, maar heel veel vrouwen op het forum wel. Gewoon topic openen. Hoop dat het alleen bij bruinverlies blijft!
Ik heb mail van Gent.. We kunnen al terecht op 31 december?!?!?! We hebben allebei kerstvakantie dan, dus we maken er een stedentripje van!!
Helaas wel. Ik heb 2x Utro gebruikt en de 1e keer werd ik door de Utro heeb ongesteld op dag 12 na TP en de 2e keer werd ik pas ongesteld nadat ik gestopt ben met de Utro. Heel verschillend dus.
Wat fijn! Leuke stad hoor. Wij hadden 6 november een afspraak zn hebben het ook gecombineerd met een stedentripje (3 dagen).
Ik heb 7dpo getest. Was wel buiten afleestijd dat wel maar ik zie iets vaags. Heb ervoor altijd met deze getest zag ik nooit iets vaags. Kan dus nog beide kanten op. Maar omdat het zwanger zijn nog vers is voel ik gewoon dat ik echt zwanger bent zoals vorige keren precies ik voelde. Ik ga dus nog woensdag testen op 10 dpo dan.