Goedemorgen allemaal, Ik ben nieuw op dit forum en ben nu de drempel overgestapt om hier een topic aan te maken. Mijn partner en ik willen graag over een jaar stoppen met anticonceptie, zodat we hopelijk een kindje mogen krijgen. Het liefst begin ik er vandaag nog mee, maar ik ben ontzettend bang voor de bevalling. Ik denk dat dit te maken heeft met PTSS (waar ik overigens een paar jaar geleden therapie voor heb gehad en die succesvol heb afgerond). In het dagelijks leven word ik er amper nog mee geconfronteerd, maar de gedachte aan een bevalling maakt me angstig. Ook de zwangerschap zelf vind ik best spannend. Aan de ene kant vind ik het een prachtig idee, aan de andere kant lijkt het me 'eng' om leven in mijn lichaam te voelen. Iets dat beweegt in mijn buik. Wat betreft de bevalling ben ik bang voor medisch personeel dat aan mijn lichaam zit zonder dit aan te kondigen, geen geduld met mij hebben of dwang zullen uitoefenen (in noodzakelijke gevallen begrijp ik natuurlijk dat het niet anders kan). Ik ben dus bang om opnieuw getraumatiseerd te worden. Niet vanwege de bevalling an sich, maar vanwege de acties van mensen er omheen (het aanraken of binnendringen van bepaalde plekken of dwang als het niet noodzakelijk is). Telkens nieuwe gezichten als de shifts klaar zijn... Nu hoor ik vaak dat als je daar eenmaal ligt je het niets meer kan schelen, maar ik denk echt dat dit in mijn geval anders is. Ook wil ik al zolang ik mij herinner moeder worden, dus ik ben er verder helemaal klaar voor. Dit staat mij alleen zo tegen en dat zal over tien jaar niet anders zijn. Mijn partner en ik zijn er nu al veel over aan het praten en informatie aan het opzoeken, zodat het hopelijk voor mij minder abstract wordt. Ik wil mijn angst niet wegdrukken en overvallen worden als ik het geluk heb zwanger te mogen worden. Vandaar dat ik mijzelf een jaar de tijd wil geven om eraan te wennen. Opnieuw psychologische hulp zoeken hiervoor vind ik voor nu wel ver gaan, tenzij het natuurlijk niet anders kan. Ik wil het eerst graag zelf proberen. Er zullen hier vast meer (aanstaande) moeders zijn die PTSS hebben of hebben gehad. Of anderen die mij tips kunnen geven over hoe hiermee om te gaan/ angst te verminderen. Worden handelingen door de verloskundige en anderen bijvoorbeeld eerst aangekondigd? Hoe wordt door hen omgegaan met (vergelijkbare) angst? Heel erg bedankt voor het lezen van deze lange tekst . Ik begrijp heel goed dat een zwangerschap niet vanzelfsprekend is en dat het iets ontzettend moois is. Dus alvast bij voorbaat excuses als ik iemand kwets door mijn angstige/negatieve kijk op een bevalling.
Het nare van PTSS is dat het er ineens is. Bij een zwangerschap krijg je last van je hormonen, je leven staat op zijn kop (vooral bij een eerste) en heb je indd al die onderzoeken. Het kan heel pittig zijn. Ik kan jou niet vertellen hoe jouw zwangerschap en bevalling gaan lopen. Of hoe jij het gaat ervaren. Maar ik zou wel een kort lijntje houden naar de hulpverlening voor het geval dat je dat nodig gaat hebben. Ook zou ik van tevoren wat afspraken maken met mensen die dicht bij je staan. Zodat je bijvoorbeeld na een controle op bezoek kan bij iemand waar jij je prettig voelt. Misschien dat diegene ook mee zou kunnen gaan naar de afspraak zelf. Als jouw hoofd gaat overstromen dan is er in ieder geval iemand bij geweest die jou nog een keer kan vertellen wat er besproken is. Ook kan het prettig zijn om niet zelf te hoeven rijden.
Ikzelf heb een negatieve seksuele ervaring gehad toen ik 17 was. Toen ik zwanger was, heb ik dat aangegeven bij de verloskundige (die vragen hier ook naar). Zodoende hebben we dingen besproken, zoals de angsten wat jij benoemt in je bericht. Zij zorgde ervoor dat zelfs toen ik medisch werd (zij bleef erbij vanwege de angst) dat t ziekenhuispersoneel op de hoogte was en de juiste benadering toepasten. Ook heb ik verschillende cursussen/infomiddagen etc gevolgd over de bevalling en wat er kan gebeuren. Zo kon ik mij ook voorbereiden op minder leuke situaties die voor konden komen. Gelukkig. Want ik had 2 heftige bevallingen. Maar ze zijn niet traumatisch geweest (of flashbacks ed. Richting het eerdere trauma) doordat ik het goed had aangegeven en we een plan daarvoor gemaakt hadden. Heel begrijpelijk dat je je zo voelt. Het kan wel ook gewoon goed gaan
Zelf geen nare ervaring op dat vlak, maar wel begeleiding bij de pop poli gehad. Dat zou ik je dan aanraden echt heel prettig! Ik weet bijna zeker dat verloskundigen hier rekening mee houden hoor. Je kunt ook altijd naar een pre conceptioneel spreekuur, dan kan je van te voren alles rustig doorspreken. Sterkte met alles
Ja de pop poli is wel prettig wat dat betreft! Kan je flink baat bij hebben. Ook alleen al het gevoel dat er een vangnet is kan al helpen.
Wat vervelend voor je dat je PTSS hebt. Ik begrijp je angst voor de zwangerschap en bevalling. Heb zelf ook PTSS en zag ook erg op tegen de zwangerschap en bevalling (wel andere angsten dan jij benoemt). Ik ben nu 10 weken geleden bevallen van mijn 1e kindje en kijk - wat ik nooit in mijn leven had verwacht - heel goed en fijn terug op de zwangerschap en bevalling. Ik heb geprobeerd bij de gynaecologen en andere hulpverleners mijn angsten te bespreken en hier werd enorm goed mee omgegaan. Misschien een geruststelling voor jou: bij elke controle en bij elke handeling tijdens de bevalling vertelden ze eerst uitgebreid wat ze gingen doen en of dat te doen was voor me. Als ik het niet trok mocht ik altijd zeggen dat ik iets niet wilde en trokken ze zich terug. Ze gaven me erg veel vertrouwen en dat heeft me erg geholpen. Misschien is de pop-poli iets voor je, daar gaan ze nog uitgebreider in op psychische problematiek. Veel succes en sterkte! Hopelijk ga je een manier vinden om een fijne zwangerschap tegemoet te gaan. Je krijgt er ook zó iets moois voor terug
Ik heb geen ervaring met angsten/PTSS op dat gebied, dus daar kan ik weinig over vertellen. Wat ik wel kan vertellen is dat bij mij zowel de verloskundigen (praktijk met 5 verloskundigen), ziekenhuispersoneel bij medische bevalling, gynaecoloog bij een van de miskramen en ook het personeel van de fertiliteitskliniek waar we zouden starten (en net voor het grootste deel onderuit zijn gekomen) allemaal duidelijk van te voren vertelden wat ze gingen doen, waar ze me gingen aanraken en wanneer ze me gingen aanraken. Zelfs als ik al wist dat ik bijvoorbeeld een inwendige echo ging krijgen en daarvoor klaar ging liggen op de behandeltafel. Dan nog vertellen ze wat je gaan doen als ze daadwerkelijk bezig gaan. En dat dus voor mij terwijl er geen trauma's zijn die hier aanleiding voor geven. Gewoon standaard werkwijze dus. Ik ga er dus vanuit dat als je aangeeft er moeite mee te hebben, er nog meer rekening mee gehouden wordt dan anders.
Bespreek dit vooral met je verloskundige. Het is voor hen belangrijk dit te weten, zodat ze hier rekening mee kunnen houden. Tijdens controles en dergelijken, geven zij ook altijd aan wát ze precies gaan doen en waar. Dit gebeurt overigens ook tijdens de bevalling. Ze geven daar ook aan wat ze doen, waar ze dat doen en wanneer ze dat doen. Dat is mijn ervaring ermee en ik kijk met een heel goed gevoel terug op mijn zwangerschap en bevalling.
Ontzettend bedankt voor alle fijne reacties. Ik heb er echt iets aan. Het is voor mij geruststellend dat eigenlijk iedereen in dit topic zegt dat alles van tevoren wordt uitgelegd en aangekondigd. Ook de praktische tips van bijvoorbeeld niet zelf rijden naar een afspraak is goed om te weten. Ik lees ook een aantal keren de tip van de pop-poli. Hier zal ik mij eens in gaan verdiepen. Heel erg bedankt allemaal. Het blijft spannend, maar ik ben zeker wat meer gerustgesteld door jullie reacties!
Hier ook PTSS nav seksueel misbruik. Helaas had ik het tijdens mijn 1e bevalling zo ver weg gestopt dat ik er mentaal wel echt een trauma aan overgehouden heb. Maar dit kwam puur omdat ik toen helemaal niet openstond voor mijn trauma’s en mentaal en psychisch helemaal blokkeerde, ik kon niet voor mezelf opkomen. Kort na de 1e was ik in verwachting van nr 2 en wist meteen dit nooit meer. Naast dat ik eindelijk mijn verleden serieus nam en passende hulp zocht heb ik gekozen voor een doula bij de bevalling. Een aantal adviezen die ik je kan geven is ben op en eerlijk naar je verloskundige/gynaecoloog. Hoe meer ze weten hoe beter ze kunnen helpen. Je kunt ten alle tijden terecht bij de pop poli als je denkt psychisch ondersteuning nodig te hebben. Schrijf een beval plan. Niet zozeer om de bevalling te regisseren maar juist om aan de hulpverlening duidelijk te maken wat jij nodig hebt om de bevalling vertrouwd door te komen (in het mijne stond dag ik misbruikt ben, dat ik ten alle tijden controles in overleg wilde en dat doorvragen belangrijk was). Bespreek dit ook goed met je partner, zorg dat hij een kopie heeft en dat hij opkomt voor jou op het moment dat jij het nier meer kan. En een doula. Is iets om eens in te duiken. Mijn doula is voor mij zò enorm veel waard geweest! Ze heeft ervoor gezorgd dat ik kon ontspannen en ten alle tijd in het hier en nu bleef. Hierdoor heb ik mijn bevallingen heel bewust mee gemaakt en was ik de hele tijd in controle. Ik hoop dat je er iets aan hebt. Het onbekende is heel eng maar uiteindelijk het mooiste wat er is!